Beckett Alcorn, öðru nafni mannræninginn frá Mason Ridge og alræmdasti glæpamaður í sögu Mason Ridge, sat í fangelsi, þar sem hann átti heima. Þar með hefði fimmtán ára hremmingum íbúa bæjarins átt að vera lokið. En þá hafði Alcorn sagt til félaga síns gegn því að sér yrði sýnd mildi. Þeir Jordan Sprigs höfðu stýrt barnaránshring í Texas síðastliðin fimmtán ár. Sprigs var talinn vera í felum utan ríkisins. Bæjarbúar hefðu átt að geta sofið rótt, en sú var ekki raunin. Kallað hafði verið eftir aðstoð alríkislögreglunnar við leitina að Sprigs. Afar ólíkleg var að hann skyti upp kollinum þarna. En engum var rótt. Þessu máli virtist aldrei ætla að ljúka. Ef til vill var það þess vegna, sem Dawson var viss um að ekki væru öll kurl komin til grafar. Alcorn var í fangelsi, Sprigs hundeltur og lífið í bænum ætti að ganga sinn vanagang á ný. En ennþá voru undarlegir hlutir að gerast og skuggaverur að læðast meðfram húsum. Foreldrar Melanie, fyrrverandi starfsmenn póstþjónustunnar, voru á ferðalagi á húsbílnum sínum og hún því ein heima. Þess vegna leist Dawson ekki á þessar mannaferðir og laumaðist út um bakdyrnar til að kanna málið. Ef hann gægðist inn um glugga og yrði ekki var við nein vandræði gæti hann sofið rólegur. Sofið? Við lá að hann skellti upp úr. Það var ekki beinlínis róandi til þess að vita að Melanie væri ein heima og alræmdur glæpamaður léki lausum hala. En ef hann gengi úr skugga um að Melanie væri óhult gæti hann vonandi fest svefn. Auk þess þurfti hann að sjá hana, en það var aukaatriði.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Lisa Moore vaknaði með andfælum. Hún reyndi að setjast upp, en þá var eins og þúsund naglar væru reknir í hana og höfuðið hlutað sundur. Skær flúrljós blinduðu hana. Hún missti jafnvægið og skall aftur niður á stífa dýnuna. –Hana nú, farðu varlega. Áður en hún gat gert aðra tilraun til að setjast upp kraup Ryan Hunt hjá henni. Návist hans róaði hana mjög. –Hvað ertu að gera hér? spurði hún. Er hún leit í kringum sig sá hún að hún var á spítala. –Og hvað er ég að gera hér? –Ég kom um leið og hringt var í mig, sagði Ryan með sinni lágu, dimmu og heillandi rödd. Hún sá votta fyrir einhverri tilfinningu í augum hans sem hún áttaði sig ekki á. Ryan var hávaxinn maður og stæltur. Hann var  ekkert lamb að leika sér við. Var það ekki áreiðanlega bara þess vegna sem henni fannst svona notalegt að hafa hann þarna? En hvað hafði eiginlega komið fyrir? Skyndilega mundi hún það og um hana fór heiftarlegur hrollur. Beckett Alcorn, sonur voldugasta mannsins í bænum, hafði ráðist á hana. Faðir hans hafði nýlega verið handtekinn, grunaður um þátttöku í barnsráni sem hafði skekið bæinn Mason Ridge í Texas fyrir fimmtán árum. Frést hafði að Charles Alcorn hefði tekist að flýja áður en yfirheyrslur byrjuðu og mikil leit væri gerð að honum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Undanfarið ár hafði verið Dylan Jacobs erfitt, svo ekki væri dýpra í árinni tekið. Hann hafði ekki einasta komist að því að hann ætti barn, heldur að móðirin, sem hafði leynt hann barninu, lægi fyrir dauðanum. Hann langaði til að vera henni reiður fyrir hvort tveggja, en gremjan hafði fjarað út á leiðinni að spítalanum þar sem hún lá banaleguna. Og um leið og hann horfði í grænu augun dóttur sinnar, sem voru nákvæmlega eins og augun hans, bráðnaði hann fyrir henni.
Það hafði verið auðvelt að heillast af Maribel. Hún var rjóð í kinnum, dökka hárið var liðað og hláturinn yndislegri en sólargeisli.
Hins vegar hafði herþjónusta hans í Afganistan verið barnaleikur miðað við það að ala upp og annast tveggja ára telpu sem hafði nýlega misst allt sem hún átti.
Eitt ár gat svo sannarlega skipt sköpum.
Dylan settist á hækjur sér við enda gangsins, rétt utan sjónmáls, og hlustaði á hljóðið í rafmagnstannburstanum hennar Maribel uns það þagnaði. Næst heyrði hann létt fótatak hennar á bambusgólfinu á ganginum. Hann kannaðist við leikinn, enda höfðu þau farið í hann á hverjum morgni síðan hún fluttist til hans í
Mason Ridge. Hún

Hann var að fela sig og hímdi úti í horni þar sem fólkið, sem hann var að fela sig fyrir sá hann ekki og hann sá það varla vegna reykjarins.
Maðurinn kreppti hnefann í sífellu. Konan gekk í kringum lítinn eld og muldraði eitthvað.
Tvær þrumur kváðu við og um leið hvarf maðurinn. Aðeins konan varð eftir í reyknum.
Það gat ekki boðað gott. McVey svipaðist örvæntingarfullur um eftir útgönguleið frá þessum torkennilega stað áður en konan sæi hann og léti hann innbyrða svarta, leðjukennda efnið sem hún hafði gefið manninum.
Augu konunnar voru lokuð, hárið og fötin í óreiðu. Hún tautaði og riðaði og andaði að sér kæfandi reyknum. Svo stirðnaði hún allt í einu. Í næsta eldingarleiftri leit hún hægt og rólega, eins og vofa í lélegri hryllingsmynd, í áttina að felustað McVeys. Hann heyrði að svarti hluturinn, sem hún hélt á, datt í gólfið.
Hún benti á hann. Eitthvað lak niður af fingrum hennar.
–Þú, sagði hún hásum, ásakandi rómi. –Þú sást hvað gerðist milli mín og mannsins sem hún vildi að þú kallaðir föður.
Ja, hérna. McVey varð sleginn ótta. Þetta var stór skammtur í einu. Skammtur sem hann hvorki skildi né kærði sig um að skilja.
–Þú hefur ekkert hér að gera, barn, bætti hún við og kom nær honum. –Veistu ekki að ég er brjáluð?
Brjáluð? Það var og. Af hverju gat hann ekki hreyft... Hann rak í rogastans. Hvað hafði hún sagt? Barn?
Honum rann kalt vatn milli skinns og hörunds er hann leit niður fyrir sig og sá að hann var í skínandi gúmmístígvélum.

Rebecca Hughes bar höfuðið hátt og hafði augun hjá sér þar sem hún ýtti innkaupakerrunni áfram í hitanum í Norður Texas. Hún deplaði augunum og reyndi að hlífa augunum við sólskininu.
Sendiferðabíll stóð við hliðina á bílnum hennar á bílastæði matvöruverslunarinnar og það fékk hárin til að rísa aftan á hálsinum á henni. Rúðurnar voru skyggðar svo hún sá ekki bílstjórann eða nokkuð annað sem gæti leynst í bílnum. Viðvör unarbjöllur glumdu í huga hennar þegar hún nálgaðist bílinn sinn.
Það voru nákvæmlega fimmtán ár frá því að henni og yngri bróður hennar hafði verið rænt og dagsetningin gerði hana alltaf hvekkta. Þau höfðu verið lokuð inni í sitt hvorum skúrnum. Þegar tækifæri gafst, tókst Rebeccu að sleppa og taldi sig geta sótt hjálp. Þess í stað villtist hún í skóginum og sá litla bróður sinn aldrei aftur.
Hún hélt kerrunni í miðri gönguleiðinni og gætti þess að enginn gæti komið sér á óvart. Axlirnar spenntust og minningarnar komu af krafti.
Þrjátíu og sex tíma kvalir áður en hún slapp, án bróður síns. Hryllingurinn og hvarf Shanes myndi ásækja hana allt hennar líf.

Henni var veitt eftirför.
Myrkrið ólgaði af blóðþorsta ofstækismannanna sem voru þarna einhvers staðar fyrir aftan hana. Hún kom ekki auga á þá... sá einungis glitta í þá á milli skugga trjánna hvert sem litið var. Andlit þeirra voru falin í skuggunum en
fótatak þeirra í skógarbotninum var vísbending um að þeir nálguðust.
Gamalkunnugt nafn endurómaði í huga hennar þar sem hún flúði dýpra inn í skóginn.
Nola Bellam. Kona sem hafði verið henni nákomin en sem núna var látin.
Óttinn sat sem steinn í brjósti hennar og hamlaði rökréttri hugsun. Trén urðu sífellt lágvaxnari en jafnframt kræklóttari og skógarbotn inn sífellt ósléttari og erfiðari yfirferðar. Vindhviðurnar læstu klónum í yfirhöfnina hennar.
Hún hafði margoft áður flúið þessa sömu ofstækismenn í draumi, jafnt í eigin persónu og sem einhver formæðra hennar. Hún hljóp hratt en þessa nótt hlupu þeir hraðar.
Ezekiel Blume hafði nauðgað Nolu Bellem, eiginkonu bróður síns. Nola hafði í kjölfarið flúið með barn sitt en ekki komist með það í öruggt skjól. Það var ekki til neitt öruggt skjól í Hrafnadal. Ezekiel hafði verið staðráðinn í að
leita hana uppi áður en bróðir hans sneri heim aftur... staðráðinn í að myrða hana til að koma
í veg fyrir að sannleikurinn kæmi fram í dagsljósið.
Fáfræði var öflugast allra vopna og í örvæntingu sinni hafði hann því gripið til þess ráðs að brennimerkja hana sem norn og hafði sent óttaslegna bæjarbúa í hópum á eftir henni. Fyrir það hafði hann látið lífið. Fyrir það höfðu þeir bæjarbúar sem eltu hana einnig látið lífið.

 Ef hinn níutíu og tveggja ára skjólstæðingur
og stórlax, Virgil P. Westfield, hefði ekki dáið
kvöldið áður við grunsamlegar kringumstæður
hefði Söshu Campbell, aðstoðarmanni lögmanns, aldrei verið treyst fyrir þessu mikilvæga verkefni í Arcadia í Colorado, sem var
að verða vinsæll ferðamannabær. Hún lagði
klæðapokann yfir stólbak og gekk þvert yfir
þykka teppið í nýtískulegu, rúmgóðu og spánnýju íbúðinni sem var í eigu vinnuveitanda
hennar, lögmannsstofunnar Samuels, Sorenson og Smith. Stofan var stundum kölluð 3S,
eða jafnvel Þrír asnar. Það fór eftir afstöðu
manna til hennar. Þessa stundina var hún í
náðinni hjá fyrirtækinu, ekki síst yfirmanni
sínum, Damien Loughlin, lögmanni og trúnaðarvini hennar í Denver. Hún hugðist halda
því þannig. Með því að leysa þetta verkefni
gæti hún sannað að hún væri fagmaður og
verðskuldaði stöðuhækkun. Einn góðan veðurdag hugðist hún afla sér meiri þjálfunar og
gerast sáttasemjari.
–Hvar á ég að setja ferðatöskuna? spurði
Alex, bróðir hennar. Hann var lágt settur lögfræðingur á 3S og hafði ekið henni hingað frá
Denver. Hann bar farangur

Murray Cho hafði alltaf lagt hart að sér, ekki
bara þegar hann var drengur í Víetnam heldur
einnig þegar hann missti foreldra sína í Bandaríkjunum. Land tækifæranna var ekki réttnefni
að því er varðaði fátækan innflytjanda frá
Víetnam. En að lokum tókst honum að kaupa
rækjubát í litlum bæ við Bayou Bonne Chance í
Louisiana og afla nægra tekna til að eignast
eiginkonu og son.
En þegar Patrick var fimm ára stakk kona
Murrays af og skildi hann eftir einan með soninn. Þeim Patrick hafði vegnað vel þar til fyrir
tveimur máuðum, þegar vopnasmyglarar földu
varning sinn í rækjuskemmu Murrays og sköð­
uðu mannorð hans. Þess vegna fluttu þeir feðgar
rækjubátinn sinn að höfn skammt frá Gulfport.
Fyrstu vikurnar hafði Murray talið að flutningurinn væri þjóðráð. En þá hafði óhugnanleg
rödd í símanum kollvarpað friðsælli tilveru fiskimannsins. Röddin sagðist myndu gera Patrick
mein ef hann hlýddi ekki fyrirmælum hennar
vafningalaust.
Ekki var erfitt að ímynda sér af hverju
mennirnir höfðu valið hann. Hann var þekktur
meðal íbúa Bonne Chance, en einnig tortryggð­
ur. Það hafði skaðað mannorð hans þegar hann
dró upp byssu, beindi henni að smyglurunum
sem höfðu notað skemmuna hans sem geymslu
fyrir ólögleg vopn og hótaði þeim öllu illu.
Það hafði verið lítið mál að stela fartölvu af
heimili Tristans DuChaud eftir að Patrick hafði
kennt honum að slá viðvörunarkerfið út. Hann