–Þetta er neyðartilfelli, Sulivan, ég sver það.
Sullivan hló þurrum hlátri, hristi höfuðið og renndi fingrunum í gegnum rakt hárið. –Það er alltaf neyðartilfelli, Gibbs.
Hann starði á brúnleita tjaldveggina.
Gibbs hló líka. –Jæja, í þetta skiptið þá er það í alvöru. Asfar Modarres hné niður. Einhver innvortis vandamál. Hann var
heppinn að við náðum til hans í tíma.
Sullivan byrjaði að ganga um gólf. –Er í lagi með hann?
Honum líkaði vel við íranska lækninn. Hann hafði gengið til liðs við Lækna án landamæra á sama tíma og Sullivan. Þeir
höfðu aldrei unnið saman en hann þekkti hann nógu vel til að vita að hann hafði samúðina og áhugann til að sinna þessu starfi vel.
–Það ætti að verða það. Hann fór í skurðaðgerð fyrir nokkrum tímum.
Gibb dró djúpt andann. Sullivan brosti. Nú kom það.
–Hvað um það, það eru tvær vikur eftir af verkefninu og aðeins einn læknir á staðnum. Ástandið er viðkvæmt. Berklarnir eru komnir á hættustig í Nambura. Við þurfum aukahendur.
Sullivan hristi höfuðið og gekk um gólf. –Ég er skurðlæknir, Gibbs. Ekki læknir. Það síðasta sem ég lærði um berkla var í
læknanáminu. Ég veit hreinlega ekkert um sjúkdóminn og hvað þá um fjölónæma berkla eins og í þessu tilviki.
Hann var ekki að grínast. Hann myndi ekki hika við að skera upp væri hann beðinn um það. Sem skurðlæknir í hernum hafði hann framkvæmt uppskurði við skelfilegar aðstæður. Enginn efaðist um hæfileika hans sem skurðlæknir. Hann var sjálfur stoltur af þeim.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Sjáðu, mamma, þetta er eyjan okkar!
Isla hoppaði upp og niður og benti í gegnum rimlana á skipinu. Gemma setti töskurnar niður við fætur sína og hvíldi olnbogana á handriðinu. –Já, sagði hún lágt, –þetta er hún.
Skipið skalf lítillega þegar það hreyfðist burt frá höfninni í Ardrossan og út í Clyde-fjörðinn. Arran virtist svo nálæg að henni fannst hún næstum geta teygt sig til að snerta hana. En það hafði eyjan einnig virst vera allan tímann sem þær höfðu ekið meðfram ströndinni í Ayrshire.
Henni var hálfómótt...en ekki vegna öldugangsins. Hún lagði höndina á öxl Islu og horfði á rauðar krullurnar, einu varanlegu
áminninguna um föður hennar. Þetta yrði betra. Það yrði öruggara fyrir þær báðar.
Tækifæri til nýs upphafs. Tækifæri til að slaka á.
Tækifæri til að kynnast nýju fólk sem vissi ekkert um fortíð hennar og myndu ekki dæma hana. Glasgow og nágrenni þess
hafði verið of lítið. Hvert sem hún hafði farið hafði einhver þekkt Patrick eða Lesley, hafði farið í læknanám með þeim eða þekkti nágranna. Listinn var ótæmandi.
Það var slúðrið líka. Vonda staðgöngumóðirin. Konan sem hafði komist í fréttirnar fyrir að „stela“ barni. Ekki beinlínis satt, en nógu satt til þess að hafa valdið henni miklum sársauka, dómsmáli og rænt hana svefni.
En núna var þessu loksins lokið. Hún gat loksins haldið lífinu áfram. Isla var orðin hennar samkvæmt lögum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kaffi. Svart, heitt og nóg af því... var það sem hann lét eftir sér á hverjum morgni. Það var eitt af fáu í lífinu sem hann
vissi að var öruggt. Eitthvað sem hann hlakkaði til. Daniel Caldwell fékk sér sopa af kaffinu, lagði pappírsbollann frá sér
á borðið og breiddi úr dagblaðinu fyrir framan sig. Grein um olíuverð vakti athygli hans svo hann kom sér fyrir í stólnum til að lesa hana. Hann hafði bara tíma til að lesa eina grein þar sem hann leyfði sér aðeins hálftíma til að slaka á áður en hann færi í vinnuna á morgnana. Restina af deginum sinnti hann skyldum sínum á sjúkrahúsinu og svo því sem fylgdi því að vera einstæður faðir þriggja ára orkumikillar dóttur. Það var nóg um að vera í lífi hans, stundum full mikið, en þessi hálftími sem hann gaf sér á kaffihúsinu gerði það að verkum að honum fannst hann vera mannlegri. Honum fannst gott að  hitta annað fólk á þessum stutta tíma þó hann hefði í rauninni engan tíma fyrir félagslíf á þessum tímapunkti í lífinu. Það var notalegt að vera innan um fólk sem ætlaðist ekki til neins af honum. Það var sjaldgæft. Daniel fékk sér annan sopa og las fréttina um hækkandi olíuverð. Ekki að það skipti hann svo miklu máli. Hann ók um á sparneytnum bíl og stuttar vegalengdir í senn, í það minnsta á virkum dögum. Um helgar reyndi hann að fara með Maddie í garðinn eða niður að höfn.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kaleb McBride hataði smóking.
