Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana. Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju. Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra. Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra. Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra. Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á
Sophie hafði komist að þeirri niðurstöðu að til væru þrenns konar karlmenn. Fyrsta afbrigðið þekkti hún mætavel. Þeir menn sögðust elska konuna, fullyrtu að hún væri miðdepill alheims þeirra og ætti hjarta þeirra óskipt, en yfirgáfu hana síðan vegna þess að hún var orðin „flókin“ eða „krefjandi“. Í næsta hópi voru indælu drengirnir. Þeir voru fáir og strjálir. Reyndar var hún ekki viss um að þeir væru til þegar öllu var á botninn hvolft. Hún hafði aldrei hitt slíkan mann. Hins vegar hafði hún heyrt vinkonur sínar tala um þá. Þetta voru strákarnir í húsinu á móti sem virtust ekki vera neitt sérstakir við fyrstu sýn en voru síðan klófestir af heppnari keppinautum áður en konan gerði sér grein fyrir því að hamingjan hafði verið beint fyrir framan nefið á henni allan tímann. Svo var það þriðja afbrigðið. Í þeim hópi voru menn sem gjarnan létu mynda sig sem hálfnakta brunaverði og voru gefnir út á dagatölum. Þeir héldu á litlum, sætum hvolpum á meðan þeir sýndu olíuborna vöðvana á sér. Allir voru þeir með festulega höku. þriggja daga skegg, mjallhvítar tennur og ómældan kynþokka. Einn af þessum náungum gekk inn í sjúkrabílageymsluna til hennar einmitt núna. –Allamalla, muldraði hún og reyndi að hætta að góna á manninn og þykjast vera að athuga búnaðinn í afturhluta sjúkrabílsins. Stundum gægðist hún þó yfir þakið til að ganga úr skugga um að maðurinn væri raunverulegur en ekki ofskynjun
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Enginn alríkisfulltrúi óskaði sér að vera í þeirri stöðu að þurfa að færa vitni undir vitnavernd Dómsmálaráðuneytisins svona fréttir. –Þú ert í bráðri hættu, sagði Aiden Yazzie og dró fyrir eldhúsgluggann. Hann snéri sér að skelfdu andliti Eugene Potter. Alvarleiki málsins var augljós á múnderingunni sem fjögurra manna sérsveitarteymið var í. Þau voru fullvopnuð í skotheldum hlífðarfatnaði og höfðu komið á sérútbúnum bíl sem var lagt fyrir utan. Þegar takast þurfti á við óvenjulegar og hættulegar aðstæður þá svaraði sérsveitarteymi alríkislögreglunnar kallinu. 62 ára gamall maðurinn hrökklaðist í stól við eldhúsbekkinn. –En hvernig? Hann strauk skjálfandi hendi í gegnum þunnt, grátt hár sitt. –Ég hef farið svo varlega, hvernig komst upp um gervi mitt? Aiden skiptist á augnatilliti við félaga sinn og vin Charlotte „Charlie“ Killinger. Spurningu Eugene var ekki auðsvarað. Þetta var svartur blettur á óaðfinnanlegu orðspori San Diego skrifstofunnar. Það var allt í upplausn í
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Hvernig hafði hún getað verið svona vitlaus? Hún var læknir! Hún vissi vel hvað var í húfi. Hvernig hafði henni dottið í hug að það væri allt í lagi að sleppa fram af sér beislinu eitt andartak? Hún gat fyrirgefið sér það að hafa fengið sér of mikið vín. En á því sem á eftir kom fannst engin afsökun. Hún varð að komast til Christine. Á leiðinni til Marie Cove frá fínu þakíbúðinni sem fyrrverandi eiginmaður hennar átti rétt fyrir utan Los Angeles gat dr. Olivia Wainwright ekki hætt að álasa sér. Þegar sólin gægðist yfir sjóndeildarhringinn og breytti nótt í dag jókst skelfing hennar enn. Hún brást of hart við. Það vissi hún vel. Hún vissi líka að áhættan sem hún hafði tekið var raunveruleg. Því olli tímasetningin. Eftir nokkra klukkutíma átti hún að sinna sjálfboðastarfi í kvennaathvarfinu. Hún varð að komast heim, fara í sturtu og komast yfir neyðarpillu. Jafnvel tilhugsunin um að taka getnaðarvarnarpilluna daginn eftir olli því að hún gretti sig. Ekki bara vegna hormónatruflananna sem pillan hefði í för með sér, heldur einnig af því að ef egg væri í leiðaranum gæti þungun verið að eiga sér stað. Og pillan myndi rjúfa hana snarlega. Henni varð hugsað til Lily og svo margra af pínulitlu sjúklingunum sínum á nýburadeildinni og vissi að þannig myndi það fara. Hún bölvaði sjálfri sér fyrir að hafa opnað á möguleikann á þessu. Í huganum fór hún yfir lista yfir þá sem gátu útvegað
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
1. maí. Þjóðhátíðardagur Lukinburg. St. Feodor, á tröppunum við torgið framan við höllina. –Eftir þrjá mánuði verður St. Feodor gestgjafi þegar hópur fyrirmenna frá systurborg okkar í Bandaríkjunum kemur í heimsókn. Við ætlum að kynna Bandaríkjamennina fyrir heillandi landinu okkar og sýna þeim að þeir þurfa jafnmikið á okkur að halda og við á þeim. Þeir þurfa á fallegu náttúrunni og hæfileikaríka fólkinu okkar að halda. Smellir frá myndavélum í mannþrönginni blönduðust saman við suðið frá fjölmiðlafólkinu sem sagði fréttirnar á mismunandi tungumálum og hávaðinn var eins og bakgrunnshljóð fyrir brestina í gamla hátalarkerfinu. Allir biðu eftir að litla fjallalandið Lukinborg í Austur-Evrópu færi að blómstra aftur eftir margra áratuga kúgun og tæki sinn réttmæta sess á sviði heimsins einu sinni enn. Svarthærð kona í kremlitaðri dragt kom aftan að prinsinum við ræðupúltið og ýtti laust í öxlina á honum. –Ekki gleyma að nefna nafn borgarinnar yðar tign, sagði hún. –Takk Galina, hvíslaði prinsinn og sneri sér aftur að hljóðnemanum. –Kansas City í Missoury, systurborg okkar, verður félagi okkar í Lukinborg til framtíðar og saman munum við njóta virðingar og blómstra. Við verðum frábærir vinir. Fagnaðarlætin voru ærandi. Prinsinn lagaði gleraugun aðeins og horfði yfir mannfjöldann gegnum skothelda glerið sem umlukti ræðupúltið, framhjá skiltunum þar sem lýst var yfir stuðningi við nýja stjórnarfarið og á þungbúna mótmælendur sem voru ekki eins jákvæðir og biðu eftir tækifæri til að láta í sér heyra. Áður fyrr hefði mannþröng af þessari stærð í borginni,
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Leah Keaton sleppti bensíngjöfinni of seint til að koma í veg fyrir að hægra framdekkið skylli ofan í myndarlegan pytt með háum dynk. Hún gretti sig. Vegurinn um þéttan skóginn varð sífellt brattari og mjórri. Rætur risavaxinna döglings-, greni- og sedrustrjáa sprengdu malbikið og bjuggu til hressilegar ójöfnur. Stundum strukust langar og fléttum prýddar greinarnar við bílinn hennar. Í vegkantinum uxu þykkir burknar og berjarunnar. Ef til vill hafði móðir hennar hitt naglann á höfuðið. Kannski var þetta tilgangslaust og jafnvel óráðlegt ferðalag. Leah vonaði bara að hún hefði ekki tekið vitlausa beygju einhvers staðar. Í minningunni stóð útskorið tréskilti við afleggjarann að fábrotna fjallahótelinu sem afabróðir hennar hafði reist í Fossafjöllum skammt frá landamærum Bandaríkjanna og Kanada. Hún varð að minnast þess að þetta var í rauninni regnskógur og viður fúnaði því hratt. Eftir að skiltið féll hefðu mosi og lággróður hulið það á fáeinum vikum. Hún losaði ofurlítið um takið á stýrinu og kom auga á Bakerfjall fyrir ofan trjátoppana.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Mike hataði fátt meira en brúðkaup. Engu máli skipti hverjir voru að gifta sig, hvar eða hvenær ársins athöfnin var haldin eða hve mikið eða lítið væmin heit brúðhjónanna voru. Í hans huga voru brúðkaup einfaldlega óþægilega væmin og þjáningarfull athöfn. Reynsla hans í gegnum árin hafði nefnilega sýnt honum og sannað að það voru tvennskonar atburðir sem kölluðu samtímis fram það versta og það besta í fólki... brúðkaup og jarðarfarir. Mike leit í átt að veislusalnum sem var í litlum skíðakofa fyrir ofan aflíðandi brekku sem þjónaði sem æfingabrekka fyrir byrjendur á skíðum yfir vetrarmánuðina. Úr þessari fjarlægð sá hann auðvitað lítið annað en rétt móta fyrir stórum súkkulaðibrunni og hárri, hvítri rjómatertu í gegnum stóra gluggann á framhlið skíðakofans. Allt virtist með kyrrum kjörum í veislusalnum... sem þýddi líkast til að Savannah frænka hans var ekki komin á kaf í flöskuna. Presturinn malaði um tilgang lífsins en Mike var í raun ekki að hlusta þar sem hann virti fyrir sér gestina í sætaröðunum fyrir framan sig. Carlene frænka hafði tekið hárið saman í hefbundinn hnút ofarlega í hnakkanum en gráu hárin voru greinilega meira áberandi en við síðustu athöfn. Carlene var uppáhaldsfrænka hans og þau Bingo frændi sátu þar sem foreldrar brúðgumans sátu alla jafnan, í fremstu sætaröð í þeirri hlið kirkjunnar þar sem ættingjar brúðgumans sátu. Tilhugsunin um þetta fékk hann til að sakna móður sinnar og föður. Faðir þeirra hafði margsinnis talað um hve hann
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók