Hann var góður maður. Hann trúði á rétt og rangt. Hann trúði því statt og stöðugt að hann væri snjallari, betri og sterkari maður en faðir hans, sem verið var að flytja í öryggisfangelsi einmitt núna vegna ýmissa saka, til dæmis morðtilraunar. Tvíburabróðir Bradys hafði næstum dáið af völdum Ace. Þegar Brady hugsaði um það langaði hann enn frekar til þess að verða drukkinn. Brady óskaði þess að geta treyst því að ekki myndi stafa ógn af Ace Wyatt í framtíðinni. Faðir hans var hvorki ofurmenni né yfirskilvitleg vera, en stundum var eins og karlinn hefði á honum tak, alveg sama hve oft Brady reyndi að fullvissa sig um að svo væri ekki. Allt yrði betra þegar hann færi að vinna aftur. Myrkar hugsanir og hugboð um að dómsdagur væri í aðsigi myndu hverfa þegar hann kæmi til starfa á ný. Það hafði komið sér illa að verða fyrir skoti, en hann hafði tekið hlutverk sitt í löggæslunni í Valiantsýslu í Suður-Dakóta nógu alvarlega til að vita að það var alls ekki óhugsandi að særast eða jafnvel bíða bana við skyldustörf. Hann hafði fengið í sig kúlu þegar hann aðstoðaði við björgun tilvonandi mágkonu sinnar. Það var engin skömm að því og hann iðraðist einskis.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Felicity Harrison hafði fljótlega áttað sig á tvennu eftir að hún fluttist til Duke og Evu Knicht einungis fjögurra ára gömul, handleggsbrotin og með stórt glóðarauga eftir síðustu umferð misþyrminga blóðföður síns. Í fyrsta lagi að hún elskaði hreint og beint útiveru. Hún gæti gengið um óbyggðirnar dögum saman ef því var að skipta og svæfi gjarnan undir stjörnubjörtum himni á hverri nóttu. Síðara atriðið hafði tekið hana svolítið lengri tíma að átta sig á en það hafði hún ekki gert fyrr en snemma á unglingsárunum... að hún var bálskotin í Brady Wyatt. Hann hafði hinsvegar aldrei sýnt henni minnsta áhuga umfram fóstursystur hennar en þrátt fyrir að vera að nálgast þrítugt hafði Felicity enn ekki gefið upp alla von um að Brady tæki einhvern tíma eftir henni. Hún var sannfærð um að enn væri von og þá ekki síst vegna þess að hún hafði gert stórar breytingar í lífi sínu síðustu árin. Mikil feimni og stam hrjáði hana þó enn og þá yfirleitt á allra verstu augnablikum. Hvorttveggja hafði gert það að verkum að bæði menntaskólaárin og háskólaárin höfðu verið henni hræðilega erfið. Kúvending hafði þó orðið á því þegar hún fann í framhaldinu sinn sess sem landvörður með allri þeirri útiveru sem því starfi fylgdi... þrátt fyrir að hennar nánustu hefðu í fyrstu hlegið sig máttlaus af þessum brennandi áhuga hennar á náttúrunni.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þetta var ekki endilega það sem Cody Wyatt hafði dreymt um, að flytja heim á búgarð ömmu sinnar og setjast þar að. Jafnvel þótt hann væri yngstur af sex ráðríkum bræðrum hafði Cody aldrei verið neitt sérstaklega góður í því að láta segja sér fyrir verkum. Hann sætti sig við ráðríki ömmu sinnar, enda hafði hún bjargað honum og bræðrum hans og alið þá upp. Engum datt í hug að andmæla Pauline ömmu. Bræðrunum sex kom misvel saman. Sá elsti, Jamison, hafði bjargað þeim öllum úr klóm föður þeirra og mótorhjólagengis hans og komið þeim fyrir með leynd hjá móðurömmu þeirra. Móðir þeirra var löngu látin. Jamison hafði reynt að ala Cody upp sem sinn eigin son og það hafði pirrað Cody. Hann leit upp til elsta bróður síns en það voru svo mörg ár í milli þeirra að hann hafði aldrei haft mikinn skilning á ábyrgð Jamisons, allra síst fyrstu árin. Brady og Gage voru tvíburar. Þeir voru svo mjög samrýmdir að þeir næstum töluðu sitt eigið tungumál. Cody var mjög hlýtt til þeirra beggja. Tucker var næstur Cody í aldri. Hann dáði Jamison enda var hann prýddur sömu góðu eiginleikum og stóri bróðir hans. En bæði Dev og Cody áttu sér dekkri hliðar og voru einir bræðranna um það. Erfitt skaplyndi Devs hafði næstum orðið honum að bana fyrir nokkrum árum og þar með hafði Cody ákveðið að gera sitt til þess að hafa hemil á erfiðu skaplyndi sínu og beina því í réttan farveg. En það var ekki auðvelt fyrir hann þessa dagana. Nú var hann aftur kominn á búgarðinn eftir síðasta leiðangur með Norðurstjörnu. Þessi aðgerð átti að fara leynt en ýmislegt hafði engu að síður lekið út um aðkomu hans að henni. Hann saknaði Norðurstjörnu og þess trúnaðar sem ríkti þar á

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Bluesteel í suðurhluta Dakota var svo lítill bær að hann var sjaldnast merktur sem punktur á landakortum. Þar gerðist því ekki margt sem var einmitt ein helsta ástæða þess að Jamison Wyatt var hæstánægður með að starfa þar sem lögreglustjóri og einn þriggja laganna varða í bænum sem smæðar sinnar vegna heyrði formlega undir lögregluembætti Valíantsýslu. Hann var ekki sá eini þeirra bræðranna sex sem lagt hafði lögreglustörf fyrir sig en hann var sá eini þeirra sem gegndi embætti lögreglustjóra. Hann hafði alist upp í hættulegum og erfiðum heimi gengis sem faðir hans stýrði af mikilli hörku. Synir óbyggðanna var félagsskapur harðsvíraðra óeirðamanna sem áratugum saman hafði herjað á lítil bæjarsamfélög í suðurhluta Dakótafylkis... bæjarsamfélög á borð við Bluesteel. Honum til happs hafði hann varið fyrstu fimm árum lífsins á búgarði móðurömmu sinnar áður en móðir þeirra lét undan þrýstingi Ace Wyatt og fluttist með drengina þeirra til samtakanna. Fyrstu árin á eftir þekkti hann því muninn á réttu og röngu sem amma hans hafði innprentað þeim. Þegar bræðurnir fæddust síðan einn af öðrum inn í samtökin áttaði hann sig betur og betur á að hann varð að ná þeim þaðan í burtu. Hann hafði því flúið með þá einn af öðrum á búgarð móðurömmu þeirra í útjaðri Vaíanthéraðs.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Ellý Brannon annaðist útvarpsþátt sem tók við símtölum frá hlustendum í beinni útsendingu. Síðustu þrjú kvöld hafði hún fengið óljós og óskýr símtöl frá nafnlausum hlustanda. Sambandið var mjög lélegt svo hún heyrði varla rödd hans, hvað þá það sem hann hafði að segja. En það var eitthvað ógnvekjandi við tímasetningu þessara símtala og undirtóninn sem skynja mátti með öllum hljóðtruflununum. Ellý sat í öruggu skjóli hljóðstofunnar sem var fullkomlega hljóðeinangruð. Yfirleitt naut hún þess að hlusta á óvenjulegar og skringilegar frásagnir hlustenda sinna. Umræðuefnin voru alls konar. Allt frá yfirnáttúrulegum viðburðum til alls kyns samsæra í stjórnmálum. En ólíkt flestu öðru útvarpsfólki sem stjórnaði spjallþáttum þá neitað Ellý að notast við útsendingarstjóra jafnvel þótt að þættinum hennar, Miðnætti við Echo Lake, væri nú útvarpað á sextíu útvarpsstöðvum vítt og breitt um landið. Ellý hagræddi hljóðnemanum, leit á klukkuna á veggnum og þrýsti svo á hnapp og heilsaði næsta hlustanda. Enn á ný mátti heyra truflanir. –Gott kvöld, þú ert í beinni hjá Ellý Brannon. Skyndilega hurfu truflanirnar og þá mátti greinilega heyra kvenmannsrödd hvísla. –Hann er að koma… Ellý reyndi að láta þetta ekki raska ró sinni. –Það eru svo miklar truflanir á línunni. Getur þú fært þig fjær útvarpstækinu? Röddin dó smám saman út og aftur heyrðist ekkert nema truflanir. Ellý reyndi að stilla tækin og útiloka truflanirnar. –Ertu þarna ennþá? Ekkert. Aðeins dauðaþögn. Hendur Ellýjar nötruðu og hún vissi ekki almennilega hvers

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Nikki Dresden var fegin að hafa ekki bara tekið með sér töskuna sína, heldur einnig vöðlurnar. Líkið flaut á maganum skammt frá bakkanum. Hún reyndi að hugsa sem minnst um krókódílana og snákana sem leyndust inni á milli dúnhamranna sem uxu upp úr grunnu vatninu.

