Charlotte Reacher vissi hvað það var að vera ein. Að eiga hvorki heimili né fjölskyldu. Að enginn kærði sig um hana. Að enginn elskaði hana. Þessi einmanaleiki hafði orðið henni hvatning til að hefja listkennslu fyrir táningsstúlkur í Tumbleweed í Texas. Þær fjórar sem nú voru hjá henni voru allar fósturbörn sem þörfnuðust hughreystingar og væntumþykju. Hún gekk brosandi um vinnustofuna þar sem stúlkurnar sátu á bak við strigana sem voru óðum að breytast er þær máluðu á þá. Fyrst þegar þær komu á vinnustofuna, fyrir einum og hálfum mánuði, höfðu þær málað gráar og dapurlegar myndir sem sýndu örvæntinguna í lífi þeirra. Það voru ekki allar stúlkur með bikinívöxt, þær höfðu ekki allar áhuga á andlitsfarða, tískublöðum og klappstýrum. Og þær áttu ekki allar foreldra sem höfðu efni á að láta laga galla þeirra. Þær sjálfsöruggu kunnu að blanda geði við fólk, eignast vini og tjá skoðanir sínar, á meðan aðrar vesluðust upp á sálinni, drógu sig í hlé og þjáðust af litlu sjálfstrausti. Grimmir bekkjarfélagar gerðu illt verra með stríðni og fantaskap, svo að stúlkurnar urðu sífellt minni í sér með hverju hnjóðsyrðinu sem þær fengu að heyra. Þannig hafði þetta verið hjá Charlotte sjálfri þegar hún var að alast upp í kerfinu. Fæðingarblettur hafði kallað á
Fyrsta útkallið kom þrjátíu og sjö sekúndum eftir að morgunvaktin hófst. Annabel fagnaði því. Hún hafði átt erfiðan morgun og kaffið var naumast byrjað að hafa áhrif. –Heathrow-flugvöllur, flugstöðvarbygging tvö, fall eftir svima. Komufarþegi frá Finnlandi, engin saga enn. Sextíu og tveggja ára gamall karlmaður. Hugsanlegir höfuðáverkar eftir fallið. –Drífum okkur, sagði Annabel og brosti við félaga sínum í sjúkraflutningunum. Síðan kveikti hún á sírenunni og spennti beltið. –Ég þarf að bæta úr þessum ömurlega morgni með einhverjum hætti, til dæmis með því að bjarga mannslífi. Tom, sem hafði verið félagi hennar lengi, ók út af sjúkrabílastæðinu. Penny á skiptiborðinu veifaði í kveðjuskyni þegar þau keyrðu út á götuna. Morgunumferðin var að mestu liðin hjá. –Aidan? spurði hann og sendi henni samúðarfullt auganráð. Tom var gersemi. Hún gat ekki annað en verið opinská við hann þegar þau voru í vinnunni. Nú leit hún á hann og ranghvolfdi augunum.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Lauren Baker keyrði eftir aðalgötu Eagle Mountain og hugsaði með sér að Courtney Baker mágkona hennar hlyti að elska að búa þarna því rómantíski byggingastíll Viktoríu tímans, sem var allsráðandi í bænum, var algjörlega í hennar anda. Lauren ók rólega og fylgdist með fólk inu sem gekk eftir gangstéttunum í von um að koma auga á ljóshærðan koll Courtney. Auðvitað vissi hún að það yrði ekki svona auðvelt að finna hana en það mátti alltaf halda í vonina. Kvenröddin úr GPStækinu í bílnum sagði henni að taka vinstri beygjuna sem var framundan og nokkrum mínútum síðar lagði hún bílnum fyrir framan lögreglustöð ina sem þjónaði Rayford héraði. Stressuð athugaði hún útlit sitt í baksýnisspeglinum og strauk yfir ljósbrúnt hárið, svo smeygði hún sér út úr bílnum og gekk að inngangi lögreglustöðvarinnar. Það klingdi í bjöllu þegar hún gekk inn í anddyrið. –Halló, sagði kona. –Get ég að stoðað þig? Lauren tók af sér sólgleraugun og virti fyrir sér hvíthærða konuna sem sat við móttöku borðið. Konan var með fjólublá gleraugu, bleiklakkaðar neglur og höfrungaeyrnalokka. –Vantar þig eitthvað, sagði hún aftur?
