Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana. Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju. Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra. Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra. Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra. Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á
Dana Warren opnaði dyrnar að skrifstofum Skógræktarinnar, létt á fæti og vonglöð í hjarta. Hennar stund var runnin upp. Það sem hún hafði unnið að árum saman. Yfirmaðurinn hafði kallað hana á sinn fund. Í þjóðarskóginum Deschutes, skammt fyrir sunnan Bend í Oregon, loguðu eldar. Slökkva þurfti nýja og smærri elda áður en þeir sameinuðust þeim stóra. Flokkurinn sem hún stjórnaði var næstur í röðinni til að stökkva. Hún hafði þjálfað sig fyrir þessa stund og var tilbúin að vinna verkið. Adrenalínið streymdi um hana þegar hún hugsaði til þess að senn myndi hún stökkva. Hún lifði fyrir það og naut þess. Í fallhlífasveit slökkviliðs Skógræktarinnar voru fáar konur en hundruð karla. En hún hafði staðið fast á sínu gagnvart karlmönnunum og áunnið sér virðingu þeirra. Þess vegna hafði hún orðið mjög stolt þegar hún var hækkuð í tign. Hún arkaði beinustu leið að skrifborði slökkviliðsstjórans, hallaði sér yfir öxlina á honum og virti tölvuskjáinn fyrir sér. –Hvað höfum við, Gus? –Ekkert handa þér enn, en þess verður áreiðanlega ekki langt að bíða. Dana setti stút á munninn. Gus skjátlaðist sjaldan. Hans verk fólst í því að ákvarða eldsmatinn, stefnu bálsins, vindhraðann og fjölda þeirra manna sem senda þurfti til að berjast við eldinn. Hann var mjög fær á sínu sviði. Í þeim svifum kallaði Leo Thomas, forstöðumaður fallhlífaslökkviliðs flugmiðstöðvarinnar í Redmond í
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Veski konunnar sveiflaðist um öxl hennar í takt við sítt, brúnt hárið eins og leiðarljós fyrir manninn sem var á eftir henni. Hafði hún engar áhyggjur af öryggi sínu? Kannski var hún ferðamaður sem hafði ekki frétt af hvarfi Erin Speck og óleystu nauðgunarmálunum á svæðinu. Eða heimamanneskja sem þóttist þekkja sig svo vel um í Gatlinburg að það hvarflaði ekki að henni að hún gæti verið í hættu. Grayson hafði lært af biturri reynslu fyrir löngu að hættan gat leynst í hverju horni. Einar dyr sem hafði gleymst að læsa, eitt kærulaust augnablik gat orðið að dauðadómi. Lífið var brothætt og dýrmæt gjöf sem gat verið hrifsuð af þér á augabragði og skilið líf aðstandenda eftir í molum. Hann kreppti hnefana aftur. Núna var hann næstum kominn nógu nálægt þeim til að geta orðið að einhverju gagni. Þau voru öll að koma að dimmasta hluta götunnar þar sem fyrir tækjaeigendur höfðu ekki haft fyrir því að kveikja á útidyraljósum við bakdyr verslana sinna eða dautt var á flestum perunum. Þetta var fullkominn staður til að ráðast á einhvern. Hann sá það á manninum sem virtist vera að búa sig undir að leggja til atlögu miðað við líkamstilburði hans. Konan virtist hika og skrikaði fótur á hæla háum skónum, loks að gera sér grein fyrir hættunni sem hún var í. Grayson kallaði og tók að hlaupa um leið og maðurinn hentist í átt að bráð sinni.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Vaktin hennar Callie Jamison á kaffihúsinu Lævirkjanum hafði verið svo annasöm að hún hafði varla náð að kasta mæðinni, hvað þá kanna hvort hún hefði fengið einhver símaskilaboð. Það var ekki fyrr en klukkustund áður en vaktinni átti að ljúka sem hún tók sér stutt hlé og skaust út um aðaldyrnar. Hún settist á bekkinn vinstra megin við dyrnar. Hann var gerður úr smíðajárni og eik og stóð undir hvítu og bláröndóttu skyggni. Síðan tók hún upp farsímann sinn, gamlan samlokusíma sem var hundleiðinlegur þegar senda þurfti textaboð. En hún gat ekki kvartað. Hún hafði misst snjallsímann sinn ofan í fullan vask af sápuvatni og óhreinu leirtaui í mars og ekki viljað taka fé út af sparireikningnum sínum til að kaupa nýjan. Hún opnaði símann og gáði. Nokkur skilaboð höfðu borist síðan hún fór í vinnuna. Þau nýjustu voru frá lækn inum hennar. Hún átti tíma hjá Patel klukkan 9 morguninn eftir. Einmitt. Hún hefði hvort eð er ekki gleymt því. Hún hafði hitt hjúkrunarfræðinginn fyrir nokkrum vikum, en þetta yrði fyrsta heimsókn hennar til læknisins síðan hún fluttist til Montana og hún hafði þegar beðið um frí þennan dag. Hún eyddi því skilaboðunum og las þau næstu. Þau hljóðuðu svo: Ekki gleyma að sækja Skálk til hundasnyrtanna. Þeir loka klukkan 16:30. Þó að Callie hefði verið svolítið úti á þekju upp á síðkastið hafði Alana, vinkona hennar, ekki þurft að minna hana á
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Jen Jordan lagaði sex mánaða gamlan son sinn, D.J., í burðarskýlunni sem hún var með framan á sér á leiðinni gegn um félagsheimilið í Crestwood, Kentucky. Dagar hennar sem sundþjálfara höfðu breyst og eftir að Dylan yngri fæddistkenndi hún sund á kvöldin. Hún saknaði sundkennslunnar á daginn ekki eftir að hún eignaðist sinn eigin fullkomna engil til að annast um. Hún og D.J. höfðu verið að ljúka átta vikna kennslulotu hjá Water Babies, sundnámskeiðum sem áttu að hjálpa foreldrum og tveggja ára börnum þeirra að slaka á og tengjast sterkari böndum. Jen var tilbúin til að halda upp á þetta. Síminn hennar tók við endalausum skilaboðum, póstum og tilkynningum þegar hún gekk út úr gömlu steinsteyptu byggingunni með fréttum af öllu sem hún hafði misst af meðan hún var með námskeiðið. Hún valdi númerið hjá Madison, meðleigjanda sínum, á leiðinni gegnum anddyrið. Madison hafði ekki svarað símtölum frá Jen fyrir námskeiðið en þær voru báðar með sama staðsetningarappið í símanum sem hafði sýnt að Madison væri stödd í almenningsgarðinum. Hún fór oft þangað til að hugsa. Jen bjóst við að Madison hefði gleymt sér yfir góðri bók, eða í góðum hlaupatúr, en nú var sólin að setjast og Madison ætti að vera komin heim. Ef heppnin var með væri Madison ekki búin að borða því Jen ætlaði að hafa eitthvað gott í matinn í kvöld.
