Dagar R.J. Daltons voru taldir. Hrollur fór um hann við tilhugsunina. Það var taugaskurðlækninum líkt að vera ekkert að skafa af hlutunum þótt lækninum væri auðvitað ekki um að kenna. R.J. létti fætinum af bensíngjöfinni á nýja Dodge Ram pallbílnum sínum og beygði inn á malarveginn að Þurrárgilsbúgarðinum. Hann gæti nú varla kvartað eftir öll þau sjötíu og átta ár sem hann hafði fengið að lifa. Flest öll auk þess á eigin skilmálum. Aldrei hafði hann forðast slagsmál eða neitað sér um almennilega skemmtun. Reyndar var hann ekki stoltur af öllum sínum gjörðum í gegnum tíðina en hann hafði ekki banað annarri manneskju og ekki getið barn með kvenmanni án þess að giftast henni fyrst... eða allavega boðist til að giftast henni. Síðasti villikötturinn sem hann ruglaði reitum sínum saman við hafði sagt honum skýrt og skorinort hvað hann gæti gert við bónorðið. Fögur sem syndin sjálf en svo sannarlega alsett þyrnum og broddum. Ekki þar með sagt að Kiki eða aðrar hans fyrrverandi væru líklegar til að planta blómum á leiðið þegar búið væri að hola honum undir leirtorfu í Texas. Satt best að segja var allteins við því að búast að einungis örfáar nágrannahræður yrðu þeir einu sem létu sjá sig við útför hans. Flestir af sýndarmennsku einni saman en aðrir í tilraun til að frá fréttir af því hve skammarlega lágt verð væri mögulega hægt að bjóða fyrir Þurrárgilsbúgarðinn. Sanngjarnara væri að jarða mann áður en maður dræpist. Þannig kæmist maður að raun um hverjir raunverulegir vinir manns voru. Þá kæmist hann líka að hví hvort eitthvert barna hans ætti skilið að erfa búgarðinn sem tilheyrt hafði fjölskyldunni í tvær kynslóðir.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Já, það er ég, sagði hún. –Ég vissi það. Hann rétti fram höndina. Bros hans var heillandi. –Gary Dodge sagði mér að svipast um eftir glæsilegri, ljóshærðri konu. –Þú hlýtur að vera Frank Hastings, sagði hún. Hana langaði til að skella upp úr og ranghvolfa augunum en hún sat á sér. Hún vissi vel að hún var þreytuleg og útkeyrð að sjá. –Kallaðu mig Frankie, sagði hann og sleppti hendi hennar. –Má ég setjast? Hún kinkaði kolli og hann settist andspænis henni. Hún hafði séð mynd af honum og vissi því að hann var aðlaðandi, en myndin hafði hvorki komið orkunni til skila sem einkenndi hann né kvikri forvitninni í augunum. Vonir hennar um að hafa yfirhöndina gagnvart honum minnkuðu til muna þegar hann horfði á hana og leyndi því ekki að hann var að vega hana og meta. Hún vissi að hann átti gríðarstóran búgarð í miðju Idaho ríki ásamt föður sínum og bræðrum. Hann var sólbrúnn, trúlega af útiverunni, en samt var hann ekkert sérlega kúrekalegur. Það þótti henni merkilegt. Hann brosti aftur, líkt og hann vissi að hann væri undir smásjánni hjá henni. Ósjálfrátt bar hún hann saman við sinn fyrrverandi. Hún horfði í gaupnir sér og skammaðist sín. Það þýddi ekkert að hugsa um gamla kærasta. Hún varð að einbeita sér að máli ömmu sinnar. –Er eitthvað að? spurði hann. Hún hristi höfuðið. –Nei. –Þakka þér fyrir að fallast á að hitta mig, sagði hann. Í sama bili kom þjónn aðvífandi. Frankie pantaði sér krabbakökur og salat án þess að hafa litið á matseðilinn. Kate bað

Sierra Hyde faldi geispann á bak við krepptan hnefann og hélt á hvítvínsglasinu í hinni þar sem hún sat við langa mahóníborðið á barnum. Tónlistin, básarnir innar í salnum og stóru speglarnir... henni fannst hún hafa komið hingað áður en athygli hennar var þó fyrst og fremst bundin kvenmanni sem sat einsömul í dimmum bás innst í salnum. Konan var Natalia Bonaparte, þrjátíu og þriggja ára gömul og starfaði sem atvinnuráðgjafi. Tíð augnatillit á demöntum skreytt úr sem hún bar um úlnliðinn benti til þess að náunginn, sem hún hafði mælt sér mót við, væri seinn fyrir en það vissi Sierra fyrir. Hún var þarna stödd til að ná ljósmynd af náunganum og konunni saman. Samkvæmt skjólstæðingi Sierru, Savönnuh Papadakis, yrði sá náungi brátt fyrrverandi eiginmaður Savönnuh. Það var eins gott að rétti náunginn léti sjá sig því það var orðið ansi þreytandi að fylgja Nataliu eftir þótt það hefði einungis staðið yfir í tvo daga. Á þeim stutta tíma hafði hún þurft að sækja hvert öldurhúsið á fætur öðru þar sem Natalia reyndist vera ansi virk á félagslega sviðinu. −Má bjóða þér annan? spurði barþjónninn. Sierra leit undrandi á glasið í hönd sér og sá að það var hálftómt. –Við skulum láta engiferöl duga, svaraði hún. Ef heppnin væri með henni léti eiginmaður skjólstæðings hennar sjá sig fljótlega þannig að hún næði nokkrum ljósmyndum af þeim skötuhjúunum saman og gæti síðan drifið sig heim. Hún þurfti á góðum nætursvefni að halda eftir að hafa hangið yfir kvenmanninum á diskóteki hálfa nóttina á undan. Barþjónninn hellti engiferöli í glas handa henni og í sömu andrá voru útidyrnar að kránni opnaðar. Tveir ungir piltar.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Ég vil fara til mömmu, kveinaði strákurinn. Maðurinn kom í símann. –Lily? Hélstu virkilega að þú fengir að sjá hann aftur? –Þetta er ekki Lily. mælti Chance. –Ég er vinur Charlies. Ert þú Jeremy Block? –Hvaða máli skiptir það? –Drengurinn er í uppnámi. Hvað er um að vera? –Ekkert sem þér kemur við, sagði Block og rauf sambandið. Enginn númerabirtir var á símanum á búgarðinum svo að Chance valdi kóða til að komast að því úr hvaða númeri hafði verið hringt. Hann skrifaði númerið á miða og hringdi svo í það. Hann fékk samband við símsvara, þar sem Block sagði hringjandanum hryssingslega að skilja eftir nafn og númer, en af svæðisnúmerinu sá Chance að Charlie var í Boise eða í grennd við þá borg. Hann hringdi í gamlan fjölskylduvin, rannsóknarlögregluþjóninn Robert Hendricks, og sagði honum frá símtalinu. –Láttu mig fá númerið, sagði Hendricks. –Þú verður að bjarga stráknum, sagði Chance. Kendricks þagði andartak. –Gerard sagði mér að þú vildir ekkert vita af Lily Kirk eftir að hún fór frá búgarðinum. Var það misskilningur hjá honum? –Nei. En nú er Charlie í hættu og þá horfir málið öðruvísi við. –Hann er ekki í hættu, sagði Hendricks hægt. Chance rétti úr sér? –Ha? Hvernig geturðu fullyrt það? Ertu búinn að gleyma Jodie Brown og það sem hann gerði við Kinsey af því að hann hélt að hún væri Lily?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Kinsey Frost var hæstánægð með nýja heimilið sitt í New O rleans, sama hvernig veðrið hegðaði sér. Frá því að hún fluttist til borgarinnar fyrir nokkrum árum höfðu alls kyns stormar og stórviðri skekið hana, en hún hafði eiginlega bara notið allra látanna. Hins vegar voru tilfinningarnar blendnar á þessum sumardegi þegar loftrakinn var svo mikill að jaðraði við úða og enga golu var að fá af Mississippifljóti. Til að bæta gráu ofan á svart var gangstéttin full af fólki, tíminn af skornum skammti og bakið aumt eftir daglangt stigaklifur. Kinsey var að því komin að hóa í leigubíl, en hún átti skammt ófarið heim. Því miður hafði hún bara klukkustund til að fara í steypibað, skipta um föt og fara  aftur í listhúsið þaðan sem hún var að koma. Tíminn var naumur og hún ákvað að þegar hún væri búin að þvo sér og hafa fataskipti skyldi hún keyra að listhúsinu í stað þess að ganga eins og venjulega. Til að hugsa um eitthvað annað en eymdarástand sitt fylgdist hún með vegfarendum á stéttinni. Hún var listamaður og hafði því ætíð áhuga á fólki, jafnvel baksvipnum á því. Beint fyrir framan hana gekk kona sem hafði bundið hárið í hnút og stungið í hnútinn rauðum prjónum af einhverju tagi. Þar fyrir framan örkuðu tveir kaupsýslumenn í jakkafötum og deildu um eitthvað sem var þeim greinilega mikið hjartans mál. Þarna var líka kona sem leiddi tvær litlar telpur, sem ef til vill voru tvíburar. Lengra í burtu sá Kinsey glitta í brúnan kúrekahatt. Eigandinn reyndist vera hávaxinn, dökkhærður maður, klæddur svörtu leður vesti, gallabuxum og svörtum stígvélum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Guð blessi okkur öll. Katie Rinaldi klappaði ásamt öðrum sem voru staddir í samkomusal skólans en flest sætin voru mannlaus. Leikhópur hverfisins, sem hún var í, var að æfa Jólasögu eftir Charles Dickens. Hvíthærði maðurinn, sem lék Ebenezer Scrooge, stóð á miðju sviðinu, tók í hendur fólks og tók við hamingjuóskum frá öðrum leikurum eftir fyrstu tækniæfingu með hljóðum og ljósum. Búningarnir sem hún hafði hannað handa vofunum þremur virtust passa vel. Um leið og hún yrði búin að mála grímuna handa anda framtíðarjólanna gæti hún setið og notið þess að horfa á leikritið eins og hver annar áhorfandi. Allt í lagi þá, eins og stolt mamma. Hún horfði bara á Tim litla. Hún lyfti þumalfingri til sonar síns og hló þegar hann átti í baráttu við langar ermarnar á jakkanum sínum við að lyfta fingrinum til baka. Hann ranghvolfdi augunum pirraður og hlátur hennar varð að skilningsríku brosi. Hún myndaði með vörunum, –Allt í lagi, ég skal laga þetta. Þegar Tyler Rinaldi var viss um að hún væri búin að sjá þetta sneri hann sér að stráknum við hliðina á sér sem lék einn af eldri Cratchit-bræðrunum og fór að spjalla við hann. Ein stúlknanna kom í hópinn, tók með sér leikmun og um leið voru þau farin að metast um hver yrði fyrstur til að koma tréboltanum, sem var festur við streng, í skálina. Katie hafði þegar nóg að gera í starfi sínu hjá lögreglunni í Kansas City og við erilinn sem fylgdi jólaundirbúningnum, þó að hún bætti ekki starfinu við leikritið við hjá sér en hún var

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Af hverju myrtirðu konuna, Stephen? spurði Rosemary March og horfði yfir rispað borðið á yngri bróður sinn. –Og ekki segja að það hafi verið til að ræna hana og fá peninga fyrir fíkniefnum. Ég veit að þú ert ekki þannig. Rosemary horfði á 28 ára karlmanninn sem hún hafði reynt að ala upp eftir að flugslys fyrir nokkrum árum hafði gert þau munaðarlaus. Hún reyndi að láta sem fólk fylgdist ekki með þeim í gegnum gluggana. Það var auðveldara en að láta sem hún fyndi ekki fyrir innilokunarkennd í þessum litla heimsóknarklefa í fylkisfangelsinu í Missouri. En það var ómögulegt að hunsa glamrið frá hlekkjunum sem Stephen March var með um ökkla og úlnliði. –Þú spyrði mig í hvert skipti sem þú kemur, Rosemary. –Af því að ég er ekki ánægð með svörin sem þú hefur gefið mér. Hún strauk fingri eftir kraganum á blússunni sinni og sagði sjálfri sér að hún svitnaði vegna sumarhitans í Missouri, ekki vegna augnaráðsins sem hún fékk frá öðrum fanga eða þeirrar ráðgátu af hverju bróðir hennar hafði myrt konu sem hann þekkti ekki. –Ég þoli ekki að sjá þig hérna. –Þú verður að hætta að velta þér upp úr þessu. Ég á skilið að vera hérna. Trúðu mér. Það hefði aldrei orðið neitt úr mér hvort sem er. –Það er ekki satt. Listrænir hæfileikar þínir hefðu getað... –En ég nýtti þá ekki. Hann hamraði fingrunum á borðplötuna. Þannig hafði hann alltaf verið. Ofvirkur. Alltaf á hreyfingu, alltaf fullur af orku. Faðir þeirra hafði komið honum í frjálsar íþróttir, móðir þeirra hafði fengið honum teikniblýant. Sú útrás gat þó ekki keppt við amfetamínfíknina sem hafði eyðilagt líf hans. –Að missa mömmu og pabba afsakaði ekki að

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Af hverju er málið flokkað sem kalt? Olivia Watson rannsóknarlögreglumaður settist á hækjur sér hjá líkinu sem lá á þykku skrifstofuteppinu. Það hafði fengið þungt höfuðhögg. Blóðpollurinn virtist nógu nýr. Það sem talið var vera morðvopnið, verðlaunagripur fyrir sjálfboðastörf sem tekinn hafði verið af skrifborði þess látna, hafði þegar verið sett í poka og merkt af tæknimanninum sem stóð skammt frá og talaði við réttarlækninn. Einkennisklæddur lögreglumaður og tveir öryggisverðir héldu aftur af starfsfólkinu, sem var gáttað og sorgmætt. Kober & félagar, almannatengslafyrirtækið. Þarna voru einnig forvitnir áhorfendur úr öðrum fyrirtækjum í byggingunni. Rannsóknarlögreglumennirnir tveir voru hinum megin í herberginu að tala við einkaritarann, sem hafði komið í vinnuna eftir hálfs dags dekur í heilsulind og fundið líkið. Þeir virtust hafa góða stjórn á öllu. Af hverju að kalla á hana, sem var í deild í fjórða umdæmi sem sinnti gömlum málum? Olivia hvíldi framhandleggina á lærunum á sér og virti f yrir sér hinn látna, sem virtist vera á sjötugsaldri. Þetta háhýsi úr stáli og gleri í miðborg Kansas City var næstum jafn nýtt og morðið sjálft. Hún var vön að vinna með rykuga kassa og krufningarskýrslur sem vöktu margar spurningar sem ekki hafði verið svarað. Hún vann með beinagrindur og uppþornuð lík, eða áætluð fórnarlömb sem aldrei höfðu fundist. Flestir töldu að deildin hennar fengi auðveldari verkefni en þær sem sinntu nýjum glæpum. Hún vildi líta þannig á það að það þyrfti meiri gáfur, innsæi og þrautseigju en í öðrum deildum lögreglunnar í Kansas City.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.