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Marissa Garcia beygði sig yfir töskuna sína, sem lá á bak við búðarborðið í Kleinuhringjabúð Dörlu, og tók farsímann upp úr henni. Síðan rétti hún úr sér og sendi skilaboð: Er nokkuð að frétta? Hún beið átekta og þegar hún fékk ekkert svar lagði hún símann á borðið við hliðina á kaffivélinni. Hún hlyti að frétta eitthvað fljótlega. Litla bjallan á hurðinni klingdi þegar útidyrnar voru opnaðar. Svo heyrði hún rödd roskins karlmanns. –Hér er nú aldeilis indæll ilmur. Ég vildi að ég gæti unnið með þér allan daginn, Marissa. Hún hló. –Ég veit það. Mér þykir alltaf leiðinlegt að fara héðan, jafnvel þegar vinnudagurinn er búinn. Carl Matheson var hálfáttræður og hafði barist í tveimur styrjöldum, seinni heimsstyrjöldinni og Persaflóa stríðinu. Hann var einn af athyglisverðustu íbúum Fairborn og eftirlætisviðskiptavinur Marissu. Hún brosti hlýlega til hans. –Góðan dag, ofursti. Hvernig hefurðu það? –Ég get ekki kvartað. Ofurstinn var hrukkóttur í framan með falleg, blá augu og skeggbrodda á hökunni. Hann deplaði til hennar auga og brosti er hann ýtti rauðu göngugrindinni sinni inn eftir gólfinu og að glerborðinu í afgreiðslunni.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Þau voru öll sek. Reiðin ólgaði í honum meðan hann las boðskortið sem hann hélt á: Þér er hér með boðið á vígsluathöfn nýja framhaldsskólans í Briar Ridge. Taktu þátt í því að vígja bygginguna með okkur. Hún verður tileinkuð minningu þeirra sem létust í skotárásinni í framhaldsskólanum í Briar Ridge og við skulum fagna nýju upphafi. Kate McKendrick, skólastjóri framhaldsskólans í Briar Ridge. Hann kreppti hnefana. Fyrir 15 árum síðan hafði skotárásin í skólanum klofið bæinn. Fjórir nemendur höfðu látist og einn kennari og margir særst. Ned Hodgins, sem stóð fyrir árásinni, hafði síðan skotið sig. Bekkjarfélagar hans höfðu verið í áfalli. Engum hafði dottið í hug að Ned gæti gert eitthvað þessu líkt en allir höfðu verið of uppteknir á íþróttaleikjum, dansleikjum og í félagslífinu til að taka eftir því að Ned var illa staddur. Að aðrir voru líka skildir útundan. Hann opnaði árbókina og klippti út myndirnar af öllum þeim sem höfðu ekki komið vel fram við Ned. Gert eitthvað á hlut hans. Hann lagði myndirnar skipulega á eldhúsborðið. Þau voru öll svo vinsæl. En eigingjörn. Hann bankaði á myndina af Kate með fingrinum. Hún hafði viljað láta rífa gamla skólann. Eyðileggja fortíðina. Þurrka hana burtu eins og ekkert hefði gerst. Hún varð að gjalda fyrir það.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Kara Holland stóð í myrkrinu og beið eftir morð ingjanum. Hún heyrði sinn eigin hjartslátt þegar hún hallaði sér að hlöðuveggnum, hún reyndi að hlusta en heyrði ekki neitt. Ekki ennþá. En hún hafði gert allt það sem henni datt í hug til þess að lokka hann fram. Og hún var tilbúin. Hún var með Glock byssuna í hendinni og hún kunni að nota hana, því mátti þakka þjálfun hennar. Ef það mistækist þá ætlaði hún að nota þjálfun sína í varnarbrögðum. Það var hins vegar ekki öruggt að hún myndi ná að stoppa hann en hún varð að reyna. Hún var orðin þreytt á því að búa við þennan kæfandi ótta. Loksins heyrði hún eitthvað. Þetta var bíll. Síðan heyrði hún dyr lokast. Hann hafði loks ins komið. Það næsta sem hún heyrði var fótatak. Hann fór hægt yfir. Varlega. Hann gekk beint að hlöðunni. Hún hafði slökkt öll ljós nema í hnakka geymslunni og hún hafði skilið eftir rifu á hurðinni svo að ljósið lýsti aðeins fram. Hún hélt sig í skugganum við baggana þannig að þegar morðinginn kæmi inn þá myndi hún sjá hann. Kara heyrði í honum.
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók
Staðan hefði verið allt önnur ef Bella Greene hefði hitt nýjasta starfsmann lögregludeildar Dawn héraðs sex mánuðum fyrr. Þá hefði hún getað fylgst með honum stíga út úr sportbílnum sínum, klæddan gallabuxum sem fóru honum syndsamlega vel og skartandi brosi sem fengið hefði hvaða kvenpersónu sem var til þess að kikna í hnjánum og samræður þeirra hefðu hafist á áhugaverðum nótum. Þær samræður hefðu hæglega getað innifalið svo lítið daður og jafnvel örlítinn kinnroða þar sem hún var aldrei þessu vant ekki klædd vinnugalla heldur í sínum fínasta kjól og á háum hælum. En orðsendingin sem hún hélt í hendi sér... svo fast að neglurnar skárust inn í lófa hennar... klippti á öll eðlileg viðbrögð af hennar hálfu. Bella kærði sig því kollótta um hve myndarlegur náunginn var með sitt sólbrúna hörund, dökku augu, breiðu augabrúnir, hvassa nef, sterklega vangasvip og hrafnsvarta, sléttgreidda hár. Útlitið gerði það samt að verkum að æskuást hennar á A.C. Slater í kvikmyndinni Bjargað af bjöllunni var það fyrsta sem kom upp í huga hennar þegar hún sá hann stíga út úr bílnum. En ekkert af þessu skipti máli því staðreyndin var sú að hún þekkti þennan náunga ekki nokkurn skapaðan hlut og bláókunnugur karlmaður var ekki manneskja sem Bella kaus að hitta þarna við bilaða pallbílinn sinn á fáförnum sveitavegi. Allra síst eftir að hún hafði verið að enda við að rekast á orðsendinguna í verkfærakassanum sínum þegar hann ók í kant og stöðvaði bifreiðina handan vegarins til
Eignastu þessa bók sem rafbók núna!
Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók