15. október var fimmtudagur. Þremur dögum áður hafði ég orðið ellefu ára. Þennan fimmtudag kom pabbi heim úr vinnunni og angaði af tóbaki og áfengi. Um andlitið lék kjánalega brosið sem hann sýndi yfirleitt bara ókunnugum. Hann sparkaði af sér skónum, fleygði hafnaboltahúfunni sinni í átt að snaganum við dyrnar og hitti ekki, en tilkynnti síðan að hann ætlaði að fara með mér í verslunarmiðstöðina á laugardaginn til hátíðabrigða.
Eins og ævinlega þegar hann flutti miklar tilkynningar beið hann þess að ég sýndi einhver merki um spenning eða ánægju,
jafnvel gleði, en ég var jafn dauf í dálkinn og endranær. Fyrirætlun hans féll mér ekki í geð. Ég fékk gæsahúð og brjóstsviða.
Verslunarmiðstöðvar voru eftirlætis veiðilendurnar hans.
Þar voru margar búðir, sægur fólks og nægar flóttaleiðir. Ég hefði glöð sleppt afmælisveislum og öðrum viðburðum til æviloka til þess að þurfa aldrei framar að fara í verslunarmiðstöðvar.
Hann beið og ég reyndi að kreista fram bros, en það tókst ekki. Mér leið bara illa. Ég gat ekki gert þetta einu sinni enn.
Auðvitað las hann hug minn. Hann vissi alltaf hvað ég var að hugsa. Góða skapið hvarf á augabragði og brosið varð að
grettu. Hann reiddi upp höndina til að slá mig, eins og hann hafði margoft gert áður, en en af einhverjum ástæðum hætti
hann við það.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Tilfinningin sem hríslast hafði um líkama hans þegar hann fékk útrás fyrir reiði sína í garð líffræðilegs föður síns var ólýsanleg.
Það var sem rafstuð hríslaðist um allan líkama Rainier Fitzgerald og afleiðing þess var afar vel heppnað kjaftshögg. Eitt einasta kjaftshögg en sem kostaði hann ríflega þrjú ár ævinnar auk mörg hundruð þúsund króna sektar og svo að segja allan vinahópinn. Þær stundir komu að hann óskaði þess að hafa gert alvöru úr því að drepa bölvaðan drullusokkinn. Örlítið fastara högg eða nokkur högg til viðbótar og lífi þessa aumingja væri lokið. Rainier iðraðist þess síður en svo að hafa barið föður sinn… hann harmaði einungis að hafa ekki látið af því verða löngu fyrr.
Það ískraði í hjörum fangelsishliðsins þegar það opnaðist hægt og rólega. Rainier hafði kviðið þessum degi allt frá því hann var lokaður inni í þessu helvíti. Hann lygndi aftur augunum og dró djúpt andann í svölu, rykmettuðu andrúmsloftinu.
Eftir þriggja ára fangelsisvist var hann loks frjáls maður að nýju.
Þunnt snjólag á götunum og hreindýrshorn sem stóðu út úr glugga svartrar fólksbifreiðar á planinu fyrir utan fangelsið voru einu merkin um að jólahátíðin nálgaðist. Hornin voru svo fáránlega hallærisleg að hann skellti ósjálfrátt upp úr en hrökk við þegar hann heyrði ráma, framandi hljóðið af eigin hlátri.
Á miða sem límdur var á innanverða framrúðu bifreiðarinnar stóð að hún væri í eigu ríkisfangelsis Montanafylkis.
Rainier leit í kringum sig í von um að koma auga á Wyatt á

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Það var sama hvað Whitney Barstow reyndi að gleyma atburðinum þegar hún hafði næstum látið lífið í eldsvoðanum en hún gat það ekki. Minningin dofnaði ekki, var alltaf jafn ljóslifandi.
Reykur hafði fyllt lungun, eytt öllu súrefni og hún hafði fengið höfuðverk. Rammur reykurinn lagðist eins og hönd yfir vitin á
henni og því meir sem hún reyndi að draga andann, því þéttara varð takið. Hún hafði reynt að rífa þessa ósýnilegu hönd í burtu, hafði klórað sig, svo enn sáust dauf ör til merkis um örvæntinguna sem hafði gripið hana.
Hún mátti ekki loka augunum án þess að henni fyndist hún komin aftur í hlöðuna. Hurðin var lokuð og þegar neistinn læsti
sig í heyið var eins og sprengja hefði sprungið. Hún heyrði enn hvininn þegar eldtungurnar læstu sig í skraufþurran eldsmatinn.
Og hitinn. Þvílíkur hiti. Það hafði komið fyrir að hún vaknaði kaldsveitt upp af draumi þar sem hún var stödd í miðju eldhafinu.
Tár rann af hvarmi þar sem hún sat og horfði út að hlöðunni á Dunrovin-búgarðinum og minntist þeirra sem höfðu farist í brunanum. Það kæmi enginn í staðinn fyrir Feyki, svarta gæðinginn hennar. Hún mundi ennþá eftir töðuilminum af andardrætti hans og gangmýktinni þar sem hún sat í hnakknum. Lífið yrði aldrei

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Waylon Fitzgerald trúði því statt og stöðugt að allir menn væru eins þegar um langanir væri að ræða. Fernt þráði fólk
öðru fremur: þokkalegt kynlíf, þægilega fjárhagsstöðu, hamingju og endurgoldna ást. Til allrar lukku hafði hann aldrei verið eins og fólk var flest. Draumar hans voru miklu stærri.
Hann vildi eignast allt þetta og ótal margt fleira. Hann langaði til að ferðast um heiminn, hjálpa fólki í neyð og láta drauma sína rætast. Þokkalegt var honum ekki nóg.
Það heyrðust brak og brestir í heyrnartólum þyrlunnar.
–Hvar viltu að ég lendi?
Flugstjórinn benti út um gluggann á Black Hawk-þyrlunni þegar þeir flugu yfir tjörnina á túninu þar sem mamma hans hafði hestana venjulega á þessum árstíma.
Fólkið hans yrði ekki ánægt með að hann skyldi koma með þyrlu, en vegna hvarfs fyrrverandi konu sinnar hafði hann orðið að taka næsta flug. Svo heppilega vildi til að vinur hans var að flytja frá einni herstöð til annarrar og bauð honum far.
Waylon hafði alltaf notið þess að ferðast í þyrlu. Hann leit út um gluggann og virti fyrir sér Dunrovin-búið og gestabústaðina í kringum stóra íbúðarhúsið.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Ekkert gat gert kvenmann jafn hratt og jafn illa brjálaðan og karlmaður var fær um að gera. Sama máli gilti um hryssur og
stóðhesta. Sönnunar fyrir því þurfti ekki að leita lengra en í höltu hryssunni sem var ástæða þess að Bianca var kölluð á
Dunrovin búgarðinn í smábænum Mystery í Montanafylki.
Skjótta hryssan bakkaði afturendanum út í horn á stíunni líkt og eðlisávísunin segði henni að nauðsynlegt væri að verjast en úti í náttúrunni hefði stóðhross hiklaust nýtt sér meiðsl hennar og veikleika til að drepa hana.
Bianca fussaði við tilhugsunina um hve lík dýr og fólk í raun voru. Berstrípuð og nafnlaus, án tengslanets, félagslegs baklands og fjármuna var manneskjan ekkert annað en dýr.
Samkvæmt frú Fitz hafði skjótta hryssan verið í látum og lent í slagsmálum við aðra hryssu. Hryssunum tveimur hafði fram til þessa lynt vel saman innan valdapíramída hópsins en það tók snöggum breytingum þegar grábleiki stóðhesturinn nálgaðist þær um of. Þá höfðu hryssurnar rokið saman og sem endað hafði með því að skjótta hryssan slasaðist illa á fæti. Bianca var ekki viss um hvort leggur hryssunnar var brotinn eða einungis sprunginn en það gæti hún ekki sagt til um án þess að þreifa á honum.
−Sæl, vinan, sagði Bianca í gæluróm um leið og hún opnaðistíuna varfærnislega og fikraði sig síðan rólega nær hryssunni.
Hryssan fnæsti hátt og leit ekki augnablik af Biöncu. Skelfing skein úr augum hennar og óreglulegur andardrátturinn benti til
þess að hún væri bæði hrædd og kvalin. Vinstri leggur hennar

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Bennet Stevens hafði lært að vera heillandi og brosa kurteislega til fólks sem hann þoldi ekki áður en hann lærði að
ganga. Hann hafði verið alinn upp meðal lögfræðinga og stjórnmálamanna og kunni að skrúfa frá persónutöfrunum og
beita kænsku þegar við átti.
Ákvörðun hans um að gerast lögregluþjónn hafði komið foreldrum hans á óvart og þeir voru ekki yfir sig hrifnir af henni, en voru ekki fólk af því tagi sem stóð í vegi fyrir því að menn gætu látið drauma sína rætast.
