Kino Cosen velti fyrir sér hvort þessi slóð gæti loks leitt hann að morðingja föður hans. Í tíu ár hafði hann beðið en aldrei komist svona nálægt. Smyglarar dóu, voru drepnir af Viper. Með smá heppni gæti hann verið á réttum stað á réttum tíma. Hann beygði út á vegaröxlina á landsvæði Tohono O‘odham-ættbálksins, rúmum þremur kíló metrum frá landamærum Mexíkó. Hitinn tempraði loftið yfir malbikinu því júnísólin skein miskunnarlaust á heiðum himni yfir Sonora-eyðimörkinni. Clay bróðir hans opnaði jeppadyrnar og hitinn skall á Clay, eyddi öllum áhrifum loftkælingarinnar á augabragði. Hann var farinn að svitna þegar hann tók riffilinn sinn úr festingunni á bak við sætið. Clay tók sinn riffil einnig. Kino steig út úr jeppanum til að sannsaka fótsporið sem sást þar sem einhver hafði stigið af malbikinu, áður en hann steig upp á það aftur. Þetta var eina merkið um ferð smyglarans. En framundan sá hann fleiri spor. Bróðir hans skellti bílhurðinni og bölvaði. –Og þetta er ekki einu sinni heiti hluti ársins. –Þeir fóru hérna, sagði Kino og benti á bil á milli tveggja þyrnirunna. Bróðir hans benti á brotna grein.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Hann skildi vel skuldbindingu í starfi og fjölskyldu, hafði lokið við menntun sína og unnið í sex ár fyrir strandgæsluna. Þetta orð minnti hann þó of mikið á þrjár eldri systur  sínar og hvernig þær reyndu stöðugt að koma einhverjum konum á hann. Þær notuðu orð eins og stöðugleika, hughreystingu, börn. Eins og þeirra eigin börn væru ekki nóg til að halda öllum uppteknum. Þetta var bölvun þess að vera yngsta barnið og eini strákurinn í fjölskyldunni, hugsaði hann. Hann elskaði þær allar og var þakklátur fyrir það að hæfni hans og starf höfðu sett eins konar höggpúða á milli þeirra. Strandgæslan hafði hentað honum vel og ekki einu sinni systur hans höfðu vogað sér að tala illa um starfsval hans. Nú töldu þær að hann væri í venjulegri dagvinnu í DC og reyndu alltaf að koma honum á blind stefnumót þegar hann kom í heimsókn heim, í von um að einhver krækti í hann og fengi hann til að flytja nær heimahögunum. Þær virtust ekki láta hans eigin óskir trufla sig. Hann var þrítugur og ekki tilbúinn í eiginkonu og börn. Hann var ánægður með spennuna sem fylgdi því að vera Sérfræðingur hjá úrvalsliði Thomas Casey. Hann vissi að það að fara út og gera hluti sem skiptu máli í heiminum útilokaði ekki sambönd... margir Sér fræðingar voru trúlofaðir eða kvæntir... en það var samt erfiðara að búa til eitthvað varanlegt. Hann var ekki tilbúinn í það. Ekki enn. Það var nægur tími til að finna réttu konuna.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Addison leit á bensínmælinn og reiknaði hratt út hve langt hún kæmist frá þeim sem voru að elta hana. Glænýi BMW-inn hennar hefði komið sér vel núna en þess í stað var hún á gömlum Land Rover sem hún kunni lítið á. Var ekki stærðfræði til þess? Þessu skyldi hún muna eftir næst þegar sonur hennar kvartaði yfir heimalærdómnum. –Mamma, hvað er langt eftir? Hún þekkti þennan raddblæ. Hann var við það að kvarta en ekki yfir stærðfræði. Hún leit í baksýnisspegilinn og brosti til sonar síns. Hárið á honum ljómaði þar sem sólin skein á það en svipurinn gaf til kynna að stutt væri í uppreisn. Hún skildi það vel. Þau höfðu verið á ferðinni í tvo daga og áttu annan dag eftir. Eða meira. –Við stönsum eftir svona hálftíma. –Ég þarf að pissa núna. –Þú verður að halda í þér í nokkrar mínútur. –Hálftími er þrjátíu mínútur. Nokkrar mínútur eru bara svona þrjár. Addison varð ekki stolt sem móðir við að heyra

