Flýtilyklar
Ást og afbrot
-
Glæpakvendið
Fjórir dagar til réttarhalda
Sunnudagur 2. febrúar
Winchester, Tennessee
Það var farið að kólna.
Veðurfræðingurinn varaði við snjókomu á mánudaginn.
Hitinn lækkaði hægt og sígandi. Henni var alveg sama. Hún þurfti ekki að gera neitt, nema vera þarna.
Í fjóra daga.
Eftir fjóra daga rynni dagurinn upp.
Ef hún lifði svo lengi.
Hún nam staðar, sneri sér hægt í hring og virti fyrir sér þétt skóglendið í kring. Hvergi var neitt að sjá nema tré og
þennan eina stíg. Hnígandi sólin sendi geisla sína milli nakinna greinanna.
Á þessum stað hafði hún dvalist síðustu daga sumars og síðan allt haustið. Nú voru vetrarlok í augsýn. Allan þennan
tíma hafði hún aðeins séð eina mannveru.
Það var best, sögðu þau. Henni til verndar.
Það var satt. En hún hafði aldrei á ævinni verið jafn einmana. Að minnsta ekki síðan pabbi hennar dó.
Fyrsta árið eftir lát hans hafði hún smátt og smátt vanist
því að vera tuttugu og fjögurra ára gamall munaðarleysingi.
Hún átti engin systkini og enga ættingja. Hún var aleinEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Hættuslóð
Winchester í Tennessee
Föstudagur 9. ágúst
Sadie Buchanan hafði aldrei áður komið til Winchester.
Hún hafði komist næst því er hún skrapp til Tullahoma og það var fyrir löngu, þegar hún fékk fyrsta verkefnið á
Nashville-svæðinu. Hún hafði þurft að sitja ráðstefnu íArnold-herstöðinni í einn dag.
Það var óvenjulegt að alríkislögregluþjónar enduðu á þessu svæði. Vandræði af því tagi sem kröfðust þátttöku
hennar áttu sér sjaldan stað í smábæjum. Flest verkefnin voru í stórborgum, í eyðimörkinni eða uppi í fjöllum.
En í hvert sinn sem alríkislögregluþjónn var í vanda staddur kom hún honum til hjálpar.
Hún lagði bílnum við bækistöðvar lögreglustjórans í Franklinsýslu.
Þegar hún hóf störf hafði það ekki beinlínis verið á stefnuskránni að bjarga löggæslumönnum úr háskalegum aðstæðum, en eftir tveggja ára virka þátttöku í löggæslunni hafði hún tekið þátt í verkefni sem olli því að það varð hennar sérsvið.
Verkefnið hafði farið hátt og athygli ráðamanna beinst að alríkislögregluþjóninum sem sinnti því. Meðan á björgunarleiðangrinum stóð uppgötvaði hún hæfileika sinn til aðEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Ofstæki
Morðingi.
Cecelia Winters starði á þetta ljóta orð sem hafði verið párað með rauðri málningu á hvítu útidyrahurðina. Hún leit um öxl á leigubílinn sem lagður var af stað að nýju. Svo stundi hún og lagði bakpokann frá sér á pallinn.
Levi, bróðir hennar, hafði átt að sækja hana þegar hún var látin laus úr fangelsi. Hann hafði greinilega tafist.
Hún tyllti sér á tá en náði samt ekki upp á sylluna fyrir ofan dyrnar. Þá litaðist hún um á pallinum og komst að þeirri niðurstöðu að stóll myndi duga ágætlega. Stólarnir tveir og rólan höfðu verið á veröndinni hjá ömmu hennar frá því að Cece mundi eftir sér. Fléttaða blómakarfan milli stólanna var tóm og þarfnaðist málningar. Í kringum hana mátti sjá örlitlar, hvítar málningarflögur.
–Að hruni komin eins og allt annað hér um slóðir, muldraði hún, dró stólinn að dyrunum og prílaði upp á hann.
Lykillinn lá á rykföllnu syllunni eins og ævinlega. Það gengi kraftaverki næst ef enginn hefði brotist inn, stolið öllu steini
léttara og skemmt allt sem hægt var að skemma. En Cece, eins og hún var jafnan kölluð, kvartaði ekki. Amma hennar hafði arfleitt hana að þessu gamla húsi ásamt fjögurra hektara landi í kring. Veggirnir stóðu enn og þakið virtist vera í þokkalegu standi. Ef fleira var heillegt teldist það bónus. Cece var ákaflega fegin að hafa einhvern stað til að dveljast á. Fjölskylda hennar hafði snúið við henni baki fyrir löngu.Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Sannleikurinn
Sunnudagur 24. mars
Sasha Lenoir reyndi að halda brosinu meðan æskuvinkona hennar, Audrey Anderson, fylgdi síðustu gestunum til dyra.
