Strax og Isabella Cortez yfirgaf FBI ­bygginguna
fékk hún gæsahúð og skynfærin urðu ofurnæm.
Eðlisávísunin og þjálfunin sögðu henni að hún væri
ekki ein.
Hurðin skelltist fyrir aftan hana áður en hún gat
skotist aftur inn og Ella bölvaði þungu skjalatösk­
unni sem hún var með í annarri hendinni og möpp­
unum sem hún hélt á í hinni. Þótt hún væri að fara í
fyrsta alvöru fríið sitt í tvö ár tóku morðingjarnir
sér ekki endilega frí og því fylgdu málin hennar
með henni. Að því gefnu að hún kæmist í fríið.
Í kvöld var hún ein af þeim síðustu til að yfir­
gefa skrifstofubygginguna í Aquia, Virginíu. Bygg­
ingin var nokkuð frá veginum, inni í skógi, og
vopnaður vörður var við hana. Enginn átti að kom­
ast inn á bílastæðið nema atferlisgreinarnir sem
unnu þarna. Ef gestur vildi koma lét vörðurinn við
hliðið vita. Hver sá sem komst framhjá öryggis­
gæslunni var ógnun.
Hún ýtti óttanum frá sér, deplaði augunum og
reyndi að venjast myrkrinu úti. Handleggirnir
spenntust en hún sleppti ekki möppunum og greip
byssuna. Ekki enn. Ekki fyrr en hún hefði greint
ógnina. Ef hún brygðist of fljótt við yrði hún lík­
lega skotin.
Nei, eðlisávísunin sem hafði þróast á þeim
tveimur árum sem hún hafði unnið í atferlisgrein­
ingardeildinni sagði henni að láta sem hún tæki
ekki eftir neinu. Láta hann sýna sig áður en hún
yfir bugaði  hann.
Hjartað barðist of hratt í brjósti hennar, minnti
Ellu of vel á fyrstu árin hjá FBI, þegar hún var í
deild sem rannsakaði klíkustarfsemi í Dallas. Þá
hafði hún fengið byssukúlu í lærið og félagi hennar

Veðurstofan hefur gefið út stormviðvörun fyrir
Washingtonborg og nágrenni...“
–Þú ættir að drífa þig af stað.
Læknirinn Jillian Mahoney leit upp frá
tölvuskjánum og deplaði augunum. Carla, vinkona hennar, stóð fyrir framan hana í skærgrænum sloppi sem myndi sóma sér vel á flugvallarstarfsmanni. Jillian gæti aldrei klæðst
neinu í þessum lit, enda hvít sem mjöll, en
Carla var dökk á hörund og liturinn fór henni
vel.
–Þú ert ákaflega græn í dag, sagði Jillian og
sneri sér aftur að tölvunni.
–Ég var í hátíðarskapi í morgun, sagði Carla
þurrlega.
–Það er enn rúm vika til jóla. Auk þess er
skærgrænt ábyggilega enginn jólalitur.
–Jú, samkvæmt mínum kokkabókum. Carla
hallaði sér fram á skrifborðið. –Mér er alvara,
Jilly. Þú þarft að komast héðan áður en bylurinn
skellur á. Snjóþykktin á að verða þrjátíu sentimetrar.
–Ég veit það, sagði Jillian og sló hraðar á
lyklaborðið. –Ég þarf bara að ljúka við þessi
yfir litsblöð.
–Áttu mat heima til tveggja daga?
Jillian stundi. –Almáttugur, Carla, þetta er
bara snjókoma, en ekki heimsendi

–Dr. Fleming, geturðu tjáð þig um viðvörunina
sem var gefin út vegna kjarnaofnsins í MiðVirginíu eftir jarðskjálftann á þriðjudaginn?
–Dr. Fleming, er öruggt að nota kjarnorku?
–Er almenningur í hættu?
Claire Fleming kreisti fram bros þegar hún
sneri sér að nokkrum fréttamönnum sem stóðu
á gangstéttinni framan við skrifstofur kjarnorkuöryggisnefndar. Hún hafði búist við þessum spurningum, en vonast eftir að geta fengið
sér kaffibolla fyrst. Morgnarnir voru nógu erfiðir þó að kaffileysi bættist ekki við. Kaffið
kom henni í gang.
–Ég vil fullvissa fólk um að ekkert óhapp
átti sér stað í kjarnorkuverinu í Mið-Virginíu.
Kjarnaofninn gaf frá sér væg merki um truflanir
í kjölfar jarðskjálftans, en neyðarbúnaðurinn
tók við stjórninni eins og vera ber og almenningur var aldrei í hættu. Kjarnorka er enn einhver öruggasta leiðin til að fullnægja vaxandi
orkuþörf þjóðarinnar.
Einn fréttamaðurinn, lágvaxin og þybbin
kona með stór gleraugu og alvörusvip, páraði
eitthvað hjá sér og opnaði svo munninn til að
spyrja, en Claire stöðvaði hana með því að rétta
upp höndina og brosa afsakandi. –Við höldum
fréttamannafund síðar í dag og ég yrði þakklát
ef þið biðuð með spurningarnar þangað til hann
hefst.
Fréttamennirnir möldu

Hvar er hún?
James fitlaði við bjórglasið sitt og horfði á
sjónvarpið fyrir ofan barinn með öðru auganu. Hann sat í horninu og sá yfir alla krána
og enda þótt hann væri lítið fyrir golf voru
myndirnar frá golfkeppninni það skásta sem
um var að vera á þessari stundu.
Hann leit á úrið sitt, lagði glasið á borðið
og fékk sér handfylli af jarðhnetum. Kelly
var yfirleitt stundvís, en ef til vill hafði
dagurinn verið langur eða umferðin mikil.
Það rigndi og ökumenn í Washington misstu
stundum vitið þegar dropi kom úr lofti. Ef
hún kæmi ekki fljótlega drykki hann bjórinn
sem hann hafði keypt handa henni. Hann
myndi bara gera henni greiða með því.
Engum fannst volgur bjór góður.
–Viltu annan, James? kallaði Danny og
þurrkaði af barborðinu.
James hristi höfuðið. –Ekki strax, takk.
Ekki fyrr en ég er búinn með bjórinn hennar
Kelly.
–Ætti hún ekki að vera komin?
Eins og eftir pöntun opnuðust dyrnar og
Kelly kom askvaðandi inn, alvarleg á svip og
strauk regndropana af yfirhöfninni. Hún
veifaði til Dannys á leiðinni að borðinu, settist síðan og stundi og tæmdi svo úr bjórflöskunni í einum teyg. James rak upp stór
augu. Hún setti síðan flöskuna á borðið og
ætlaði að biðja um aðra, en Danny var þá
kominn með flöskuna og br

Það var steikjandi hiti á veginum sem hann
hafði gengið klukkustundum saman, dögum
saman eða allt sitt líf. Hann var ekki viss og
það skipti engu. Það eina sem skipti máli var
ógreinilegi depillinn í fjarska, þar sem brennheitir geislar sólarinnar spegluðust í einhverju
sem hlaut að vera stöðuvatn. Hann verkjaði í
skraufþurran munninn þegar hann hugsaði um
vatn, ferskt og svalandi.
Hann staulaðist áfram. Fæturnir voru alsettir
blöðrum. Í huga hans kom upp minning um
fagurbláa sundlaug og íturvaxna konu með stór
sólgleraugu sem gekk til hans. Þegar hún
brosti fylltist hann girnd.
–Til í annan? spurði hún og rétti honum einhvern rjómakenndan, ískaldan drykk í glæru
plastglasi. Safarík ananassneið prýddi jaðar
þess. Minningin var svo ljóslifandi að hann gat
næstum fundið bragðið að vökvanum. Hann
fann líka næstum því bragðið að vörum hennar
og hvernig mjúkt, dökkt hárið var viðkomu.
Hann brosti og teygði sig í áttina til hennar.
Þá fann hann skorpnar varir sínar springa og í
stað sæta bragðsins fann hann salt blóðbragð í
munni sér. Hillingin stríddi honum í fjarska.
Hitinn og sólin villtu honum sýn. Þú kemst
aldrei til hennar aftur, jafnvel þótt þú gangir á
heimsenda.
Hann gat þó

Var til of mikils mælst að fá frið, fyrst hún gat
ekki endurheimt son sinn?
Spurningin ómaði í höfði hinnar sextíu og
átta ára gömlu Nancy Rayford, þrátt fyrir öflugu lyfin sem hún var nýbúin að taka. Áfram
var barið að dyrum. Hvað var klukkan eiginlega? Hvað hafði hún sofið lengi?
Hún reif af sér teppið, settist upp í sófanum
og leit á sjónvarpið, þar sem einhver grínisti
lét móðan mása. Hún skrúfaði niður í honum.
Áhorfendur hlógu óskaplega. Það var eitthvað
svo óviðeigandi, enda hafði yndislegi strákurinn hennar verið brenndur fyrir tveimur vikum. Öskuna geymdi hún í duftkeri.
Hún minnti sjálfa sig á að hann hefði ekki
verið strákur, heldur maður. Þeir höfðu báðir
verið fullvaxta menn, hann og Ian. En hún
hafði aldrei kynnst þeim á fullorðinsárum eða
sem hermönnum. Um var að kenna uppeldisaðferðum eiginmanns hennar. Nú var hann
farinn líka og hún ein eftir, einmana roskin
ekkja, umkringd þúsundum ekra af beitilandi,
sem þurrkar herjuðu á, og þyrstum nautgripum.
Höggin hófust á ný, hálfu harðari en áður.
Þau bergmáluðu í deyfðum huga hennar uns
henni varð að lokum ljóst að eitthvað hlaut að
vera að. Hún skalf við tilhugsunina um að
fleiri einkennisbúnir menn stæðu við dyrnar
hjá henni, menn sem tilkynntu henni að eini
eftirlifandi sonur hennar, frumburðurinn Zach,
væri dáinn líka.
Hún rak upp sársaukavein er hún

Tíu mánuðum eftir að Lena Perez hvarf fannst
konulík á bökkum árinnar Charles. Síminn vakti
Gray Bartlett aðstoðaryfirlögregluþjón klukkustund áður en vekjaraklukkan hans átti að hringja.
–Ég vil ekki fullyrða of mikið strax, en þetta
er líkt handbragði Valentínusar, sagði aðstoðarvarðstjórinn. Gray þurfti ekki að vita meira.
Valentínus var hans mál, hans morðingi. Enn
eitt líkið sem sá maður hafði á samviskunni.
Hann brölti fram úr, neri á sér andlitið og
staulaðist fram í eldhús. Íbúðin var fábrotin og
alls ekki heimilisleg. Hann nam staðar á eldhúsgólfinu, klæddur nærbuxum einum fata, hellti í
sig kaffi frá deginum áður og virti fyrir sér tómlegar vistarverurnar. Svo fleygði hann drykkjarkönnunni í vaskinn.
Fyrstu tveir sólarhringarnir skiptu mestu máli.
Eftir það minnkuðu líkurnar á því að hægt væri
að upplýsa glæpinn. Hve mörgum klukkustundum skyldi Gray vera á eftir morðingjanum?
Hafði glæpurinn verið framinn fyrir tveimur
dögum eða fimm tímum? Hann fór í steyðibað,
rakaði sig og var kominn út tíu mínútum seinna.
Hann hafði verið enn fljótari að komast í gang
þegar hann var í hernum.
Umferðin inn í Boston var lítil. Háskóla stúd entar voru í sumarfríi og borgin virtist hálftóm. Hann
lagði bílnum hjá lögreglubifreiðum sem stóðu uppi
á hæð þaðan sem sást yfir ána. Þar var nokkur
fjöldi manna saman kominn til að fylgjast með því
sem um var að vera. Lög reglan hafði strengt gulan
borða fyrir tröppurnar niður á árbakk

Hún hélt áfram inn ganginn og dró andann
djúpt þegar hún sá að dyrnar hjá Jack stóðu opnar.
Sally kom alltaf undirbúin og svo var einnig í þetta
sinn. Hún var með áætlun. Hún ætlaði að þykjast
hlusta á áhyggjur hans, en standa fast á sínu og
hafna því að fá aðstoðarmann, sama hvað Jack
segði. Því hafði hún samið áhrifaríka ræðu í gærkvöldi, sem lyki þegar hún horfði út um gluggann,
sneri sér til að morgunsólin lýsti upp andlit hennar
og tilkynnti með raddblæ sem gaf til kynna innri
baráttu og jafnframt játningu. „Málið er, Jack, að
ég vinn bara ekki sérlega vel með öðrum.“
Til vara hafði hún komið með kaffi handa honum. Aftur andaði hún djúpt að sér. Þetta myndi
virka.
Hún barði létt að dyrum áður en hún fór inn.
–Fyrirgefðu hvað ég kem seint, sagði hún glaðlega. –Vildirðu finna mig?
En lengra komst hún ekki. Hjá Jack var gestur.
Nú var þýðingarlaust að varpa sökinni á skóna eða
finna bestu birtuna í glugganum og koma með tilþrifamiklar játningar sem hún hafði lagt á minnið.
Hún fékk gæsahúð. Skyndilega var henni sama
þótt Jack Reynolds rifi hana í sig opinberlega og
kallaði hana lélegan lögmann. Henni var sama þótt
fínu, dýru skórnir spryngju í loft upp. Það eina sem
komst að var maðurinn sem var að tala við Jack.
Maðurinn sem hún hafði einu sinni lifað fyrir að
hata.
Ben McNamara. Sjálfur skrattinn.
–Halló, Sally. Jack brosti og b