–Pabbi!–Halló, gúrka! Mike þreif Sophie upp í fangið á sér og sveiflaði henni í hring, hlátur þeirra ómaði um hlaðið og endurkastaðist af gömlu steinveggjunum í hlöðunni svo að hún fékk kökk í hálsinn.Þessi tvö dýrkuðu hvort annað og núna var gleðisvipurinn á þeim svo smitandi að Fran gat ekki annað en brosað.–Hvernig hefur eftirlætisstelpan mín það í dag? spurði hann og horfði framan í geislandi andlit dóttur sinnar eftir þétt faðmlag.

Ég held að hún sé ekki enn tilbúin. Orðin bárust inn um opinn herbergisglugga Jodie. –Ó, ég er sammála! Hún er ekki tilbúin! Enginn í Palmer fjölskyldunni hafði nokkurn tíma fundist Jodie
tilbúin til neins. Hún sat á rúminu sínu og barðist við að lyfta upp vinstri handleggnum, sem var í fatla, til að komast í nýja sumarbolinn. 

Tíminn stóð kyrr. Þennan frasa hafði Rick Wilson aldrei skilið áður. En núna gerði hann það.Þetta var eins og atriði í kvikmynd þar sem tökuvélinni er snúið í heilan hring, þar sem eitthvað er frosið en allt annað heldur áfram í kringum það. Hann var hluti af atriðinu en allt í einu skipti engu máli hvar hann var og af hverju.Það var merkilegt að enginn hafði tekið eftir þessu. Eða hvað? Það eina sem hafði í raun og veru stansað var í huga hans.

Mennirnir þrír stóðu þétt saman. Háir. Dökkir. Hljóðir. Þeir voru klæddir í svart leður og héldu á mótorhjólahjálmum. Í hinni hendinni héldu allir á ískaldri bjórflösku. Þeir hreyfðu sig sem einn, lyftu flöskunum og létu þær snertast svo það glamraði í glerinu. Raddir þeirra voru alvarlegar. –Fyrir Matt, sögðu þeir bara. Þeir drukku. Fengu sér stóran sopa af gylltum drykknum. 

Ég verð kominn eftir þrjátíu eða fjörutíu mínútur og láttu þér ekki einu sinni detta í hug að fara ein. Það er of hættulegt. Dinah Corday hafði verið að horfa á skilti sem á stóð Velkomin til White Elksíðustu tíu mínúturnar því umferðin í litla þorpinu mjakaðist svo hægt áfram. Systir hennar, hin kasólétta Angela, var við það að fara út í vorstorminn til þess að vera hjá óléttri vinkonu sinni og Dinah vildi komast til hennar áður en hún færi. En vatnið var alltaf að hækka.

En fallegt þorp! Dr. Gabrielle Evans andvarpaði af létti og drap á bílnum á stæðinu sem var merkt gestum fyrir framan hið sérstaka gistihús White Elk Lodge. Hún hafði búið í stórborgum í of mörg ár. Var orðin vön hraða og þægindum. Ekkert við þorpið White Elk virtist hratt eða þægilegt. Og þessa stundina hentaði það henni vel. Hún var þreytt og þurfti á þessari hvíld að halda. 

Que l’enfer? Gabriel Devereux læknir átti varla orð yfir sýnina sem tók á móti honum er ákvörðunarstaður hans kom í ljós. Hann stöðvaði bílinn í vegkantinum og steig út. –Mon Dieu!
Hvað hafði orðið af litla Cornish-bænum Penhally Bay? Hann hafði einu sinni heimsótt bæinn og það var að um sumarið þegar hann hafði eytt helgi í að skoða sig um og ganga frá eins árs starfssamningi við læknastofuna í bænum. 

Eve Dwyer brosti út í annað þegar dyrnar á St. Mark‘s kirkjunni opnuðust með ískri og lokuðust svo aftur. Einhver var á síðustu stundu. Alveg síðustu stundu. Fimm mínútur í viðbót og giftingarathöfnin hefði verið byrjuð. Hún leit forvitin um öxl til að sjá hver sá síðbúni var og brosið fraus á andlitinu á henni.Þetta var hann. Það voru kannski komnir gráir flekkir í þykka, svarta hárið hans og það voru djúpar línur á enninu á honum sem höfðu ekki verið þar fyrir tuttugu árum síðan