Ísmolarnir bráðnuðu í vodkaglasinu hennar Miu Palinski. Það var táknrænt fyrir framtíð hennar og hvernig hún var að verða að engu fyrir framan nefið á henni.
Hún var nýorðin þrítug. Engu skipti þótt hún minnti sig margoft á að það væri kominn tími til að sættast við nýja lífið,
henni fannst samt að það hefði átt að vera hún sem sveif yfir gólfið í leikhúsinu í þokkafullum dansi.
Hún virti fyrir sér píanóleikarann hinum megin á barnum og velti því fyrir sér hvort þessi þunnhærði maður hefði einhvern tíma átt sér stærri drauma en að spila gamla slagara á fínum hótelbar í miðborg Boise. Flestir listamenn höfðu átt sér drauma um frægð og frama. Mia gat að minnsta kosti huggað sig við að hún var ekki sú eina sem farið hafði á mis við drauma sína.
Ekki sá hún ofsjónum yfir því að yndislegu nemendurnir hennar fengju tækifæri til að njóta sín í hlutverkum sínum sem
brúðkaupsgestir í uppsetningu Ungmennalistaklúbbs Idaho á Þyrnirós við tónlist Tsjaíkovskís. Verra þótti henni þó að vera föst baksviðs með frú Rosellino, sem var sannfærð um að sex ára gömul dóttir sín yrði heimsins frægasta dansmær.
Danskennararnir kölluðu mæðurnar sem óðu í villu og svíma varðandi framtíð barna sinna gjarnan hugsjónakonurnar. Madison Rosellino kæmist til dæmis aldrei í listaskóla nema henni tækist fyrir eitthvert kraftaverk að verða taktviss
og hætta að bora í nefið á sér meðan á sýningu stóð.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Á hverjum einasta morgni í þrjátíu ár, eða alla ævina, hafði Kylie Chatterson vaknað ein.
Þar til núna.
Hún velti sér á hliðina á fínu hóteldýnunni og glaðvaknaði.
Ljóshærður karlmaður, sem minnti á engil, lá við hliðina á henni og lét fara vel um sig.
Hver í ósköpunum var hann og hvernig hafði hann komist þangað?
Stæltur líkaminn var skorinn eins og marmarastytta af grískum guði, en þetta listaverk var mun hlýrra og raunverulegra.
Morgunsólin skein skært inn um gluggann, sem hún hafði greinilega gleymt að draga fyrir, og varpaði óþarfa ljósi á vaxandi skömm hennar.
Kylie hélt niðri í sér andanum og skipaði líkama sínum að halda kyrru fyrir svo að höfuðið á henni gæti áttað sig á staðreyndum málsins. Allt hringsnerist fyrir augunum á henni.
Fyrsta staðreynd var sú að hún hafði flogið til Reno til að taka þátt í blönduðu gæsapartýi vinkonu sinnar daginn áður. Þetta var herbergið sem henni hafði verið úthlutað í upphafi, vegna þess að skrautlega ferðataskan hennar stóð á töskuhillunni við fótagaflinn. Hún var að minnsta kosti þar sem hún átti að vera. Það var gott.
Önnur staðreynd: Hún mundi eftir því að hafa hitt nokkra

