Drury stöðvaði bílinn, dró upp byssuna og reyndi að sjá náungann í gegnum myrkrið og regnið. Ekkert sást. En Drury vissi að hann var þarna.
–Ég er Drury Ryland, lögreglufulltrúi, kallaði hann. –Gakktu fram svo að ég geti séð þig.
Það gerði náunginn ekki, heldur hleypti hann af einu skoti. Áður en Drury gat brugðist við hafði kúlan hæft framrúðuna.
Næstu tvö skot fóru beint í bílvélina. Annað þeirra hlaut að hafa hitt vatnskassann, þar sem gufa tók að stíga upp í loftið.
Drury bölvaði. Þar fór útgönguleiðin. Ef hann hefði viljað flýja, sem hann gerði ekki. Hann vildi finna þennan hálfvita og láta hann borga fyrir stofna til skotbardaga á landareign sinni.
Þar sem skothljóðin höfðu eflaust vakið frændfólk hans og bræður sendi Drury fljótleg textaskilaboð til eins af frændum sínum, Grayson Ryland lögreglustjóra, og bað um hjálp. Hins vegar vonaði Drury að hann myndi klára málið löngu áður en
hjálpin myndi berast.
Drury reif upp bílhurðina og notaði hana til að skýla sér á meðan hann miðaði á skuggaveruna, sem gægðist annað veifið fyrir hornið á bílskúrnum.
Hann varð að ná góðu skoti, því að Drury vildi ekki að skotið endurkastaðist og hitti hugsanlega vinnumann á búgarðinum eða einhvern í nálægum húsum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Eitthvað var öðruvísi en það átti að vera.
Holden Ryland, lögreglumaður í bandarísku alríkislögreglunni, þurfti ekki að treysta innsæi sínu sem lögreglumaður til að vita það. Það var dimmt í húsinu að undanskildu einu daufu ljósi í stofunni. Eigandinn, Nicky Hart, þoldi ekki myrkur og þegar hún var heima voru yfirleitt öll ljós kveikt.
Annað hvort hafði hún ætlað að sleppa spjallinu þeirra eða... Holden ákvað að halda sig við þá skýringu því hún var skárri en hin.
Það var ástæða fyrir því að þau þurftu að tala saman.
Ekki góð ástæða.
Holden lagði höndina á byssuna í hulstrinu og steig út úr bílnum. Hann var kominn nokkur skref þegar hvíta kisan hennar kom þjótandi undan veröndinni. Hún kom beint til hans, vafði sig um fæturna á honum og mjálmaði.
Annað merki um að eitthvað var að.
Nicky hleypti kettinum aldrei út.
Var Nicky þá inni? Ef hún var inni, hafði þá eitthvað komið fyrir hana? Holden blótaði sjálfum sér fyrir að hafa ekki laumast að húsinu. Þá hefði hann lagt lengra í burtu, læðst meðfram húsinu og litið inn um glugga. Ná­ grannarnir hefðu kannski séð það en það var betra en sumt af því sem honum datt í hug núna. Hann hafði ekki gripið til þessarar var­ úðarráðstöfunar af því að hann hafði ekki reiknað með að lenda í vandræðum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Ekki síst ef haft var í huga hvernig og hvers vegna Emmett hafði dáið.
Landon vissi hvernig hann hafði verið myrtur, en ástæðan olli því að hann lá oft andvaka á nóttunni. Morðinginn skyldi hins vegar fá að þola ýmislegt verra en andvökunætur, svo mikið var víst.
Hann horfði út undan sér á einhvern sem nálgaðist hann. Svipurinn á Landon var ekki beinlínis vingjarnlegur, svo að fólk hafði haldið sig í hæfilegri fjarlægð... þar til nú.
Hann var á varðbergi og taugaspenntur svo að hann tók um byssuskeftið, en ekki reyndist þörf á að grípa til vopna. Maðurinn var Grayson Ryland, lögreglustjóri og frændi Landons.
En Grayson var líka nýi yfirmaðurinn hans Rylands.
Blekið var varla þornað á samningi Landons við lögreglustjóraembættið, en hann var nýjasti vörður laganna í Silver Creek. Hann var sömuleiðis nýjasti íbúi Silver Creek-búgarðsins og dvaldist í gestabústaðnum þar til hann fyndi hentuga íbúð. Landon hefði gjarnan viljað að hann hefði komið heim undir betri og skemmtilegri kringumstæðum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Almáttugur.
Hjartað í Sawyer herti ofurlítið á slættinum
og hann þreifaði ósjálfrátt eftir Glock-byssunni sinni sem jakkinn huldi. Það var sorglegt að hann skyldi ósjálfrátt fálma eftir byssunni í brúðkaupsveislu bróður síns. En hann hafði verið nógu lengi í alríkislögreglunni og orðið fyrir skoti nógu oft til að vita að allur var varinn góður.
Betra var líf en dauði.
Sawyer var ekki sá eini sem veitti konunni athygli. Síður en svo. Josh, bróðir hans, og sex frændur af Ryland-ætt voru laganna verðir í Silver Creek. Sawyer tók eftir því að sumir
þeirra fálmuðu eftir vopnum sínum líka.
Hún nam staðar í miðri hlöðunni, sem var skreytt ljósum og blómum, og enda þótt hún væri með sólgleraugu taldi Sawyer víst að hún væri að litast um. Hún hætti því hins vegar þegar hún kom auga á hann.
–Sawyer, sagði hún.
Vegna skvaldursins í gestunum og fiðluleikara sem lék blús og sveitatónlist heyrði Sawyer hana ekki segja nafnið, heldur sá
það bara á skjálfandi vörum hennar. Svo tók hún af sér sólgleraugun og þau horfðust í augu.
Þá bölvaði hann hraustlega.
Hann nennti fjandakornið ekki að standa í þessu í dag. Raunar gilti það um alla daga.
–Cassidy O‘Neal, muldraði hann.

Það var nóg af þeim. Fjórir fulltrúanna voru
líka frændur Josh. Og ef Grayson hefði búist við
að mæta manni með árásarriffil í þessu hefðbundna útkalli, hefði hann örugglega komið með
hina en ekki Josh.
–Þú gerðir mig að fógetafulltrúa, áminnti Josh
hann. –Þetta er hluti af starfinu.
Það hljómaði vel. Eins og eitthvað sem fógetafulltrúi í smábæ segði við yfirmann sinn.
En það var lygi.
Sannleikurinn var sá að Josh hafði komið aftur
heim eftir að hafa farið í leyfi frá FBI til að forðast byssumenn. Árásarriffla. Kúlur í bringuna.
Og blóðugu minningaflækjuna sem hann reyndi
að halda frá sér.
Sú áætlun hafði ekki gengið upp.
Josh notaði sjónaukann til að horfa á byssumanninn ganga fram og aftur á verönd tveggja
hæða búgarðshússins. Maðurinn var greinilega á
verði.
En af hverju?
Verst að Josh gat ímyndað sér nokkrar ástæður
fyrir því af hverju einhver á búgarði gæti þurft
vörð með árásarriffil og engin af ástæðunum
tengdist nokkru löglegu.
Josh rétti Grayson kíkinn svo hann gæti líka
litið á. –Heldurðu að þeir séu að fela fíkniefni í
húsinu?
–Fíkniefni eða byssur, kannski.
Hvort sem það var, hafði umferðin verið mikil
því það var mikið af hjólförum á heimreiðinni.
Það var þessi óvenjulega umferð sem hafði
fengið einhvern til að hringja nafnlaust á fógetaskrifstofuna. Það bætti ekki úr skák að enginn

Wyatt McCabe lögreglufulltrúi stillti kíkinn og
fylgdist með konunni. Lyla Pearson. Hún teymdi
rauða meri inn í hlöðu rétt fyrir aftan litla sveitabýlið og honum sýndist hún vera að tala við
hrossið. Jafnvel eins og hún væri að syngja fyrir
það.
Hún líktist ekki manneskju sem var við það að
fara að fremja glæp.
Ekki enn í það minnsta.
En eitt var víst... hann hafði aldrei hitt hana.
Wyatt var nokkuð viss um að hann hefði munað
eftir því þó að það væri ekki margt sem vakti sérstaka athygli í fari hennar.
Hún var um 175 cm á hæð. Meðalstór. Brúnt
hár bundið í tagl.
