Roan Whitefeather aðstoðarlögreglustjóri stakk í stúf á landi McCullen-fjölskyldunnar.
En hérna var hann nú samt, úti í horni í brúðkaupsveislu Ray McCullen og Scarlet Lovett. Utangarðsmaður eins og alltaf.
Þrátt fyrir að vera blóðskyldur McCullen-fjölskyldunni. Þrátt fyrir að Joe McCullen væri líka faðir hans.
Hann var einn. Og ætlaði ekki að fara að breyta því.
Maddox, Brett og Ray höfðu ekki hugmynd um að hann væri hálfbróðir þeirra. Hann hafði meira að segja ekki vitað það sjálfur fyrr en fyrir nokkrum mánuðum þegar móðir hans lést og hann fann fjandans fæðingarvottorðið.
Vegna alls þess sem dunið hafði yfir McCullen-fjölskylduna undanfarna viku, tvo eldsvoða á búgarðinum, og þá bombu að Joe ætti son að nafni Bobby með hjákonu sinni, Barböru, ætlaði Roan að halda faðerni sínu leyndu.
Hljóð barst frá hæðinni til hægri og hann snarsnérist. Þeir höfðu ekki enn haft hendur í hári brennuvargsins og þess vegna varð hann að vera á verði. Öll fjölskyldan var í hátíðarskapi og þess vegna ekki með varann á sér. Það gæfi hverjum sem teldi sig eiga harma að hefna tækifæri til að láta til skarar skríða.
Maddox, lögreglustjórinn í bænum og yfirmaður Roans, stóð fyrir framan hópinn á flötinni við lækinn og lyfti  kampavínsglasi til heiðurs brúðhjónunum.
Eitt andartak fylltist hann öfund er hann sá Ray kyssa Scarlet og hina bræðurna og konur þeirra samfagna og faðmast.
Það hafði eitt og annað gengið á, en núna voru þau öll ein fjölskylda.
Eina fjölskyldan sem hann hafði kynnst var móðir hans og

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Ray McCullen hataði öll leyndarmálin og lygarnar.
Hann fyrirleit pabba sinn, Joe McCullen ennþá meira fyrir að neyða sig til að þegja yfir þeim.
Þó að bræður hans, Maddox og Brett, héldu að honum væri ekki annt um fjölskylduna hafði hann þagað til að vernda þá.
Guð mátti vita að sannleikurinn um pabba hans hafði nagað hann.
Núna var hann kominn heim á búgarðinn Horseshoe Creek og beið eftir að pabbi hans dæi, sorgin nagaði hann. Joe McCullen var ekki fullkominn eins og Maddox og Brett héldu að hann væri en Ray elskaði hann samt.
Fjandans.
Væntumþykjan var jafn mikil og hatrið þó að hann vildi það ekki.
Maddox stóð teinréttur á ganginum fyrir framan herbergi pabba síns meðan Brett var inni hjá honum og svipur hans var óræður.
Ray tvísté og svitnaði. Þeir Brett höfðu verið kallaðir á búgarðinn að beiðni pabba þeirra, hann vildi tala við þá báða áður en hann dæi.
Allt í einu opnuðust dyrnar. Brett kom fram, nuddaði augun og þrammaði svo buldi í gólfinu þegar hann hljóp niður tröppurnar. Maddox lyfti brúnum, merki um að það væri komið að Ray sem beit á jaxlinn og gekk inn í herbergið.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

McCullen-búgarðurinn við Pistol Whip var langt frá því að vera
óskastaður Bretts McCullen.
Hann ók eftir löngu heimreiðinni að Skeifulæk, býli fjölskyldu sinnar, og fann til í fætinum eftir síðustu byltu. Það voru
hans ær og kýr að sitja á hestbaki og taka þátt í kúrekakeppnum
og -sýningum.
En hann var orðinn þrítugur og kannski að verða fullgamall
til að misþyrma afturendanum á sér í hringnum æ ofan í æ. Og í
síðustu viku, þegar hann vaknaði í rúminu hjá einni grúppíunni,
brjóstamikilli ljósku sem hét annaðhvort Brandy eða Fifi, varð
honum ljóst að öllum var í rauninni alveg sama um hann.
Fáir þekktu í raun og veru manninn sem Brett hafði að
geyma.
Ef til vill var það vegna þess að hann var snjall leikari. Hlutverk óþekka stráksins hentaði honum vel. Hann var óttalaus
reiðmaður, töfrandi náungi sem brosti í myndavélina og fékk á
broddinn á hverju kvöldi.
Það var auðveldara en að sýna innri manninn og særast.
Hann slökkti ljósin og starði á íbúðarhúsið um stund. Minningarnar streymdu fram í hugann. Hann sá sjálfan sig og bræður
sína þar sem þeir léku sér, æfðu sig í að snara girðingarstaura,
ríða út á enginu og fara með pabba sínum í nautgriparekstur.
Eldri bróðir hans, Maddox, var sá ábyrgi og eftirlæti föður
þeirra. Ray var tveimur árum yngri en Brett, uppreisnarseggur
og vandræðagripur. Þeim föður hans kom ekki vel saman.
Brett hafði aldrei uppfyllt væntingar pabba síns og að lokum
gefist upp á því að reyna. Lífið átti að vera skemmtilegt, fullt af
kvenfólki, hestamennsku, kúrekasýningum... Alger draumur.