Erfidrykkjan að lokinni útför ömmu hennar var gömul hefð og Söshu hafði tekist að komast í gegnum hana án þess að fara að gráta og verða sér til skammar. En eftir því sem á samkvæmið leið höfðu taugarnar þanist og yfirvegunin dvínað.
Hún yrði að loka sig af í hljóðu herbergi í nokkrar klukkustundir meðan hún hlóð batteríin, jafnaði sig og setti tilfinningarnar í geymslu á nýjan leik. Hún hafði eytt mörgum árum í að þróa hæfileikann til að stjórna viðbrögðum sínum og tilfinningum, enda menntuð í hættustjórnun. Múrinn hennar var að jafnaði rammger og ókleifur.
En þessi dagur hafði verið öðruvísi. Persónulegur. Eini eftirlifandi ástvinur hennar, að dótturinni frátalinni, var dáinn
og grafinn. Sasha gat ekki lengur spurt neinn út í ætt sína og uppruna. Enginn gat lengur minnt hana á allt sem hún hafði sigrast á, það sem hún hafði afrekað eða hvaða markmiðum hún gæti enn náð, þrátt fyrir fortíðina.
Lífið yrði aldrei samt á ný.
Viola Simmons hafði verið henni miklu meira en amma.
Hún hafði verið henni móðir, faðir, systir, besta vinkonaEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Sjálfsvörn
Franklin sýsla, Tennessee
Mánudagurinn 25. febrúar, kl. 21:10
Rauð og blá ljósin blikkuðu í náttmyrkrinu.
Audrey Andersen steig út úr bílnum og á malarveginn. Hún yggldi sig og óskaði þess að hún hefði haft tíma til að skipta
um skó en þegar hún heyrði af skotárás í lögregluradarnum sínum var tími bara munaður sem hún gat ekki leyft sér.
Bíll lögreglustjórans var þegar kominn á staðinn ásamt tveimur lögreglumótorhjólum og bíl dánardómstjórans en það
var ekki að sjá að það væru aðrir fréttamenn komnir á staðinn.
Ekki einu sinni hrokafulli blaðamaðurinn frá Tullahoma Telegraph sem var yfirleitt kominn á staðinn á undan Audrey.
Kannski átti Audrey einhverja vini hjá löggunni.
Aftur á móti þá var Audrey með sína eigin heimildamenn.
Hún sótti töskuna sína í bílinn. Lögreglustjórinn var ennþá með samviskubit yfir því að hafa haldið framhjá henni í gaggó þannig að hann var hennar eigin heimildamaður.
Audrey var ekki yfir það hafinn að nýta sér þessa sektarkennd.
Hún sá fyrir sér að hún gæti minnst á það við manninn sem hún ætlaði að giftast að hann skuldaði henni eins og einn eða tvo eða hundrað greiða.
Hún fékk hroll þegar hún fann næturkuldann hríslast um sig.
Jafnvel þó að mars væri handan við hornið og það voru mörg blóm farin að blómstra og gefa til kynna að vorið væri á næstaEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Brennuvargurinn
Kara sneri sér undan brennheitum geislum júlísólarinnar. Þetta var heitasta og þurrasta sumar á Skuggatanga í Kentucky frá því að mælingar hófust. Hún var afar þakklát fyrir raka goluna sem barst frá gosbrunninum í Minningargarðinum. Casey, litla stúlkan hennar, var aftur á móti steinsofandi og virtist ekki gera sér grein fyrir því að mamma hennar var að bráðna í síðdegishitanum.
Þannig var Casey. Alltaf sátt, sæl og sallaróleg. Alls ekki eins og börnin sem aðrar mæður höfðu sagt Köru frá. Átta
vikna gömul hafði Casey verið farin að sofa alla nóttina. Nú var hún fjögurra mánaða og hvers manns hugljúfi.
Kara þurrkaði svitann af enninu með handleggnum. Fyrir ári hafði hún hlaupið fimm kílómetra fyrir dögun. Þessa dagana gekk hún í mesta lagi hálfa þá vegalengd fyrir kvöldmat.
Ekki bætti hitinn úr skák.
Hún lagði barnakerrunni í skugga gamallar eikar og skoðaði skrefamælinn. Klukkan var orðin tíu að morgni og hún enn
þúsund skrefum frá markmiði sínu. Hún yrði að vinna þetta upp innandyra. Hitinn jókst enn og brátt þyrfti Casey að fá að borða.
