Brandon stóð í skógarjaðrinum við ströndina og fylgdist með skotmarkinu vaða upp úr sjónum.Hann hafði ekki gert ráð fyrir að finna hana jafn fljótt og raun bar vitniIzzy Sanborn, öðru nafni Isabel Sanchez, fleygði brimbrettinu frá sér í sandinn og hristi sjóinn úr dökku hárinu. Bikínítoppurinn var aðskorinn og féll þétt að grönnum efri hluta líkama hennar en brettabuxurnar voru allt of stórar og við það að detta niður af mjöðmum hennar.

Herra, viltu ná mömmu úr fangelsinu? Colt Mason leit upp frá skrifborðinu sínu hjá Verndarenglum og starði undrandi á litla dökkhærða strákinn.Hann var varla nema fimm eða sex ára.–Ég á ekki mikið af peningum, sagði strákurinn og lyfti svo sparibauk upp á skrifborð Colts. Það glamraði í peningunum í bauknum þegar drengurinn ýtti honum til Colts. –En þú mátt eiga allt ef þú hjálpar mér.

Óttinn herpti saman hálsinn á hinni fimm ára gömlu Söru Andrews Hún sá tvíburasystur sína hlaupa grátandi burt frá gamla timburhúsinu, í átt að skóginum. –Hjálpaðu mér, grét Cissy. –Hann ætlar að meiða mömmu! Vindurinn gnauðaði og hristi trén. Laufblöðum rigndi niður. Hundur ýlfraði í fjarska. Svo drundi þruma. Nei, ekki þruma. Þetta var stóri, ógnvekjandi maðurinn að koma niður þrepin. –Cissy! öskraði skrímslið. –Komdu aftur hingað.

Fimm árum eftir dauða eiginmanns síns, ímyndaði Tess Donovan sér stundum enn að hún heyrði hlátur hans í mannmergð. Þegar hún sá landgönguliða í bláum einkennisbúningi, mundi hún hvernig Joe hafði staðið í réttstöðu... svo myndarlegur, með fullkominn vangasvip og laglegan krokk. Ef hann hefði ekki verið í svona mörgum leyniaðgerðum, hefði verið hægt að nota andlit hans á veggspjöld í innritunarskrifstofum hersins.

Nick Cavanaugh reis upp af einum bekknum við jaðar bæjartorgsins í Freedom, leit til beggja átta og gekk svo yfir aðalgötuna. Hann gætti þess að hafa hreyfingarnar afslappaðar.Eftirvæntingin þandi taugarnar og hugurinn var ákveðinn. Hann hafði lært það á vígvellinum í Írak að vera einu skrefi á undan óvinunum eða tveimur skrefum á eftir til að ná góðu skoti.Hjarta hans sló örar.s

Sprengjan sprakk, og í eitt andartak var Harlan McClain aftur kom­ inn á rykugan veg í Írak. Það suðaði í eyrum hans. Allt í kringum hann gerðist hægt... brak flaut, fólk féll til jarðar.Það var öskrað. Alltaf var öskrað. Þjálfunin gat ekki komið í veg fyrir öskur.Þú ert ekki í Írak. Þú ert í Austin, Texas, og sprengja var að springa. Komdu þér af stað.

Halló, Bart, sagði Lila Lockhart ríkisstjóri mjúklega í farsímann. Hún var með lífverði með sér, hafði ekkert næði og þannig hafði það verið eftir tilræðið. –Lila, gott að þú hringdir. Hafa borist fleiri hótanir? –Ekkert hefur gerst síðan Rory Stockett skaut á mig, sem betur fer. Ég vildi bara hringja til að þakka þér og mönnum þínum fyrir alla hjálpina. Ég hefði ekki komist í gegnum síðustu vikur án þess að vita að þú gættir mín.

Matt Soarez horfði á Faith svífa yfir snjáðan gólfdúk matsölustaðarins með bakka með óhreinum diskum í höndunum og bros á vörum. Þótt komin væri á steypirinn sigldi hún lipurlega á milli borða og stóla og tók eftir því hvaða kaffibolla þurfti að fylla á.Þegar hún opnaði dyrnar að eldhúsinu með olnboganum, gjóaði hún augunum á Matt. Í huga hans ómaði texti við lag eftir Neil Young um óþekkta goðsögn.