Alla ævi hafði hann litið upp til Joes McCullen, dáðst að ást föður síns á náttúrunni og stjórnunarháttum hans á ættaróðalinu, Skeifulæk. Það hafði gengið í erfðir mann fram af manni og gert sérhvern eiganda þess að sönnu karlmenni.
Pabbi hans var feikilegur harðjaxl og hafði lagt hart að sér alla tíð. Hann hafði ræktað hesta og nautgripi og komið fram við vinnufólk sitt af virðingu og myndugleika.
En bráðum færi hann yfir móðuna miklu og Maddox yrði að taka við búinu. Hann var svo sem undir það búinn. Búgarðurinn var hluti af lífi hans og tilveru. Það gæfi lífi hans tilgang að annast hann og gæta öryggis bæjarbúa um leið.
Hann mætti Mary, ráðskonunni og eldabuskunni sem hafði að miklu leyti alið hann upp, við dyrnar að herbergi föður síns. Mary var lágvaxin, feitlagin og einbeitt kona sem hafði vafið hann örmum síðan hann var lítill.
–Hvernig hefur hann það?
–Hann hvílist, svaraði hún og tók upp bakka með tekatli og tómum bolla. –Hann vill gjarnan hitta þig.
Maddox barði laust að dyrum, opnaði þær svo og beitti sig hörðu til að láta ekki breytingarnar snerta sig of djúpt sem
orðið höfðu á þessum stóra, sterka manni sem hafði kennt honum að skjóta af riffli, sitja hest og snara kálfa. Pabbi hans hafði horast enn meira en áður, augun voru hálfsokkin og hönd hans skalf er hann hóstaði og bar hana að munni sér.
Fari það kolað. Maddox var maður aðgerða og athafna.
Hann leysti vandamál fólks. Hann þoldi ekki að vera svona
bjargarlaus.

mánuði. –Já, en það er mynd í bíó núna sem mig langar mikið til að sjá. Hún hristi höfuðið. –Bull. Þú veist að við Summer horfum yfir  leitt á einhverja rómantíska þvælu á þessum degi og þú veist líka að hún er ekki væntanleg heim úr brúðkaupsferðinni fyrr en á morgun. Þú ert að hlaupa í skarðið. Hann trommaði á eldhúsbekkinn með þumlinum eins og gjarnan þegar hann var strekktur. –Hún var ómöguleg yfir því að vera í burtu. Ég lofaði henni þessu. Summer, tvíburasystir hennar, hafði gifst stóru ástinni sinni, Bray Hollister, fyrir nokkrum mánuðum. Þau höfðu frestað brúð kaupsferðinni þangað til börn Summer gætu tekið sér frí úr skólanum. Bray hafði skipulagt ferðina og Summer gat ekki spillt henni með því að segja honum að hún vildi fara heim degi fyrr. En Summer leið afar illa út af þessu. Þær Trish höfðu rætt málið. Trish hafði fullvissað hana um að allt yrði í besta lagi. Summer hafði verið nógu skynsöm til að nefna ekki að hún ætlaði að fá sér staðgengil. –Systir þín verður reið við mig ef ég geri þetta ekki rétt, sagði Milo. –Hvort ertu hræddur við hana eða kraftakarlinn, eiginmann hennar? –Bæði. Hún brosti. Milo var ekki hræddur við neinn. Frá því að hann hóf störf á kaffihúsinu höfðu þau lent nokkrum sinnum í erfiðleikum með viðskiptavini. Yfirleitt tókst Milo að lempa fólk til, taka utan um það og fylgja því út um dyrnar og fá það til að lofa sér því að koma aldrei aftur. Hann var tilbúinn að verja þau. Einu sinni þegar hann lá á eldhúsgólfinu að gera við eldhústæki hafði hún komið auga á ökkla

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Þriðjudagur kl. 16:00 Bray fór út úr flugvélinni í St. Louis, Missouri og rölti gegnum flugstöðina ásamt hinum farþegunum. Hann hafði sofið alla leiðina en það var ekki nema tveggja tíma flug frá New York svo blundurinn nægði alls ekki til að bæta upp svefnleysi undanfarinna þriggja mánaða þar sem hvíld, sem fór yfir fjóra tíma á nóttu, taldist lúxus. Þegar maður vann sem fulltrúi eiturlyfjalögreglunnar var lúxus ekki í orðaforðanum en nú átti hann fimm daga frí framundan, frí sem hann hafði svo sannarlega unnið sér inn eins og yfirmaðurinn orðaði það, til að vinna upp svefninn. Hann hafði verið ákveðinn í því í marga mánuði að fara til Missouri fyrir þakkargjörðarhátíðina. Hafði átt von á að Chase byði upp á kalkún í fínu en frekar líflausu íbúðinni sinni í St. Louis en alls ekki reiknað með að Chase flytti máltíðina á fjölskylduheimilið í Ravesville eða að hann hefði bætt einhverju við fríhelgina. Hann hafði verið kæruleysislegur, Bray vissi núna að hann hafði verið of kæruleysislegur, þegar hann spurði hvort Bray væri ekki til í að lengja dvölina fram á sunnudag. Bray hafði haldið að hann vantaði hjálp til að gera húsið klárt í sölu en næstum dottið af stólnum þegar Chase tilkynnti að hann ætlaði að ganga í hjónaband á laugardaginn, daginn eftir þakkargjörðina, og hvort Bray væri til í að vera svaramaður. Bray hafði hlegið og játað. Svo hafði Chase haldið áfram, greinilega ekki áttað sig á að Bray, sem var orðinn 37 ára, þurfti tíma til að jafna sig eftir svona áfall. Hann vildi kaupa fjölskylduheimilið, setjast að í Ravesville með Raney, eiginkonu sinni.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Cal Hollister lét yfirleitt ekkert stöðva sig, þar með talið veðrið, en þegar ískalt regnið var orðið að snjókomu sem varð að enn meiri snjókomu þannig að milliríkjavegurinn varð illfær varð meira að segja hann að viðurkenna að það væri kominn tími á að taka sér pásu. Hann var í klukkustundar fjarlægð frá Kansas City í Missouri og búinn að fylla bæði bensíntankinn og magann. Hann hallaði sér aftur í slitnu sætinu í básnum á veitingahúsinu, sem var vinsælt hjá vörubílstjórum, og horfði á sjónvarpið sem hékk uppi í horninu. Hljóðið var ekki á en á borðanum sem fór um skjáinn stóð: Vetrarhríð lamar miðvesturríkin. Cal hætti að lesa af sömu ástæðu og hann hafði slökkt á útvarpinu í bílaleigubílnum áðan. Honum var alveg sama. Ætlaði ekki að láta svolítinn ís og snjó stöðva sig. Hann var á leiðinni heim til Ravesville. Hugmyndin hafði skotið rótum eftir að Cal hafði talað við bróður sinn í síðasta mánuði og komist að því að Chase var að gera gamla húsið, sem þeir bræðurnir höfðu erft eftir móður sína, tilbúið á sölu. Chase hafði ekki beðið um hjálp. Hann gerði það aldrei og allra síst Cal en það var kominn tími til að breyta því. Cal hafði þá lokið sendiförinni og gert ráðstafanir til að komast heim til Bandaríkjanna. Það hafði tekið mánuð en loks var hann kominn, staddur í 150 km fjarlægð norðvestan við áfangastaðinn, rúmlega þremur vikum of snemma fyrir þakkargjörðarkvöldverðinn. –Búinn? spurði gengilbeinan sem átti leið framhjá básnum. –Þetta var mjög gott, sagði Cal. Konan hafði hvatt hann til að prófa rétt dagsins, svínasteik, og ekki síst ef hann væri að flýta sér. Hann var ekki á hraðferð en hafði farið eftir þessu. Hún brosti. –Ég veit það. Fólk verður alltaf hissa, reiknar ekki

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Chase Hollister heyrði farsímann hringja og dró koddann betur yfir eyrun. Síminn hringdi fjórum sinnum og svo fór símtalið í talhólf. Hálfri mínútu seinna hófust hringingarnar aftur. –Fjandinn, tautaði hann og kastaði koddanum burtu. Hann leit á númerið, sá að þetta var bróðir hans og teygði sig í símann. –Ég hef ekki sofið neitt í 28 tíma, sagði hann, –það er eins gott að þetta sé þess virði. –Brick er dáinn, sagði Bray. Chase settist upp í rúminu. Hann hafði ekki heyrt þetta nafn í rúmlega 8 ár. Það var lengra síðan hann hafði sjálfur tekið sér það í munn. –Hvernig? –Bílslys. Systir hans var með honum. Það var haldin tvöföld jarðarför fyrir nokkrum dögum. Chase hafði hitt eldri hálfsystur stjúpföður síns einu sinni eða tvisvar. Hann mundi að hann hafði fundið á sér að það væri eitthvað skrýtið við hana þó að hann hefði bara verið unglingur. Genamengi fjölskyldunnar var slæmt. –Meiddust einhverjir aðrir? spurði Chase. –Nei. Einn bíll, Brick og Adelle voru þau einu sem voru í honum. Brick var á leiðinni til læknis. Chase lagðist niður aftur. Honum var sama um smáatriðin. –Ég ætla aftur í rúmið. –Lögfræðingur mömmu hringdi, sagði Bray. –Við eigum húsið. Chase sveiflaði sér fram úr rúminu með lipurri hreyfingu. Berir fæturnir lentu á mjúkri mottunni, svo gekk hann eftir gljáfægðu parketgólfinu eftir ganginum og inn í eldhús. Tjöldin voru dregin upp og hann nakinn. Honum var alveg sama. Varð

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.