–Hvað eigum við að kaupa í kvöldmatinn? spurði hún D.J. meðan hún beið eftir að síminn færi að hringja.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Þegar þú ert orðin örvæntingarfullur, þá borgar sig að halda í geðheilsuna og bíða. Cheyenne O ́Connor gat ekki talið hversu oft móðir hennar hafði sagt þetta en síðasta skiptið sem hún sagði þetta, var sem brennt í minni henn ar. Það var þegar móðir hennar dó. Cheyenne dró sængina upp yfir haus þennan morgun. Hún var ekki tilbúin til þess að horfast í augu við daginn og var með samviskubit yfir því að hafa brugðist móður sinni. Hún varð að koma sér út úr rúminu þrátt fyrir að henni liði eins og hún væri með lóð á ökklunum og það virtist ómögulegt. Sólarljósið og kaffið sem beið hennar var ekki einu sinni nóg til þess að koma henni á fætur. Ekki heldur vinkona hennar sem var örugglega komin heim af næturvakt á sjúkrahúsinu og beið hennar með bros á vör og kaffibolla. Ally Clark hafði verið algjör lífsbjörg. Cheyenne horfði á magann á sér og bumb una sem var horfin. En hún hefði átt að sleppa því. Tilfinningarnar og tárin urðu yfirþyrmandi og tómarúm fyllti hana. Það myndi ekki breyta neinu ef hún gréti en hún bað fyrir því að það myndi hjálpa henni að losna undan sorginni. Það var svo skrítið að einhver sem hún hafði ekki einu sinni hitt var valdur öllum þessum sársauka. En Cheyenne hafði þekkt barnið sitt. Hún hafði fundið fyrir hreyfingum alveg þar til hún fæddi, fæðing sem fór virkilega illa. Það eina sem hún átti eftir var þokukennd mynd þar sem átti að vera glöð minning, og tómt fang þar sem barn átti að vera. Ætti hún ekki að finna fyrir einhverju ef lífskrafturinn sem óx innra með henni hefði snögglega dáið? Hefði hún ekki átt að finna
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Avery Bolt dró útidyrnar að stöfum á eftir sér og smeygði sér inn í skuggana til þess að geta svipast um í holi neðri hæðarinnar í gamla húsinu. Hún varð að fara afar gætilega. Eitt feilspor gæti reynst banvænt ef húseigandinn var vopnaður. Góða stund stóð hún hreyfingarlaus í myrkrinu og lagði við hlustirnar. Dauðaþögn var í húsinu að undanskildu suðinu í lofkælingarkerfinu og taktföstu tifi í gamalli afaklukku einhversstaðar skammt í burtu. Ekkert sem benti til annars en að íbúi hússins væri steinsofandi. Að lokum áræddi Avery að lýsa með litla pennaljósinu út í myrkrið og lét augun reika yfir víðáttumikið holið. Húsgögnin litu öll sem eitt út fyrir að vera rándýrir forngripir. Öryggis- kerfi var hvergi sýnilegt. Það var vissulega heppilegt fyrir hana en þó fremur undarlegt í þessu hverfi sem varð að teljast í fínni kantinum á mælikvarða bæjarins. Tunglskinið flóði í gegnum glerið í frönsku dyrunum þar sem hún hafði komið inn. Það stirndi á marmarann í arninum í geislum þess. Avery læddist á tánum yfir gljáfægt viðargólfið að tvöföldum dyrum sem reyndust liggja inn í minni gestastofu. Gluggatjöldin voru dregin fyrir gluggana og því kolsvarta myrkur þar inni. Avery staðnæmdist í dyragættinni þegar geisli vasaljóssins hafnaði á tveimur glitrandi augum. Hún hrökk við en áttaði sig síðan á að þarna voru tugir postulínsbrúða sem störðu blindandi út í myrkrið að baki glerinu í ævagömlum glerskáp. Skósíðu blúndukjólarnir og máluðu andlitin löðuðu hana nær og Avery
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók