–Já. Hún virðist hafa verið færð í hana eftir að hún lést og hárið er kolla. Stúlkan var ljóshærð.
–Alríkislögreglan hefði samt ekki áhuga á þessu máli. Ekki að svo stöddu, að minnsta kosti.
–Ég hafði hana ekki í huga, heldur þig. Dom renndi tveimur plastpokum með sönnunargögnum eftir borðinu.
–Við fundum þetta bréf hjá líkinu. Skíthællinn lofar sex táknum á sex dögum. Þann sjöunda muni hann myrða aftur. Svo var hann svo elskulegur að skilja eftir tákn númer eitt. Mynd af stúlkunni þinni.

Hjartað í Nick stöðvaðist andartak þegar hann sá myndina af hinni svarthærðu Libby Andrews. Hún var að koma út úr dómhúsinu, klædd blárri dragt. Hún horfði í auga myndavélarinnar gegnum gleraugu með dökkri umgjörð. Myndin var dæmigerð fyrir Libby. Stúlkan, sem sumir í Arbor Falls kölluðu „ísprinsessuna“, var kynþokkafull í dragtinni sinni.
–Hún er ekki stúlkan mín, muldraði hann.
–Myndin virðist hafa verið rifin úr blaði, bætti hann við.
–Já. Hún er úr Journalþriðjudaginn tíunda apríl,
blaðsíðu eitt. Myndin er tekin við Brislin-réttarhöldin. Þú manst eftir öldungadeildarþingmanninum sem var sakfelldur fyrir spillingu. Libby sótti hann til saka.

Nick vissi allt um málið. Þó að hann byggi í Pittsburgh hélt hann tengslum við Arbor Falls og komst ekki hjá því að frétta af réttarhöldunum. Brislin var talinn eiga bjarta framtíð í stjórnmálum þar til Libby brá fyrir hann fæti. Hann ýtti plastpokunum aftur til Doms.
–Ég veit ekki hvað þú vilt að ég geri. Þetta er þitt mál. Leystu það.
Dom hrukkaði ennið.
–Sex dagar, Nick. Við höfum ekki mikinn tíma.
–Hvað viltu að ég geri í því? Það er fimm tíma akstur heim til mín. Ég hef öðrum hnöppum að hneppa. Veit Libby af þessu?

Daniel Henderson stóð með hendina á skefti
skammbyssunar sem hvíldi í axlarslíðrinu undir
jakkanum. Hann hafði ekki augun af manninum
sem stóð á miðju gólfinu.
–Barnabarns þíns hefur verið saknað í hálfan
mánuð, endurtók Patrick O‘Hara og veðrað andlitið
varð alsett áhyggjuhrukkum. –Ég hef reynt allt annað. Ég fyllti út eyðublað um að stelpunnar væri
saknað en lögreglan hefur engar vísbend ingar. Ég
er að missa vitið. Þess vegna sneri ég mér til þín.
–Hvað ertu að segja? Á ég barnabarn? Kate
Winston, fyrrverandi varaforseti Banda ríkjanna,
stóð hnarreist fyrir framan hann og brá ekki svip.
Eina merkið um að maðurinn hefði komið róti á
huga hennar var náfölt andlitið. Hún leit á syni
sína þrjá, Trey, Thaddeus og Samuel. –Vissuð þið
þetta?
Mennirnir þrír hristu höfuðið.
–Hún er ekki dóttir neins af sonum þínum. Hún
er dótturdóttir þín. Dótturdóttir okkar,sagði O‘Hara.
–Um hvern fjandann ertu að tala? spurði Trey,
sá elsti.
O‘Hara hvessti augun á hann. –Kannski ættirðu
að spyrja mömmu þína um það.
Kate lygndi aftur augunum og lagði höndina á
brjóst sér.
–Þú kemur henni í uppnám, sagði Thad og tók
utan um móður sína. –Þú ættir kannski að fara,
áður en við látum fylgja þér út.
–Nei. O‘Hara varð ekki haggað og hann hafði
ekki augun af Kate. –Ég þarf hjálp til að finna
barnabarnið mitt og þú ert síðasta von mín. Nema
þú viljir ekkert af stelpunni vita, frekar en dóttur
okkar.
Nú fauk í Sam. –Komdu þér út.
Kate stöðvaði hann. –Nei, bíddu, leyfðu honum
að tala.
Patrick leit á bræðurna og svo aftur á Kate.
–Shelby var á háskólabókasafninu á þriðjudagskvöldi fyrir hálfum mánuði að vinna að rannsóknarverkefni. Hún sagðist koma heim um miðnætti. Klukkan tvö um nóttina lokaði ég kránni og
fór ég heim. Hún var ekki þar og bíllinn ekki fyrir
utan. Ég varð áhyggjufullur og keyrði alla leið að
háskólanum í Beth City. Bíllinn hennar var á
stæðinu þar, en Shelby hvergi sjáanleg. Ég veit
ekki hvað ég á til bragðs að taka, sagði hann og
neri á sér hökuna.
Daniel komst við þegar hann sá örvæntinguna í
augum mannsins. Hálfur mánuður var heil eilífð í
svona málum. Lítil von var til þess að hún fyndist
á lífi.
–Hvað er hún gömul? spurði Kate.
–Tuttugu og þriggja ára. Hún er alltaf stundvís,
sagði Patrick og kom nær.
Daniel gekk á milli Patricks og Kate. –Ekki fara
nær en þetta.
Patrick leit á hann. –Mig langaði bara til að
sýna henni mynd af Shelby, sagði hann og horfði
svo á Kate. –Hún er svo lík mömmu sinni. Og
Carrie var mjög lík þér. Dökkhærð með heiðblá
augu. Hann brosti, en varð svo strax alvarlegur
aftur. –Við verðum að finna hana. Hún er allt sem
ég á.
Daniel tók við myndinni og rétti Kate hana.
Trey steig í veg fyrir hann og tók við myndinni.
–Maðurinn er brjálaður. Þú ætlar þó ekki að fara
að hjálpa honum? Hann er að notfæra sér það að
við erum veik fyrir núna... Trey varð litið á
myndina og rak upp stór augu. –Ja, hver fjárinn.
Kate rétti út höndina. –Láttu mig fá myndina.
Trey rétti henni hana. –Þetta hlýtur að vera fölsun. Það er allt hægt í tölvum nú á dögum.
Kate starði lengi á myndina og augun fylltust
tárum. –Þetta gæti verið mynd af mér á yngri
árum. Ég skil þetta ekki, sagði hún og leit á
Patrick.
–Hvað skilurðu ekki? Þú yfirgafst dóttur þína.
Ég ól Carrie upp og hún eignaðist Shelby, sem ég
ól upp líka. Hann benti á myndina. –Shelby Raye
O‘Hara. Gullfalleg og bráðgáfuð ung stúlka sem á
framtíðina fyrir sér. Ég vona að ég finni hana áður
en eitthvað hræðilegt hendir hana. Hann kyngdi.
–Nema það sé of seint.
Daniel óttaðist að eitthvað slæmt hefði komið
fyrir stúlkuna fyrst hennar hafði verið saknað
svona lengi.
–Ég yfirgaf ekki dóttur mína. Hún dó, hvíslaði

Svik Mikes gerðu það að verkum að hann
ákvað að flytja úr fjölskyldusetrinu og taka á leigu
lítið hús í norðanverðri Raleighborg. Í raun langaði hann ekki til að vera of nálægt fjölskyld unni.
Hann kærði sig ekki um að hugsa um ástæður
þess, en fann á sér að eitthvað skelfilegt vofði yfir.
Hann snarstansaði fáeinum skrefum frá dyrunum að innri skrifstofunni. Skelfingin gagntók
hann þegar hann sá að dyrnar voru opnar í hálfa
gátt.
–Owens? kallaði hann aftur, en vissi að hann
fengi ekkert svar. Sam hafði verið í sérsveitunum
í áratug og fann á sér þegar ofbeldi hafði átt sér
stað. Hann fann næstum lyktina af því.
Hann opnaði dyrnar og bjó sig undir það versta.
Skrifstofa Owens var í rúst. Skjöl og pappír ar lágu
á víð og dreif. Owens lá hjá brotnum tölvuskjá.
Augun voru opin en blóðpollur undir höfðinu.
Sam tók varla eftir dauðaþefnum í herberginu.
Hann hafði fundið lyktina af dauðanum svo oft.
Hann hljóp til Owens, en vissi að hann var dáinn og að hann gæti ekkert gert. Hann þreifaði
eftir púlsi og kom þá auga á kringlótt gat á enninu á sálfræðingnum. Þarna hafði atvinnumaður
verið að verki.
Sundurslitnar myndir birtust í huga hans.
Honum varð þungt um andardrátt. Hann stóð upp,
tók andköf og svitnaði. Í nótt hafði hann dreymt
að hann hefði drepið einhvern. Hann hallaði sér
upp að veggnum, horfði á hendurnar á sér og
reyndi að henda reiður á því hvað væri veruleiki
og hvað ímyndun hans þjáða og skemmda hugar.
Hvenær lyki þessari vítisvist? Hvenær yrði hann
aftur samur maður?
Eitt var öruggt. Owens myndi ekki hjálpa honum framar.
Hann horfði aftur í lófana á sér eins og þar
væri svarið að finna. En svörin voru vitaskuld
engin.
Hann gæti auðveldlega hafa drepið Owens á

Thaddeus Winston kvaddi febrúarþokuna og fór
inn á lögreglustöðina í Raleigh í Norður-Karólínu.
Björt ljós skinu í móttökunni þar sem Gladys sat,
eins og venjulega. Hún hafði verið að eltast við
hann í nokkra mánuði. Hann hafði reynt að gefa
kurteislega í skyn að hann hefði ekki áhuga.
–Daginn, Thad, sagði hún, daðrandi rómi.
Hún var mikið máluð, með bláan augnskugga,
áberandi augnháralit og þykkt lag af farða sem
þrengdi sér ofan í hrukkurnar kringum augun og
munninn. Hún litaði hárið ljóst og notaði of mikinn hárúða. Fellibylur fengi ekki haggað hárgreiðslunni.
Hún var um það bil tuttugu árum eldri en Thad,
sem hafði heyrt að maðurinn hennar hefði farið frá
henni vegna yngri konu.
–Góðan daginn, Gladys. Er Darcy Jenkins
kominn? Hann talaði aldrei við Gladys um neitt
annað en vinnuna.
–Já, sæti. Hann bíður eftir þér í fundarherberginu.
Hann þakkaði fyrir með því að kinka kolli, opnaði millidyrnar og arkaði inn ganginn að innsta
fundar herberginu. Dyrnar voru opnar.
Hinn stuttklippti, dökkhærði Darcy með brúnu
augun hallaði sér fram á borðið og var að skoða
myndir. Hann var í skyrtu, með bindi og í gallabuxum, eins og ævinlega. Hann klæddist aldrei
jakka. Þegar Thad kom inn leit hann upp og rétti
úr sér. –Halló, sagði hann og klappaði vini sínum
á öxlina.
Þeir Darcy höfðu kynnst í lögregluskólanum og
verið vinir æ síðan. Thad treysti honum betur en
nokkrum öðrum. Thad hafði sérhæft sig í vettvangsrannsóknum, en Darcy farið í rannsóknar

–Óhugsandi, sagði Debra Prentice hissa og
felmtri slegin við sjálfa sig og starði á þrjú þungunarpróf sem lágu á snyrtiborðinu á baðinu.
Öll sýndu prófin jákvæða niðurstöðu.
Hún var ófrísk. Á því lék enginn vafi. Það
hafði hvarflað að henni þegar blæðingarnar létu
á sér standa, en hún hafði talið víst að streitu
væri um að kenna. Það hafði gerst áður.
Hvernig gat hún verið ófrísk? Skyndilega rifjaðist upp henni nótt ein fyrir um það bil sex vikum.
Hún hafði óvænt hitt karlmann eftir að hafa
drukkið heldur mikið. Þau höfðu fengið sér
hótel herbergi og þar hafði hún sleppt fram af sér
beislinu með manni sem hún hefði betur forðast.
Hún roðnaði þegar hún rifjaði upp morguninn
eftir. Þau höfðu forðast að líta hvort á annað,
heldur klætt sig í skyndi. Nú hafði þetta ástarævintýri haft óvæntar afleiðingar.
Debra tók andköf þegar hún leit á klukkuna á
baðinu. Hún var að verða of sein. Hún hafði verið
ritari og aðstoðarmaður Kate Adair Winston í
mörg ár og aldrei komið of seint.
Hún fleygði prófunum í ruslafötuna og leit í
spegilinn. Þrönga, svarta pilsið lét ekkert uppskátt um ástand hennar, en rauða blússan undirstrikaði hins vegar hversu föl hún var, trúlega
eftir að hafa séð niðurstöðurnar úr prófunum.
Dökkskolleita hárið var að reyna að brjótast
út úr hnútnum sem hún hafði bundið það í fyrr
um morguninn, en hún hafði ekki tíma til að
laga það núna.
Hún fór fram og ákvað að hugsa