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

4. september
Kæri hermaður.
Ég heiti Hunter Walker. Ég er í fimmta bekk hjá ungfrú Gregson. Ég á heima í Sugar Falls í Idaho, sem er leiðinlegasti bær í heimi. Mér finnst gaman í fótbolta og hafnabolta, en mamma vill ekki leyfa mér að spila. Amma segir að pabbi hafi verið besti fótboltamaður sem Sugar Falls hafi nokkurn tíma átt, en hann dó þegar ég var lítill. Fyrst ég má ekki spila hef ég ekkert að gera þegar mamma er að vinna eða með vinkonum sínum.
Mamma er ágæt, en alltof mikið fyrir stelpudót. Hún á flott bakarí sem er frægt fyrir smákökur og vinkonur hennar eru alltaf að reyna að finna eitthvað handa mér að gera. Mia frænka fór með mig í jóga, en mér fannst hundleiðinlegt að vera eini strákurinn. Amma vill að mamma leyfi mér að spila fótbolta, en mamma neitar. Hún segir að amma sé of ýtin og þurfi að slaka á.
Amma er ágæt, nema þegar hún kaupir á mig föt sem eru ljót og alltof stór. Ég fæ aldrei að gera neitt skemmtilegt. Stundum sakna ég pabba, þó að ég muni ekki eftir honum. Það væri gaman að geta stundum talað við karlmann. Ég á eiginlega ekkert sameiginlegt með hinum strákunum í bekknum og þeir gera oft grín að mér.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Ég er að leita að Dallas Dalton. Nick Brand stóð í dyrunum á einum bragganum sem smalarnir höfðu til afnota á búgarðinum Bogna tré.
–Dally! kallaði einn kúrekinn svo hátt að hann yfirgnæfði hávært spjall félaga sinna. Kúrekinn var í stígvélum og með
handklæði um sig miðjan. –Gestur!
Nick tók af sér speglasólgleraugun og stakk þeim í brjóstvasann á bláa jakkanum sínum. Hann stakk í stúf í jakkafötunum á búgarði föðurbróður síns. En hann var ekki þangað kominn til að taka sér frí frá lögmannsstörfunum í Chicago.
Hann var þarna í viðskiptaerindum.
Annar smali, stuttur og nokkuð digur, kallaði á hana aftur.
–Jeremías Jósepsson, hvað gengur eiginlega á? Dallas settist upp leiftursnöggt eins og kassatrúður.
Smalinn benti á Nick. –Þessi stífi þarna.
Dallas barðist við að taka óstýriláta, dökka hárið frá augunum. Hún stundi af gremju, sparkaði af sér sænginni og stökk svo niður úr kojunni. Berfætt, í rifnum gallabuxum og snjáðum Johnny Cash-bol gekk hún til Nicks.
–Ég er að leita að Dallas Dalton, sagði Nick ringlaður.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Dallas neri stírurnar úr augunum og geispaði hástöfum áður
en hún svaraði. –Þú ert búinn að finna hana.
Nick starði steinhissa á svartlakkaðar neglurnar á konunni.
–Ert þú Dallas Dalton?

–Endurreikna.
Casey Brand hafði verið í þungum þönkum en hrökk upp úr þeim þegar ferðaleiðsögutækið truflaði dagdraumana.
Hún tók fastar um stýrið á sendibílnum og leit á skjáinn.
–Endurreikna.
–Nei! hrópaði Casey á apparatið. –Þú átt ekki að endurreikna.
–Endurreikna.
Kortið á skjá leiðsögubúnaðarins var horfið og í staðinn birtist aðeins eitt orð. Leita. Hún hafði ekki komið á búgarð
frændfólks síns frá því að hún var unglingur og treysti því
ekki að hún fyndi hann hjálparlaust. Hún þurfti á leiðsögutæki að halda. Casey sló létt á skjáinn.
–Fari það og veri. Hún yrði að stansa.
Ferðin frá Chicago til Montana hafði verið þyrnum stráð.
Ferðalagið hafði meðal annars einkennst af svakalegu þrumuveðri, vegavinnu, vondum mat, hræðilegum tíðaverkjum og bíl sem var svo kraftlaus að hún dreif varla upp brekku. Þessa stundina var hún einmitt að silast upp eina brekkuna.
–Svona nú, heimski bíll, þú getur þetta!

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þegar hún var komin hálfa leiðina upp blikkaði vélarljósið nokkrum sinnum og slokknaði svo.

–Vertu snöggur að því. Snúðu þér svo við. Maðurinn renndi upp, en festi ekki beltið. Skyrtan var fráhneppt. Hann lyfti höndunum upp á nýjan leik og sneri sér hægt við. –Af hverju ertu að elta mig? spurði Taylor höstug og miðaði byssunni á hann. –Stjórinn skipaði mér að gera það, svaraði maðurinn og horfði án afláts á byssuhlaupið. –Föðurbróðir þinn bað mig um að veita þér eftirför og sjá til þess að þú værir örugg. Það er ég einmitt að gera. Taylor hvessti augun á úfna kúrekann án þess að láta byss una síga. Aðeins var sólarhringur síðan hún lagði af stað í leiðangurinn upp á vatnaskilin miklu. Hún hafði gleymt ýmsu varðandi hálendisferðir í áranna rás, en hún hafði ferðast víða um heim í viðskiptaerindum og var ævinlega vel á verði. Þegar hún varð þess vör að henni var veitt eftirför hafði hún beðið dögunar og síðan farið í hring til að læðast að kúrekanum og koma honum að óvörum. Það hafði reynst auðveldara en hún hugði. Líklega var tóma áfengisflaskan sem lá hjá pjönkum hans skýringin á því. Maðurinn var drykkjurútur. –Vinnurðu á búgarðinum Bogna tré? Kúrekinn kinkaði kolli. Hann var reyndar kunnuglegur. Hún mundi eftir kúreka sem hafði tekið ofan fyrir henni daginn sem hún kom á búgarð Hanks, frænda síns. En það þýddi ekki að Hank hefði beðið hann um þetta. Hann hafði ekki minnst á það einu orði áður en hún fór. –Ég ætla að láta hendurnar síga, kona góð. Heyrirðu það? sagði maðurinn, eins og hann gengi með þá grillu að það væri hann, sem hefði töglin og hagldirnar á þessari stundu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

London Davenport stansaði við útidyrnar á bústað Tylers Brand, fór úr kúrekastígvélunum og stakk þeim undir handlegginn. Engin ljós voru kveikt í stóra íbúðarhúsinu og ekki heldur í bústaðnum. Það var sumar og lífið á nautgripabúgarði Brand-fjölskyldunnar í Montana byrjaði yfirleitt fyrir sólarupprás. London virtist vera sú eina sem var nógu vitlaus til að vera að sniglast eftir miðnætti. Þetta er bilun. Það var henni efst í huga er hún tók um húninn og opnaði dyrnar gætilega. Á ganginum í stóra, opna rýminu í fábrotna bjálkakofanum hans Tylers logaði aðeins næturljós. Inn af ganginum voru nokkur lítil herbergi en svefnherbergi Tylers var hinum megin í kofanum. Þangað stefndi London, eins hljóðlega og henni var unnt. Systir Tylers var að fara að gifta sig og svaramaðurinn, Logan Wolf, lögregluþjónn frá San Diego, gisti í kofanum. Síst af öllu vildi hún láta hann koma að sér þar sem hún var að læðupokast inni í herbergi Tylers eins og lostafull unglingsstúlka. Þegar hún kom að herberginu stóð hún kyrr í myrkrinu um stund og velti því fyrir sér hvort hún ætti að taka í húninn eða ekki. Ef hurðin var læst gæti hún læðst

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Svo sannarlega, sagði Logan. Logan rétti félaga sínum ratsjána, tók blokk sína og skriffæri og arkaði yfir veginn að bílnum sem hann hafði stöðvað. Það yrði síðasta verk hans áður en hann færi í fríið að láta ökumanninn fá vel útilátna sekt. Josephine Brand leit um öxl og sá bifhjólalögregluþjóninn skálma í áttina til hennar. Hún opnaði hanskahólfið og leitaði sem óð væri að skráningarskírteininu og tryggingakvittuninni. Hvort tveggja var jafnan í umslagi ofan á leið beiningabæklingnum með bílnum, en nú var umslagið horfið. –Ég trúi þessu ekki. Josephine lokaði hólfinu og leitaði í veskinu sínu. Hún var þegar orðin of sein. Það þoldi hún ekki og því kom það afar sjaldan fyrir hana. En hún hafði lent í rifrildi við Brice, kærastann sinn, kvöldið áður og ósamkomulagið hafði enst alla nóttina. Þau deildu sjaldan, en þegar þau gerðust það varð rifrildið langt og sárt. Hún var vansvefta og þreytt, tilfinningalega örmagna eftir rifrildið og nú fengi hún fyrstu hraðasektina í áraraðir. –Frábært, muldraði hún, alveg frábært. Ekkert fannst í veskinu svo að Josephine stundi af gremju og stakk því aftur í töskuna sína. Ökuskírteinið var hins vegar tilbúið. –Góðan dag, sagði Logan sem hafði virt fyrir sér bílinn og ökumanninn þegar hann gekk yfir veginn. Ekkert undarlegt virtist vera á seyði, svo að þetta var áreiðanlega eins og hver annar hraðakstur. –Góðan dag, svaraði hún og rétti honum ökuskírteinið. Logan kom sér vel fyrir við hliðarspegilinn, tók við skírteininu og skoðaði það. –Veistu hvað þú ókst hratt?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.