Undanfarið ár hafði verið Dylan Jacobs erfitt, svo ekki væri dýpra í árinni tekið. Hann hafði ekki einasta komist að því að hann ætti barn, heldur að móðirin, sem hafði leynt hann barninu, lægi fyrir dauðanum. Hann langaði til að vera henni reiður fyrir hvort tveggja, en gremjan hafði fjarað út á leiðinni að spítalanum þar sem hún lá banaleguna. Og um leið og hann horfði í grænu augun dóttur sinnar, sem voru nákvæmlega eins og augun hans, bráðnaði hann fyrir henni.
Það hafði verið auðvelt að heillast af Maribel. Hún var rjóð í kinnum, dökka hárið var liðað og hláturinn yndislegri en sólargeisli.
Hins vegar hafði herþjónusta hans í Afganistan verið barnaleikur miðað við það að ala upp og annast tveggja ára telpu sem hafði nýlega misst allt sem hún átti.
Eitt ár gat svo sannarlega skipt sköpum.
Dylan settist á hækjur sér við enda gangsins, rétt utan sjónmáls, og hlustaði á hljóðið í rafmagnstannburstanum hennar Maribel uns það þagnaði. Næst heyrði hann létt fótatak hennar á bambusgólfinu á ganginum. Hann kannaðist við leikinn, enda höfðu þau farið í hann á hverjum morgni síðan hún fluttist til hans í
Mason Ridge. Hún

Hann var að fela sig og hímdi úti í horni þar sem fólkið, sem hann var að fela sig fyrir sá hann ekki og hann sá það varla vegna reykjarins.
Maðurinn kreppti hnefann í sífellu. Konan gekk í kringum lítinn eld og muldraði eitthvað.
Tvær þrumur kváðu við og um leið hvarf maðurinn. Aðeins konan varð eftir í reyknum.
Það gat ekki boðað gott. McVey svipaðist örvæntingarfullur um eftir útgönguleið frá þessum torkennilega stað áður en konan sæi hann og léti hann innbyrða svarta, leðjukennda efnið sem hún hafði gefið manninum.
Augu konunnar voru lokuð, hárið og fötin í óreiðu. Hún tautaði og riðaði og andaði að sér kæfandi reyknum. Svo stirðnaði hún allt í einu. Í næsta eldingarleiftri leit hún hægt og rólega, eins og vofa í lélegri hryllingsmynd, í áttina að felustað McVeys. Hann heyrði að svarti hluturinn, sem hún hélt á, datt í gólfið.
Hún benti á hann. Eitthvað lak niður af fingrum hennar.
–Þú, sagði hún hásum, ásakandi rómi. –Þú sást hvað gerðist milli mín og mannsins sem hún vildi að þú kallaðir föður.
Ja, hérna. McVey varð sleginn ótta. Þetta var stór skammtur í einu. Skammtur sem hann hvorki skildi né kærði sig um að skilja.
–Þú hefur ekkert hér að gera, barn, bætti hún við og kom nær honum. –Veistu ekki að ég er brjáluð?
Brjáluð? Það var og. Af hverju gat hann ekki hreyft... Hann rak í rogastans. Hvað hafði hún sagt? Barn?
Honum rann kalt vatn milli skinns og hörunds er hann leit niður fyrir sig og sá að hann var í skínandi gúmmístígvélum.

Rebecca Hughes bar höfuðið hátt og hafði augun hjá sér þar sem hún ýtti innkaupakerrunni áfram í hitanum í Norður Texas. Hún deplaði augunum og reyndi að hlífa augunum við sólskininu.
Sendiferðabíll stóð við hliðina á bílnum hennar á bílastæði matvöruverslunarinnar og það fékk hárin til að rísa aftan á hálsinum á henni. Rúðurnar voru skyggðar svo hún sá ekki bílstjórann eða nokkuð annað sem gæti leynst í bílnum. Viðvör unarbjöllur glumdu í huga hennar þegar hún nálgaðist bílinn sinn.
Það voru nákvæmlega fimmtán ár frá því að henni og yngri bróður hennar hafði verið rænt og dagsetningin gerði hana alltaf hvekkta. Þau höfðu verið lokuð inni í sitt hvorum skúrnum. Þegar tækifæri gafst, tókst Rebeccu að sleppa og taldi sig geta sótt hjálp. Þess í stað villtist hún í skóginum og sá litla bróður sinn aldrei aftur.
Hún hélt kerrunni í miðri gönguleiðinni og gætti þess að enginn gæti komið sér á óvart. Axlirnar spenntust og minningarnar komu af krafti.
Þrjátíu og sex tíma kvalir áður en hún slapp, án bróður síns. Hryllingurinn og hvarf Shanes myndi ásækja hana allt hennar líf.

Henni var veitt eftirför.
Myrkrið ólgaði af blóðþorsta ofstækismannanna sem voru þarna einhvers staðar fyrir aftan hana. Hún kom ekki auga á þá... sá einungis glitta í þá á milli skugga trjánna hvert sem litið var. Andlit þeirra voru falin í skuggunum en
fótatak þeirra í skógarbotninum var vísbending um að þeir nálguðust.
Gamalkunnugt nafn endurómaði í huga hennar þar sem hún flúði dýpra inn í skóginn.
Nola Bellam. Kona sem hafði verið henni nákomin en sem núna var látin.
Óttinn sat sem steinn í brjósti hennar og hamlaði rökréttri hugsun. Trén urðu sífellt lágvaxnari en jafnframt kræklóttari og skógarbotn inn sífellt ósléttari og erfiðari yfirferðar. Vindhviðurnar læstu klónum í yfirhöfnina hennar.
Hún hafði margoft áður flúið þessa sömu ofstækismenn í draumi, jafnt í eigin persónu og sem einhver formæðra hennar. Hún hljóp hratt en þessa nótt hlupu þeir hraðar.
Ezekiel Blume hafði nauðgað Nolu Bellem, eiginkonu bróður síns. Nola hafði í kjölfarið flúið með barn sitt en ekki komist með það í öruggt skjól. Það var ekki til neitt öruggt skjól í Hrafnadal. Ezekiel hafði verið staðráðinn í að
leita hana uppi áður en bróðir hans sneri heim aftur... staðráðinn í að myrða hana til að koma
í veg fyrir að sannleikurinn kæmi fram í dagsljósið.
Fáfræði var öflugast allra vopna og í örvæntingu sinni hafði hann því gripið til þess ráðs að brennimerkja hana sem norn og hafði sent óttaslegna bæjarbúa í hópum á eftir henni. Fyrir það hafði hann látið lífið. Fyrir það höfðu þeir bæjarbúar sem eltu hana einnig látið lífið.

 Ef hinn níutíu og tveggja ára skjólstæðingur
og stórlax, Virgil P. Westfield, hefði ekki dáið
kvöldið áður við grunsamlegar kringumstæður
hefði Söshu Campbell, aðstoðarmanni lögmanns, aldrei verið treyst fyrir þessu mikilvæga verkefni í Arcadia í Colorado, sem var
að verða vinsæll ferðamannabær. Hún lagði
klæðapokann yfir stólbak og gekk þvert yfir
þykka teppið í nýtískulegu, rúmgóðu og spánnýju íbúðinni sem var í eigu vinnuveitanda
hennar, lögmannsstofunnar Samuels, Sorenson og Smith. Stofan var stundum kölluð 3S,
eða jafnvel Þrír asnar. Það fór eftir afstöðu
manna til hennar. Þessa stundina var hún í
náðinni hjá fyrirtækinu, ekki síst yfirmanni
sínum, Damien Loughlin, lögmanni og trúnaðarvini hennar í Denver. Hún hugðist halda
því þannig. Með því að leysa þetta verkefni
gæti hún sannað að hún væri fagmaður og
verðskuldaði stöðuhækkun. Einn góðan veðurdag hugðist hún afla sér meiri þjálfunar og
gerast sáttasemjari.
–Hvar á ég að setja ferðatöskuna? spurði
Alex, bróðir hennar. Hann var lágt settur lögfræðingur á 3S og hafði ekið henni hingað frá
Denver. Hann bar farangur

Murray Cho hafði alltaf lagt hart að sér, ekki
bara þegar hann var drengur í Víetnam heldur
einnig þegar hann missti foreldra sína í Bandaríkjunum. Land tækifæranna var ekki réttnefni
að því er varðaði fátækan innflytjanda frá
Víetnam. En að lokum tókst honum að kaupa
rækjubát í litlum bæ við Bayou Bonne Chance í
Louisiana og afla nægra tekna til að eignast
eiginkonu og son.
En þegar Patrick var fimm ára stakk kona
Murrays af og skildi hann eftir einan með soninn. Þeim Patrick hafði vegnað vel þar til fyrir
tveimur máuðum, þegar vopnasmyglarar földu
varning sinn í rækjuskemmu Murrays og sköð­
uðu mannorð hans. Þess vegna fluttu þeir feðgar
rækjubátinn sinn að höfn skammt frá Gulfport.
Fyrstu vikurnar hafði Murray talið að flutningurinn væri þjóðráð. En þá hafði óhugnanleg
rödd í símanum kollvarpað friðsælli tilveru fiskimannsins. Röddin sagðist myndu gera Patrick
mein ef hann hlýddi ekki fyrirmælum hennar
vafningalaust.
Ekki var erfitt að ímynda sér af hverju
mennirnir höfðu valið hann. Hann var þekktur
meðal íbúa Bonne Chance, en einnig tortryggð­
ur. Það hafði skaðað mannorð hans þegar hann
dró upp byssu, beindi henni að smyglurunum
sem höfðu notað skemmuna hans sem geymslu
fyrir ólögleg vopn og hótaði þeim öllu illu.
Það hafði verið lítið mál að stela fartölvu af
heimili Tristans DuChaud eftir að Patrick hafði
kennt honum að slá viðvörunarkerfið út. Hann

Það var loksins hætt að rigna. Zachary Winter
slökkti á rúðuþurrkunum á bílaleigubílnum um
leið og hann keyrði framhjá skiltinu sem markaði jaðar bæjarins Bonne Chance, Louisiana. Nú
var sólin farin að skína og gufa reis upp frá
svörtu malbikinu og loddi við framrúðuna eins
og úði. Hann setti þurrkurnar aftur af stað, á
minni hraða en áður. Rigningin í suðurhluta
Louisiana veitti sjaldan svala, sama hvaða árstíð
var. Jafnvel í apríl, þegar flestir landshlutar
fengu vorveður, gæti síðdegisskúr kælt heita
vegina svo mikið að gufa reis upp frá þeim, en
heitt og rakt loftið virtist aldrei breytast.
Síðast hafði hann verið hér, í gamla heimabæ
sínum, fyrir meira en tíu árum síðan. Bonne
Chance var franska og þýddi Gangi þér vel.
Hæðnissvipur kom á andlit hans. Hafði dapurlegi heimabærinn hans einhvern tímann veitt
nokkrum gæfu? Hann hafði vissulega aldrei ætlað að koma aftur.
Hann keyrði framhjá tveimur verslunum sem
tilheyrðu stórum keðjum og Walmart­búð.
–Jæja, Bonne Chance, tautaði hann. –Þú ert
orðin eitthvað fyrst Walmart er komin.
Þegar hann beygði á Parish Road 1991, sem
oftast var kallaður kirkjugarðsvegurinn, fylltist
hann blöndu af kvíða, sorg og ótta. Hann hafði
ætlað að fara í bæinn áður en kæmi að jarðarför
Tristans DuChaud. Tristan hafði verið besti vinur hans síðan í fyrsta bekk.
Þegar hann ók fyrir beygju sá hann dökkgrænt tjald yfir brúnum legsteinunum. Úr
þessari fjarlægð gat hann ekki lesið hvítu stafina
en hann vissi hvað stóð á því. Carver-útfarar-
þjónustan, þjónusta við Bonne Chance í meira
en fjörutíu ár.
Hann lagði á vegaröxlinni, leit á úrið sitt og
renndi svo hliðarrúðunni niður. Loftið sem fyllti
bílinn var kæfandi og kunnuglegt, funheitt og
mettað af regninu.

Jimmy tók fastar um stýrið er hann hugsaði
um varnarlausu konuna í höndum drukkins
manns með byssu. Hann sveigði inn á slóð sem
hann vissi að lá að bústað Sheri.
Við bústaðinn fallega stóð guli pallbíllinn
hennar, en engir aðrir bílar. Jimmy fór út úr
bílnum og gekk að húsinu, reiðubúinn að grípa
til vopna ef með þyrfti. Hann bankaði, en enginn kom til dyra. –Sheri? Þetta er Carmani
rannsóknarlögregluþjónn.
–Ég er hérna baka til, kallaði hún. Engin
streita var í röddinni, en hann var þó enn við
öllu búinn er hann gekk meðfram húsinu.
Þegar hann kom fyrir hornið stirðnaði hann.
Sheri stóð með haglabyssu og miðaði á Travis
Brooks, sem stóð skelfdur í skógarjaðrinum
með hendurnar á lofti.
–Guði sé lof að þú ert loksins kominn, hrópaði Travis upp yfir sig. –Hún er orðin snarbrjáluð. Hún hefur miðað á mig haglabyssu í tuttugu
mínútur og segist skjóta ef ég hreyfi mig.
Jimmy kinkaði kolli til Travis og virti litlu,
grannvöxnu byssukonuna fyrir sér. Hún var
klædd þröngum gallabuxum og svörtum stuttermabol með merki verslunarinnar við þjóðveginn, sem hún átti.
Það kom honum verulega á óvart að sjá að
hún var greinilega þaulvön skotvopnum. Við
hlið hennar stóð stór, svartur blendingshundur.