Regnið buldi á regnhlífinni og Catherine March varð því ekki vör við fótatak fyrir aftan sig en var þó sífellt að líta um öxl.
Ekkert óvenjulegt að sjá í þetta skiptið heldur. Hún var sannfærð um að henni var veitt eftirför. Hún greikkaði ósjálfrátt sporið eftir gangstéttinni sem var hættulega hál í rigningunni. Nei, hún mátti ekki láta þessa vitleysu ná tökum á sér. Hver í ósköpunum ætti að veita henni eftirför? Hún lifði kyrrlátu og látlausu lífi og varði flestum stundum í rannsóknastofunni eða einhverri kennslustofu háskólans. Fjölmargar löggæslustofnanir í Charleston og nágrenni í suðurhluta Karólínufylkis leituðu reglulega ráða hjá henni. Að hún væri byssuglöð og heilluð af rannsóknum skelfilegra morðmála var tilbúningur fjölmiðla frá upphafi til enda.
Catherine rannsakaði hvorki glæpi né eltist við afbrotamenn.
Starf hennar fólst í því að rannsaka, greina og upplýsa um orsakir dauða fórnarlamba slíkra manna. Flest þeirra mála sem hún tók að sér að rannsaka voru óleyst morðmál og starf hennar snerist um rannsóknir á beinagrindum sem tíminn, rándýr, veður og vindar höfðu séð um að hreinsa allt hold af.
Verkefni hennar þessar vikurnar var að gera tillögur að útliti fjórtán einstaklinga en beinagrindur þeirra höfðu fundist á
landareign í útjaðri Charleston. Fyrrum eigandi húsnæðisins, Delmar Gainey, hafði varið síðustu fimm árum lífsins á hjúkrunarheimili og síðustu tvo áratugina fyrir þann tíma hafði hann verið bundinn við hjólastól. Áður en hann lenti í slysi sem olli því að hann lamaðist fyrir neðan mitti hafði hann hinsvegar myrt þessar fjórtán konur og steypt lík þeirra inn í veggi hússins eða grafið þau í garðinum.
Líkamsleyfar fórnarlamba hans hefðu að öllum líkindum leynst þarna um alla framtíð ef ekki hefði verið fyrir nýjan

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Rannsókna lögreglukonan Adaline Kinsella smeygði sér undir lögregluborðann og ýtti upp útidyrahurð niðurnídda hússins sem opnaðist með háværu ískri. Hrollur hríslaðist niður eftir baki hennar þegar undarleg tilfinning endurlits greip hana Hún mundi ekki eftir að hafa komið hingað en það var eitthvað sem hreyfði við minni hennar.
Þetta er nú meiri vitleysan, sagði Addie við sjálfa sig. Hún var bara þreytt. Fimm daga gönguferð, sund og kajakróður í
öllum útgáfum af veðurfari höfðu tekið sinn toll og eiginlega hafði verið kominn tími á að taka sér frí í fríinu. Í tæpa viku hafði hún einangrað sig í kofa frænku sinnar og frænda við stöðuvatnið, símasambandslaus og án nets. Dagarnir höfðu runnið saman í eitt og fyrstu dagana hafði henni fundist hún hafa himinn höndum tekið þarna í fjöllunum. Á fimmtudeginum hafði eirðarleysi hinsvegar byrjað að gera vart við sig og á föstudag hafði hún vaknað eldsnemma, hlaðið farangrinum í bílinn og haldið til baka til Charleston. Þangað kom hún um hádegisbilið og þá mættu henni æpandi fyrirsagnir fjölmiðla og iðandi annríki á lögreglustöðinni vegna skelfilegs fundar.
Sá fundur hafði leitt hana hingað í þetta ævaforna hús. Fyrrum eigandi þess, einsetumaður að nafni Delmar Gainey, hafði látist á hjúkrunarheimili fimm árum áður og húsið síðan staðið autt þar til það var keypt á uppboði fyrir skömmu. Starfsmenn sem séð höfðu um að sýna húsið áhugasömum kaupendum

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Óvenjulegt orðbragð hennar í réttarsal hafði ekki einungis stefnt fyrirfram unnu máli í tvísýnu heldur fimm ára saksóknaraferli hennar líka. Dómarinn hafði hótað að dæma hana fyrir lítilsvirðingu við réttinn og yfirmaður hennar hótað að víkja henni frá störfum um tíma ef hún léti ekki lítið fyrir sér fara í nokkra daga.
–Þú ert þreytt, hafði hann sagt og það hafði vottað fyrir samúð í röddinni. –Álagið á þessari skrifstofu sligar okkur fyrr eða síðar og þú gerir sjálfri þér engan greiða með því að vinna myrkranna á milli. Hvað er langt síðan þú hefur tekið þér frídag, hvað þá almennilegt leyfi?
Farðu nú burt áður en ég neyðist til að grípa til róttækra aðgerða.
Ava hafði drattast heim. Hún hafði ætlað að drekka og bölva það sem eftir var dags. En móðir hennar hafði alltaf sagt að iðjuleysi væri versti óvinur hennar, jafnvel verri en ýkt viðbrögð, hneykslun og sjálfseyðilegging.
Ava vissi að það myndi ekki stoða neitt að liggja í sjálfsvorkunn heima hjá sér í heila viku. Þess vegna hafði hún rótað í ruslinu uns hún fann boðskortið og svarað því á síðasta augnabliki. Loks hafði hún pakkað ofan í tösku og farið á flugvöllinn þennan sama dag áður en hún fengi tóm til að skipta um skoðun.
Maðurinn með spjaldið brosti og tók upp töskuna hennar. –Er þetta allt og sumt? Bara ein taska?
–Já. Ég heiti Ava.
–Noah Pickett.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Dagurinn hafði verið ósköp venjulegur og það gerði símtalið enn furðulegra en ella. Jack King hafði reyndar ekki verið í góðu skapi áður en það barst þar sem hann hafði verið innilokaðar á skrifstofunni frá því snemma um morguninn. Í hans huga var allt betra en að hanga við skrifborðið allan liðlangan daginn.
Síðustu fimm árin hafði hann unnið hjá Blackthorn umboðsskrifstofunni sem var mikilsvirt ráðgjafar og öryggisfyrirtæki
sem hafði höfuðstöðvar í Houston í Texasfylki. Deildin sem Jack starfaði við gekk gjarnan undir heitinu Svarta vaktin en undir hana heyrðu ríkis- og sveitastjórnamál, lögregludeildir þar með taldar. Hans sérfræðiþekking lá í afhjúpun spillingar innan þessara embætta í stærri jafnt sem smærri borgum og bæjum landsins.
Við afhjúpun mögulegrar spillingar byrjaði hann yfirleitt efst og vann sig niður metorðastiga viðkomandi embættis. Breitt bak þurfti til að sinna þessu starfi sem var ekki fyrir neina aukvisa.
Sérstaklega þegar lögregluembættin áttu í hlut en lögreglumenn voru í eðli sínu ríkjandi persónuleikar og kunnu að fara í kringum hlutina. Jack naut þó áskorananna sem starfið hafði upp á að bjóða og það hafði auk þess kennt honum að hafa varann á sér í umgengni við annað fólk.
Þennan tiltekna morgunn hafði hann mætt í höfuðstöðvarnar í þeirri trú að undirbúningsfundur fyrir næsta verkefni stæði fyrir dyrum. Þess í stað hafði heill haugur af pappírsvinnu og óvægið augnaráð yfirmannsins haldið honum hlekkjuðum við skrifborðið allan liðlangan daginn. Dag sem liðið hafði með eindæmum hægt.
Klukkan var langt gengin í sex þegar hann gekk loksins frá síðustu skýrslunni, stökk upp af stólnum, teygði duglega úr sér, arkaði fram og óskaði deildarstjóranum góðrar helgar á leið sinni í gegnum opna skrifstofurýmið. Hann var rétt stiginn út úr

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Ég fann pabba þinn.
Dexter Hawk stirðnaði.
Orð Franks Lamar, rannsóknarlögregluþjóns, ómuðu í símanum eins og bjúgverpill úr fjöllunum.
Steven Hawk hafði farið frá búgarði fjölskyldunnar og yfirgefið Dex og fjölskylduna fyrir átján árum, skömmu eftir hvarf
Chrissy, litlu systur Dex. Til hans hafði ekkert spurst síðan.
Dex hafði notfært sér einkaspæjarahæfileika sína við að leita að honum og beðið Lamar, vin sinn, um aðstoð. Lamar var allmörgum árum eldri en hafði tekið Dex undir verndarvæng sinn fyrir löngu og orðið lærifaðir hans.
–Dex? Ertu þarna?
Dexter dæsti. Hann hafði beðið lengi eftir þessu símtali. En af raddblæ Lamars að dæma voru fréttirnar ekki góðar.
–Já. Hvar er hann?
–Við Hvítlyngslæk.
Hvítlyngslæk? Tæpa fimmtíu kílómetra frá Haukahöfn?
Hafði hann verið svona skammt frá þeim allan þennan tíma?
Eða hafði hann loksins ákveðið að snúa heim?
–Talaðirðu við hann?
–Hann getur ekki talað, Dex. Mér þykir fyrir því.
Sviti spratt fram á enninu á Dex. Pabbi hans var dáinn.
Lamar þurfti ekki að segja það berum orðum.
Dex dró andann djúpt. –Ég verð að sjá hann.
–Þú getur farið í líkhúsið. Ég er búinn að hringja á sjúkrabíl.
–Nei, hreyfðu hann ekki úr stað. Ég er á leiðinni.
Hann kippti með sér lyklunum og skundaði að jeppanum

