–Við erum komin með gjafa. Max Maitland setti höndina á öxl
bróður síns. Fyrsta skrefið í því að laga allt saman. Guð mátti
vita að það var þörf á því. Líka hugrekkis og hæfileika hans
sem skurðlæknis.
Líf Jamie litla valt á því að þetta tækist. Mistök komu ekki
til greina. Ekki núna. Ekki þegar svona mikið var í húfi.
–Já, við erum með gjafa. Augu Mitchells ljómuðu af von
þegar þeir gengu að borði hjúkrunarfræðinganna. –Mig.
–Ha? Nei. Það var slys... verið er að fljúga með nýrun hingað.
Við þurfum að gera nokkrar rannsóknir en við fyrstu sýn virðist
allt henta. Max gat ekki hætt á að hafa bróður sinn einnig á
skurðarborðinu. –Ég sé um ígræðsluna, auðvitað. Við erum
bara að bíða eftir öðrum í teyminu.
–Nei. Ég vil gera þetta. Ég vil gefa syni mínum nýra. Ég
verð að gera þetta, fjandinn hafi það. Barkakýlið hreyfðist upp
og niður í hálsinum á Mitch þegar hann kyngdi. Hann hélt um
brún skrifborðsins svo hnúarnir hvítnuðu.
Max vissi hve erfitt það hafði verið fyrir bróður hans að
verða faðir. Enn erfiðara að komast að því að barnið sem hann
var nýlega búinn að hitta myndi deyja án hjálpar.
Max dró hann burt frá símunum, skjáunum og gráti barnanna,
og leit svo í augun á Mitch. Grjóthart augnaráðið sem
hann notaði speglaðist í augum bróður hans. Augu þeirra voru
svo lík. Maitland-augu. Eins og Jamie hafði. Bróðursonur
hans.
Max varð þungt fyrir brjósti. Hve lengi hafði hann óskað

–Viltu koma og líta á þennan unga strák fyrir mig, Katie?
Það mátti heyra eitthvað skrýtið í rödd Colins McKenzie
og Katie leit upp til hans, velti fyrir sér hvað hefði truflað
aðstoðarvarðstjórann sem yfirleitt var svo afslappaður.
–Auðvitað. Hún hafði verið að leita í skápunum að
sjúkrabirgðum, athuga hvort hún þyrfti að panta eitthvað,
en nú hætti hún því og sneri sér að honum. –Hvað er að?
Hún var á vakt á lögreglustöðinni tvö kvöld í viku,
fyrri part kvöldsins aðra vaktina og seinni partinn hina,
sem passaði vel við vaktirnar hennar sem barnalæknir á
bráðamóttöku sjúkrahússins. Hér gerðist aldrei neitt
merkilegt.
Samfélagið á skosku eyjunni var lítið, glæpir voru fátíðir
og hlutverk Katie sem læknir lögreglunnar var yfirleitt
að sinna smotteríi eins og að búa um rispur eða meta
ástand ungmenna sem höfðu innbyrt of mikið áfengi

Mér þykir leitt að valda þér vonbrigðum en allir karlmenn sem ég hitti eru ýmist veikir eða slasaðir og það kemur ekki til greina að ég giftist einhverjum þeirra. Lara kom síðasta plástrinum fyrir á fótlegg konunnar og leit svo brosandi á sjúklinginn. –Svo er ástin það sem ég þarf síst á að halda núna.

Alexandra Katherine Prendergast, hvað segir þú? Sek...? Dómarinn hikaði og teygði á kveljandi augnablikinu svo að hjarta hennar herptist af sársauka.Þegar Alex hélt að hún myndi öskra af gremju og niðurlægingu bætti hann hæðnislega við –...eða saklaus?Munnur hennar var skraufþurr. Tungan virtist tvisvar sinnum stærri en venjulega. Tárin runnu niður vanga hennar.

Hann hafði keyrt alla nóttina til að forðast þyngstu umferðina. Nú stöðvaði hann bílinn á vegarkantinum til að sjá sólina rísa og Benedict Legrange fann efasemdirnar brjótast upp á ný. Hvað vonaðist hann til að gera með því að koma hingað? Hann þekkti sannleikann betur en nokkur annar, hví var hann að sóa tímanum? Hann var ekki faðir barnsins.

Camille Lawson ýtti upp stofuhurðinni og gekk inn. Hann var þar sem hjúkrunarkonurnar á sjúkrahúsinu höfðu sagt að hann héldi áreiðanlega til. Þarna sat hann við lítið borð, sötraði kaffi og las dagblaðið. Hún nýtti tækifærið að virða hann fyrir sér áður en hann yrði hennar var. Hávaxinn, grannur og fáránlega myndarlegur með sitt kolsvarta hár sem farið var að grána lítilsháttar í vöngunum. Það hefði átt að gera hann ellilegri en sú var ekki raunin. Ef eitthvað var, þá gerðu gráu hárin hann enn myndarlegri.