Gracie Delaney var ekki hrifin af gælunafninu „Engill dauðans“ en í bænum Bent í Wyoming var það hálfgert réttnefni.
Ef hún birtist á dyrapallinum hjá fólki án þess að gera boð á undan sér vissi það hvað í vændum var.
Hún var ung og ofur venjuleg stúlka, en útlitið blekkti fólk ekki lengur. Hún var dánardómstjóri og meinafræðingur í
Bent. Dauðinn var hennar viðfansgefni.
Skondið. Lífið var miklu erfiðara en dauðinn. Dauðinn var auðveldur og varanlegur. Orsökin var stundum óljós, en þá
ráðgátu leysti Gracie alltaf.
Gracie dæsti þegar hún lagði bílnum á hlaðinu hjá Will Cooper.
Lífið var hins vegar fullt af ráðgátum sem hún gat með engu móti fundið lausn á. Hvers vegna heimsótti hún Will
enn reglulega til þess að kanna hvernig hann hefði það þótt liðin væru tvö ár frá því að hún tilkynnti honum að konan
hans væri látin?
Hún hafði tilkynnt mörgum um andlát náins ættingja á liðnum árum. Viðbrögð margra voru minnisstæð en enginn
nema Will hafði fengið hana til að taka til sinna ráða utan ramma embættisins.
Sennilega var það vegna þess að hann sætti sig ekki við þá skýringu að eiginkonan hefði einfaldlega ekið út af og bíllinn skollið á tré. Hann var sannfærður um að rannsóknarlögregluþjónunum hefði yfirsést eitthvað. Hann hafði hamrað á því að um fólskuverk hefði verið að ræða.
Gracie hafði vorkennt honum og fundið til með honum fyrir að geta ekki sætt sig við sannleikann. Þess vegna hafði hún
veitt honum aðgang að skýrslum sem ekki voru ætlaðar

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Addie Foster sat í farþegasætinu, horfði út um gluggann og fylgdist með nýjum heimi þjóta hjá. Jackson Hole hafði verið frábrugðinn öllu sem hún hafði kynnst, en Bent í Wyoming var eins og framandi pláneta.

Hún hafði alist upp í hjarta Boston og ævinlega búið í borg.
Stöku sinnum hafði fjölskyldan ferðast til Maine í fríum, notið strandanna og gætt sér á ís.
Þetta var allt annar handleggur. Þetta var ekki einu sinni eins og í gömlu vestrunum sem afi hennar hafði haft yndi af að horfa á. Þá hafði hann rifjað upp bernskuárin sín í Delaneyfjölskyldunni í bænum Bent í Wyoming. Addie hafði ekki veitt frásögnum hans sérstaka eftirtekt.
Nú hugsaði hún um þær.
Seth bærði á sér í bílstólnum í aftursætinu. Addie reyndi að kyngja kekkinum í hálsinum. Systir hennar hafði beðið bana við að reyna að vernda þennan yndislega, litla dreng, og Addie reynt að gæta hans undanfarna níu mánuði.
Faðir drengsins hafði ekki gert þeim lífið létt. Addie hafði tekist að fela Seth í þrjá mánuði áður en Peter Monaghan
fimmti hafði komist að blekkingum systur hennar. Enginn blekkti Peter Monaghan fimmta.
Í hálft ár hafði Addie þvælst um landið uns hana þraut peninga og fölsuð skilríki. Þá hafði hún haft samband við einu

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Laurel Delaney kannaði líkið fyrir framan sig með eins miklu hlutleysi og hún gat.
–Þekkirðu hann? spurði lögreglufulltrúinn sem hafði verið fyrstur á staðinn.
–Við erum fjarskyld. En hverjum er ég ekki skyld hér? sagði Laurel og reyndi að brosa. Jason Delaney. Þau voru þremenningar eða eitthvað. Dauður úti í haga eftir skotsár í brjóstið.
–Bóndinn hringdi í lögregluna.
Laurel kinkaði kolli og skoðaði líkið. Þetta var aðeins annað morðið hennar síðan hún var ráðin af fógetanum fyrir sex árum og bara fyrsta morðið hennar síðan hún byrjaði sem rannsóknarlögreglumaður.
Og já, hún var skyld fórnarlambinu. Hún var því miður ekki að ýkja um fjölda íbúa Bent County sem hún var skyld. Hún
hafði bara hitt Jason á ættarmótum eða í jarðarförum hér eða þar, en það var allt og sumt. Hann bjó ekki í Bent.
–Við erum með vísbendingu, sagði Hart lögreglufulltrúi.
–Hver er hún? spurði Laurel og leit í kringum sig. Þetta býli, eins og allir aðrir staðir í Bent, Wyoming, var einskismannsland. Engir þjóðvegir, engar búðir nálægt. Bara engi og fjöll í fjarska. Fallegt og einangrað og alls ekki þar sem maður gæti átt von á að finna morðfórnarlamb.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Stóra húsið við Tradd stræti hafði ekki breyst mikið frá því Arden Mayfair flutti að heiman fjórtán árum áður. Fallega
píanóið safnaði enn ryki í öðrum enda stofunnar og á marmarahillunni yfir arninum héldu löngu liðnir forfeður sinn hefðbundna vörð. Síðdegissólarinnar varð tæplega vart í gegnum þykka viðarhlerana sem voru fyrir öllum gluggum. Bergmálið af fótataki Arden fylgdi henni í gegnum tvöföldu dyrnar inn í stofuna. Erfiðar minningar leituðu á huga hennar þegar hún horfði út yfir garðinn og hún var því fljót að snúa sér í hina áttina. Út í garðinn treysti hún sér ekki til að fara strax. Hún gæti reyndar sleppt því alfarið með því að fara aftur á morgun.
Veggir hússins voru þegar farnir að þrengja óþægilega mikið að henni. Arden dró djúpt andann og horfðist í augu við forfeður sína á veggjunum. Hún hafði aldrei óttast þá látnu. Það voru eftirlifandi ættingjar sem ásóttu hana í draumum hennar.
Þetta glæsilega hús með öllum bogunum og veröndunum hafði áður verið stolt ömmu hennar og gleði. Þegar Arden hugsaði til baka til bernskuáranna... áður en morðið var framið... stóðu garðsamkvæmi, veglegar veislur og fjölmenn samkvæmi upp úr í minningunum. Einnig notalegar morgunstundir í leikherberginu og síðdegisstundir við sundlaugina. Þegar rigndi hafði móðir hennar stundum skipulagt veiðiferðir og feluleiki fyrir gestina. Einhverju sinni hafði Arden tekist að fela sig svo vel að hún fannst ekki fyrr en seint og um síðir og var þá steinsofandi. Eftir uppgerðarskammir móður sinnar mundi hún

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Regnið buldi á regnhlífinni og Catherine March varð því ekki vör við fótatak fyrir aftan sig en var þó sífellt að líta um öxl.
Ekkert óvenjulegt að sjá í þetta skiptið heldur. Hún var sannfærð um að henni var veitt eftirför. Hún greikkaði ósjálfrátt sporið eftir gangstéttinni sem var hættulega hál í rigningunni. Nei, hún mátti ekki láta þessa vitleysu ná tökum á sér. Hver í ósköpunum ætti að veita henni eftirför? Hún lifði kyrrlátu og látlausu lífi og varði flestum stundum í rannsóknastofunni eða einhverri kennslustofu háskólans. Fjölmargar löggæslustofnanir í Charleston og nágrenni í suðurhluta Karólínufylkis leituðu reglulega ráða hjá henni. Að hún væri byssuglöð og heilluð af rannsóknum skelfilegra morðmála var tilbúningur fjölmiðla frá upphafi til enda.
Catherine rannsakaði hvorki glæpi né eltist við afbrotamenn.
Starf hennar fólst í því að rannsaka, greina og upplýsa um orsakir dauða fórnarlamba slíkra manna. Flest þeirra mála sem hún tók að sér að rannsaka voru óleyst morðmál og starf hennar snerist um rannsóknir á beinagrindum sem tíminn, rándýr, veður og vindar höfðu séð um að hreinsa allt hold af.
Verkefni hennar þessar vikurnar var að gera tillögur að útliti fjórtán einstaklinga en beinagrindur þeirra höfðu fundist á
landareign í útjaðri Charleston. Fyrrum eigandi húsnæðisins, Delmar Gainey, hafði varið síðustu fimm árum lífsins á hjúkrunarheimili og síðustu tvo áratugina fyrir þann tíma hafði hann verið bundinn við hjólastól. Áður en hann lenti í slysi sem olli því að hann lamaðist fyrir neðan mitti hafði hann hinsvegar myrt þessar fjórtán konur og steypt lík þeirra inn í veggi hússins eða grafið þau í garðinum.
Líkamsleyfar fórnarlamba hans hefðu að öllum líkindum leynst þarna um alla framtíð ef ekki hefði verið fyrir nýjan

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Rannsókna lögreglukonan Adaline Kinsella smeygði sér undir lögregluborðann og ýtti upp útidyrahurð niðurnídda hússins sem opnaðist með háværu ískri. Hrollur hríslaðist niður eftir baki hennar þegar undarleg tilfinning endurlits greip hana Hún mundi ekki eftir að hafa komið hingað en það var eitthvað sem hreyfði við minni hennar.
Þetta er nú meiri vitleysan, sagði Addie við sjálfa sig. Hún var bara þreytt. Fimm daga gönguferð, sund og kajakróður í
öllum útgáfum af veðurfari höfðu tekið sinn toll og eiginlega hafði verið kominn tími á að taka sér frí í fríinu. Í tæpa viku hafði hún einangrað sig í kofa frænku sinnar og frænda við stöðuvatnið, símasambandslaus og án nets. Dagarnir höfðu runnið saman í eitt og fyrstu dagana hafði henni fundist hún hafa himinn höndum tekið þarna í fjöllunum. Á fimmtudeginum hafði eirðarleysi hinsvegar byrjað að gera vart við sig og á föstudag hafði hún vaknað eldsnemma, hlaðið farangrinum í bílinn og haldið til baka til Charleston. Þangað kom hún um hádegisbilið og þá mættu henni æpandi fyrirsagnir fjölmiðla og iðandi annríki á lögreglustöðinni vegna skelfilegs fundar.
Sá fundur hafði leitt hana hingað í þetta ævaforna hús. Fyrrum eigandi þess, einsetumaður að nafni Delmar Gainey, hafði látist á hjúkrunarheimili fimm árum áður og húsið síðan staðið autt þar til það var keypt á uppboði fyrir skömmu. Starfsmenn sem séð höfðu um að sýna húsið áhugasömum kaupendum

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Óvenjulegt orðbragð hennar í réttarsal hafði ekki einungis stefnt fyrirfram unnu máli í tvísýnu heldur fimm ára saksóknaraferli hennar líka. Dómarinn hafði hótað að dæma hana fyrir lítilsvirðingu við réttinn og yfirmaður hennar hótað að víkja henni frá störfum um tíma ef hún léti ekki lítið fyrir sér fara í nokkra daga.
–Þú ert þreytt, hafði hann sagt og það hafði vottað fyrir samúð í röddinni. –Álagið á þessari skrifstofu sligar okkur fyrr eða síðar og þú gerir sjálfri þér engan greiða með því að vinna myrkranna á milli. Hvað er langt síðan þú hefur tekið þér frídag, hvað þá almennilegt leyfi?
Farðu nú burt áður en ég neyðist til að grípa til róttækra aðgerða.
Ava hafði drattast heim. Hún hafði ætlað að drekka og bölva það sem eftir var dags. En móðir hennar hafði alltaf sagt að iðjuleysi væri versti óvinur hennar, jafnvel verri en ýkt viðbrögð, hneykslun og sjálfseyðilegging.
Ava vissi að það myndi ekki stoða neitt að liggja í sjálfsvorkunn heima hjá sér í heila viku. Þess vegna hafði hún rótað í ruslinu uns hún fann boðskortið og svarað því á síðasta augnabliki. Loks hafði hún pakkað ofan í tösku og farið á flugvöllinn þennan sama dag áður en hún fengi tóm til að skipta um skoðun.
Maðurinn með spjaldið brosti og tók upp töskuna hennar. –Er þetta allt og sumt? Bara ein taska?
–Já. Ég heiti Ava.
–Noah Pickett.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Dagurinn hafði verið ósköp venjulegur og það gerði símtalið enn furðulegra en ella. Jack King hafði reyndar ekki verið í góðu skapi áður en það barst þar sem hann hafði verið innilokaðar á skrifstofunni frá því snemma um morguninn. Í hans huga var allt betra en að hanga við skrifborðið allan liðlangan daginn.
Síðustu fimm árin hafði hann unnið hjá Blackthorn umboðsskrifstofunni sem var mikilsvirt ráðgjafar og öryggisfyrirtæki
sem hafði höfuðstöðvar í Houston í Texasfylki. Deildin sem Jack starfaði við gekk gjarnan undir heitinu Svarta vaktin en undir hana heyrðu ríkis- og sveitastjórnamál, lögregludeildir þar með taldar. Hans sérfræðiþekking lá í afhjúpun spillingar innan þessara embætta í stærri jafnt sem smærri borgum og bæjum landsins.
Við afhjúpun mögulegrar spillingar byrjaði hann yfirleitt efst og vann sig niður metorðastiga viðkomandi embættis. Breitt bak þurfti til að sinna þessu starfi sem var ekki fyrir neina aukvisa.
Sérstaklega þegar lögregluembættin áttu í hlut en lögreglumenn voru í eðli sínu ríkjandi persónuleikar og kunnu að fara í kringum hlutina. Jack naut þó áskorananna sem starfið hafði upp á að bjóða og það hafði auk þess kennt honum að hafa varann á sér í umgengni við annað fólk.
Þennan tiltekna morgunn hafði hann mætt í höfuðstöðvarnar í þeirri trú að undirbúningsfundur fyrir næsta verkefni stæði fyrir dyrum. Þess í stað hafði heill haugur af pappírsvinnu og óvægið augnaráð yfirmannsins haldið honum hlekkjuðum við skrifborðið allan liðlangan daginn. Dag sem liðið hafði með eindæmum hægt.
Klukkan var langt gengin í sex þegar hann gekk loksins frá síðustu skýrslunni, stökk upp af stólnum, teygði duglega úr sér, arkaði fram og óskaði deildarstjóranum góðrar helgar á leið sinni í gegnum opna skrifstofurýmið. Hann var rétt stiginn út úr

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók