Mike Ferguson krosslagði fæturna til skiptis.
Enda þótt glæsilega hótelherbergið væri hlaðið hormónaþrunginni spennu var þessi hreyfing eina vísbendingin um að hún hefði áhrif á hann. Að minnsta kosti enn um sinn.
Ferguson tók öllu með jafnaðargeði. Ekkert mat hann meira í fari fólks en jafnaðargeð. Mönnunum tveimur fyrir framan hann veitti svo sannarlega ekki af slíku.
Annar hélt krumlunum um hálsinn á hinum og var á nálum.
Jafnvel á ystu nöf. Hann ætti að vera rólegur og öruggur með sig. Þannig urðu menn færir í þessu starfi. Þess í stað notaði
hann þótta og beitti þvingunum til að hafa sitt fram.
Maðurinn á hnjánum var ekki hótinu skárri. Mannleysa, sem hrein. Hann hefði að minnsta kosti hrinið ef hann hefði komið
upp einhverju meiru en lágværum stunum. Ef hann hefði verið harðari af sér hefði honum verið sleppt fyrir löngu og í stað ofbeldis hefði átt sér stað samtal á sanngjörnum nótum.
Ferguson andvarpaði.
Mennirnir tveir voru báðir veiklyndir í hans augum. Hann skammaðist sín fyrir að vinna með þeim.
Ferguson var svo hjartanlega sama um þá að hann mundi ekki einu sinni hvað þeir hétu. Því miður þurfti hann á þeim að halda við þetta verkefni. Þeir voru nefnilega einu mennirnir sem vissu jafn mikið og Mike um starfsemi hans. Þeir vissu að í eitt skipti á tuttugu árum hafði hann misst stjórn á sér við það að reyna að vernda allt það sem hann hafði lagt svo hart að sér við að eignast.
–Þú þykist hafa fundið Mike Ferguson, hvæsti annar maður

-Drunurnar frá sprengingunni bergmáluðu í göngunum. Lauren reyndi að hlaupa, þar eð hún óttaðist grjóthrun, en fæturnir vildu ekki hlýða henni. Hún sá varla handa sinna skil í myrkrinu. Rykið var að kæfa hana og hún var með suð í eyrunum eftir sprenginguna. Hún opnaði munninn og ætlaði að öskra, en kom ekki upp nokkru hljóði.
Sterkur hrammur þreif í höndina á henni og dró hana í áttina að ljósinu. Skothvellir kváðu við fyrir aftan þau og möl og grjóti rigndi yfir þau. Maðurinn dró hana fram fyrir sig og skýldi henni. –Farðu, skipaði hann og ýtti henni áfram. –Hlauptu!
Hún tók á rás og vék sér undan grjótregninu. Daufa skíman framundan varð smám saman skærari. Fótatak ómaði fyrir aftan hana og hún ætlaði að reka upp óp, en þetta var þá bara maðurinn. Faðmlag hans var hlýtt og hughreystandi. –Þetta verður allt í lagi, sagði hann. –Þú ert hörð af þér. Þú getur þetta.
Hann var svo viss í sinni sök að hún trúði honum, enda þótt allt benti til hins gagnstæða.
Aftur skulfu hellarnir og stærri hnullungar hrundu nú í kringum þau. Einn lenti á öxlinni á henni svo að hún féll niður á hnén.
Maðurinn dró hana á fætur og svo hlupu þau af stað í áttina að frelsinu.
Svalt næturloftið kallaði fram tár í augum hennar. Hún starði upp í óskýran stjörnuhimininn og snökti. Hún hafði ekki séð
stjörnur svo vikum skipti. Hún andaði að sér frelsinu sem hún hafði óttast að fá aldrei framar.
–Geturðu gengið? spurði maðurinn og studdi hana með því að taka um mittið á henni.

Sophie settist undir stýrið á bílaleigubílnum og stakk
lyklinum í kveikjuna. Hana langaði ekki til að vera
þarna frekar en á öðrum stöðum þar sem hún hafði leitað að Lauren á síðustu árum. Hún var bara hræddari
núna og vondaufari. Lauren hafði gert margt brjálæðislegt í áranna rás en aldrei verið svona lengi í burtu. Hún
hafði heldur aldrei verið á stað þar sem hún náði ekki til
hennar. Stundum, þegar Lauren átti mjög erfitt, fannst
Sophie að hún væri eina manneskjan sem náði sambandi við hana.
Hún bakkaði út úr stæðinu og ók áleiðis að útkeyrslunni á almenningsgarðinum. Lögreglan í Denver hafði
verið alúðleg og full samúðar. En hún hafði ekki fundið
nein merki um að Lauren hefði verið numin á brott og
taldi að hún hefði stungið af. Það var í rökréttu samhengi við sögu hennar. –Okkur skilst að systir þín hafi
átt við þunglyndi að stríða, hafði rannsóknarlögreglu-
þjónninn sagt.
–Hún hafði stjórn á því og var undir læknishendi,
hafði Sophie svarað.
Úr augum hans hafði hún lesið samúð, en litla von.
Hún leit á klukkuna á símanum sínum. Það voru
fimm mínútur þar til hún átti að hitta manninn úr sérsveitinni sem fékkst við glæpi á þessu svæði. Í þetta
sinn yrði hún ákveðin.

