Góðan dag. Mætti ég fá athygli ykkar?  Þegar dr. Nick Tremayne arkaði inn í starfsmannaherbergið á læknastofunum í Penhally Bay á sólskinsríkum mánudagsmorgni um miðjan september, settist Polly Carrick heimilislæknir óséð á einn stólinn. Þótt það væru tveir tímar í fyrsta sjúklinginn hennar hafði Polly komið snemma fyrir fundinn og til að ráðast á pappírsfjallið á skrifborðinu.

Georgie McArthur fikraði sig varlega upp nánast lóðrétt bjargið. Dagurinn, sem hafði verið óvenju heitur miðað við venjulegt skoskt vorveður, var að kvöldi kominn og hitinn fór ört lækkandi. Þrátt fyrir kælandi goluna fann Georgie fyrir svitaperlum myndast á enni sínu sem láku niður kinnarnar á meðan hún neyddi sjálfa sig til að klífa hærra. Hún dró inn andann, gróf fingurna í bergið, fann sér örugga fótfestu og hífði sig nær takmarkinu.

Dagurinn verður sífellt betri, hugsaði Sara Wittman ergileg með sjálfri sér þegar hún rak augun í eina af fyrirsögum morgunblaðsins. Þrír létust er sjúkraþyrla hrapaði. Hún þoldi ekki að lesa svona fréttir... það var hræðileg byrjun á deginum... en sjúkleg forvitni og eðlilegur ótti fékk hana til að lesa stutta fréttina til enda.

–Pabbi!–Halló, gúrka! Mike þreif Sophie upp í fangið á sér og sveiflaði henni í hring, hlátur þeirra ómaði um hlaðið og endurkastaðist af gömlu steinveggjunum í hlöðunni svo að hún fékk kökk í hálsinn.Þessi tvö dýrkuðu hvort annað og núna var gleðisvipurinn á þeim svo smitandi að Fran gat ekki annað en brosað.–Hvernig hefur eftirlætisstelpan mín það í dag? spurði hann og horfði framan í geislandi andlit dóttur sinnar eftir þétt faðmlag.

Ég held að hún sé ekki enn tilbúin. Orðin bárust inn um opinn herbergisglugga Jodie. –Ó, ég er sammála! Hún er ekki tilbúin! Enginn í Palmer fjölskyldunni hafði nokkurn tíma fundist Jodie
tilbúin til neins. Hún sat á rúminu sínu og barðist við að lyfta upp vinstri handleggnum, sem var í fatla, til að komast í nýja sumarbolinn. 

Tíminn stóð kyrr. Þennan frasa hafði Rick Wilson aldrei skilið áður. En núna gerði hann það.Þetta var eins og atriði í kvikmynd þar sem tökuvélinni er snúið í heilan hring, þar sem eitthvað er frosið en allt annað heldur áfram í kringum það. Hann var hluti af atriðinu en allt í einu skipti engu máli hvar hann var og af hverju.Það var merkilegt að enginn hafði tekið eftir þessu. Eða hvað? Það eina sem hafði í raun og veru stansað var í huga hans.

Mennirnir þrír stóðu þétt saman. Háir. Dökkir. Hljóðir. Þeir voru klæddir í svart leður og héldu á mótorhjólahjálmum. Í hinni hendinni héldu allir á ískaldri bjórflösku. Þeir hreyfðu sig sem einn, lyftu flöskunum og létu þær snertast svo það glamraði í glerinu. Raddir þeirra voru alvarlegar. –Fyrir Matt, sögðu þeir bara. Þeir drukku. Fengu sér stóran sopa af gylltum drykknum. 

Ég verð kominn eftir þrjátíu eða fjörutíu mínútur og láttu þér ekki einu sinni detta í hug að fara ein. Það er of hættulegt. Dinah Corday hafði verið að horfa á skilti sem á stóð Velkomin til White Elksíðustu tíu mínúturnar því umferðin í litla þorpinu mjakaðist svo hægt áfram. Systir hennar, hin kasólétta Angela, var við það að fara út í vorstorminn til þess að vera hjá óléttri vinkonu sinni og Dinah vildi komast til hennar áður en hún færi. En vatnið var alltaf að hækka.