Hann og smókingar ræddust helst ekkert við. Hann klæddist þeim aðeins þegar þess var krafist af honum. Eins og þetta kvöld.
Hann flýtti sér upp þrepin við Seattle Consortium Hotel og forðaðist augnsamband við alla sem hann skaust fram hjá.
Því hvert sem hann leit sá hann búninga. Þetta var þó ekki hrekkjavaka og hann svimaði næstum. Þarna voru kjólar í
stíl Elísabetar drottningar, álfar og konur sem virtust vera að springa úr kögri. Þetta var einstök sjón. Hann skaust meira að segja framhjá einmanalegri vampíru sem hvæsti á hann.
Ef sjúkrahúsið hefði ekki gert samkomulag um að veita hótelgestum læknisþjónustu, væri hann alls ekki þarna.
Grímubúningaveisla búningahönnuðar. Hver fékk svona hugmyndir?
Dyravörður í jakkafötum kinkaði kolli til hans og benti á gang. –Hún er í móttökunni.
Sjúklingurinn, væntanlega, og ástæða þess að hann hafði yfirgefið fínu fjáröflunarsamkomuna sem sjúkrahúsið hélt...
samkomu sem hélt áfram án hans í danssal hótelsins. Guði sé lof fyrir neyðartilfelli.
Hann gekk hratt inn í móttökuna.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Erfitt tilfelli, dr. Parker?
Evie lyfti höfðinu frá svölu glerinu á sjálfsalanum þegar hún heyrði karlmannsröddina og reyndi að bæla niður fiðringinn
sem myndaðist í maganum.
Hvenær tækist henni að komast yfir þessa óviðeigandi hrifningu?
Andartaki áður hafði hún verið að hugsa um erfitt mál. Eftir að hafa barist heilan dag fyrir sjúklinginn og stöðugt lent á
veggjum var hún vondauf og úrvinda, en eftir eina einfalda spurningu frá einum virtasta lýtalækni Silvertrees, Maximilian
Van Berg, hafði á augnabliki komið líf í líkama hennar.
Eins og gerðist alltaf þegar hún var nálægt honum.
Evie kreisti fram bros. Fagmannlegt en ekki of daðurslegt.
Hann vildi halda öllu fagmannlegu, eins og sást á því að hann notaði titilinn hennar en ekki bara fornafnið eins og aðrir kollegar gerðu. Og hann var ekki mikið fyrir daðurdrósir...
ekki frekar en Evie vildi vera talin ein slík.
–Ekkert sem ég ræð ekki við, herra Van Berg.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Max vildi ekki vera kallaður dr. Van Berg. Hann var af gamla skólanum, hafði lært í Royal College of Surgeons og
hafði því rétt á því að vera kallaður herra.
–Það efast ég ekki um, muldraði Max, henni til undrunar, áður en hann sneri sér að sjálfsalnum. –Var maskínan að gleypa peninga aftur?