Ashley var farin að hata orðið fljótlega. Og
hún sá mikið eftir því að hafa samþykkt að taka
að sér þetta endurskoðunarverkefni í Destiny,
Tennessee. Ef hún væri á heimaskrifstofunni
sinni í Nashville núna, þyrfti hún varla að húka
undir borði til að fela sig fyrir brjáluðum byssu-
manni.
Ein af ungu íhlaupariturunum rak höfuðið út
úr öðrum bás skammt frá. Hvað hét hún aftur?
Karen? Kristen? Ashley hafði aðeins hitt hana
einu sinni og gat ekki munað það. Andlit stúlk-
unnar var náfölt og augun galopin af skelfingu
þegar hún bað Ashley orðalaust um hjálp.
Ashley fann magann í sér herpast saman.
Stúlkan gat ekki verið meira en nítján ára. Ashley
varð að hjálpa henni. en hvernig? Hvor básinn
var öruggari? Ætti hún að hlaupa til stúlk unnar
eða gefa stúlkunni merki um að hlaupa til sín?
Hún greip andann á lofti. Ó, nei. Gráir hár-
broddar sáust yfir skilrúmi á öðrum gangi.
Byssumaðurinn. Og hann var á leiðinni til þeirrar
nítján ára gömlu.
Ashley gaf henni merki um að fela sig.
Stúlkan hnyklaði brýrnar og lyfti höndum,
skildi ekki hvað Ashley var að reyna að segja.
Eftir nokkur sk

Ég er myndin. Hún er nákvæmlega eins og
ég. Við erum eineggja tvíburar.
Hann strauk kámugt hár frá andlitinu og pírði
augun á hana í rökkrinu. Munnvikin lyftust í
glotti, eflaust þegar hann sá fyrir sér trekant með
tvíburasystrunum. –Ljúft.
Heather fann magann kútveltast. Hún renndi
sér af barstólnum en þá veifaði barþjónninn til
hennar.
–Líttu inn á baðherbergið, kallaði hann.
–Kannski sá ég hana halda þangað fyrir nokkrum
mínútum. Hann benti á dimman gang, rétt hjá
parinu sem hafði verið að njóta hvort annars af
miklum ákafa skömmu áður. Nú voru þau bæði
með syfjulegt bros á vör. Náunginn leit á Heather
og deplaði öðru auganu. Hún hryllti sig.
Eftir að hafa þakkað barþjóninum, bjó hún sig
aðra baráttu við mannfjöldann. Henni tókst að
troða sér að bleika neonskiltinu sem merkti
kvenna snyrtinguna.
Þegar hún opnaði dyrnar mæ

Þetta var fullkominn dagur fyrir mannrán.
Stálgrá ský huldu fjallatindana, í fjarska heyrðust þrumur og bændurnir, sem voru örmagna eftir
erfiðan vinnudag í hálendinu í Perú, höfðu leitað
skjóls í moldarkofunum sínum, grunlausir um
yfir vofandi  hryðjuverkaárás.
Rasheed Davar lá á maganum í grasinu og
fylgdist í gegnum kíki með bandarísku heilbrigðisstarfsmönnunum þar sem þeir voru að störfum í
búðum sínum neðar í fjallshlíðinni. –Hver þeirra
er skotmarkið?
Hryðjuverkamaðurinn við hliðina á honum
lagði kíkinn frá sér og það glampaði á silfurtönnina í honum í ljósaskiptunum. –Hún er ekki komin.
Hún?Rasheed varð ekki um sel, en hann mátti
ekki sýna nein viðbrögð og alls ekki efasemdir
eða áhyggjur. Of mörg mannslíf voru undir því
komin að verkefni hans heppnaðist, einnig líf hans
sjálfs.
Hann lét sem sér brygði ekki minnsta og hélt
áfram að fylgjast með búðunum gegnum kíkinn.
Ung, ljóshærð kona setti sprek á varðeldinn. Við
hlið hennar sat gráhærður maður og hrærði í potti.
Bæði voru klædd læknasloppum. Önnur kona,
dökkhærð í víðri úlpu, kraup á segldúk sem þakinn var lyfjum og flokkaði þau. Fjærst í búðunum
var dökkleitur maður, greinilega innfæddur, að
sinna múldýrum.
–Hvernig hljóðar svo áætlunin? spurði Rasheed.
Hryðjuverkamaðurinn leit á