Ljósið sem slapp í framhjá gardínunni í svefnher­bergisglugganum dró hann nær, á milli dökkra furutrjánna. Hann hreyfði sig hljóðlaust og myrkrið þetta kvöld var algjört því tunglið var hulið skýjum. Um leið og hann hafði séð ljósið, áttað sig á því að það kom frá svefnherbergisglugganum, hafði hann ekki getað hamið sig. Hann hafði alltaf notið þess að fylgjast með fólki þegar það vissi ekki af honum. Þá sá hann ýmislegt sem fólk vildi ekki að neinn sæi. Hann komst að subbulegum leyndarmálum.

Hann hafði vitað hvar hún var í tæpar tvær vikur. Hafði fylgst með húsinu hennar, fylgst með henni. Hann hafði bara ekki þurft að gera neitt í málinu. Þar til núna. Örlögin ráku hann áfram. Hann átti lítinn tíma eftir og varð að nota hann gáfulega. Ganga frá öllum lausu endunum. Þegar hann dýrkaði upp einfalda lásinn á glugg anum hugsaði hann um hvernig hann hafði elskað hana. Dýrkað hana. Talið hana vera heimsins fallegustu konu. Því miður hafði hún ekki hugsað eins til hans. Það small í lásnum.

Þetta ár var öðruvísi. Cade Jackson gat ekki sagt nákvæmlega hvers vegna, bara að hann kveið ekki jafn mikið deginum sem konan hans hafði dáið á. Kannski læknaði tíminn öll sár eftir allt saman. En auðvitað saknaði hann konunnar sinnar. Og hugsaði til hennar. Sérstaklega þegar aðeins nokkrir dagar voru til dagsins þegar Grace dó. En það var ekki jafn sárt að hugsa um hana. Sex ár voru liðin og hann hugsaði ekki jafn oft til hennar.

Hönd hennar skalf um leið og hún opnaði skáp inn til að ná í hafnaboltakylfuna sem hún hafði falið. Eftir síðustu árásina hafði hún hugleitt að losa sig við kylfuna, en þess í stað hafði hún hreinsað blóðið af henni eins vel og hún gat og falið hana í skápnum. Hún var ekki heimsk. Hún horfði á CSI og aðra þætti um meinafræði. Hún vissi allt um blóðslettur og lífsýni.

Laci Cavanaugh kenndi kampavíninu um. Yfirleitt drakk hún ekkert sterkara en kaffi og því hafði kampavínið svifið henni til höfuðs. En þetta var nú einu sinni brúðkaup bestu vin­konu hennar. Laci og Alyson Banning höfðu ver­ið vinkonur frá fæðingu. Eins og Laci, hafði Alyson verið alin upp af ömmu sinni og afa fyrir sunnan Whitehorse, Montana, og það hafði verið stutt á milli bæjanna þeirra. Þótt báðar hefðu far­ið burt í framhaldsnám og til að eltast við starfs­frama, voru báðar nú komnar aftur.

Fugl flaug upp úr runna með vængjaslætti og látum. Eve Bailey stöðvaði hestinn sinn, með hjartað
uppi í hálsi, og áttaði sig nú fyrst á því hve langt frá búgarðinum hún var komin. Vindurinn hafði magnast og þrumuský voru á vesturhimninum. Hún fann regnlykt í loftinu. Hún hafði riðið inn í óbyggðirnar, hafði farið af sléttunni með sínu háa grasi til þess að ríða innan um runna og kaktusa.

Byssuskotin hljóðnuðu. Mattie Collier beið með öndina í hálsinum eftir fleiri skothvellum. Sem betur fer komu þeir ekki. Miðað við það sem sást í beinni útsend­ingu fréttanna í sjónvarpinu var gíslatökumálinu lokið. Martröðinni var lokið. Einni martröð að minnsta kosti. Mattie deplaði tárunum burtu og vissi að það var kominn tími til að deyja, aftur

–Uss, heyrði Bailey Hodges einhvern segja.  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig. Bailey reyndi að opna augun til að sjá hver hafði hvíslað þessa viðvörun, en augnlokin hlýddu ekki. Ekki heldur aðrir líkamshlutar. Allt var þykkt og óskýrt. Hver ert þú? tókst Bailey að umla. En ein­hver greip strax um munn hennar. Láttu ekki heyra í þér, hvíslaði manneskjan aftur. Það var kona. En af hverju hafði hún sagt þetta?  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig.