Parker McKenna fraus. Á boðskortinu hafði ekkert verið minnst á að deila fínni máltíð með morðingja, en hann var nokkuð viss um að það orð lýsti best manninum í horninu hægra megin.–Sækjast sér um líkir, tautaði Parker við sjálfan sig.En Parker hafði aðeins drepið þegar annað kom ekki til greina, þegar hann hafði neyðst til að gera það til að vernda einhvern.
Byssuskotin hljóðnuðu. Mattie Collier beið með öndina í hálsinum eftir fleiri skothvellum. Sem betur fer komu þeir ekki. Miðað við það sem sást í beinni útsendingu fréttanna í sjónvarpinu var gíslatökumálinu lokið. Martröðinni var lokið. Einni martröð að minnsta kosti. Mattie deplaði tárunum burtu og vissi að það var kominn tími til að deyja, aftur
–Uss, heyrði Bailey Hodges einhvern segja. Ef þeir finna þig, drepa þeir þig. Bailey reyndi að opna augun til að sjá hver hafði hvíslað þessa viðvörun, en augnlokin hlýddu ekki. Ekki heldur aðrir líkamshlutar. Allt var þykkt og óskýrt. Hver ert þú? tókst Bailey að umla. En einhver greip strax um munn hennar. Láttu ekki heyra í þér, hvíslaði manneskjan aftur. Það var kona. En af hverju hafði hún sagt þetta? Ef þeir finna þig, drepa þeir þig.
Houston Sadler steig af hestinum, tók niður hattinn og sló honum við lær sitt til að hrista af honum mesta rykið sem sest hafði á hann í reiðtúrnum. Bear, hesturinn hans fnæsti í mótmælaskyni þegar Houston leiddi hann inn í hesthúsið svo hann gæti kembt hann. Þeir komust ekki langt. Ekki hreyfa þig, sagði einhver. Houston hafði hvorki tíma til að hreyfa sig né hugsa áður en hann fann fyrir byssuhlaupinu við bak sitt.
Russ Gentry bölvaði í hljóði þegar brúnhærða fegurðardísin gekk inn um dyrnar á Silfurdollara kránni. Fjandinn sjálfur! Hún hafði veitt honum eftirför! Hann hafði komið auga á hana þegar hann rölti frá hótelinu á krána fimmtán mínútum áður. Hún hafði ekið löturhægt eftir götunni fyrir aftan, líkt og hún héldi að hann væri of heimskur eða blindur til að taka eftir silfurlitu Jaguar bifreiðinni. Hann hafði tekið ákvörðun um að hunsa hana, í von um að hún væri villt.
Hljóðið í byssuskoti sendi hjarta Shaws Tolberts, kafteins í lögreglunni í San Antonio, niður í tær. Fjárinn. Þetta mátti ekki gerast. Hann mátti ekki missa einn af þessum gíslum. Ekki skjóta! hrópaði Shaw til rúmlega þrjátíu lögregluþjóna og sérsveitarmanna sem hann hafði látið umkringja Fæðingarsjúkrahús San Antonioborgar. Á sekúndubroti þagnaði allt og allir í kringum hann frusu. Engar óðamála skipanir og skraf heyrðust lengur
Eitthvað var að. Reed Hardin fógeti tók Smith & Wesson skammbyssuna upp úr axlarhulstrinu og steig út úr skítugum pallbílnum sínum. Hælar leðurstígvélanna sukku í jörðina, sem var mjúk eftir rigninguna. Hann lyfti höfðinu. Hlustaði. Það var það sem hann heyrði ekki sem angraði hann. Já, eitthvað var að. Það hefði átt að heyrast í smáfuglunum.
Það tók Jonathan Taylor nokkra stund að átta sig á því að hljóðið sem hann heyrði var ekki hluti af martröð næturinnar. Einhver var að berja að dyrum. Hann leit á klukkuna á náttborðinu og sá að hún var þrjú að nóttu til. Hann bölvaði, svipti af sér sænginni og greip byssuna. Heimsókn á þessum tíma nætur boðaði aldrei neitt gott.
Mason Ryland lögreglufulltrúi vaknaði við öskrið. Augun galopnuðust og Mason staulaðist á fætur af sófanum á skrifstofunni sem hann hafði sofnað á. Teygði sig í skyrtuna sína en fann hana ekki. Honum gekk betur að finna skammbyssuna sem hann hafði lagt á skrifborðið.