Rotnunarþefur barst að vitum hennar er hún óð út í vatnið og hún þakkaði sínum sæla fyrir að vera með tösku í bílnum sem innihélt föt til skiptanna og strigaskó. Hún var ekki feimin við að afklæðast. Samfestingurinn, sem hún var í þessa stundina, yrði settur í sorpsekk og síðan í loftþéttar umbúðir áður en hann yrði annaðhvort fluttur í þvottahúsið á rannsóknarstofunni eða settur í öflugu þvottavélina hennar á pallinum. Nikki hafði snemma lært í starfi sínu sem réttarmeinafræðingur og líkskoðari Nancesýslu að ef þefur dauðans komst inn í ökutæki var hann þar dögum og jafnvel vikum saman. Nú gerði hún varúðarráðstafanir varðandi alla þætti vinnu sinnar.

Þess vegna hafði hún einmitt varið nokkrum mínútum í að skrifa hjá sér athugasemdir og teikna umhverfið þegar hún kom á staðinn, áður en hún klæddi sig í vinnufötin. Blæbrigði skiptu máli og ekki á minnið treystandi. Jafnvel ljósmyndir gátu gefið villandi hugmynd.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Það var tunglmyrkvi yfir furuskógunum í austanverðu Texasríki kvöldið sem hvarfið átti sér stað. Gamla fólkið kallaði hann fyrirboða. Tom Brannon hafði litið á hann sem einskæra óheppni.
Hann hafði gleymt vasaljósinu sínu þegar hann þaut út úr húsinu og þrammaði meðfram stöðuvatninu í daufu skini
blóðmánans, í veikri von um að þegar hann kæmi heim væru telpurnar heilar á húfi í svefnherbergi systur hans.
Fimmtán ár voru liðin frá þessu afdrifaríka kvöldi, en enn fór hrollur um Tom þegar máninn roðnaði og furuilmur barst
með golunni af vatninu.
Hann stóð fyrir utan skrifstofur lögreglustjóraembættisins og horfði til himins. Hann ætti að gleyma tunglinu og fara aftur að vinna. Mörg knýjandi verkefni biðu hans, til að mynda niðurskurður og aukin glæpatíðni, auk kvartananna sem virtust margfaldast með degi hverjum.
Lögreglustjórar í dreifbýlinu höfðu nóg að gera.
Honum varð hugsað til Ellie, systur sinnar, aleinnar á Bergmálsvatni. Marga kílómetra frá bænum. Marga kílómetra
frá næstu mannabyggð. Einu sinni hafði hann spurt hana hvort hún yrði aldrei einmana, en hún hafði hnussað og sagt að einangrunin héldi sér heilli á geði. Þar að auki væri aðeins tuttugu mínútna akstur í bæinn, þar sem hún fengi allan þann félagsskap sem hún vildi.
Hún virtist vera sátt við lífið þessa dagana, en Tom velti því fyrir sér hvort hún fengi enn martraðir. Hvort hún lægi undir

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Fyrir fimm árum, í Whistler í Norður-Karólínu.
Sjúkrahúsið stóð í björtu báli.
Skelfingaróp heyrðust. Slökkviliðsmenn og bráðatæknar þustu að til að slökkva logana og aðstoða særða og veika og koma þeim í öruggt skjól. Þeir höfðu verið við vinnu sína í hálftíma, alveg síðan viðvörunarbjallan gall.
Hjúkrunarfræðingurinn Peyton Weiss fylgdi síðasta sjúklingnum út af bráðamóttökunni. –Komdu, ljúfan, sagði hún og hjálpaði rosknu konunni að setjast í hjólastól. –Við þurfum að hafa hraðan á.
Litla konan var grátandi og ringluð og hendur hennar skulfu, en Peyton hvíslaði að henni hughreystingarorðum meðan hún ýtti stólnum út um neyðarútganginn. Grasflötin var full af sjúklingum,
áhyggjufullum ættingjum og starfsfólki spítalans, auk fjölmiðlamanna. Hún var hálfgert jarðsprengjusvæði, þakið skelfdu og særðu fólki.
Hjartað sló ört er hún skildi gömlu konuna eftir í höndum bráðatæknis og svipaðist um eftir móður sinni. Margaret Weiss hafði verið lögð inn með lungnabólgu fyrir viku.
Sama dag hafði kona Barrys Inman dáið á bráðadeildinni.
Skelfingu lostin þaut Peyton yfir flötina og kannaði rúm, hjólastóla og börur. Enda þótt starfsfólk spítalans hefði reynt að koma öllum út á skipulegan hátt hafði hálfgerð ringulreið tekið við þegar eldurinn breiddist út.
Hana sveið í augum af völdum reykjarins.
Tvennt hafði þegar fengið alvarleg brunasár.
Kona nokkur öskraði hástöfum. Hún fann ekki barnið sitt.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók