Lowri lyfti upp hendinni og ýtti á takkann á dyrasímanum.
Setrið var stórt, mun stærra en hún hafði búist við. Það stóð
í hlíð, með útsýni yfir Garda-vatn, eign sem hlaut að
vekja aðdáun allra. Í gegnum skrautlegt járnhliðið sá hún
fullkomnar grasflatir og gretti sig. Þótt það hefði verið
augljóst á þeim litla tíma sem þau áttu saman að Vincenzo
væri ríkur, hafði hún ekki áttað sig á því hve ríkur hann
var.
Svona hús hlaut að vera afar dýrt í rekstri og svo var það
íbúðin í fína hverfinu í Mílanó. Ekki einu sinni frábær skurðlæknir eins og Vincenzo hafði efni á tveimur svona eignum.
Hann hlaut að vera úr ríkri fjölskyldu sem hjálpaði honum að
fjármagna lífsstílinn. Sú tilhugsun kom henni úr jafnvægi.
Síst vildi hún að hann teldi hana vera á höttunum eftir peningum.
–Si?
Karlmannlega röddin sem kom úr hátalaranum gerði henni
hverft við. Lowri bar hönd að brjóstinu, þar sem hjartað sló
ört. Það voru fimm ár síðan hún hafði hitt Vincenzo og hún
hafði ekki verið í neinum samskiptum við hann síðan þá,
samt átti hún ekki í neinum erfiðleikum með að þekkja rödd
hans. Það var sem röddin væri greypt í huga hennar, hefði
legið í dvala allan þennan tíma. Skyndilega vöknuðu upp
minningar, sérstaklega minningar um síðustu nóttina þeirra
saman...

–Við höfum fullkomnar aðstæður hér á Bayview Grace og á
meðal starfsfólks okkar eru sumir af bestu skurðlæknum landsins. Dr. Virginia Potter gnísti tönnum en brosti svo sínu besta
brosi til stjórnarinnar og fjárfestanna.
Hún þoldi ekki þennan hluta starfsins en sem yfirmaður
skurðdeildarinnar neyddist hún til að sinna því. Hún vildi frekar
skíta sig út, vinna með hinum neyðarlæknunum, en hún var vön
smjaðrinu. Að vinna fyrir styrkjum og vera á listum ótal skólastjóra hafði kennt henni að sannfæra fólk. Þannig hafði hún
komist í gegnum skólann. Barnæska hennar hafði vissulega ekki
búið hana undir það.
Virginia saknaði þess samt að bjarga mannslífum. Hún fékk
enn tíma á skurðstofunni en alls ekki eins mikinn og hún vildi.
Þetta er það sem þú vildir, sagði hún við sjálfa sig. Það var
frami eða fjölskylda. Enginn millivegur. Faðir hennar hafði
sannað það fyrir henni. Hann hafði eytt meiri tíma með fjölskyldunni í stað þess að rísa upp í starfi. Vegna þess, og af því
að hann hafði lent í slysi, hafði honum strax verið sagt upp
þegar verksmiðjan færði sig suður á bóginn. Virginia hafði lært
á því. Til að ná árangri, gat maður ekki átt bæði.
Það voru gildin sem faðir hennar hafði kennt henni. Að reyna
alltaf það besta, að teygja sig til toppsins. Það var fórn sem maður
þurfti að færa. Það var staðan sem hún vildi.
Að gera ekki sömu mistök í lífinu og hann hafði gert. Tryggja
þak yfir höfuðið og mat á borðið. Það var það sem henni hafði
verið kennt að væri merki árangurs.
Aðrir eiga bæði.Hún ýtti þeirri hugsun frá sér. Nei. Hún vildi
ekki fjölskyldu. Hún gat ekki misst fleiri. Hún ætlaði ekki að

–Hjálp!
Gabríel sneri höfðinu, reyndi að átta sig á því hvaðan ópið
hafði borist úr mannþrönginni hafnarmegin. Venezia Passegeri
var full... aðallega af áhöfn og starfsfólki hafnarinnar. Verið var
að flytja kerrur, sem voru fullar af farangri farþega og lygilega
miklu magni af ferskum matvælum, um borð í skemmtiferðaskipið fyrir framan hann og allt þetta hindraði útsýni hans.
–Hjálp! Hérna. Einhver, hjálpið mér!
Ópið barst gegnum mannþröngina, fólk sneri höfði og horfði í
áttina þaðan sem ópið kom. Það tók Gabríel ekki nema nokkrar
sekúndur að sjá að ópið barst frá hafnarbakkanum. Hann lét
töskuna sína detta og tróðst gegnum þyrpinguna. Kona stóð nálægt brúninni, náföl, andardrátturinn hraður og grunnur. Skjálfandi hönd hennar benti að sjónum.
Augnaráð Gabríels elti fingurinn. Þarna, í sjónum, var barn...
unglingur... sem braust um í öldunum sem þegar virtust hafa
náð taki á honum. Hann hlaut að vera nýdottinn út í en þessi
hluti hafnarinnar var alveg í útjaðri Feneyja næst hafinu, hann
hóstaði og tók andköf en öldurnar þeyttu honum upp og niður
og voru að soga hann með sér út á haf.
Gabríel hugsaði ekki einu sinni. Stakk sér bara. Beint í
grugg ugan  sjóinn.
Nú höfðu nokkrir áhafnarmeðlimir séð að eitthvað gekk á og
kölluðu hraðmæltir á ítölsku. Gabríel synti hratt í áttina að
drengnum. Það tók hann ekki nema nokkrar sekúndur að óska
þess að hann hefði gefið sér tíma til að fara ú

Mannvera, sem var svartklædd frá hvirfli til ilja, steig út úr
bílnum farþegamegin.
Hávaxin. Sterkleg. Teygði sig í eitthvað sem hlaut að vera
þungur bakpoki í aftursætinu og lyfti honum fyrirhafnarlaust á
aðra öxlina.
Og svo sneri hann sér við og Rebecca sá andlitið undir hárinu
sem var eins svart og einkennisbúningurinn. Hún sá miskunnarlausa
andlitsdrætti mannsins sem hún hataði svo heitt að
áfallið rændi hana andardrættinum og fékk hjartað til að slá svo
hratt að það var sársaukafullt við rifbeinin.
–Getur ekki verið.
–Hvað? Gráhærður maður í einkennisbúningi með merki
stærstu þyrlubjörgunarsveitar Nýja Sjálands færði sig frá
litlum hópi fólks framan við stórt kort sem þakti vegg
inni á skrifstofu hans á annarri hæðinni. –Sagðirðu eitthvað,
Bec?
Orðin höfðu verið eins og kvalafull stuna innra með henni
en hún hafði greinilega sagt þau upphátt. Kannski höfðu þau
meira að segja borist lengra en til eyrna yfirmannsins, Richards.
Það gæti útskýrt af hverju maðurinn fyrir utan hafði snúið
höfðinu svona snöggt til að líta upp. Af hverju augnaráðið
hafði lent beint á andliti hennar.
Hún fann hvernig hann varð grafkyrr þegar hann þekkti
hana. Var erfitt að bera svona þunga sektarkennd?
Hún vonaði það.
–Aha... nú var röddin

Stephanie stansaði fyrir utan opnar dyr sjúklingsins til að koma
skikki á hugsanirnar. Hún sá að Jason var þegar inni á stofunni.
Hluti af samkomulaginu var að Stephanie fylgdist með þessu
máli og öðrum sem Jason sæi um næstu sex mánuðina. Það var
bæði gott og slæmt að neikvæð umfjöllunin hafði leitt til þess að
færri sjúklingum var vísað á Sheffield Memorial. Hún vissi ekki
hvernig hún hefði getað sinnt þessum aukaskyldum ofan á allt
annað. En morgunógleðin var þó nokkurn veginn hætt núna.
Áður fyrr hafði það ekki verið neitt vandamál að hún blandaði
sér í hans mál. Þótt yfirmannsstaða hennar sæi til þess að hún
gæti ekki eytt of miklum tíma í að sinna sjúklingum, hafði Jason
alltaf boðið henni að hjálpa sér í málum sem h

Jordan Brand opnaði fyrir bensíngjöfina á svarta Ducatimótor hjólinu sínu og brunaði yfir gatnamótin áður en ljósið
varð rautt. Hún hallaði sér fram og stýrði hjólinu á milli bílanna tveggja fyrir framan, ákveðin í að spara tíma með því að
búa sér til þriðju akreinina. Henni var sama þótt öðrum
ökumönnum líkaði ekki við það hvernig hún stytti sér leið.
Þetta var Kalifornía. Hér hafði enginn efni á því að kasta steinum.
Jordan fór fram úr skærgulum Escalade og beygði til hægri
inn á Broadway. Hún lét sem hún sæi ekki hámarkshraðaskiltið, enda þurfti stundum að brjóta svona veigalitlar reglur.
Hún gaf í, beygði til hægri og keyrði í öfuga átt eftir einstefnugötu. Hún vék sér fimlega hjá bíl sem kom á móti,
sveigði upp að gangstéttinni á stað þar sem ekki mátti leggja og
hemlaði snögglega. Síðan setti hún standarann á og drap á vélinni.
–Hvaða geðsjúklingur lagði til að þú fengir ökuleyfið aftur?
Jordan tók af sér hjálminn og brosti breitt til digra, húðflúraða mannsins sem stóð fyrir utan húðflúrsstofuna. –Hvort
okkar heldurðu að nái að verða gamalt, Chappy? Ökufanturinn
ég eða reykingamaðurinn þú?
Chappy glotti og saug ofan í sig reykinn úr síulausu sígarettunni sinni. –Það er spurning.
Jordan vatt sér af hjólinu, stakk hjálminum undir handlegginn og gekk til mannsins. Hún teygði sig í sígarettuna, tók

Hann hafði ekki búist við að það yrði svona skrýtið, að
ganga inn á bráðamóttöku Willowby-sjúkrahússins.
Þangað hafði hann komið nógu oft sem barn... handleggsbrot, snúinn ökkli og eftirminnileg heimsókn vegna
lungna bólgu eftir að hafa lent ofan í skurði. Það hafði
verið Bill að kenna. Bill hafði grátið af því að kötturinn
hennar datt niður í brunninn... Bill að haga sér stelpulega!
Whillimina Florence de Groote... vinkona hans, Bill.
Móðir Bill hafði loks eignast dóttur eftir sex syni.
Henni hafði fundist nafnið vera fallegt og kvenlegt, en
strax og hún lærði að tala hafði Bill ákveðið að hún væri
ein af strákunum og haldið því fram að hún héti Bill.
Nafnið hafði haldist við hana.
Hann var sokkinn í fortíðina og hrökk í kút þegar
konan sem hafði mætt honum við dyrnar... Lesley?...
talaði.

Eitt andvarp sagði allt og fyrir Deönnu Lambert tjáði andvarpið
fortíð, nútíð og framtíð. Hún starði á andlit sitt í speglinum í
góða mínútu, vissi ekki hvað andlitið sem starði á móti var að
segja henni. Gera það? Ekki gera það? Krossa fingurna og
vona það besta?
–Það er engin hjálp í þér, sagði hún við spegilmynd sína, lyfti
svo upp rauða toppnum og safnaði kjarki til að skoða magann á
sér einu sinni enn. Hún strauk burt annað tár. Upp og niður.
Þannig var líf hennar nú. Upp og niður. –Ég vildi að ég vissi
hvað ég á að gera. Vildi að einhver segði mér það bara. En í aðstæðum
eins og hennar var ekki til neinn leiðarvísir. Aðeins eftirsjá.
Meiri eftirsjá en hún kunni að eiga við. Og sársauki. Guð,
sársaukinn var þrúgandi.
Deanna virti fyrir sér magann, sem var orðinn hluti af daglegri
rútínu hennar. Hún glennti sundur fingurna yfir heitu
holdinu, sagði sér að hún fyndi fyrir barninu undir fingurgómunum.
Það var kjánalegt af henni en barnið var hennar eina
tenging við Emily, og hún vildi halda í þá tengingu. Finna fyrir
tengingunni eins og áður. Reiða sig á hana.
En það gat hún ekki. Ekki lengur. En þetta barn... það var
öðruvísi. Von sem hún var ekki tilbúin að taka á móti. Leyfi til
að halda áfram. Blessun sem hún gat þegið.
Annað tár rann niður vanga hennar og hún kramdi það með