Tíminn stóð kyrr. Þennan frasa hafði Rick Wilson aldrei skilið áður. En núna gerði hann það.Þetta var eins og atriði í kvikmynd þar sem tökuvélinni er snúið í heilan hring, þar sem eitthvað er frosið en allt annað heldur áfram í kringum það. Hann var hluti af atriðinu en allt í einu skipti engu máli hvar hann var og af hverju.Það var merkilegt að enginn hafði tekið eftir þessu. Eða hvað? Það eina sem hafði í raun og veru stansað var í huga hans.

Mennirnir þrír stóðu þétt saman. Háir. Dökkir. Hljóðir. Þeir voru klæddir í svart leður og héldu á mótorhjólahjálmum. Í hinni hendinni héldu allir á ískaldri bjórflösku. Þeir hreyfðu sig sem einn, lyftu flöskunum og létu þær snertast svo það glamraði í glerinu. Raddir þeirra voru alvarlegar. –Fyrir Matt, sögðu þeir bara. Þeir drukku. Fengu sér stóran sopa af gylltum drykknum. 

Ég verð kominn eftir þrjátíu eða fjörutíu mínútur og láttu þér ekki einu sinni detta í hug að fara ein. Það er of hættulegt. Dinah Corday hafði verið að horfa á skilti sem á stóð Velkomin til White Elksíðustu tíu mínúturnar því umferðin í litla þorpinu mjakaðist svo hægt áfram. Systir hennar, hin kasólétta Angela, var við það að fara út í vorstorminn til þess að vera hjá óléttri vinkonu sinni og Dinah vildi komast til hennar áður en hún færi. En vatnið var alltaf að hækka.

En fallegt þorp! Dr. Gabrielle Evans andvarpaði af létti og drap á bílnum á stæðinu sem var merkt gestum fyrir framan hið sérstaka gistihús White Elk Lodge. Hún hafði búið í stórborgum í of mörg ár. Var orðin vön hraða og þægindum. Ekkert við þorpið White Elk virtist hratt eða þægilegt. Og þessa stundina hentaði það henni vel. Hún var þreytt og þurfti á þessari hvíld að halda. 

Que l’enfer? Gabriel Devereux læknir átti varla orð yfir sýnina sem tók á móti honum er ákvörðunarstaður hans kom í ljós. Hann stöðvaði bílinn í vegkantinum og steig út. –Mon Dieu!
Hvað hafði orðið af litla Cornish-bænum Penhally Bay? Hann hafði einu sinni heimsótt bæinn og það var að um sumarið þegar hann hafði eytt helgi í að skoða sig um og ganga frá eins árs starfssamningi við læknastofuna í bænum. 

Eve Dwyer brosti út í annað þegar dyrnar á St. Mark‘s kirkjunni opnuðust með ískri og lokuðust svo aftur. Einhver var á síðustu stundu. Alveg síðustu stundu. Fimm mínútur í viðbót og giftingarathöfnin hefði verið byrjuð. Hún leit forvitin um öxl til að sjá hver sá síðbúni var og brosið fraus á andlitinu á henni.Þetta var hann. Það voru kannski komnir gráir flekkir í þykka, svarta hárið hans og það voru djúpar línur á enninu á honum sem höfðu ekki verið þar fyrir tuttugu árum síðan

Sársaukinn var viðstöðulaus en Zayed var næstum orðinn vanur honum. Það sem fór mest í taugarnar á honum var að hann varð að viðurkenna að á þessum tíma á kvöldin var lítill möguleiki á að fela óstöðugt göngulagið er hann gekk í áttina að sléttri sandfjörunni við Penhally Bay. Það var ekkert sem hann gat gert til að slökkva á kvölun­um sem fylgdu í kjölfar annasams dags... nema að taka stóra skammta af verkjalyfjum og hann ætlaði ekki að fara þá leið.

Það er eitthvað að, er það ekki? Ljósmóðirin Chloe MacKinnon tók blóðþrýstingsmælinn af handlegg Avril Harvey og reyndi að brosa hughreystandi til kvíðnu konunnar. –Blóðþrýstingurinn er frekar hár, viður­kenndi hún og huldi eigin áhyggjur á meðan hún fór aftur yfir glósurnar og fyrri mælingar.