Hönd hennar skalf um leið og hún opnaði skáp inn til að ná í hafnaboltakylfuna sem hún hafði falið. Eftir síðustu árásina hafði hún hugleitt að losa sig við kylfuna, en þess í stað hafði hún hreinsað blóðið af henni eins vel og hún gat og falið hana í skápnum. Hún var ekki heimsk. Hún horfði á CSI og aðra þætti um meinafræði. Hún vissi allt um blóðslettur og lífsýni.

Laci Cavanaugh kenndi kampavíninu um. Yfirleitt drakk hún ekkert sterkara en kaffi og því hafði kampavínið svifið henni til höfuðs. En þetta var nú einu sinni brúðkaup bestu vin­konu hennar. Laci og Alyson Banning höfðu ver­ið vinkonur frá fæðingu. Eins og Laci, hafði Alyson verið alin upp af ömmu sinni og afa fyrir sunnan Whitehorse, Montana, og það hafði verið stutt á milli bæjanna þeirra. Þótt báðar hefðu far­ið burt í framhaldsnám og til að eltast við starfs­frama, voru báðar nú komnar aftur.

Fugl flaug upp úr runna með vængjaslætti og látum. Eve Bailey stöðvaði hestinn sinn, með hjartað
uppi í hálsi, og áttaði sig nú fyrst á því hve langt frá búgarðinum hún var komin. Vindurinn hafði magnast og þrumuský voru á vesturhimninum. Hún fann regnlykt í loftinu. Hún hafði riðið inn í óbyggðirnar, hafði farið af sléttunni með sínu háa grasi til þess að ríða innan um runna og kaktusa.

Byssuskotin hljóðnuðu. Mattie Collier beið með öndina í hálsinum eftir fleiri skothvellum. Sem betur fer komu þeir ekki. Miðað við það sem sást í beinni útsend­ingu fréttanna í sjónvarpinu var gíslatökumálinu lokið. Martröðinni var lokið. Einni martröð að minnsta kosti. Mattie deplaði tárunum burtu og vissi að það var kominn tími til að deyja, aftur

–Uss, heyrði Bailey Hodges einhvern segja.  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig. Bailey reyndi að opna augun til að sjá hver hafði hvíslað þessa viðvörun, en augnlokin hlýddu ekki. Ekki heldur aðrir líkamshlutar. Allt var þykkt og óskýrt. Hver ert þú? tókst Bailey að umla. En ein­hver greip strax um munn hennar. Láttu ekki heyra í þér, hvíslaði manneskjan aftur. Það var kona. En af hverju hafði hún sagt þetta?  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig.

Þeir ­höfðu ­fundið ­hana. Willa ­Marks ­greip­ andann ­á ­lofti ­þegar ­hún­ sá ­mann­ stíga ­út ­úr ­svartri ­Ford­bifreið ­sem ­rétt í ­þessu ­hafði ­ekið ­upp ­heimreiðina ­hjá ­henni. Það ­var ­merki ­fast ­við ­beltið ­hans. Hún ­setti ­höndina ­fyrir ­munn ­sér ­til ­að ­kæfa ­ópið ­sem­ var­ komið­ fram­ á­ varir­ hennar­ og­ beygði ­sig ­niður­ til­ að ­geta ­kíkt ­út ­í ­gegnum­ gluggatjöldin. Hún ­trúði ­þessu ­varla. Þetta­ gat ­ekki­ verið­ að ­gerast. Willa­ flýtti­ sér­ í­ burtu­ frá­ glugganum­ og­ þrýsti­ sér ­upp ­að­ veggnum ­næst ­hurðinni.

Houston Sadler steig af hestinum, tók niður hattinn og sló honum við lær sitt til að hrista af honum mesta rykið sem sest hafði á hann í reið­túrnum. Bear, hesturinn hans fnæsti í mótmæla­skyni þegar Houston leiddi hann inn í hesthúsið svo hann gæti kembt hann. Þeir komust ekki langt. Ekki hreyfa þig, sagði einhver. Houston hafði hvorki tíma til að hreyfa sig né hugsa áður en hann fann fyrir byssuhlaupinu við bak sitt.

Russ Gentry bölvaði í hljóði þegar brúnhærða fegurðardísin gekk inn um dyrnar á Silfurdollara kránni. Fjandinn sjálfur! Hún hafði veitt honum eftirför! Hann hafði komið auga á hana þegar hann rölti frá hótelinu á krána fimmtán mínútum áður. Hún hafði ekið löturhægt eftir götunni fyrir aftan, líkt og hún héldi að hann væri of heimskur eða blindur til að taka eftir silfurlitu Jaguar bifreiðinni. Hann hafði tekið ákvörðun um að hunsa hana, í von um að hún væri villt.