Fugl flaug upp úr runna með vængjaslætti og látum. Eve Bailey stöðvaði hestinn sinn, með hjartað
uppi í hálsi, og áttaði sig nú fyrst á því hve langt frá búgarðinum hún var komin. Vindurinn hafði magnast og þrumuský voru á vesturhimninum. Hún fann regnlykt í loftinu. Hún hafði riðið inn í óbyggðirnar, hafði farið af sléttunni með sínu háa grasi til þess að ríða innan um runna og kaktusa.

Byssuskotin hljóðnuðu. Mattie Collier beið með öndina í hálsinum eftir fleiri skothvellum. Sem betur fer komu þeir ekki. Miðað við það sem sást í beinni útsend­ingu fréttanna í sjónvarpinu var gíslatökumálinu lokið. Martröðinni var lokið. Einni martröð að minnsta kosti. Mattie deplaði tárunum burtu og vissi að það var kominn tími til að deyja, aftur

–Uss, heyrði Bailey Hodges einhvern segja.  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig. Bailey reyndi að opna augun til að sjá hver hafði hvíslað þessa viðvörun, en augnlokin hlýddu ekki. Ekki heldur aðrir líkamshlutar. Allt var þykkt og óskýrt. Hver ert þú? tókst Bailey að umla. En ein­hver greip strax um munn hennar. Láttu ekki heyra í þér, hvíslaði manneskjan aftur. Það var kona. En af hverju hafði hún sagt þetta?  Ef þeir finna þig, drepa þeir þig.

Þeir ­höfðu ­fundið ­hana. Willa ­Marks ­greip­ andann ­á ­lofti ­þegar ­hún­ sá ­mann­ stíga ­út ­úr ­svartri ­Ford­bifreið ­sem ­rétt í ­þessu ­hafði ­ekið ­upp ­heimreiðina ­hjá ­henni. Það ­var ­merki ­fast ­við ­beltið ­hans. Hún ­setti ­höndina ­fyrir ­munn ­sér ­til ­að ­kæfa ­ópið ­sem­ var­ komið­ fram­ á­ varir­ hennar­ og­ beygði ­sig ­niður­ til­ að ­geta ­kíkt ­út ­í ­gegnum­ gluggatjöldin. Hún ­trúði ­þessu ­varla. Þetta­ gat ­ekki­ verið­ að ­gerast. Willa­ flýtti­ sér­ í­ burtu­ frá­ glugganum­ og­ þrýsti­ sér ­upp ­að­ veggnum ­næst ­hurðinni.

Houston Sadler steig af hestinum, tók niður hattinn og sló honum við lær sitt til að hrista af honum mesta rykið sem sest hafði á hann í reið­túrnum. Bear, hesturinn hans fnæsti í mótmæla­skyni þegar Houston leiddi hann inn í hesthúsið svo hann gæti kembt hann. Þeir komust ekki langt. Ekki hreyfa þig, sagði einhver. Houston hafði hvorki tíma til að hreyfa sig né hugsa áður en hann fann fyrir byssuhlaupinu við bak sitt.

Russ Gentry bölvaði í hljóði þegar brúnhærða fegurðardísin gekk inn um dyrnar á Silfurdollara kránni. Fjandinn sjálfur! Hún hafði veitt honum eftirför! Hann hafði komið auga á hana þegar hann rölti frá hótelinu á krána fimmtán mínútum áður. Hún hafði ekið löturhægt eftir götunni fyrir aftan, líkt og hún héldi að hann væri of heimskur eða blindur til að taka eftir silfurlitu Jaguar bifreiðinni. Hann hafði tekið ákvörðun um að hunsa hana, í von um að hún væri villt.

Hljóðið í byssuskoti sendi hjarta Shaws Tolberts, kafteins í lögreglunni í San Antonio, niður í tær. Fjárinn. Þetta mátti ekki gerast. Hann mátti ekki missa einn af þessum gíslum. Ekki skjóta! hrópaði Shaw til rúmlega þrjá­tíu lögregluþjóna og sérsveitarmanna sem hann hafði látið umkringja Fæðingarsjúkrahús San Antonioborgar. Á sekúndubroti þagnaði allt og allir í kring­um hann frusu. Engar óðamála skipanir og skraf heyrðust lengur

Rannsókninni er ekki lokið, sagði Wyatt Colter, undirforingi Lagavarðanna við litla hópinn sem var samankominn í dómsal Comanche Creek. Enn á eftir að handsama morðingja. Cabe Navarro, aðstoðarvarðstjóri Lagavarð­anna, hleypti í brýrnar. Síst af öllu vildi hann vera kominn aftur í gamla heimabæinn sinn. Þegar hann hafði farið þaðan fyrir mörgum árum, hafði hann svarið að koma aldrei aftur