Kannski var til einföld leið til að útskýra af hverju hún hafði þóst vera tvíburasystir sín, tælt karlmann í rúmið til sín með blekkingum og farið úr bænum án þess að segja nokkrum. Kannski var til einföld leið til að útskýra það án þess að hljóma eins og tillitslaus og siðlaus drusla. En Jena Piermont fann leiðina ekki. –Þú hefur verið heima í tvær vikur, sagði Jaci, tvíburasystir Jenu, og hallaði sér aftur í sófanum til að geta lyft fótunum upp á sófaborðið.

Ian Calvin Eddelton, sem félagarnir í hernum kölluðu Ísmanninn, leit upp á ljóshærðu, bláeygðu, beru fegurðardísina sem sat klofvega yfir nöktum lærum hans og hélt honum niðri með lófunum. Eins og svona fíngerð dama gæti haldið honum niðri ef hann vildi ekki láta halda sér niðri.–Þú þarft ekki að gera þetta. Hann neyddi orðin út þótt heilinn reyndi að eyða þeim. Grín sem breyttist í ögranir hafði aldrei áður leitt til þess að þau rifu sig úr fötunum.

Maggie Tilden elskaði að liggja í myrkrinu og hlusta á regndropa skella á bárujárnsþakinu. Best var að liggja ein og hlusta. Stóra rúmið hafði hún út af fyrir sig. Rúmið var hennar. Hún hafði leigt íbúðina... hluta af stærsta húsinu í Corella Valley... í sex mánuði og hún naut kyrrðarinnar til fulls.

Af hverju var hann hérna? Augnaráð Marks Branson færðist í hundraðasta skipti að litla barninu sem stóð hjá honum við altarið. Dökk jakkaföt stráksins og rautt bindið voru eins og hans eigin föt. Þeir hefði getað verið feðgar. En það voru þeir ekki. Augnaráð hans færðist til vinstri og hvíldi á brúðarmeynni handan gangsins.

Við erum bara að setja plástur yfir gapandi sár.Dr. Matt Palermo var að reyna að laga slagæð í læri og leiddi hjá sér taut læknisins við hlið sér því hann vissi að kolleginn meinti þetta ekki bókstaflega. Á börunum við hliðina beið áverki sem var jafn ógnvekjandi og sá sem Matt var að reyna að laga núna. Nema hvað fótleggur sjúklingsins var löngu horfinn, týndur einhvers staðar í regnskóginum.

Hvað í ósköpunum var að gerast hérna? Þegar dr. Kate Graham steig út úr lyftunni starði hún á gólfdúk sjúkrahúsgangsins. Ljós dúkurinn var með... dekkja­förum?Afar skrýtið.Það voru svo sem mörg tæki sjúkrahússins á hjólum, sérstaklega þau þyngri, en þessi dekkjaför bentu til þess að þau væru eftir farartæki sem þyrfti veg til að komast á milli staða.

Einhver annar? Dr. Belle Carter kallaði út til vinnumannanna sem stóðu og góndu á hana. Hún var vön því að karlmenn góndu en ekki eins og þessi tíu manna hópur gerði. Þeim var óglatt, sumir riðuðu á fótunum, studdu sig við húsgögn og veggi. Húðlitur flestra var grágrænn. En þannig voru afleiðingar matareitrunar, jafnvel þegar um væg tilfelli var að ræða.

Þetta er allt í lagi, dr. Burke. Dr. Raul Navarro brosti uppörvandi til Bella og rétti henni lyfseðil fyrir eyrnardropum. –Þetta eru bara eftirköst eftir flugið og örlítil sýking í kokhlustinni. Það gerist oft og ekkert til að hafa áhyggjur af. En það er betra að vinna gegn því strax en að leyfa því að grassera. Fljúga til Perú og fá eyrnabólgu. Þvílík fjandans heppni.