Kara andaði að sér anganinni úr blómabeðunum og matarvögnunum sem stóðu hér og þar í Minningargarðinum. Síðan
tyllti hún sér á breiðu marmarabrúnina á gosbrunninum og beið þess að hjartslátturinn yrði eðlilegur áður en hún gengi
síðasta spölinn að bílnum. Hún saup dreggjarnar úr vatnsflöskunni og lygndi aftur augunum.
–Fallegur dagur.
Hún galopnaði augun er hún heyrði karlmannsrödd.Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Hættuástand
–Komdu hingað, kis, kis, kallaði hún og skalf í haustnepjunni.
Þetta var það minnsta sem hún gat gert fyrir þessa villiketti, að gefa þeim að éta, en engu að síður fann hún stöðugt til sektarkenndar þegar hún staldraði við til þess að vitja þeirra. En fyrst þeir þurftu endilega að vera heimilislausir þá voru þessar yfirgefnu verksmiðjur meðfram árbakkanum kannski ekki svo slæmur kostur. Þeim kom greinilega vel saman og hér voru engin rándýr til þess að ráðast á þá og svo var nóg af músum þegar svo bar undir að Rita þurfti að vinna yfirvinnu og hafði ekki tíma til þess að fóðra þá.
Kettirnir hópuðust að Ritu þegar hún kom fyrir húshornið. Þeir létu vel í sér heyra og bitust um að komast sem næst henni. Hún nam staðar við nokkrar steinsteyptar skálar sem hún hafði keypt í garðyrkjuverslun. Hinar, sem hún hafði keypt í gæludýrabúðinni, höfðu einfaldlega fokið út í buskann.
–Hver er svangur? Hún hellti úr pokanum í allar skálarnar. –Ah, ah, ah. Hún skildi tvo kettina að. –Engin slagsmál hér. Það er nóg til handa öllum.
Pokinn var næstum tómur þegar hún kom auga á einn sem var seinn fyrir. Hann var gulbröndóttur en eitthvað var einkennilegt við hann. Andlit hans og önnur síða voru útötuð í einhverju sem hún sá ekki hvað var.
–Hvað er þetta eiginlega? Rita settist á hækjur sér til þess að kanna málið frekar. Þá sá hún að feldurinn var þakinn eldrauðum klessum. Rita lagði hönd á barm sér. –Elsku kallinn, hvað kom fyrir þig? Hún teygði sig eftir kettinum en hann bara hvæsti og stökk í burtu. Það var auðvelt að gleyma því að margir af þessum köttum voru í raun villikettir en ekki bara kettir sem höfðu verið yfirgefnirEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Leyndarmál lögreglustjórans
Hún nuddaði gæsahúðina á handleggjum sínum. Einhvern veginn fannst henni að vandræði biðu hennar. En hún vissi bara ekki hvernig vandræði. Hún gekk að stórum glugga á skrifstofu sinni og horfði enn á ný eftir mannlausri gangstéttinni. Há og litrík trén handan við bifreiðastæðin sveifluðust til og frá í hvössum haustvindinum. Haustið var þá fyrst komið í Kentucky þegar vindurinn næstum feykti manni um koll. –Í guðanna bænum farið varlega á leiðinni heim eða í vinnuna. Hún snéri sér aftur að hópnum og kreisti fram vandræðalegt bros. –Það lítur ekki vel út með veðrið.
Allir virtust sammála því.
–Ef einhver ykkar heyrir frá Carli eða Tucker látið þá endilega vita að við söknuðum þeirra. Tina var viss um að mörg þeirra hefðu einnig áhyggjur en þau gátu ekki gert neitt í því núna. Þess í stað felldu þau klappstólana saman, og hentu plast bollum í ruslið.
Skrifstofan angaði af samblandi af tóbaksreyk og kaffi, nokkuð sem hún þekkti vel frá bernsku sinni nema þá fylgdi áfengislyktin ætíð með.
Þegar hún hafði tekið til á skrifstofunni greip hún veskið sitt og bakkann sem hún hafði komið með að heiman með nýbökuðum smákökum. Þessir morguntímar voru vinsælir á meðal skjólstæðinga hennar og Tina gerði ávallt sitt besta til þess að allir færu út með bjartsýni og von að leiðarljósi sem allavega dygði þeim til þess að mæta áskorunum komandi dags. Í dag hafði rignt eins og hellt væri úr fötu. Skúrirnar komu nákvæmlega á þeim tíma sem spáð hafði verið og allt varð gegnblautt. –Ætli sé ekki best að hlaupa. Það er ekkert lát á þessari rigningu. Eru allir með far?
