–Taktu barnið mitt, gerðu það.
Unga stúlkan faldi sig undir tjaldþakinu og skalf í vetrarkuldanum og súldinni.
Mila Manchester fann til með henni. Hún þekkti sögu hennar.
Hún var þrettán ára gömul og hét Carina. Mamma hennar hafði látist af barnsförum og faðir hennar misþyrmt henni. Síðan hafði hann selt hana manni sem notaði hana sem kynlífsambátt.
Mila hafði hjálpað Carinu að komast í kvennaathvarf þegar hún slapp frá skrímslinu.
Nú bar Carina trefil fyrir andlitinu og var klædd dökkum fötum til þess að síður bæri á henni í myrkrinu.
Hún var í dulargervi.
Hún óttaðist um líf sitt.
Litla telpan amraði og Carina vaggaði henni blíðlega í fangi sér. –Ef hann kemst að því að Ísabella er dóttir hans drepur
hann mig og Guð má vita hvað hann gerir við hana.
Röddin var þrungin hræðslu og sorg. Sjálf var Carina bara barn. Hún átti að vera í miðskóla, fara út með vinkonum sínum, horfa á fótbolta og máta kjóla fyrir skólaböll.
Mila hafði viljað tilkynna lögreglunni um ástandið, en stúlkan hafði grátbeðið hana um að gera það ekki. Hún hafði sagt
Miru frá þunguninni og sagt að barnsfaðirinn vissi ekkert um hana. Ef hann kæmist að því að hún gengi með barn hans
myndi hann aldrei sleppa henni.
Og ef Mila sneri sér til lögreglunnar myndi maðurinn komast að því að hún bar barn hans undir belti.
–Gerðu það, Manchester læknir, þú ert eina manneskjan sem

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana.
Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju.
Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra.
Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra.
Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo
að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra.
Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Við ryðgaða pallbílinn hans Grangers sátu tveir þrettán ára drengir. Þeir höfðu rambað á líkið, hringt á lögregluna og voru
enn að jafna sig eftir áfallið.
Dauðaþefurinn barst að vitum Harrisons og var megnari en ella vegna hitans.
Svo helltust yfir hann minningar frá kvöldinu þegar Chrissy, litla systir hans, hvarf. Sársaukinn hafði ekki minnkað neitt með
árunum. Honum leið eins og það hefði gerst í gær.
Þá hafði hann verið sautján ára gamll og átt að gæta systkina sinna meðan foreldrar hans voru í samkvæmi. En í stað þess að gæta barna hafði hann laumast út og hitt félaga sína, einmitt undir Dauðsmannskletti.
Hann dró andann djúpt.
Hann hafði haldið að Lucas, sem var fimmtán ára, myndi gæta Dexters, sem var þrettán ára, Braydens, ellefu ára, og tíu
ára gamallar systur þeirra, Chrissy. En Lucas hafði fengið vin í heimsókn og ekki tekið eftir því þegar Chrissy og Brayden
laumuðust út. Dexter sagði að þau Chrissy hefðu rifist vegna þess að hann var að spila tölvuleik og hún alltaf að trufla hann.
Brayden og Chrissy hjóluðu að hamrinum til að gá hvað Harrison væri að bauka.
Meðan þau voru að kanna svæðið hrasaði Brayden og tognaði á ökkla. Chrissy fór að sækja hjálp. Brayden hélt að hún myndi fara til Honey Granger, en Honey kvaðst ekki hafa séð hana þetta kvöld.
Lögreglustjórinn skipulagði leit, meðal annars í námunum og pollinum. En hún hafði aldrei fundist.
Einhver sagðist hafa séð Granger aka hjá á pallbílnum sínum, en hann neitaði að hafa hitt hana eða boðið henni far.

