Svöl sturta fór langt með að vekja Zach og skýra hugann, auk þess
að drepa niður löngun í sterkan drykk til að slæva sig. Hann lá á
rúminu, ofan á gamaldags bútasaumsteppi, ekki tilbúinn að sofna
en vonaði þó að hann fengi hvíld með því að liggja.
Loftkælingin barðist gegn hitanum inni í herberginu. Það hafði
verið slökkt á henni yfir heitasta hluta dagsins. Eftir fimmtán mínútur gafst Zach upp og reis á fætur. Hann leit á símann sinn, þótt
hann vissi að hann hafði ekki hringt og myndi vart hringja fyrr en
næsta dag.
Hann óskaði þess að morgunninn væri kominn svo hann gæti
hafið leitina að systur Jacie. Aðgerðarleysið var að gera hann óðan.
Zach steig út á veröndina við kofann, aðeins klæddur í gallabuxur.
Í kofanum við hliðina á hans mátti sjá ljós í glugga. En það var
ekki glugginn sem vakti athygli hans.
Skuggavera sat á tröppunum við veröndina. Lágur grátur barst
til hans í næturkyrrðinni.
Zach gekk berfættur niður af sinni verönd og að kofanum hennar
Jacie.
Hún heyrði hann ekki nálgast og Zach gaf sér andartak til að
virða hana fyrir sér.
Sítt, dökkbrúnt hárið liðaðist við axlirnar á henni, laust við
teygjuna sem hafði haldið því í tagli í veiðiferðinni. Stjörnuskinið
glampaði á dökkum lokkunum og myndaði bláan geislabaug.
Hann gat ekki lengur staðið kyrr og gekk upp tröppurnar.
Hún leit snögglega upp og greip andann álofti. –Ó, það ert þú.
Hún rétti aðeins úr sér og þurrkaði sér um augun. –Ættirðu ekki að
vera sofandi?
–Ég vildi vita hvort yfirmaður þinn hefði samþykkt að leyfa
okkur að nota þyrluna.
Jacie saug upp í nefið og leit undan.

Ben hafði unnið heimavinnuna sína. Hank Derringer var hálfgerður einbúi síðan hann missti fjölskylduna sína fyrir rúmu ári
síðan, í misheppnaðri mannránstilraun. Maðurinn hafði grætt milljarða og hélt áfram að græða á olíu- og gasviðskiptum. Þetta voru
staðreyndir sem einfalt var að finna. En af hverju að fá þessa menn
hingað? Af hverju núna?
Ben hefði hunsað boðið ef hann hefði getað. Frami hans innan
lög reglunnar í Austin var á enda, hann hafði verið atvinnulaus og
kynnst því að enginn vildi ráða mann í vinnu sem hafði verið rekinn
úr lögreglunni fyrir að hafa drepið mann með berum höndum. Fyrr
en núna.
Iðraðist hann þess sem hann hafði gert?
Nei.
Og hann myndi endurtaka leikinn ef aðstæður væru eins.
Maginn í honum herptist saman og hann reyndi að ýta niður
reiðinni og myndunum í huganum þegar hár, eldri herramaður kom
til þeirra.
Maðurinn var með svartan kúrekahatt og líktist hinum mönnunum
þarna inni.
–Herramenn, ég er Hank Derringer. Þakka ykkur fyrir að koma á
Raging Bull-búgarðinn. Hann settist nálægt stórum steinarni og
sneri að þeim. –Ég fékk ykkur hingað af því að þið eruð bestir
þeirra bestu.
–Bestir í hverju, Hank? Stæltur, ljóshærður maður tók fyrst til
máls. Hann kinkaði til Bens og þeirra hinna. –Og hverjir eru þetta?
Hank kinkaði kolli til mannsins. –Þolinmóður, Thorn. Ég kem að
því. Fyrir ykkur hinum vil ég kynna Thorn Drennan, besta fógeta
sem verið hefur í Wild Oak Canyon. Fólk gat reitt sig á að hann
berðist fyrir sannleika og réttlæti.

Hann var óþekktarangi.
Það myndu félagar hans í alríkislögreglunni segja ef þeir sæju
til hans núna. Hann var á leið inn í einn salinn í háskólanum þar
sem fyrirlestur var um það bil að hefjast.
Það var langt um liðið síðan Mark Flynn hafði verið í slíku
umhverfi. Þegar hann opnaði dyrnar heyrði hann skvaldrið í fróðleiksfúsum nemendum og sá gljáandi viðarpúltið fremst í stofunni. Hann minntist þess hvað honum hafði þótt gaman í háskóla
og notið þess að drekka í sig þekkinguna.
Skólafélagar hans höfðu kallað hann Heilann, en há greindarvísitala hans og fróðleiksþorsti höfðu gert það að verkum að
hann undi sér betur í alríkislögreglunni en fjármálageiranum.
Salurinn minnti á leikhús og setið var í flestum sætum. Þar eð
hann ætlaði ekki að hlýða á fyrirlesturinn til enda valdi hann sér
sæti aftarlega í salnum.
Eftir smástund myndi félagsfræðiprófessorinn Melinda Grayson hefja fyrirlestur sinn. Hann vissi ekki hvert efni dagsins væri,
aðeins að fyrirlesturinn fjallaði um siðblindingja. Hann var heldur ekki hingað kominn til að hlusta. Hann ætlaði að fylgjast með,
mynda sér skoðun og kanna hvort hugboð hans reyndist rétt.
Flestir félaga hans voru á því að ekkert væri að marka það.
Darby-háskóli í bænum Vengeance í Texas, skammt frá Dallas,
hafði verið heppinn að fá Melindu til starfa. Hún var mjög hátt
skrifuð og hefði getað fengið vinnu hvar sem henni sýndist. Mark
þótti kyndugt að hún skyldi hafa valið Darby, en oft var val fólks
einkennilegt og einnig aflið sem knúði það áfram. Hann vissi til
dæmis að margir vina hans og samstarfsmanna litu á hann s