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Stuttbuxur eru fyrir börn og íþróttamenn.
Ætlarðu að kippa mér út úr verkefninu ef ég fer ekki í þær?
Thomas lokaði brúnu möppunni þar sem verkefni Wills var útlistað. Hugsanlegt verkefni. En verra gat það verið, hugsaði Thomas með sér.
Þeir gætu verið að þrátta um þetta í viðurvist annarra en ekki inni á skrifstofunni hans. Hann vissi ekki hvort Will var alvara eða ekki. Óvissan og óróleikinn settu viðvörunarbjöllur í gang í huga hans. Stuttbuxurnar voru greinilega mikið mál en hann afréð að spyrja ekki hvers vegna. Í áranna rás hafði Thomas unnið með fjölda manna og kvenna sem gerðu ótrúlega hluti á vettvangi og fólk sem studdi þau úr höfuðstöðvunum.
Lánið gat ekki leikið við hann að eilífu varðandi ráðningar. Það var líklega kominn tími til að setjast í helgan stein og láta einkalífið ganga fyrir vandamálum þjóðarinnar. En þjóðin þarfnaðist hans og hafði farið fram á sérþekkingu hans einu sinni enn. Ef hann setti saman rétta hópinn gæti hann kvatt starfið sáttur og sæll.
–Ég hef skipt um skoðun, Will. Þú ert ekki rétti maðurinn í þetta starf.
–Af því að ég vil ekki bera út póst í þessum fáránlegu stuttbuxum?

–Nei. Hún kom til hans og kyssti hann. –Ég átti leið hjá og datt í hug að við gætum orðið samferða.
–Það er fínt. Það er bara einn stuttur fundur eftir hjá mér.
Það var bankað. Fjandinn. Hann yrði brátt að setja einkalífið í forgang.
Jo blikkaði hann. –Ég bíð í móttökunni.
–Takk. Hann horfði á eftir henni, þakklátur fyrir að hafa fengið annað tækifæri með konunni sem skipti hann máli, konunni sem skildi mikilvægi starfs hans.
Jo var fagleg og sagði ekkert við manninn í gráu jakkafötunum sem gekk inn þegar hún gekk út.
–Lokaðu dyrunum, sagði Thomas við gestinn. –Og fáðu þér sæti.
Riley O‘Brien sérfræðingur hlýddi.
Thomas leit af myndinni af lögreglustjóranum í Belclare og á manninn sem sat þolinmóður og beið.
–Takk fyrir að bregðast svona fljótt við.
–Já, herra.
Thomas hikaði. Enn eitt merki um það að ákvörðunin um að fara á eftirlaun var rétt. Maður í hans stöðu mátti ekki sjá eftir verkefnunum sem hann útdeildi en það sem hann þurfti að biðja O‘Brien um var ekkert smáræði.

Það var svo sem dæmigert fyrir Burgamy.
Hins vegar var Dylan svo heppinn að þurfa ekki að hlusta á hann lengur. Burgamy var ekki lengur yfirmaður hans.
Að lokum þagnaði Burgamy. –Ertu þarna, Branson?
–Já. Dylan sat á pallinum við hús sitt þetta kvöld og virti fyrir sér ljósbleika sólina sem var lágt á lofti yfir Blue Ridge fjöllunum sem umkringdu hann á þrjá vegu. Fjöllin höfðu verið það eina sem megnaði að færa honum frið síðan konan hans dó fyrir nokkrum árum og nú reyndi hann að finna þá friðsæld á ný. En það bar ekki árangur. –Ertu búinn að gleyma því að ég vinn ekki lengur fyrir þig, Burgamy?
Maðurinn í símanum stundi þungan.
Burgamy og Branson-systkinin voru ekki beinlínis bestu vinir. Systir Dylans og bræður hans tveir voru virkir njósnarar hjá Ómega og öll höfðu þau lent í útistöðum við Burgamy oftar en einu sinni.
–Þú ert leiguflugmaður núna, Dylan, sagði Burgamy. –Ég er bara viðskiptavinur að falast eftir þjónustu þinni.
Það var satt. Í fjögur ár hafði Dylan flogið með fólk og varning á Cessnunni sinni um alla