Dane heyrði símtalið um leið og Rachel.
Bæði sátu á skrifstofu lögreglustjóra. Allmargir aðrir heyrðu það sem mennirnir höfðu að segja.
–Þessir menn eru syndarar, hrópaði maðurinn í símann.
Kveikt var á hátalaranum. –Það er hinn heilagi sannleikur.
Alveg eins og bærinn og sýslan. Og ríkið. Þetta eru allt saman syndarar.
Dane kreppti hnefann. Það var ekki fyrr en Rachel tók um höndina á honum að hann slakaði ofurlítið á. Giftingarhringurinn hennar nam ískaldur við húð hans.
–Af hverju tókuð þið þá? spurði Rockwell lögreglustjóri.
–Þeir voru á leiðinni í betrunarhús. Þið komuð í veg fyrir að réttlætið næði fram að ganga.
Maðurinn svaraði að bragði, eins og hann hefði æft samtalið. –Þeir eru fulltrúar spillingarinnar, sem hefur tekið völdin, sagði hann hárri röddu. Auðheyrt var að hann hafði mikið álit á sjálfum sér. –Við erum Frelsarar Suðurríkjanna og fulltrúar afleiðinga þessarar spillingar. Við erum svarið. Við munum sýna þessum bæ að spillingin verður ekki umborin lengur. Þessir
syndarar eru bara byrjunin. Við munum hreinsa bæinn af synd og spillingu.
Rachel tók fast um höndina á Dane. Þeir lögreglustjórinn litu hvor á annan. Rockwell var traustur maður sem Dane, staðgengill hans, var þakklátur fyrir að hafa fengið að vinna með á undanförnum árum. Hann var sanngjarn, gagnorður og

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Þú þarft að bjóða mér upp á drykk.
Henry Ward lagði bjórflöskuna frá sér á barborðið og gjóaði augunum á parið sem sat við hliðina á honum. Ja, af orðum konunnar að dæma voru þau áreiðanlega ekki par. Það var komið kvöld en samt voru ekki margir á barnum. Ef hann
hefði ekki verið svo upptekinn af því sem hann þurfti að gera daginn eftir hefði hann trúlega tekið eftir því að hann og maðurinn á næsta stól voru ekki einir þarna.
–Hvað sagðirðu? spurði maðurinn við hliðina á Henry.
Hann var ofurlítið þvoglumæltur. Það kom Henry ekki á óvart. Hann hafði séð manninn þamba að minnsta kosti fjóra
býsna sterka drykki á einni klukkustund. Annaðhvort hafði konan ekki fundið lyktina út úr honum ennþá eða ekki tekið
eftir því hvað maðurinn talaði óskýrt.
Kannski var henni bara sama. Enda kom málið Henry ekkert við.
Engu að síður gat hann ekki á sér setið og lagði við hlustir.
–Ég þarf að fá þig til að láta sem þú hafir keypt handa mér drykk, sagði konan hikandi og settist á barstólinn hinum
megin við manninn.
Henry sá bara sítt, ljóst og liðað hár, en honum tókst ekki að sjá framan í hana. Hann sneri sér því að sjónvarpinu og
fitlaði við flöskuna með fingrunum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Ef þetta var Gardner Todd var andlát hans minnsta áhyggjuefni þeirra.
–Ég hugsa að þeir sem þusa yfir réttlætinu á veröndinni heima hjá sér hafi haft rétt fyrir sér í þetta skipti, sagði Matt
eftir stundarþögn. –Sá sem hringdi hefur heyrt byssuskot, ekki hvelli í bíl.
Rannsakandinn átti við Jane, eldri konu sem hafði hringt í lögregluna og svarið að hún hefði heyrt byssuhvelli frá yfirgefnu vöruskemmunni skammt frá heimili hennar. Bæði húsin voru í útjaðri bæjarins Carpenter, Alabama, sem þýddi að lögregla bæjarins þurfti að athuga málið.
Alla jafna hefði Suzy ekki farið í svona útkall og Matt ekki heldur en þau höfðu verið rétt hjá þegar símtalið barst. Hún var
aðstoðarlögreglustjórinn en þörf hennar til að þjóna sýslunni hafði ekkert breyst við stöðuhækkunina. Hún hugsaði nákvæmlega eins og þegar hún var ung og nýbyrjuð í lögreglunni og var stolt af öllum þáttum starfsins, sama hversu smávægilegir þeir voru.
–Guði sé lof fyrir þráðlausa síma, sætt te og nægan frítíma, sagði Suzy. –Ef hún hefði ekki verið að njósna um nágrannana
af veröndinni hjá sér hefðum við kannski aldrei fundið hann.
Hún horfði aftur í kringum sig í gömlu vöruskemmunni. Þar hafði ekki verið rafmagn árum saman og allt atað ryki,

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Hvaða sjö stafa orð lýsir manneskju sem hagar sér eins og asni við þá sem eru að reyna að hjálpa henni?
Maggie Carson færði þyngdina yfir á hinn fótinn og andvarpaði af pirringi. Andardrátturinn blés villuráfandi hárlokki
frá andlitinu. Hún reyndi að stinga hárinu aftur í teygjuna sem hélt því saman í tagli en það gekk ekki. Það var eins og SuðurAlabama væri með sótthita en hún hafði ekki miklar áhyggjur af veðrinu.
Ekki meðan hún var að brjótast inn.
Öllu heldur reyndi að brjótast inn.
–Þú ætlar ekki að svara mér, er það nokkuð?
Hún leit á manninn sem sat á hækjum sér við hliðina á henni og fiktaði í læsingunni, augnaráði sem hefði sannað að það var
satt sem sagt var um hana, hún stóð á sínu. Maðurinn þóttist ekki sjá það, horfði beint fram fyrir sig og hélt áfram að fikta
með fingrunum.
Þessir fingur.
Þessar hendur.
Hjálpi mér, það sem hún gæti gert með þær.
Maggie hristi höfuðið til að bægja hugsuninni frá sér, undrandi á að hún skyldi hafa stungið upp kollinum. Matt Walker var að vísu augnakonfekt og skoraði 12 á skalanum 1 til 10, það var ekki hægt að neita því, en hann var rannsakandinn
Matt Walker. Maður sem hafði án þess að depla auga kallað hana einskis nýtan æsifréttablaðamann, sagt að hún hvetti til
múgæsingar og væri smánarblettur á mannkyninu. Hún álasaði

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Regnið lenti með þvílíku offorsi á rúðunni að Alyssa Garner hætti næstum því við að fara inn í bankann.
Hún ýtti gleraugunum upp á nefrótina og rýndi út um rúðuna, lagði mat á þessa örfáu metra milli bílhurðarinnar og
skyggnisins yfir dyrum bankans. Ef hún notaði tveggja vikna gamla dagblaðið, sem hún hafði kastað á bílgólfið aftur í, sem
bráðabirgðaregnhlíf yrði hún kannski ekki blaut inn að skinni.
Alyssa virti fötin sín fyrir sér. Hún vann á skrifstofu fyrirtækis Jeffreys&sona og þó að hún væri sú eina sem var ekki í
fjölskyldunni sá hún um rekstur skrifstofunnar að öllu leyti.
Það þýddi að hún var fyrsta manneskjan sem fólk sá þegar það gekk þar inn. Þó að hún væri ekki í ættinni átti hún stóran hlut í fyrstu áhrifunum af litla fyrirtækinu. Þetta þýddi að hún var í vel pressaðri hvítri blússu, þröngu pilsi og svörtum, háhæluðum skóm sem bættu töluverðu við hæðina hjá henni, fatnaði sem passaði ekki við veðrið fyrir utan.
Hún saug neðri vörina og hugsaði með sér hvort hún ætti að fresta bankaferðinni þangað til daginn eftir. Svo andvarpaði hún í uppgjöf. Þó að stærri fyrirtæki þyldu það alveg að leggja ekki inn daglega gat fyrirtæki á borð við Jeffries ekki leyft sér það.
Alyssa tók farsímann upp úr handtöskunni og stakk honum inn undir pilsstrenginn framan á maganum þannig að hann
væri ekki áberandi, stakk peningatöskunni undir annan handlegginn og greip dagblaðið. Hávær þruma reið af en Alyssa
hljóp frá bílnum og að bankanum án þess að vindurinn næði að

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók