Marcos vildi ekki að faðir hans færi en hann hafði samt farið...
eins og hann gerði alla daga.
Marcos sat í rykinu fyrir utan húsið þeirra og fór gætilega í
gegnum hlassið sem pabbi hans hafði komið með deginum
áður. Plast hér. Málmur hér... Passaðu að skera þig ekki.Ryðgaður skápur sem hann og bróðir hans þurftu að draga að hrúgunni. Marcos hafði nappað skrúfjárni úr bakpoka föður síns
svo að hann gæti reynt að taka skápinn í sundur.
Hann þurfti að gera eins mikið og hann gat áður en pabbi
kæmi heim því hann verkjaði í hjartað að sjá hendurnar á
pabba titra þegar hann reyndi að stinga skrúfjárninu í skrúfuna... og svo hræðslusvipinn á andliti hans þegar hann gat ekki
gert það.
–Gættu bróður þíns.
Orð föður hans ómuðu í eyrum hans eins og alla aðra
morgna frá því hann hafði séð mömmu í þessum skrítna kassa.
Pabbi hans hafði litið út fyrir að vera virkilega hræddur þann
dag líka. Marcos hafði bara verið dapur og svangur.
Hann hélt því áfram að fylgjast með Lucas og færa hluti af
einum stað til annars. Bróðir hans teiknaði línu með spýtu í
moldina og fætur hans voru næstum svartir. Marcos gretti sig.
Hvar voru sandalarnir hans? Það var fullt af beittum hlutum
hérna úti. En Lucas hlustaði aldrei. Sama hversu oft Marcos
talaði við hann. Hann arkaði til bróður síns, sparkaði af sér
skónum og benti á þá.
Lucas herpti munninn en hann stakk fótunum í þá. Hann var
reiður. Marcosi var sama. Það var á hans ábyrgð að Lucas slasaði sig ekki.

–Verða fleiri börn? spurði konan lágri röddu.
Hann vissi ekki hvort óttinn í röddinni stafaði af því að
hún vildi fleiri börn eða af því að hún vildi ekki lenda í
annarri eins upplifun.
–Við þurftum að loka eggjaleiðara, sagði hann blíðri
röddu. –En þú ert með annan svo þú getur líklega eignast
annað barn, ef þú vilt.
Chase vissi ekki hvort það gæti orðið. En börnin sem hún
átti nú þegar áttu ennþá móður sína. Hann kreisti hönd hennar
og brosti. –Litlu börnin sem komu með þér voru áhyggjufull.
Brátt verðurðu nógu sterk til að fara heim og þau verða
ánægð með að fá maman aftur.
Bros lék um varir hennar þegar augun lokuðust. Chase
skildi hana eftir í öruggum höndum svæfingarhjúkrunarfræðingsins og klæddi sig úr hlífðarfötunum áður en hann
gekk út. Rakur hitinn umlukti hann eins og bómullarvettlingur
þegar hann steig út úr loftkældu steypuhúsinu sem innihélt
heilsugæslu og skurðstofu læknasamtakanna.
Þótt klukkan væri hálftíu að kvöldi var ekki orðið dimmt í
þessum hluta Vestur-Afríku og hann hafði ekki fyrir því að
taka litla vasaljósið upp úr vasanum. Brátt yrði slökkt á rafmagninu og garnagaulið minnti hann á það að hann hafði

Charlie Lang lokaði fartölvunni og lagði hana á bekkinn sem
hún sat á en hélt áfram að stara á bölvaðan gripinn eins og
hann ætti sök á öllum hennar vandamálum. Kvíðinn innra
með henni óx með hverri misheppnaðri tilraun.
–Ég á aldrei eftir að finna hann, er það?
Pabbi sat á hækjum sér við eitt af blómabeðunum rétt hjá
henni og var að reyta illgresi.
–Föður Aimee? Hver veit, elskan. Þú hefur úr svo litlu að
moða.
Reyndar var það næstum ekkert. –Hversu margir læknar
eru í landhernum sem heita Marshall Hunter?
Hana svimaði af þessu öllu. –Ég hlýt að vera búin að senda
mörg hundruð tölvupósta.
–Ég reikna þá með því að sá síðasti hafi ekki skilað árangri.
–Rétt.
Eins og allir hinir. –Af hverju lét hann mig fá þetta netfang
ef hann ætlaði að loka því?
Af hverju hafði Marshall látið hana fá netfang yfir höfuð
þegar hann hafði lagt mikið á sig til að tryggja að hún skildi
það að það gæti ekki orðið neitt meira á milli þeirra eftir að
þessu stundarsambandi lyki?
Síðasta daginn þegar hann var á leið aftur í stríðið og hún
færi fljótlega aftur til Nýja Sjálands, hafði henni þá fundist
hún vera að missa eitthvað sérstakt? Hún hafði svo sannarlega
fundið fyrir missi. Hafði honum skyndi

Lowri lyfti upp hendinni og ýtti á takkann á dyrasímanum.
Setrið var stórt, mun stærra en hún hafði búist við. Það stóð
í hlíð, með útsýni yfir Garda-vatn, eign sem hlaut að
vekja aðdáun allra. Í gegnum skrautlegt járnhliðið sá hún
fullkomnar grasflatir og gretti sig. Þótt það hefði verið
augljóst á þeim litla tíma sem þau áttu saman að Vincenzo
væri ríkur, hafði hún ekki áttað sig á því hve ríkur hann
var.
Svona hús hlaut að vera afar dýrt í rekstri og svo var það
íbúðin í fína hverfinu í Mílanó. Ekki einu sinni frábær skurðlæknir eins og Vincenzo hafði efni á tveimur svona eignum.
Hann hlaut að vera úr ríkri fjölskyldu sem hjálpaði honum að
fjármagna lífsstílinn. Sú tilhugsun kom henni úr jafnvægi.
Síst vildi hún að hann teldi hana vera á höttunum eftir peningum.
–Si?
Karlmannlega röddin sem kom úr hátalaranum gerði henni
hverft við. Lowri bar hönd að brjóstinu, þar sem hjartað sló
ört. Það voru fimm ár síðan hún hafði hitt Vincenzo og hún
hafði ekki verið í neinum samskiptum við hann síðan þá,
samt átti hún ekki í neinum erfiðleikum með að þekkja rödd
hans. Það var sem röddin væri greypt í huga hennar, hefði
legið í dvala allan þennan tíma. Skyndilega vöknuðu upp
minningar, sérstaklega minningar um síðustu nóttina þeirra
saman...

–Við höfum fullkomnar aðstæður hér á Bayview Grace og á
meðal starfsfólks okkar eru sumir af bestu skurðlæknum landsins. Dr. Virginia Potter gnísti tönnum en brosti svo sínu besta
brosi til stjórnarinnar og fjárfestanna.
Hún þoldi ekki þennan hluta starfsins en sem yfirmaður
skurðdeildarinnar neyddist hún til að sinna því. Hún vildi frekar
skíta sig út, vinna með hinum neyðarlæknunum, en hún var vön
smjaðrinu. Að vinna fyrir styrkjum og vera á listum ótal skólastjóra hafði kennt henni að sannfæra fólk. Þannig hafði hún
komist í gegnum skólann. Barnæska hennar hafði vissulega ekki
búið hana undir það.
Virginia saknaði þess samt að bjarga mannslífum. Hún fékk
enn tíma á skurðstofunni en alls ekki eins mikinn og hún vildi.
Þetta er það sem þú vildir, sagði hún við sjálfa sig. Það var
frami eða fjölskylda. Enginn millivegur. Faðir hennar hafði
sannað það fyrir henni. Hann hafði eytt meiri tíma með fjölskyldunni í stað þess að rísa upp í starfi. Vegna þess, og af því
að hann hafði lent í slysi, hafði honum strax verið sagt upp
þegar verksmiðjan færði sig suður á bóginn. Virginia hafði lært
á því. Til að ná árangri, gat maður ekki átt bæði.
Það voru gildin sem faðir hennar hafði kennt henni. Að reyna
alltaf það besta, að teygja sig til toppsins. Það var fórn sem maður
þurfti að færa. Það var staðan sem hún vildi.
Að gera ekki sömu mistök í lífinu og hann hafði gert. Tryggja
þak yfir höfuðið og mat á borðið. Það var það sem henni hafði
verið kennt að væri merki árangurs.
Aðrir eiga bæði.Hún ýtti þeirri hugsun frá sér. Nei. Hún vildi
ekki fjölskyldu. Hún gat ekki misst fleiri. Hún ætlaði ekki að

–Hjálp!
Gabríel sneri höfðinu, reyndi að átta sig á því hvaðan ópið
hafði borist úr mannþrönginni hafnarmegin. Venezia Passegeri
var full... aðallega af áhöfn og starfsfólki hafnarinnar. Verið var
að flytja kerrur, sem voru fullar af farangri farþega og lygilega
miklu magni af ferskum matvælum, um borð í skemmtiferðaskipið fyrir framan hann og allt þetta hindraði útsýni hans.
–Hjálp! Hérna. Einhver, hjálpið mér!
Ópið barst gegnum mannþröngina, fólk sneri höfði og horfði í
áttina þaðan sem ópið kom. Það tók Gabríel ekki nema nokkrar
sekúndur að sjá að ópið barst frá hafnarbakkanum. Hann lét
töskuna sína detta og tróðst gegnum þyrpinguna. Kona stóð nálægt brúninni, náföl, andardrátturinn hraður og grunnur. Skjálfandi hönd hennar benti að sjónum.
Augnaráð Gabríels elti fingurinn. Þarna, í sjónum, var barn...
unglingur... sem braust um í öldunum sem þegar virtust hafa
náð taki á honum. Hann hlaut að vera nýdottinn út í en þessi
hluti hafnarinnar var alveg í útjaðri Feneyja næst hafinu, hann
hóstaði og tók andköf en öldurnar þeyttu honum upp og niður
og voru að soga hann með sér út á haf.
Gabríel hugsaði ekki einu sinni. Stakk sér bara. Beint í
grugg ugan  sjóinn.
Nú höfðu nokkrir áhafnarmeðlimir séð að eitthvað gekk á og
kölluðu hraðmæltir á ítölsku. Gabríel synti hratt í áttina að
drengnum. Það tók hann ekki nema nokkrar sekúndur að óska
þess að hann hefði gefið sér tíma til að fara ú

Mannvera, sem var svartklædd frá hvirfli til ilja, steig út úr
bílnum farþegamegin.
Hávaxin. Sterkleg. Teygði sig í eitthvað sem hlaut að vera
þungur bakpoki í aftursætinu og lyfti honum fyrirhafnarlaust á
aðra öxlina.
Og svo sneri hann sér við og Rebecca sá andlitið undir hárinu
sem var eins svart og einkennisbúningurinn. Hún sá miskunnarlausa
andlitsdrætti mannsins sem hún hataði svo heitt að
áfallið rændi hana andardrættinum og fékk hjartað til að slá svo
hratt að það var sársaukafullt við rifbeinin.
–Getur ekki verið.
–Hvað? Gráhærður maður í einkennisbúningi með merki
stærstu þyrlubjörgunarsveitar Nýja Sjálands færði sig frá
litlum hópi fólks framan við stórt kort sem þakti vegg
inni á skrifstofu hans á annarri hæðinni. –Sagðirðu eitthvað,
Bec?
Orðin höfðu verið eins og kvalafull stuna innra með henni
en hún hafði greinilega sagt þau upphátt. Kannski höfðu þau
meira að segja borist lengra en til eyrna yfirmannsins, Richards.
Það gæti útskýrt af hverju maðurinn fyrir utan hafði snúið
höfðinu svona snöggt til að líta upp. Af hverju augnaráðið
hafði lent beint á andliti hennar.
Hún fann hvernig hann varð grafkyrr þegar hann þekkti
hana. Var erfitt að bera svona þunga sektarkennd?
Hún vonaði það.
–Aha... nú var röddin

Stephanie stansaði fyrir utan opnar dyr sjúklingsins til að koma
skikki á hugsanirnar. Hún sá að Jason var þegar inni á stofunni.
Hluti af samkomulaginu var að Stephanie fylgdist með þessu
máli og öðrum sem Jason sæi um næstu sex mánuðina. Það var
bæði gott og slæmt að neikvæð umfjöllunin hafði leitt til þess að
færri sjúklingum var vísað á Sheffield Memorial. Hún vissi ekki
hvernig hún hefði getað sinnt þessum aukaskyldum ofan á allt
annað. En morgunógleðin var þó nokkurn veginn hætt núna.
Áður fyrr hafði það ekki verið neitt vandamál að hún blandaði
sér í hans mál. Þótt yfirmannsstaða hennar sæi til þess að hún
gæti ekki eytt of miklum tíma í að sinna sjúklingum, hafði Jason
alltaf boðið henni að hjálpa sér í málum sem h