Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana. Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju. Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra. Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra. Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra. Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á
Við ryðgaða pallbílinn hans Grangers sátu tveir þrettán ára drengir. Þeir höfðu rambað á líkið, hringt á lögregluna og voru enn að jafna sig eftir áfallið. Dauðaþefurinn barst að vitum Harrisons og var megnari en ella vegna hitans. Svo helltust yfir hann minningar frá kvöldinu þegar Chrissy, litla systir hans, hvarf. Sársaukinn hafði ekki minnkað neitt með árunum. Honum leið eins og það hefði gerst í gær. Þá hafði hann verið sautján ára gamll og átt að gæta systkina sinna meðan foreldrar hans voru í samkvæmi. En í stað þess að gæta barna hafði hann laumast út og hitt félaga sína, einmitt undir Dauðsmannskletti. Hann dró andann djúpt. Hann hafði haldið að Lucas, sem var fimmtán ára, myndi gæta Dexters, sem var þrettán ára, Braydens, ellefu ára, og tíu ára gamallar systur þeirra, Chrissy. En Lucas hafði fengið vin í heimsókn og ekki tekið eftir því þegar Chrissy og Brayden laumuðust út. Dexter sagði að þau Chrissy hefðu rifist vegna þess að hann var að spila tölvuleik og hún alltaf að trufla hann. Brayden og Chrissy hjóluðu að hamrinum til að gá hvað Harrison væri að bauka. Meðan þau voru að kanna svæðið hrasaði Brayden og tognaði á ökkla. Chrissy fór að sækja hjálp. Brayden hélt að hún myndi fara til Honey Granger, en Honey kvaðst ekki hafa séð hana þetta kvöld. Lögreglustjórinn skipulagði leit, meðal annars í námunum og pollinum. En hún hafði aldrei fundist. Einhver sagðist hafa séð Granger aka hjá á pallbílnum sínum, en hann neitaði að hafa hitt hana eða boðið henni far.
Það small taktfast í lághæluðum götuskóm Cassie Miller á flísagólfinu á ganginum sem lá að skrifstofu yfirmanns hennar. Þegar rannsakandi hjá FBI var kallaður á skrifstofu Forbes yfirmanns hafði það yfirleitt í för með sér sambland af spennu og svolítinn kvíðahroll. Spennan var miklu meiri en kvíðinn hjá Cassie því hún gat ekki ímyndað sér neitt sem hún hefði gert til að koma sér í vandræði. Þetta tæpa ár sem hún hafði starfað á svæðisskrifstofunni í Kansas City, Missouri, hafði hún ekki einu sinni komist nálægt því að fá áminningu. Cassie gerði sér far um að fylgja leikreglunum. Hún var meira en tilbúin fyrir nýtt verkefni. Það voru nokkrir mánuðir síðan hún hafði gert eitthvað annað en að skrifa skýrslur og lesa gamlar málsskýrslur til að fá nýtt sjónar horn á málin. Hún var æst í að komast í einhvern hasar. Hún hikaði og lagaði kragann á hvítu blússunni sinni undir létta dökkbláa jakkanum, strauk svo feimnislega niður eftir þrönga dökkbláa pilsinu til að fullvissa sig um að það væri ekki krumpað. Henni fannst betra að sýna sína bestu hlið þegar hún gekk fyrir yfirmanninn. Hún lagði af stað aftur en sporin urðu svolítið hikandi. Hún sá manninn sem nálgaðist skrifstofuna úr gagnstæðri átt. Hann var í þröngum, bláum gallabuxum og bláum stuttermabol sem lá þétt að breiðum herðum. Göngulagið var kæruleysislegt og gaf í skyn sjálfsöryggi og kannski svolítinn hroka. Það var þrennt í lífinu sem Cassie var í nöp við: óreiðu, bráð læti og sjóðheita manninn sem nálgaðist úr hinni áttinni, Mick McCane rannsakanda.