Eftir fimm ára starf í vegalögreglunni í Texas hafði Bennet fengið fleiri stöðuhækkanir en flestir félaga hans. Hann velti
því fyrir sér hvort foreldrar hans væru að fá hann til að kveðja starfið með því að gera honum lífið alltof létt.
Hann var ekki síður þreyttur á létta lífinu í aðalstöðvum vegalögreglunnar í Austin en á pólitískum veislum heima hjá
foreldrum sínum þar sem ætlast var til þess að hann daðraði við ungar stúlkur og heillaði stífa jakkafatamenn með sögum
af hugrekki sínu og dirfsku.
Þess vegna var hann staðráðinn í að leysa eitt af elstu, óleystu málunum sem vegalögreglan hafði á sinni könnu.
Tímasetningin var afbragð, þar eð félagi hans í rannsóknardeild óleystra glæpamála var að fara í langt leyfi. Þá fengi Bennet tækifæri til að rannsaka málið upp á eigin spýtur.
Hann leit á téðan félaga sinn, Vaughn Cooper, sem hallaði sér upp að dyrastafnum á skrifstofunni þeirra og talaði lágt í farsímann.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Gabby Torres hætti að telja dagana í upphafi sjötta ársins. Hún vissi ekki hvers vegna það var þá. Fyrstu sex árin höfðu verið sársaukafull, einangrandi og hræðileg. Hún hafði misst allt.
Fjölskylduna. Framtíðina. Frelsið.
Það eina sem hún átti núna var…lífið sjálft, sem í hennar tilfelli var ekki mikið líf þegar á allt var litið.
Fyrstu fjögur árin hafði hún barist eins og ljón. Hún réðst á allt og alla sem komu nálægt henni. Í hvert skipti sem fangari
hennar kom og sagði henni eitthvað hræðilegt, hafði hún slegist harðar en hún hélt hún gæti.
Kannski hefði hún orðið þreytt á að berjast ef maðurinn hefði ekki verið svona kátur þegar hann sagði henni að faðir
hennar væri dáinn, tveimur árum eftir að hann tók hana til fanga. En í hvert skipti sem hann birtist mundi hún hve glaðhlakkalega hann hafði sagt henni þessar hræðilegu fréttir. Það endurnýjaði baráttuviljann í hvert einasta skipti.
En það undarlegasta við þessi átta ár í haldi var, að þó hún hefði verið barin nokkrum sinnum höfðu Folinn og menn hans
ekki þvingað sig upp á hana eða hinar stúlkurnar.
Árum saman hafði hún velt fyrir sér hver tilgangur þeirra væri og af hverju hún væri þarna. Það voru aðeins einstaka verk sem Folinn neyddi hana og hinar stúlkurnar til að vinna, eins og að sauma dóppoka inn í bílasessur eða því um líkt.
En hún hafði verið hér átta ár og var þreytt á að reyna að finna út af hverju hún væri þarna eða hver tilgangurinn með

Vaughn var ekki viðkunnanlegur maður. Áður fyrr hafði hann verið fljótari til að brosa og grínast en tólf ár í lögreglunni og þrjú í rannsóknardeild óleystra mála hjá Texaslögreglunni höfðu slípað í burtu alla meðfædda persónutöfra.
Hann var ekki maður sem trúði á nauðsyn þess að viðhafa létt hjal, kurteisi eða láta sem staðan væri öðruvísi en hún var.
Hann var alls ekki maður sem trúði á dáleiðslu jafnvel þó konan sem beitti henni á vitnið á þessari stundu virkaði bæði örugg og fær.
Hann treysti þessu ekki, hvorki henni né því sem hún gerði og hann var meira en lítið ergilegur yfir að vitnið virtist bregðast við undir eins. Hann var ekki lengur eirðarlaus og hrópandi að hann vissi ekkert. Þegar Natalie Torres hafði lokið sér af var hann rólegur og þægilegur.
Vaughn hafði ekki trú á þessu eitt augnablik.
–Ég sagði það, sagði Bennet Stevens og gaf honum olnbogaskot. Bennet hafði verið félagi hans síðastliðin tvö ár og Vaughn líkaði vel við hann. Suma daga. Þetta var ekki þannig dagur.
–Þetta er ekki raunverulegt. Hann er að leika. Vaughn gerði enga tilraun til að lækka röddina. Það var með ráðum gert og hann leitaði vandlega eftir einhverjum viðbrögðum frá vitninu sem átti að heita dáleitt.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók