Keith Christiani starði á símann og lét hann
hringja þrisvar. Síðan tók hann svo fast um
tólið að hnúarnir hvítnuðu. Aðeins fáeinir útvaldir höfðu beina númerið á skrifstofuna hans.
Hann vissi hver var að hringja. –Christiani.
Keith heyrði grunnan og hryglukenndan
andardrátt. Loks tók hrjúf, kuldaleg rödd til
máls. –Settirðu pakkann í póst?
Keith leit á vogina á skrifborðinu sínu. Þetta
var glerkúla með snjókomu í, jólagjöf frá afastelpunni hans, henni Emily litlu. Sársaukastingur nísti hann og hann lokaði augunum.
Eftir aðeins fáeinar klukkustundir yrði þessu
lokið. Hann myndi fljúga með fjölskylduna
sína í öruggt skjól og síðan segja yfirvöldunum
hvar þau gætu nálgast lykilinn. –Hví spyrðu?
Ég veit að ánarnir þínir voru að elta mig í allan
dag.
–Ég er líka með menn á mínum snærum sem
vakta heimili þitt. Það er eins gott að þetta hafi
verið pakkinn til mín, sem þú póstlagðir.
Annars verður afastelpan þín komin á líkbörur

–Ósýnileg eftir þrjár... tvær... eina... núna!

Orðin ómuðu í litla heyrnartækinu í eyranu á Maggie Delacorte og félagi hennar í sérsveitinni steig frá snyrtilega gatinu sem hann hafði gert á rúð una. Fyrir aftan hana ríkti algjör þögn í myrkrinu, rétt fyrir dögun. En það yrði ekki lengi.

FBI hafði frétt af því að eftirlýstur flóttamaður væri í felum í þessu klíkuhverfi í DC, vopnaður AK-47 og með hóp af stuðningsmönnum sér við hlið. Maggie og félagar hennar voru hér til að tryggja að flótta mannsins lyki hér og nú.

Hún hreyfði sig hratt og henti leiftursprengju inn um gluggann. Heimurinn fyrir framan hana hvarf í hvítu ljósi og hár hvellur heyrðist þegar sprengjan lenti. Reykur þyrlaðist upp og veitti skjól.

–Áfram, áfram, áfram! öskraði Grant Larkin með djúpu röddinni sem lét hana alltaf fá gæsahúð um leið og hann braut niður hurðina.

Maggie þaut fyrir hornið um leið og hurðin þeyttist inn í einnar hæðar húsið. Grant fór fyrstur inn og til hægri, eins og vaninn var, svo tveir liðsfélagar þeirra.

Maggie hélt MP-5 byssunni uppi og tók varla eftir aukaþyngdinni frá 25 kílóum af búnaði sem hún bar þegar hún skaust inn um dyrnar.

Kúla þau framhjá eyranu á henni. Kúlan kom frá vinstri en hún sneri ekki höfðinu. Það var svæði sem félagi hennar sá um. Hann tæki á hættunni. Svæðið hennar Maggie var beint framundan og hún hélt einbeitt í gegnum gráan reykinn.

Júní á síðasta ári:
Scott Delacorte var lánsamur maður.
Honum hafði ætíð veist auðvelt að kynnast
konum. Hann hafði fyrir löngu fullkomnað látlausu persónutöfrana sem löðuðu að sér kvenfólk.
Einu konurnar, sem ekki komu til greina, voru
samstarfskonur hans og þær sem voru giftar.
Í gærkvöldi hafði hann brotið fyrri regluna.
Scott bylti sér í rúminu, enn í skýjunum yfir
nóttinni með nýja samningamanninum. Chelsie
Russell. Þessi hávaxna, ljóshærða og bláeyga
kona minnti meira á ofurfyrirsætu en alríkislögregluþjón, en brosið var þó það sem hafði heillað Scott. Það var stórt og smitandi og bar með
sér að hún var mikill mannþekkjari og óhrædd
við að standa uppi í hárinu á félögum sínum, ef
með þyrfti.
Hann hafði hitt hana áður. Hún hafði gengið
til liðs við FBI um leið og Maggie, systir hans,
og Ella, vinkona þeirra. Hann hafði stundum
séð hana með þeim, en aldrei talað við hana að
ráði fyrr en í gærkvöldi.
Hún hafði birst á Shields-kránni þegar hann
var að fara. Hann var nýbúinn að kveðja félaga
sína í gíslabjörgunarsveitinni, en þegar hún kom
inn, brosandi og glöð, kynnti hann sig fyrir
henni og bauð henni svo upp á drykk þegar hún
sagðist vera að halda upp á það að hún væri
orðinn samningamaður alríkislögreglunnar.
Hann hafði spjallað við hana við barinn, en
verið viss um að hún myndi segja kurteislega
nei ef hann byði henni heim. Þess í stað hafði

Strax og Isabella Cortez yfirgaf FBI ­bygginguna
fékk hún gæsahúð og skynfærin urðu ofurnæm.
Eðlisávísunin og þjálfunin sögðu henni að hún væri
ekki ein.
Hurðin skelltist fyrir aftan hana áður en hún gat
skotist aftur inn og Ella bölvaði þungu skjalatösk­
unni sem hún var með í annarri hendinni og möpp­
unum sem hún hélt á í hinni. Þótt hún væri að fara í
fyrsta alvöru fríið sitt í tvö ár tóku morðingjarnir
sér ekki endilega frí og því fylgdu málin hennar
með henni. Að því gefnu að hún kæmist í fríið.
Í kvöld var hún ein af þeim síðustu til að yfir­
gefa skrifstofubygginguna í Aquia, Virginíu. Bygg­
ingin var nokkuð frá veginum, inni í skógi, og
vopnaður vörður var við hana. Enginn átti að kom­
ast inn á bílastæðið nema atferlisgreinarnir sem
unnu þarna. Ef gestur vildi koma lét vörðurinn við
hliðið vita. Hver sá sem komst framhjá öryggis­
gæslunni var ógnun.
Hún ýtti óttanum frá sér, deplaði augunum og
reyndi að venjast myrkrinu úti. Handleggirnir
spenntust en hún sleppti ekki möppunum og greip
byssuna. Ekki enn. Ekki fyrr en hún hefði greint
ógnina. Ef hún brygðist of fljótt við yrði hún lík­
lega skotin.
Nei, eðlisávísunin sem hafði þróast á þeim
tveimur árum sem hún hafði unnið í atferlisgrein­
ingardeildinni sagði henni að láta sem hún tæki
ekki eftir neinu. Láta hann sýna sig áður en hún
yfir bugaði  hann.
Hjartað barðist of hratt í brjósti hennar, minnti
Ellu of vel á fyrstu árin hjá FBI, þegar hún var í
deild sem rannsakaði klíkustarfsemi í Dallas. Þá
hafði hún fengið byssukúlu í lærið og félagi hennar

Veðurstofan hefur gefið út stormviðvörun fyrir
Washingtonborg og nágrenni...“
–Þú ættir að drífa þig af stað.
Læknirinn Jillian Mahoney leit upp frá
tölvuskjánum og deplaði augunum. Carla, vinkona hennar, stóð fyrir framan hana í skærgrænum sloppi sem myndi sóma sér vel á flugvallarstarfsmanni. Jillian gæti aldrei klæðst
neinu í þessum lit, enda hvít sem mjöll, en
Carla var dökk á hörund og liturinn fór henni
vel.
–Þú ert ákaflega græn í dag, sagði Jillian og
sneri sér aftur að tölvunni.
–Ég var í hátíðarskapi í morgun, sagði Carla
þurrlega.
–Það er enn rúm vika til jóla. Auk þess er
skærgrænt ábyggilega enginn jólalitur.
–Jú, samkvæmt mínum kokkabókum. Carla
hallaði sér fram á skrifborðið. –Mér er alvara,
Jilly. Þú þarft að komast héðan áður en bylurinn
skellur á. Snjóþykktin á að verða þrjátíu sentimetrar.
–Ég veit það, sagði Jillian og sló hraðar á
lyklaborðið. –Ég þarf bara að ljúka við þessi
yfir litsblöð.
–Áttu mat heima til tveggja daga?
Jillian stundi. –Almáttugur, Carla, þetta er
bara snjókoma, en ekki heimsendi

–Dr. Fleming, geturðu tjáð þig um viðvörunina
sem var gefin út vegna kjarnaofnsins í MiðVirginíu eftir jarðskjálftann á þriðjudaginn?
–Dr. Fleming, er öruggt að nota kjarnorku?
–Er almenningur í hættu?
Claire Fleming kreisti fram bros þegar hún
sneri sér að nokkrum fréttamönnum sem stóðu
á gangstéttinni framan við skrifstofur kjarnorkuöryggisnefndar. Hún hafði búist við þessum spurningum, en vonast eftir að geta fengið
sér kaffibolla fyrst. Morgnarnir voru nógu erfiðir þó að kaffileysi bættist ekki við. Kaffið
kom henni í gang.
–Ég vil fullvissa fólk um að ekkert óhapp
átti sér stað í kjarnorkuverinu í Mið-Virginíu.
Kjarnaofninn gaf frá sér væg merki um truflanir
í kjölfar jarðskjálftans, en neyðarbúnaðurinn
tók við stjórninni eins og vera ber og almenningur var aldrei í hættu. Kjarnorka er enn einhver öruggasta leiðin til að fullnægja vaxandi
orkuþörf þjóðarinnar.
Einn fréttamaðurinn, lágvaxin og þybbin
kona með stór gleraugu og alvörusvip, páraði
eitthvað hjá sér og opnaði svo munninn til að
spyrja, en Claire stöðvaði hana með því að rétta
upp höndina og brosa afsakandi. –Við höldum
fréttamannafund síðar í dag og ég yrði þakklát
ef þið biðuð með spurningarnar þangað til hann
hefst.
Fréttamennirnir möldu

Hvar er hún?
James fitlaði við bjórglasið sitt og horfði á
sjónvarpið fyrir ofan barinn með öðru auganu. Hann sat í horninu og sá yfir alla krána
og enda þótt hann væri lítið fyrir golf voru
myndirnar frá golfkeppninni það skásta sem
um var að vera á þessari stundu.
Hann leit á úrið sitt, lagði glasið á borðið
og fékk sér handfylli af jarðhnetum. Kelly
var yfirleitt stundvís, en ef til vill hafði
dagurinn verið langur eða umferðin mikil.
Það rigndi og ökumenn í Washington misstu
stundum vitið þegar dropi kom úr lofti. Ef
hún kæmi ekki fljótlega drykki hann bjórinn
sem hann hafði keypt handa henni. Hann
myndi bara gera henni greiða með því.
Engum fannst volgur bjór góður.
–Viltu annan, James? kallaði Danny og
þurrkaði af barborðinu.
James hristi höfuðið. –Ekki strax, takk.
Ekki fyrr en ég er búinn með bjórinn hennar
Kelly.
–Ætti hún ekki að vera komin?
Eins og eftir pöntun opnuðust dyrnar og
Kelly kom askvaðandi inn, alvarleg á svip og
strauk regndropana af yfirhöfninni. Hún
veifaði til Dannys á leiðinni að borðinu, settist síðan og stundi og tæmdi svo úr bjórflöskunni í einum teyg. James rak upp stór
augu. Hún setti síðan flöskuna á borðið og
ætlaði að biðja um aðra, en Danny var þá
kominn með flöskuna og br

Það var steikjandi hiti á veginum sem hann
hafði gengið klukkustundum saman, dögum
saman eða allt sitt líf. Hann var ekki viss og
það skipti engu. Það eina sem skipti máli var
ógreinilegi depillinn í fjarska, þar sem brennheitir geislar sólarinnar spegluðust í einhverju
sem hlaut að vera stöðuvatn. Hann verkjaði í
skraufþurran munninn þegar hann hugsaði um
vatn, ferskt og svalandi.
Hann staulaðist áfram. Fæturnir voru alsettir
blöðrum. Í huga hans kom upp minning um
fagurbláa sundlaug og íturvaxna konu með stór
sólgleraugu sem gekk til hans. Þegar hún
brosti fylltist hann girnd.
–Til í annan? spurði hún og rétti honum einhvern rjómakenndan, ískaldan drykk í glæru
plastglasi. Safarík ananassneið prýddi jaðar
þess. Minningin var svo ljóslifandi að hann gat
næstum fundið bragðið að vökvanum. Hann
fann líka næstum því bragðið að vörum hennar
og hvernig mjúkt, dökkt hárið var viðkomu.
Hann brosti og teygði sig í áttina til hennar.
Þá fann hann skorpnar varir sínar springa og í
stað sæta bragðsins fann hann salt blóðbragð í
munni sér. Hillingin stríddi honum í fjarska.
Hitinn og sólin villtu honum sýn. Þú kemst
aldrei til hennar aftur, jafnvel þótt þú gangir á
heimsenda.
Hann gat þó