Steven, sem var nýjasti skjólstæðingurinn í hópnum, leit undan þegar allir hinir lyftu bíllyklunum sínum.Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Miskunnarleysi
Marissa Lane vissi að eitthvað var að um leið og hún sá hann.
Á þeim sex mánuðum sem liðnir voru frá því að hún byrjaði að hlaupa eldsnemma á morgnana hafði hún varla séð nokkurn mann í þjóðgarðinum fyrir sólarupprás, nema einstaka lögregluþjóna. En þennan morgun voru engir lögregluþjónar á vappi.
Þarna var enginn nema hann. Maður sem var næstum hulinn skugga á útsýnisstaðnum þaðan sem hún fylgdist með sólinni koma upp þrisvar í viku.
Hún hægði á sér þegar hún kom að lágu timburgirðingunni sem skildi hlauparana og göngufólkið frá hengifluginu ofan í
grenitrén og runnana. Svo reigði hún sig og beygði til að sjá manninn. Eðlisávísun hennar sagði henni að allt við þessar
kringumstæður væri óeðlilegt, en hún reyndi að bægja henni frá sér. Hún hafði hitt marga hlaupara í áranna rás og þeir voru allir ágætir. Sálufélagar. Útivistarfólk. Það var tíminn sem kom henni í uppnám. Hún hafði talið að hún væri ein um að fara út að skokka svona snemma.
Hömrum girtur austurhluti hæsta fjallsins í garðinum var besti staðurinn í Cadesýslu til að njóta sólaruppkomunnar og
jafnvel sá besti í gervöllu Kentucky-ríki. Marissa hafði að minnsta kosti enn ekki fundið betri stað, enda þótt það væri starf hennar að reyna það og það gerði hún fjóra morgna í viku. Yfirleitt lauk hún við vatnið og innbyrti eðlið áður en hún gekk aftur að bílnum sem beið hennar tæpa átta kílómetrum neðar við stíginn, en þennan dag sagði sérhver fruma í skrokknum á henni aðEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr. -
Í klóm dauðans
Hann staðnæmdist og drengurinn potaði með rifflinum í mjöðm hans. Hann benti á nokkra kofa í fjarska, reykur steig upp af þeim og fáeinar geitur voru bundnar fyrir utan þá. Hann spurði á tungumáli innfæddra, pashto, –Er þetta þorpið þitt?
Drengurinn svaraði með einu orðunum sem hann virtist kunna í ensku. –Þú deyrð núna, bandaríski hermaður.
–Allt í lagi, allt í lagi. Hann lyfti höndunum upp yfir höfuð sér.
–En þú mátt kalla mig Denver. Ég sagði þér það.
Drengurinn sló sér á brjóst. –Massoud.
–Ég veit, Massoud. Þakka þér fyrir að hjálpa mér niður fjallið.
Óhreinar kinnar drengsins roðnuðu lítillega og hann þaut framhjá hermanninum til að fagna geitunum. Hann strauk einni þeirra blíðlega undir hökunni og virtist gleyma fanganum sínum. –Heima hér.
–Einhver matur til? Denver rétti úr sér. Hann var glorhungraður og gat auðveldlega étið eina af þessum geitum, það er að segja ef fjölskylda Massouds dræpi hann ekki fyrst.
Massoud kinkaði kolli og beindi Denver inn í kofann, framhjá tjaldi sem virkaði sem útihurð.
Denver andvarpaði og losaði um sinn eigin riffil sem hann bar á bakinu og lagði hann upp að einum kofaveggnum. Hann hélt báðum handleggjum fast að líkama sínum. Fjölskylda Massouds varð að skilja að fyrst hann hafði ekki beitt þessu vopni á son þeirra hafði hann alls ekki í hyggju að beita því gegn þeim.
Hann varð að beygja sig inni í þessari dimmu og reykmettuðu vistarveru og honum vöknaði um augu. Stór pottur hékk yfir opnum eldi og í honum kraumaði kássa sem greinilega var mjög bragðsterk. Garnir hans gauluðu.
Lágvaxin kona stóð í hnypri yfir pottinum, hrærði í kássunni án þess að líta up.
Massoud ruddi einhverju úr sér á Pashto en Denver skildi ekkert af því nema orðið amerískur. En hvað sem hann sagði þá hafði það umsvifalaust áhrif á konuna.
Hún snarsnéri sér við frá pottinum með sleifina í annarri hendi svo lak af henni niður á moldargólfið. Hún veifaði sleifinni framanEignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Verð á rafbókVerð á rafbókmeð VSK995 kr.
Gefðu rómantík
Sendu okkur ástarbréf
Skráðu þig á póstlista