Evan Karcz vaknaði á sama hátt og hann hafði vaknað alla daga síðasta eitt og hálfa árið...
með óttasleginn grát Juliet Branson að óma í huganum eftir draumana.
Evan spratt ekki á fætur og greip skammbyssuna eins og hann hafði gert í fyrstu. Hann þurfti
ekki heldur að hlaupa inn á baðherbergið og kasta upp.
Nú andaði hann rólega, lét hægjast á hjartanu og starði upp í loftið. Hann ýtti af sér sænginni í
von um að kólna, jafnvel þótt þetta væri snemma vors og enn væri svalt hér í Maryland, nálægt
Washington, DC. Evan þurrkaði svitann af enninu með lófanum.
Hann lá ekki lengi. Klukkan var ekki einu sinni orðin fimm að morgni en það kom ekki til
greina að sofna aftur. Hann gæti allt eins komið sér á fætur og byrjað daginn. Hann klæddi sig í
stuttbuxur og íþróttaföt, setti föt fyrir daginn í íþróttatöskuna.
Hann ætlaði að fara í höfuðstöðvar Omega Sector og taka æfingu áður en dagurinn byrjaði.
Æfing sem flóttaleið, hugsaði Evan og brosti þurrlega. Allt var betra en að liggja í rúminu og
hafa ekkert hjá sér nema sektarkenndina.
Erfiður dagur beið hans og hann ætti ekki að vera hissa á að draumurinn skyldi koma aftur og
vera afar lifandi. Í dag gæti hann ekki komist hjá því að sjá persónuna í óþægilegum draumum
sínum... fyrrverandi félaga sinn, Juliet Branson.
Reyndar var ekki rétt að tala um að komast hjá því. Evan reyndi aldrei að forðast að sjá Juliet.
Þvert á móti, reyndar. Hann hafði reynt að tala við hana í átján mánuði en ekki tekist það. Í dag
gæti Juliet ekki forðast að sjá hann.

–Gaur, ég er bara að segja að fyrst þú vildir
ekki fá ömurlegt verkefni hefðirðu ekki átt að
kýla yfirmann þinn.
Sawyer Branson ranghvolfdi í sér augunum og hélt áfram för sinni eftir ganginum í
byggingunni sem hýsti aðalstöðvar Ómega.
–Láttu ekki svona, Evan, sagði Sawyer við
félaga sinn, ég kýldi hann ekki. Ég hrasaði.
–Já, þú hrasaðir og dast af slysni beint á
kjammann á Burgamy, sagði Evan og gat ekki
annað en hlegið.
Reyndar hlógu allir í Ómega þegar minnst
var á þetta.
Sawyer nam staðar við skrifborðið sitt og
leitaði að hálsbindi í skúffunum. Vissulega
hafði hann slegið yfirmann sinn fyrir hálfum
mánuði, en um neyðartilvik hafði verið að
ræða og Cameron, bróðir hans, hafði ætlað að
gera dálítið enn verra. Hann hafði ætlað að
miða byssu á yfirmanninn.
Þess vegna hafði Sawyer hrasað og dottið
af slysni beint á hökuna á Dennis Burgamy.
En var það Sawyer að kenna þótt Burgamy
hnigi í gólfið eins og tuskudúkka við svo létt
högg?
En með slysinu höfðu þeir Cameron
bjargað lífi unnustu hans, handtekið nokkra
afar vonda karla og í rauninni bjargað heiminum. Að launum fékk Sawyer tveggja vikna
launalaust leyfi frá störfum, takk fyrir kærlega.
Sawyer rótaði í skúffunni. Hvar var árans
bindið? Þetta var fyrsti dagurinn hans í vinnunni og hann gat ekki farið bindislaus inn á
skrifstofu Burgamys, enda þótt snyrtilegur
klæðnaður væri ekki efst á forgangslistanum
í Ómega.