Hún var í gallabuxum og snjáðum leðurjakka...
sem var eiginlega einkennisbúningur þeirra sem
unnu með hesta. Það var nokkuð sem hann þekkti
svolítið til þar sem hann hafði unnið á búgarði
fjölskyldunnar.
Wyatt leit á úrið. Klukkan var rétt rúmlega sjö
að morgni sem þýddi að fröken Pearson myndi
fljótlega skipta úr kúrekastelpugallanum yfir í
fötin sem hentuðu aðstoðarforstjóra rannsóknardeildar lögreglunnar í San Antonio. Hann ætlaði
að elta hana þangað líka. Reyndar ætlaði hann
ekki að líta af henni fyrr en hann væri búinn að
átta sig á því hvað væri í gangi.
Hann ætlaði að fá svör við spurningum sínum.
Og þessar spurningar vörðuðu barnið sem hún
bar undir belti.
Það var engin sýnileg kúla á m

Hún bar fingur að vörum, gaf honum merki um
að hafa hljótt.
Hver fjandinn?
Til að gera þetta enn furðulegra, gaf hún hon-
um merki um að koma nær.
Declan velti því fyrir sér. Hann velti líka fyrir
sér að kalla til hennar en hún hristi höfuðið ákaft
og gaf honum aftur merki um að hafa hljóð.
Hann reyndi að sjá hvort hún væri vopnuð en
gat ekki verið viss. En þar sem hún hafði haft gott
tækifæri til að skjóta á hann án þess að gera það,
ákvað Declan að taka áhættu. Hann stakk byss-
unni ekki í slíðrið en gekk nær.
Já, þetta var kona. Um það bil 165 sentímetrar
á hæð. Nokkur hár höfðu sloppið undan derhúf-
unni og honum sýndist hún vera dökkhærð.
–Inn, hvíslaði hún og kinkaði kolli að bakdyr-
unum. –Gerðu það, bætti hún við.
Ef hún var glæpamaður var hún kurteis glæpa-
maður, svo mikið var víst. Síðustu orðin höfðu
engin áhrif á Declan en annað mátti segja um ótt-
ann sem hann heyrði í rödd hennar. Eða eitthvað.
Það var eitthvað sem sagði honum að hún væri
ekki morðingi.
Líklega ekki.
Hann hafði áður haft rangt fyrir sér. Og var
með ör á bringunni til að sanna það.
En stöðvaði það hann?
Honum til vanþóknunar, stöðvaði það hann
ekki. Hann hafði aldrei verið varkár maður og þótt
þetta virtist vera góður tími til að byrja á því, gekk
Declan enn nær og leitaði enn að merkjum um að
hún væri vopnuð.
Allt í lagi, hún var vopnuð.
Dularfulli gesturinn færði jakkann til hliðar og í
ljós kom skammbyssa... Glock... í axlarhulstri. Þar
sem hún gerði enga tilraun til að draga byssuna
upp, gekk Declan enn nær, upp hliðartröppurnar.
Hann benti lík

Hún hikaði aftur en hvessti augun reglulega á
hann. –Allt í lagi. Nei. Þú þarft ekki að koma en
það væri góð hugmynd að einn fulltrúa þinna kæmi
heim og svipaðist um. Þakka þér fyrir, fógeti.
Strax og hún sleit símtalinu, virti Maya hann
fyrir sér, sérstaklega augun. –Fógetinn staðfesti
hver þú værir. Hann vissi að þú værir að koma í
bæinn. Hann hafði þegar skilið eftir skilaboð á símsvaranum mínum heima og nú er maður á leiðinni
heim til að ganga úr skugga um að enginn sé þar.
–Gott, tautaði Slade. En hann treysti heimamönnum ekki. Ef og þegar hann kæmi að húsinu
hennar Mayu, færi hann sjálfur yfir allt þar.
–Fógetinn sagði að ég gæti beðið hérna uns
hann hefur gengið úr skugga um að allt sé í lagi
heima, bætti hún við. Hún starði aðeins lengur á
hann, hnussaði og færði sig svo í farþegasætið svo
hann gæti sest við stýrið.
–Takk. En Slade var nokkuð viss um að hann
hljómaði ekki einlægur, sérstaklega þar sem hann
var bara að þakka henni fyrir að komast að sann