–Myndir þú frekar vilja standa frammi fyrir hálfri tylft
fjölmiðlamanna á fjölmiðlafundi en að lenda í skotbardaga við
eiturlyfjasmyglara í óbyggðunum?
Graham Ellison höfuðsmaður horfði fýlulega á þann sem
spurði, Lance Carpenter lögreglumann frá Montrose-sýslu. –Er
þetta brelluspurning? Ég hef þó allavega tækifæri nálægt eiturlyfjasmyglurunum. Það skiptir ekki máli hvað ég segi á þessum fjölmiðlafundum. Fjölmiðlar snúa því eins og þeir vilja.
–Ef spurningarnar verða of erfiðar, settu þá upp illskusvip og
segðu þeim að öryggi óbreyttra borgara sé þitt helsta kappsmál.
Carpenter klappaði Graham á bakið. –Þú átt eftir að standa þig
vel.
Graham leit yfir hóp blaðamanna, myndatökufólks og fréttabíla sem biðu á bílastæðinu utan við hjólhýsið sem þjónaði hlutverki höfuðstöðva fyrir Löggæslusveitina... gælunafn sem starfshópur, samsettur af fólki frá mörgum stofnunum, sem átti að
glíma við glæpi á landi í almenningseigu í suðvestur-Colorado,
hafði fengið. –Öryggi borgaranna er mitt helsta kappsmál, sagði
hann. –Eða eitt þeirra. Það er margt sem veldur mér áhyggjum
og ég þarf ekki að láta fjölmiðlamenn segja mér hvernig ég á að
vinna vinnuna mína eða eyða tíma mínum með því að telja upp
hvernig ég sinni vinnunni vitlaust á allan hátt.
–Ég held að þú hafir ekki um neitt að velja í þetta sinn. Lance
leit yfir öxlina á Graham og horfði á hópinn sem fór stækkandi.

Abby Stewart var ekki villt. Hún hafði kannski rölt út af
skipulagðri leið sinni en hún var ekki villt.
Hún var vísindamaður og fyrrum hermaður sem hafði verið
sæmd heiðursmerki. Hún var með GPS-tæki og kort og góða tilfinningu fyrir áttum. Hún gat ekki verið villt. En hún gat viðurkennt að hún var svolítið ringluð þar sem hún stóð í miðjum
óbyggðum í Colorado. Vandamálið var að svæðið umhverfis
Black Canyon í Gunnison-þjóðgarðinum varð allt eins í útliti
með tímanum: þúsundir hektara af ósléttu, vegalausu óbyggðalandi sem var vaxið furutrjám og kyrkingsleg auðn með stórkostlega fjallasýn í bakgrunninum. Fólk villtist hérna á hverju
ári.
En Abby var ekki ein af þeim, hún minnti sjálfa sig á það aftur. Hún dró andann djúpt og skoðaði GPS-tækið sem hún hélt á.
Þarna var grunni skorningurinn sem hún var nýkomin framhjá
og í vestur voru fjallsrætur Cimarron-fjallsins. Þarna var stað-
setningin. Á skjánum sást að hún hafði gengið tæpa 5 kílómetra
frá bílnum sínum. Það eina sem hún þurfti að gera var að taka
stefnuna í norðvestur og þá kæmist hún aftur á staðinn þar sem
hún lagði og einbreiða moldarslóðann sem hún hafði ekið eftir.
Henni varð rórra, setti GPS-tækið aftur ofan í bakpokann og
virti landslagið fyrir sér. Í augum venjulegs áhorfanda leit stað-
urinn sennilega frekar eyðilega út... háslétta þakin kyrkingslegu
grasi, kaktusum og vanþroskuðum einirunnum.

Þegar fyrstu skothvellirnir heyrðust, hljóp Stacy í átt til þeirra.
Ekki af því að hún vildi taka þátt í skotbardaga heldur af því að
þriggja ára gamall sonur hennar, Carlo, hafði verið að leika sér
í stofunni fremst í húsinu. Skothvellirnir virtust koma þaðan.
–Carlo! æpti hún og þaut niður ganginn að stofunni, þar sem
strákurinn var oft með bílana sína í stóru leðurhúsgögnunum,
að láta sem bílarnir væru að keyra í fjöllum.
Karlmenn hrópuðu innan um skothvellina. Einn lífvarða fjölskyldunnar hljóp framhjá henni með sjálfvirka byssu í höndunum. Stacy tók varla eftir honum. Hún varð að ná til Carlos.
Stofan í veglega bústaðnum í Colorado var í rúst, húsgögn
lágu á hliðinni, rifin og tætt. Glerbrot og ísmolar voru á gólfinu
en það leit út fyrir að allir væru farnir. Stofan var tóm og skothvellirnir komu innar úr stóra húsinu.
–Carlo? kallaði Stacy og barðist gegn kvíðanum. Ef einhver
af þessum heimsku mönnum hafði meitt son hennar, myndi
hún tæta þá í sundur með berum höndum.
–Mamma?
Hrædd röddin fékk hana næstum til að kikna í hnjánum.
–Carlo? Hvar ertu, elskan?
–Mamma, ég er hræddur.
Stacy fylgdi röddinni í dimmt horn undir innbyggðu skrifborði. Hún kraup niður og leit undir borðið... og beint í brún
augu sonar síns.
Hún rétti út hendurnar og hann kom til hennar, vafði hana
örmum og grúfðiandlitið í öxl hennar. Hún klappaði honum á
bakið og andaði að sér ilminum af honum... barnasjampó og
hnetusmjör. –Hvaða menn voru þetta, mamma?

Elizabeth Giardino dó fjórtánda febrúar. Í þrjúhundruð sextíu og fjóra daga hafði Anne Gardener forðast að hugsa um þann hræðilega dag en þegar fjórtándi febrúar nálgaðist aftur leyfði hún sér að syrgja í nokkrar mínútur. Hún stóð í kennslustofunni í lok dagsins, umkringd Valentínusarskrauti sem nemendurnir höfðu gert, og leyfði minningunum að fylla hugann. Elizabeth... aldrei Betsy eða Beth... með fjólubláan lit í hárinu, að halla sér hættulega langt yfir handriðið á svölum þakhýsis föður síns í Manhattan, að veifa til blaðasnápanna sem tóku ótal myndir frá íbúðinni fyrir neðan. Elizabeth, í kjól sem kostaði tíu þúsund dali og fáránlega háum hælum, að drekka kampavín sem kostaði 500 dali flaskan og dansa í morgunsárið á næturklúbbi í St. Tropez á meðan þrír alvarlegir menn í dökkum jakkafötum fylgdust með öllu. Elizabeth, með blóðblett á brjósti hvíta kjólsins, að öskra á meðan mennirnir þrír drógu hana burt.

Anne lokaði augunum og útilokaði síðustu minninguna. Hún græddi ekkert á að rifja þau andartök upp. Fortíðin var liðin og henni yrði ekki breytt.

Samt gat hún ekki hrist af sér ónotatilfinninguna. Hún leit út um gluggann á falleg snævi þakin fjöll undir túrkísbláum himni. Rogers, Kaliforníu, hefði allt eins getað verið á annarri plánetu, staðurinn var svo gjörólíkur New York. Tindarnir voru dáleiðandi, jarðtengdu mann að vissu leyti. Hluti af henni vildi vera þarna alla ævi en hún efaðist um að það yrði þannig. Eftir eitt ár, kannski tvö, þyrfti hún eflaust að halda áfram. Hún mátti ekki skjóta rótum.

Hún dró andann djúpt að sér, tók svo upp veskið sitt og handtöskuna, smeygði sér í jakkann. Hún læsti stofunni og gekk af stað út á bílastæðið. Það small í lágum hælunum á stígvélunum á gólfdúkunum á ganginum.

Bílastæðið hennar var nálægt hliðarinngangi, beint undir öryggi sl jósi sem logaði flesta morgna þegar hún mætti. En það var engin þörf fyrir ljósið í dag, þótt skuggarnir væru teknir að lengjast þegar febrúarsólin hélt niður að náttstað sínum á bak við fjöllin.

Brody Donovan hagræddi sér í sætinu og gerði sitt besta til að rétta úr löngum fótleggjunum. Unga myndarlega konan í sætisröðinni við hliðina, brosti til hans.

–Langt flug, ekki satt? sagði hún.

Langt flug, seinkun flugtaks og fjandanum órólegra flug síðustu tuttugu mínúturnar. Hann leit á úrið sitt og reiknaði lauslega í huganum hve langan tíma hann hefði til að ná tengifluginu.  –Já, svaraði hann kurteislega og lokaði síðan augunum til að losna við frekari samræður. Hann hafði enga löngun til spjalls. Friður og ró var það sem hann var á höttunum eftir. Næstu tíu dagana ætlaði hann að njóta þagnarinnar og gleyma öllu um niðurgrafnar jarðsprengjur, málmbrot á kafi í hörundi og þjáningum fórnarlamba stríðshrjáðra landa sem hann hafði unnið við að lappa saman síðustu árin. Hann hafði í hyggju að gleyma stríðinu með öllu og ímynda sér að öll dýrin í skóginum gætu verið vinir.

Fyrirhugaður áfangastaður kallaði á smávægilega lykkju á leiðinni en hann lét sig hafa það. Beint flug frá Miami til höfuðborgar Brasilíu, síðan minni vél um klukkutíma í norðurátt til staðar þar sem hvítur sandur, fagurblár sjór og ískalt romm beið hans. Húsið hafði Mack McCann vinur hans útvegað honum. Greiðalaun, hafði vinur hans sagt. Fyrir aðstoð hans við að bjarga lífi Hope Minnow. Þegar Mack fékk fregnir af því að Brody hefði í huga að fara í frí til Suður Ameríku án þess að hafa ákveðinn áfangastað í huga, þá brást hann skjótt við með því að innheimta einn greiða hér og annan þar og skyndilega stóð Brody til boða strandhús í Brasilíu.