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Taktu barnið mitt, gerðu það.
Unga stúlkan faldi sig undir tjaldþakinu og skalf í vetrarkuldanum og súldinni.
Mila Manchester fann til með henni. Hún þekkti sögu hennar.
Hún var þrettán ára gömul og hét Carina. Mamma hennar hafði látist af barnsförum og faðir hennar misþyrmt henni. Síðan hafði hann selt hana manni sem notaði hana sem kynlífsambátt.
Mila hafði hjálpað Carinu að komast í kvennaathvarf þegar hún slapp frá skrímslinu.
Nú bar Carina trefil fyrir andlitinu og var klædd dökkum fötum til þess að síður bæri á henni í myrkrinu.
Hún var í dulargervi.
Hún óttaðist um líf sitt.
Litla telpan amraði og Carina vaggaði henni blíðlega í fangi sér. –Ef hann kemst að því að Ísabella er dóttir hans drepur
hann mig og Guð má vita hvað hann gerir við hana.
Röddin var þrungin hræðslu og sorg. Sjálf var Carina bara barn. Hún átti að vera í miðskóla, fara út með vinkonum sínum, horfa á fótbolta og máta kjóla fyrir skólaböll.
Mila hafði viljað tilkynna lögreglunni um ástandið, en stúlkan hafði grátbeðið hana um að gera það ekki. Hún hafði sagt
Miru frá þunguninni og sagt að barnsfaðirinn vissi ekkert um hana. Ef hann kæmist að því að hún gengi með barn hans
myndi hann aldrei sleppa henni.
Og ef Mila sneri sér til lögreglunnar myndi maðurinn komast að því að hún bar barn hans undir belti.
–Gerðu það, Manchester læknir, þú ert eina manneskjan sem

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana.
Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju.
Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra.
Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra.
Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo
að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra.
Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Við ryðgaða pallbílinn hans Grangers sátu tveir þrettán ára drengir. Þeir höfðu rambað á líkið, hringt á lögregluna og voru
enn að jafna sig eftir áfallið.
Dauðaþefurinn barst að vitum Harrisons og var megnari en ella vegna hitans.
Svo helltust yfir hann minningar frá kvöldinu þegar Chrissy, litla systir hans, hvarf. Sársaukinn hafði ekki minnkað neitt með
árunum. Honum leið eins og það hefði gerst í gær.
Þá hafði hann verið sautján ára gamll og átt að gæta systkina sinna meðan foreldrar hans voru í samkvæmi. En í stað þess að gæta barna hafði hann laumast út og hitt félaga sína, einmitt undir Dauðsmannskletti.
Hann dró andann djúpt.
Hann hafði haldið að Lucas, sem var fimmtán ára, myndi gæta Dexters, sem var þrettán ára, Braydens, ellefu ára, og tíu
ára gamallar systur þeirra, Chrissy. En Lucas hafði fengið vin í heimsókn og ekki tekið eftir því þegar Chrissy og Brayden
laumuðust út. Dexter sagði að þau Chrissy hefðu rifist vegna þess að hann var að spila tölvuleik og hún alltaf að trufla hann.
Brayden og Chrissy hjóluðu að hamrinum til að gá hvað Harrison væri að bauka.
Meðan þau voru að kanna svæðið hrasaði Brayden og tognaði á ökkla. Chrissy fór að sækja hjálp. Brayden hélt að hún myndi fara til Honey Granger, en Honey kvaðst ekki hafa séð hana þetta kvöld.
Lögreglustjórinn skipulagði leit, meðal annars í námunum og pollinum. En hún hafði aldrei fundist.
Einhver sagðist hafa séð Granger aka hjá á pallbílnum sínum, en hann neitaði að hafa hitt hana eða boðið henni far.