Presturinn þuldi moldunarorðin, en Willa Merris var svo sorgmædd að hún heyrði þau varla. Faðir hennar, öldungadeildarþingmaðurinn John Merris, var dáinn. Hann hafði verið myrtur.
Enda þótt lík hans hefði fundist fyrir næstum hálfum mánuði
hafði hún ekki fyllilega gert sér grein fyrir því sem hafði gerst
fyrr en núna.
Örvæntingin var að sliga hana. Hvað áttu þær mæðgurnar að
gera? Hann hafði alltaf verið miðdepillinn í tilveru þeirra.
Henni brá er hún heyrði dynk. Móðir hennar var að kasta
mold á kistuna. Sjálf hélt hún á kaldri, rakri mold og kreppti
hnefann utan um hana. Með tárvot augu kastaði hún moldinni í
gröfina sem geymdi jarðneskar leifar föður hennar.
Tugir syrgjenda gengu fram til að kasta mold á kistuna. Sumir
virtust einlægir í sorg sinni, margir létu sér fremur fátt um finnast
og ýmsir töldu á laun að farið hefði fé betra. Pabbi hennar hafði
ekki verið neinn engill. Langt í frá. Hann hafði verið harðskeyttur maður í tveimur hörðum störfum. Hann var olíubarón í
Texas og jafnframt þingmaður í öldungadeild Bandaríkjaþings.
Einhver lagði hughreystandi hönd á öxlina á henni. Hún naut
þess í fyrstu að finna snertinguna, en svo fann hún daufan ilm af
rakspíra og stirðnaði. Nei. Það var óhugsandi.Hún fylltist hryllingi
og ósvikinni skelfingu. Svo leit hún upp og sá samúðarfullt andlitið
á James Ward, syni viðskiptafélaga föður hennar um árabil.
–Komdu þér burt frá mér í hvelli, hrópaði hún upp yfir sig.
–Snertu mig ekki!

Elizu Harvey-Reed leið alltaf vel þegar hún var að undirbúa
veislu. Hún hafði aðeins verið í fríi einn dag en saknaði strax
yssins og þyssins hjá Effervescent-viðburðum. Hún var orðin
þekkt í Hollywood og hafði orð á sér fyrir að bjóða upp á
skemmtilega og óaðfinnanlega þjónustu. Skemmtun, spenna og
athygli voru hennar ær og kýr. Hún hefði fremur viljað vera
komin aftur til Kaliforníu en vera stödd hér í heimabænum sínum, Vengeance í Texas, þar sem hún steig út úr bílaleigubílnum
og var í þann mund að heimsækja bróður mannsins síns, sem
hún hafði verið skotin í á unglingsárunum. Eiginlega hafði hún
aldrei gleymt honum.
Raunar hafði hún verið meira en bara skotin í honum. Hún
hafði ekki gert sér það ljóst fyrr en upp úr sambandinu slitnaði.
Það hafði verið ástríðufullt og sterkt. Hann hafði átt hug hennar
allan. Hún hafði haft svo mikinn metnað í þá daga... og hafði
enn. Hann var akkerið hennar, ástríðufullur, stæltur og kynþokkafullur. Svo hafði hann látið hana róa. Fyrirvaralaust. Á
því hafði hún ekki átt von. Hún hafði haldið að ef um sambandsslit yrði að ræða myndi hún eiga frumkvæðið. Hann hafði
skipt hana meira máli en hún kærði sig um að viðurkenna.
Stundum velti hún því fyrir sér hvort höfnun hans hefði gert
hann of mikilvægan í hennar augum. Fólk þráði alltaf það sem
það gat ekki fengið. Dýrari bíla, stærri hús, lengri frí, meira
súkkulaði. Þegar því var neitað um þessa hluti urðu þeir alltof
eftir sóknarverðir. Brandon Reed hafði orðið of eftirsóknarverður.

Olíubaróninn Gabe Dawson var í viðskiptaferð í Malasíu,
langt í burtu frá Vengeance í Texas. Um síðir tók hann upp tólið
á símanum á hótelberginu.
–Gabe. Þú verður að koma heim. Strax. Það er Melinda,
sagði aðstoðarmaðurinn hans.
Þegar hann heyrði nafn fyrrverandi eiginkonu sinnar stirðnaði
hann. Hann settist á rúmstokkinn og bjó sig undir slæm tíðindi.
–Henni var rænt. Aðstoðarmaðurinn sagði honum það sem
hún vissi, en það var lítið. Fullljóst var þó að hvarf hennar var
af mannavöldum.
Í kjölfar áfallsins sótti á hann söknuður og hann fór að hugsa
um fortíðina og rifja upp góðu dagana með Melindu í upphafi
sambands þeirra. Þá höfðu þau bæði verið í framhaldsnámi í
háskóla og námið hafði veist þeim auðvelt. Þau voru yfir sig
ástfangin og ákveðin í að setja mark sitt á heiminn.
Melinda hafði verið enn staðráðnari í því en hann. Hún hafði
verið ákveðin í að verða fræg og nota alltaf sitt eigið ættarnafn,
eins og hún vildi að allir sem höfðu þekkt hana frá bernsku
vissu hverju Melinda Grayson hefði fengið áorkað. Þetta skipti
hana svo miklu máli að annað sat á hakanum.
Að lokum hafði hún meira að segja lokað dyrunum á hann.
Þegar hann leit til baka bjóst hann við að þau hefðu byrjað
að færast hvort frá öðru strax eftir að þau gengu í hjónaband
hjá sýslumanni fyrir tíu árum. Melinda hafði ómældan áhuga á
öllu sem flokkaðist undir félagslegt óréttlæti en hann hafði viðskiptavit
og varð fljótlega mikils metinn í þeim heimi og moldríkur
að auki.
Að því kom að hann uppgötvaði að hann, sem orðinn var
milljarðamæringur, var í raun holdgervingur alls þess sem
Melinda barðist svo hatrammlega gegn

Auga Deb kipraðist um leið og gikkfingurinn spenntist, en hún
var ekki með neina byssu. Þeir myndu vita af því. Einhvern veginn vissu þeir allt og þeir höfðu sagst skyldu meiða Bobby ef hún
kæmi ekki ein og óvopnuð.
Hún trúði þeim. Til þessa hafði Nico Zendaris staðið við allar
hótanir. Hví skyldi hún efast um það núna?
Hún leit á andlit fólksins sem gekk um í kuldanum á götuhorninu í Boston. Myndi einhver gefa henni merki? Hún hélt fast utan
um farsímann í kápuvasanum. Hún vissi ekki hvernig þeir hefðu
samband við hana.
Einhver rakst utan í hana og muldraði afsökunarbeiðni. Hún
starði á bak ókunna mannsins, breiðar axlir innan undir dúnjakka,
þar sem hann gekk hratt eftir gangstéttinni. Var þetta merki?
Hún tók nokkur hikandi skref á eftir manninum, en þá hvarf
hann fyrir horn. Hún beit í vörina og stansaði. Átti hún að elta?
Skilaboðin höfðu verið að standa þarna þar til hún fengi aðrar
leiðbeiningar. Höfðu þetta verið leiðbeiningar? Eða var maðurinn
bara klaufalegur þar sem hann flýtti sér eitthvað?
Hún treysti ekki lengur eðlisávísuninni því hún hafði látið
þá taka Bobby. Hún hefði átt að sjá það fyrir. Hefði átt að gera
meira.
Hún gekk aftur að ljósastaurnum á horninu. Ef h

Randi Lewis hélt ævintýrabókinni að brjóstinu þegar annar skellur
heyrðist.
Börnin hlógu og Nicky benti á bókina. –Hræddi nornin þig,
mademoiselle?
Randi kreisti fram bros. Nicky virtist ekkert taka eftir skellun­
um að næturlagi og heimsóknum furðulegra manna á heimili föð­
ur hans í skóginum. Heimili sem var líkast höll.
En Randi var orðin afar meðvituð um allt saman... og tor­
tryggin.
Amma hennar hafði varað hana við því að þiggja starfið á
þessu glæsilega en furðulega heimili. Abuelita hafði notað eitt orð
til að segja sína skoðun. Fíkniefni.
En heimamenn höfðu fullvissað hana um að Nico Zendaris
væri enginn fíkniefnabarón og Randi hafði þurft á starfinu að
halda til að geta hjálpað heilsuveilli ömmu sinni. Nú var Abuelita
dáin og ekkert hélt Randi í Kólumbíu.
Yngri systir Nickys, Angelina, pikkaði í hnéð á henni. –Meira
af sögunni, takk, mademoiselle.
Ekkert nema þessi móðurlausu börn.
Randi fitlaði við dökkt, hrokkið hár Angelinu um leið og hún
leit í dökk augu stelpunnar. –En nú kemur ógnvænlegi hlutinn,
Angelina. Þú heldur alltaf fyrir eyrun þá.
Angelina hálflokaði augunum og gjóaði þeim á dyrnar. –Meira
af sögunni, takk.