Nóvember 1833
Ungi kreólinn opnaði kofadyrnar og settist á stól við rúmið.
Fimmtíu og sjö ára gamli Frakkinn sem lá í rúminu yrði ekki
mikið lengur í þessum heimi. Það eina sem hélt honum lifandi
voru fréttirnar sem kreólinn kom með.
–Fannstu son minn? spurði Frakkinn og fór svo að hósta.
Ungi kreólinn kveinkaði sér þegar deyjandi maðurinn hnipraði
sig saman og skalf af sársauka. –Já.
Deyjandi maðurinn rétti úr sér og reyndi að ná andanum.
–Hvar er hann?
Kreólinn leit niður á moldargólfið. Hann hafði vonað að maðurinn
yrði dáinn þegar hann kæmi aftur í þorpið. Vonaði að hann
þyrfti aldrei að segja orðin sem nú voru á vörum hans. Loks leit
hann aftur á Frakkann. –Hann er dáinn.
–Vitleysa! Þeir hafa sagt að ég sé dáinn í meira en áratug.
Komdu með son minn!
–Eitthvað slæmt var að ganga í New Orleans í fyrra, eitthvað
sem læknarnir gátu ekki lagað. Margir dóu.
Angistin í svip mannsins var næstum meiri en kreólinn þoldi
að sjá. –Þú hefðir ekki getað gert neitt, sagði hann í von um að
gera hinstu andartök Frakkans bærilegri.
–Ég hefði ekki átt að skilja hann eftir en það var ekkert hérna
fyrir hann... að fela sig í fenjunum allt sitt líf.
–Þú gerðir það sem þú áttir að gera. Þú gast ekki vitað þetta.
Deyjandi maðurinn settist upp með miklum erfiðleikum. –Þú
þarft að gera annað fyrir mig. Annað enn mikilvægara.
Kreólinn hnyklaði brýnnar. –Hvað?
–Undir rúminu er kista. Taktu hana fram, en farðu varlega.
Hún er þung.
Kreólinn kraup hjá rúminu og leit undir það. Hann sá kistuna
í horninu og togaði í handfangið á hliðinni, en hún haggaðist
varla. Þá reyndi hann meira á sig, togaði af öllu afli og mjakaði

Sálfræðingurinn Alexandria Bastin kreisti farsímann sinn fast
við orð frænku sinnar. –Segðu þetta aftur. Henni hlaut að hafa
misheyrst.
–Nornin tók hana! Hún tók barnið mitt! Grátur Söru nísti
eyrað á Alex í gegnum símann.
–Róaðu þig, Sara, sagði Alex og gaf hjúkrunarkonu merki
um að fara, sem leit á hana til að sjá hvort Alex þyrfti hjálp.
–Dragðu andann djúpt að þér og segðu mér allt. Hún flýtti sér
inn ganginn og inn á skrifstofuna til að sleppa frá hávaðanum á
göngum sjúkrahússins. –Hvenær hvarf Erika?
–Seinni partinn í dag. Hún fór að leika við vinkonu sína sem
býr neðar við götuna. Móðursýkin fékk Söru til að hækka róminn
við hverja setningu. –Hún átti að koma heim klukkan þrjú
en kom aldrei. Ég beið og beið en hún kom aldrei.
–Hvað sagði móðir vinkonunnar?
–Að Erika hefði farið heim á réttum tíma. Hún er farin, Alex,
og enginn trúir mér. Barnið mitt! Hvað varð um barnið mitt?
Sara fór að gráta. –Ég hringdi og hringdi en þú svaraðir aldrei.
Alex greip veskið sitt úr skrifborðsskúffu og læsti skrifstofunni.
–Ég er á leiðinni. Sara, heyrirðu í mér?
Alex heyrði bara örvæntingarfullan grát þegar hún flýtti sér
inn í lyftuna. Strax og lyftudyrnar lokuðust, slitnaði sambandið.
Alex leit á skjáinn og bölvaði þegar hún sá hve mörgum
símtölum frá frænkunni hún hafði misst af. Hún hafði verið
upptekinn allan seinni partinn, að gefa skýrslu á nefndarfundi.
Hún hafði slökkt á símanum sínum en sá nú eftir því.
Hún reyndi að nota hugaraflið til að fá lyftuna til að fara
hraðar niður. Strax og lyftudyrnar opnuðust í bílakjallaranum,

–Byssa!
Levi Cooper ríkislögreglumaður snéri sér í heilan hring og litaðist
um eftir manneskjunni sem hafði hrópaði þetta og til að fá staðfestingu
á að um byssu væri að ræða. Hann sá ekkert en hann gat ekki
farið að hætta lífi Jolene. Hann færði sig.
–Allir niður!
Þeir fáu sem viðstaddir voru jarðarförina heyrðu viðvörunina og
dreifðust í allar áttir. Allir nema hið raunverulega skotmark.
Hann hljóp því af stað. Hann rann og hrasaði á leið sinni niður
hæð ina, óð drullu í hellidembu og hljóp til að bjarga lífi hennar.
Hann sá að Jolene Atkins stóð enn undir tjaldhimninum sem útfarar
þjónustan hafði komið upp. Stóð enn við hlið kistu föður síns og
axlir hennar hristust eins og hún væri að gráta.
Hún leitaði ekki skjóls.
Levi ýtti blómaskreytingu til hliðar til að komast fyrr til hennar.
Hann hefði átt að hlusta á skynsemina og vera hjá henni allan tímann.
Hann heyrði skot. Valmöguleikar? Annað hvort að fleygja sér í moldina
eða hlaupa eins og þeir sem hann sá útundan sér. Hann henti sér
fram til að ná Jolene niður með sér.
Hann stökk af öllum krafti og lenti harkalega ofan á henni. Hann
reyndi að snúa sér eins og hann mögulega gat til að taka af henni
höggið. Þau runnu eftir gervigrasinu og út í moldina.
Kransar hrundu ofan á kistuna.
Rósir og önnur blóm duttu ofan á þau.
Regnið skall á þeim eins og ísnálar.

Rödd hennar titraði af kvíða, sem var skiljanlegt því hún var í þann veginn að eignast sitt fyrsta barn. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum höfðu Misty og Clinton ákveðið að fara í torfæruakstur og höfðu fest bílinn í gömlum árfarvegi sem var blautur eftir nýlega snjóbráð. Veðrið var ekki slæmt, miðað við að nóvember var byrjaður, en myrkrið var að nálgast. Með því kæmi meiri kuldi.

Olivia Loughton var köld og ein, á ráfi um dimmar götur Denver. Kaldur nóvembervindur reif í síðustu gulu laufin sem héngu á greinum og hún þurfti að halda peysunni að sér því rennilásinn var ónýtur. Dökkbláu peysuna hafði hún fundið í óskilamunum sjúkrahússins. Hún hafði skilið blóðugu úlpuna eftir.Hún gat ekki skilið minningarnar jafn auðveldlega við sig. Með hræðilegum smáatriðum mundi hún eftir bílslysinu í fjöllunum.

Því fyrr sem þessari rannsókn lyki, þeim mun betra. Eftir átta mánaða starf var Brady Masters alríkislögreglumaður að því kominn að missa þolinmæðina. Hann þráði að komast aftur til Quantico og hafði úr eigin vasa greitt fyrir sæti í leiguflugi frá Albequerque til flugvallarins í Grand-sýslu skammt frá Granby í Colorado.Hann laut höfði meðan hann gekk út úr litlu flugvélinni og niður á flughlaðið.