Bíddu við. Hafði hann hrósað henni? Og notað ótrúlega

Price, vinur hans, hafði sagt honum að tala við Harriette eða Tori en hvorug þeirra var sjáanleg. Þær verða þarna og hjálpa þér með allt, hafði Oscar sagt honum. Jæja, Oscar hafði haft rangt fyrir sér. Felix hristi höfuðið og trúði þessu varla. Hvað ef það væri neyðartilfelli? Hvað áttu sjúklingarnir þá að gera? Sinna sér sjálfir? Hann vonaði bara að lyfjaskápurinn væri vel læstur. Einhver hlaut að vera á þessu þrjátíu rúma sjúkrahúsi, sem státaði af lítilli skurðstofu, einum sjúkrabíl og tveimur vel skipulögðum meðferðarherbergjum. Hann gekk aftur að vaktstöð hjúkrunarfræðinganna og settist á stól með létti. Chloe kom sér betur fyrir í fanginu á honum án þess að rumska. Alla jafna kærði hún sig ekki um svona lagað en nú var stelpan svo dauðþreytt að hún vissi eflaust ekki að hún var í fangi forráðamannsins sem hún kærði sig ekki um. Og hann vissi fyrir víst að það gerði hún ekki því hún hafði sagt honum það, hreint út. Hún hafði sagt ég hata þig nokkrum sinnum á þeim stutta tíma sem þau höfðu verið saman og þótt hann vissi að hún væri bara lítil stelpa, og að hún gæti ekki skilið aðstæðurnar, höfðu orðin sært hann. Það var nokkuð sem hann hafði lært í sambandi við að verða skyndilega foreldri. Þegar kom að tilfinningum barns til einhvers, hvort sem það var manneskja, staður eða hlutur, sagði barnið sannleikann hreint út. Chloe líkaði engan veginn við nýja forsjáraðilann. Henni fannst hann vera heimskur. Hún hafði notað það orð þegar hann hafði sagt að hann gæti ekki hjálpað henni að finna mömmu hennar og pabba. Felix hafði þó talið sig standa sig ágætlega. Alla jafna gekk honum vel þegar hún svaf en þegar hún var vakandi

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Þú skalt fara, hafði móðir hennar sagt fyrir viku. Daisy hafði verið á báðum áttum með að þiggja starfið í Ástralíu, sérstaklega þar sem heilsufar móður hennar var ekki gott. –Mamma, ég vil ekki fara frá þér. –Þú verður að fara, Daisy. Ég þarf að læra að berjast sjálf. –En pabbi er... Móðir hennar hafði lyft upp hendinni til að þagga niður í Daisy. –Faðir þinn er faðir þinn og það verður hann alltaf. Hann breytist aldrei. –Komdu þá með mér. Farðu bara frá honum. Móðir hennar hafði hlegið þurrlega. –Geturðu ímyndað þér mig? Í óbyggðum í Ástralíu? Ég held að taugarnar myndu ekki þola það. –En þola þær að vera hérna? Hann kemur þér í uppnám á hverjum degi, mamma. Veltu því að minnsta kosti fyrir þér að fara til Spánar í einn eða tvo mánuði. Veturinn hér verður hræðilegur þetta árið. En Cecilia Forsythe-York hafði hrist höfuðið. –Ég sór að heiðra og virða föður þinn, Daisy. Hann verður afar upptekinn næstu mánuðina og ég þarf að skipuleggja viðburðina hans. –Mamma... Daisy hafði ætlað að mótmæla en móðir hennar hafði aftur stöðvað hana. –Hann var ekki alltaf svona, Daisy. Í fyrstu var hann heillandi, ástríkur og umhyggjusamur. –Pabbi? Daisy hafði horft vantrúuð á móður sína en brosið sem lék um varir eldri konunnar hafði fengið Daisy til að velta fyrir sér hvort móðir hennar væri, innst inni, enn ástfangin af manninum sem hafði sópað undan henni fótunum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Karlmaður sem var endurlífgaður eftir hjartastopp er að koma frá Courtney Place, sagði nýjasti hjúkrunarfræðingurinn á bráðamóttöku Wellington-sjúkrahússins og skellti símtólinu niður. –Fimmtíu og tveggja ára, endurlífgaður með hjartahnoði af vegfaranda. Kemur innan fimm mínútna. –Takk, Cody, sagði dr. Harper White. –Inn á númer tvö þegar hann kemur. Cody Brand lækkaði róminn svo aðeins hún heyrði. –Og hann er undir áhrifum. Hann hristi höfuðið. –Svolítið snemma dags, þykir mér. Harper leit á veggklukkuna. 11:45. Snemma? Varla. Ekki í heimi slysa og slæmra atvika. –Vonandi er hann rólegur núna. –Heldurðu að hann þakki heillastjörnunum og lofi að hætta að drekka? Cody glotti. –Gangi þér vel með það. Þetta bros gat fært manninum hvað sem var... en ekki frá henni. Hún varð þó að einbeita sér að því að láta ekki undan hrifningunni. –Líklega er það bara óskhyggja af minni hálfu. Harper horfði á Cody arka inn á stofu tvö og fara yfir búnaðinn þar, þótt allt hefði verið undirbúið fyrir tæpum klukkutíma, eftir að miðaldra sjúklingur hafði fengið meðhöndlun við bráðaofnæmisviðbrögðum. Nýi hjúkrunarfræðingurinn tók enga áhættu. Harper kunni að meta það en stundum pirraði það hana. Annað starfsfólk á deildinni vann sitt starf jafn vel. Hún hristi höfuðið rólega. Kannski var Brand hjúkrunarfræðingur enn að venjast nýja

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.