Melissa Monroe gat ekki annað en velt fyrir sér hvort hún væri að gera mikil mistök. Hún ók eftir veginum í Texas og fannst hún upplifa „déja vu“. Auður þjóðvegurinn, snjórinn sem féll frá himnum og jólalögin í útvarpinu vöktu upp minningar um þegar hún hafði keyrt þarna síðast. Það var rétt rúmt ár síðan. En þá hafði snjórinn ekki fallið rólega og fallega heldur hafði verið bylur sem neyddi hana loks til að stansa.

Þetta hafði verið dæmigerður, rólegur dagur á fasteignasöl­unni. Í yfirstandandi kreppu keypti fólk hvorki eignir né seldi í litla bænum Black Rock, Kansas. Layla West færði fæturna til og frá undir skrifborðinu til að leita að öðrum hælaháa skónum sínum. Ef Layla elskaði eitthvað voru það skór. Hún hafði líka fengið arf sem gerði henni kleift að halda ró sinni þótt hún hefði ekki selt hús í mánuð.

Það var ekki fyrr en hún sá rauðu ljósin dansa í baksýnis­speglinum að Edie Burnett leit á hraðamælinn. Hún var á rúmlega fimmtíu kílómetra hraða. Þegar hún færði fótinn af bensíngjöfinni og beygði að gangstéttinni í þessari litlu verslunargötu, sá hún skilti sem gaf til kynna að leyfilegur hámarkshraði væri þrjátíu. Hún bölvaði lágt og stöðvaði bílinn

Fjórir litapakkar, hellingur af föndurpappír, tíu límsaukar og nokkrir kassar af servíettum. Portia Perez brosti með sjálfri sér þegar hún stoppaði bílinn við lágvöruverslunina.Bestu vinkonu hennar, Laylu West, myndi finnast það dapurlegt að á listanum var ekki par af rauðum skóm með tíu sentimetra hælum og eitthvað efnislítið og glitrandi en Layla hafði aldrei unnið við að skemmta tólf litlum krökkum í átta tíma á dag.

Peyton Wilkerson lauk við að skúra eldhúsgólfið, ánægð með gljáandi flísarnar og ilminn af bleikiefninu í loftinu. Hún gekk frá þveglinum og gekk svo að glugga notalega búgarðshússins.Hún starði út, þar sem iðnaðarmennirnir höfðu daginn áður steypt verönd innan við 180 sentímetra háu girðinguna sem afgirti baklóðina. Stoltið fyllti brjóst hennar. Nú var allt að smella saman

Himinninn var fullur af gráum skýjabólstrum og loftið rakt. Olivia Markham leit kvíðin til himins þegar hún ók inn í Cypriere, Louisiana og sá öll fimm veðurbörðu húsin sem stóðu þar. Hún horfði í báðar áttir eftir götunni og leitaði að lífsmarki. Það yrði fyrsta lífsmarkið sem hún hafði séð í tvo tíma síðan hún ók í áttina að fenjalandinu.

Adelaide Charboneau hrökk upp af værum svefni þegar eldingar leiftur skaust yfir himinhvolfið. Hún velti sér á hliðina, starði upp í loftið og bað þess í hljóði að þetta væri ekki upp­hafið af enn einni svefnlausri nótt sem enda myndi með teikn­ingavinnu niðri í vinnustofu. Þrumugnýr skók húsið. Adelaide starði á rimlagardínuna sem slóst við gluggahlerana. Óveður var í aðsigi. Hún fann það á loftinu sem barst inn um tveggja tommu sprungu undir gluggakistunni.

Með eldglæringum, brotnu gleri og háværri sprengingu, sprakk veröld Jillian Drake. Glerbrotunum rigndi yfir hana þegar logarnir teygðu sig út um framhlið byggingarinnar sem hún hafði staðið fyrir framan og aflað frétta, en sterkir handleggir höfðu tekið utan um hana, lyft henni upp og borið hana í burtu frá hættunni sekúndubroti áður en sprengingin varð. Hjartað barðist í brjósti hennar undir vöðvastæltum handleggjunum sem vöfðust utan um hana.