Fyrir tæpum tveimur tímum hafði Daisy Lennox staðið við
svefnherbergisgluggann og andað að sér ilminum frá blómagarði
móður sinnar. Andvarinn gældi við vanga hennar með loforði um
fallegan vordag í Steamboat Springs, Colorado. Fullkominn dag
fyrir brúðkaup.
Brúðkaupið hennar.
Hún hafði lokað augunum og notið eftirvæntingarinnar, fundið
spennuna fara um sig. Þegar náttaði yrði hún frú Reid Foster. Það
hafði virst... ótrúlegt að dagurinn væri loks kominn, að draumar
hennar væru að rætast.
Það hafði verið svo náttúrulegt að verða ástfangin af Reid.
Áreynslulaust. Hann hafði verið hluti af tilveru hennar næstum
eins lengi og hún mundi eftir sér, jafnvel þótt það hefði tekið
hann fáránlega langan tíma að sjá hana sem eitthvað annað en litlu
systur besta vinar síns.
En þegar sú sýn breyttist höfðu þau ekki efast um tenginguna.
Og þegar hann hafði beðið hennar árið áður, kvöldið sem hún
útskrifaðist frá háskólanum í Colorado, hafði hún játast honum
án hiks. Hún gat ekki ímyndað sér að lifa án hans.
Með Reid fannst henni hún vera heil. Ást Reids eyddi þeirri
tilfinningu að hún ætti hvergi heima, að hún passaði ekki inn í
hópinn, tilfinningu sem hafði fylgt henni frá barnæsku.
Já. Þegar Daisy hafði vaknað og séð sólríkan dag, fundið ilminn í hlýjum andvaranum, hafði hún verið full af von og gleði,
hafði ekki haft neina ástæðu til að gruna að eitthvað gæti skemmt
framtíðina.

Heitu, letilegu sumardagarnir gætu ekki komið nógu fljótt.
Jæja, að minnsta kosti hvað hitann varðaði. Enginn sem bjó í
Steamboat Springs myndi lýsa sumrunum sem letilegum. Tíminn núnavar letilegur. Afslappandi. Kannski endurnærandi.
Ekki hjá Haley Foster. Henni hundleiddist.
Það var furðulegt. Vetrarvertíðin með öllum skíðamönnunum var að baki og áður en sumarvertíðin kæmi á fullu, ætti hún
að njóta rólegheitanna. Þannig hafði það alltaf verið. Þetta árið
var hún hins vegar... eirðarlaus.
Meira en það. Henni fannst hún stöðugt vera að bíða þess að
eitt hvað... hvað sem er... gerðist. Hún vissi ekki hvað. Bara
eitt hvað.
Og þess vegna gat hún ekki beðið eftir sumrinu. Túristarnir
kæmu til að eyða fríunum sínum hérna og fara í flúðasiglingar,
gönguferðir, á kanóa og gera annað sem var í boði. Þá myndi
syfjulegur bærinn vakna á ný. Þá yrði hún önnum kafin allan
daginn og hefði ekki tíma til að velta fyrir sér eirðarleysi.
Hún andvarpaði og hallaði sér aftur í sætinu á Beanery,
kaffi húsinu í bænum, og reyndi að fylgjast með Suzette
Solomon vinkonu sinni. Þær höfðu farið saman í spinningtíma
snemma á laugardagsmorgninum, nú áttu þær að gera vel við
sig með heitum drykk og spjalli.
Suzette var að segja fyndna sögu um einn af nemendunum
hennar í fjórða bekk. Haley hló og skaut inn orði hér og þar,
samt gat hún ekki slakað á. Fjandinn! Hún hafði talið að púl

Jólin voru að leggja allt undir sig í Steamboat Springs,
Colorado. Kransar með rauðum slaufum héngu á hurðum og
gluggum, ljósastaurar og búðargluggar voru prýddir marglitum
ljósum, jólalög ómuðu alls staðar. Hvert sem Cole Foster leit,
sá hann fólk ljóma af gleði.
Nokkrir ferðamannanna gengu hratt, annað hvort af því að
þeir voru vanir hraða stórborga eða ákveðnir í að ná áfangastað
sínum eftir að hafa notað daginn í innkaup eða að renna sér á
skíðum. Eða bæði. Flestir röltu þó rólega um, nutu þess að sjá
bæinn í sínu fínasta jólapússi.
Heimamenn voru flestir mitt á milli, voru hvorki á þönum
né að hangsa, þó greinilega annað hvort á leið í vinnu eða heim
til sín. Alla jafna væri hann einn þeirra, sérstaklega eftir langan
dag í íþróttavörubúðinni sem fjölskyldan hans átti. Í dag ætlaði
hann hins vegar ekki heim.
Hann stansaði og stakk höndunum í jakkavasana, andaði að
sér fersku, köldu desemberloftinu og gaf sér tíma til að ná áttum. Feit snjókorn liðu niður af himninum og bættu enn útlit
jólaþorpsins. Hann gat ekki annað en viðurkennt að þetta var
fallegt kvöld.
Byrðin hvarf hins vegar ekki af herðum hans. Kvíðinn
minnkaði ekki. Þetta árið var hann líkari Trölla en jólasveininum... og það var bara honum sjálfum að kenna.
Hann hafði beðið of lengi með að gera eitthvað í tilfinning

Barnaraddir, skærar og glaðlegar, heyrðust í síðdegissólinni.
Nokkrum húsum frá malaði sláttuvél. Golan kom með ilm af
grillkolum og hamborgurum. Bílar óku hjá, það skrjáfaði í laufblöðum og fuglar sungu. Gatan var lifandi, full af venjulegum
hljóðum og lykt vorsins.
Það venjulega var athvarf sem flestir hugsuðu ekkert út í,
hugsaði Seth Foster höfuðsmaður. Flestir almennir borgarar.
Hann hafði hins vegar kvatt það venjulega á meðan hann var í
Afganistan.
Hann hafði komið aftur til Bandaríkjanna tæpri viku fyrr og í
dag hafði Seth keyrt að heimili foreldra sinna í Portland, Oregon,
þar sem hann ætlaði að vera í leyfinu sínu. Fjögurra vikna hvíld
var framundan. Hann ætlaði að gera venjulega hluti alla dagana.
Hluti eins og að borða heimalagaðan mat með fjölskyldunni,
kýta við eldri bræður sína tvo, tengjast foreldrunum á ný og sitja
á verönd hússins sem hann hafði alist upp í og drekka bjór með
bræðrum sínum. Eins og hann gerði núna.
Seth hafði hlakkað til þessarar stundar, þegar lífið... um
tíma... yrði eðlilegt aftur.
Auðvitað hafði hann ekki búist við að bjáninn bróðir hans
hefði átt sér leyndarmál mánuðum saman. Eða að Jace veldi
þessa stund til að segja frá því, og að það eyðilegði allar áætlanir
Seths fyrir venjulega heimsókn.
Seth fékk sér stóran sopa af bjórnum og leit á Jace, bróðurinn
í miðið. Eldri bróðir þeirra, Grady, virtist jafn hissa á orðum
Jace en hafði ákveðið að þegja. Hann hafði þó ekki farið burt og
látið hina bræðurna útkljá málin. Nei, hann beið og fylgdist með

Sumir dagar byrja illa og enda vel. Aðrir dagar byrja illa og
versna bara. Þrátt fyrir bestu tilraunir Melanie Prentiss til að bæta
daginn, virtist hann ætla að vera af seinni gerðinni.
Dagurinn hafði byrjað á því að hún kveikti í hárinu á sér. Jæja,
brenndi það. Hún hafði bara ætlað að hita augnskuggapensilinn
svo liturinn væri meðfærilegri. Hún hafði ætlað að vera með stór
og falleg augu, ekki að líta út fyrir að hafa naumlega sloppið úr
brennandi byggingu.
Melanie fitlaði við brennda hárið við hægra gagnaugað og andvarpaði. Á þeim tímapunkti hefði hún átt að taka mark á fyrirboðanum og tilkynna sig veika. En þar sem móðir hennar hafði kennt
henni að vera dugleg, hafði hún haldið áfram... og sullar stórum
macchiatoyfir kjöltuna á sér í bílnum, á leiðinni í vinnuna. Það
óhapp hafði næstum ollið aftanákeyrslu. Svo ekki sé minnst á þá
óþægilegu tilfinningu að fá rjúkandi heitan kaffidrykkinn á lærin.
En sneri hún bílnum við og hélt heim eins og allar skynsamar
manneskjur hefðu gert? Nei. Hún sá heldur betur eftir því þegar
hún gekk inn í skrifstofubygginguna, á hraðri ferð því hún var
þegar orðin of sein, og festi hælinn í gúmmímottunni í anddyrinu.
Hún hafði flogið fram fyrir sig eins og vængbrotinn fugl og lent
á kaffiblautum fötunum fyrir framan lyftuna. Skórinn hafði orðið
eftir í mottunni.
Og nú þetta.
Melanie gretti sig og horfði á skilaboðin sem yfirmaður
hennar hafði párað á miða og fest á tölvuskjáinn hennar. Melanie!

Þetta eru mistök.
Olivia Markham-Foster vissi það strax og hún gekk inn á
dauflýstan ítalskan veitingastað. Hún hafði komið snemma til
að skoða umhverfið og þjónninn hafði leitt hana að borði í
horn inu þar sem gott næði var. Hún var þakklát fyrir næðið en
rómantískt andrúmsloftið passaði ekki. Ást og tæling liðu um
loftið, drupu af tónum kvöldverðartónlistarinnar og fengu magann á henni til að herpast saman.
Ó, já. Þetta voru mistök.
Hún fékk gæsahúð og skalf öll. Hún fékk sér sopa af rauðvíninu áður en hún setti hendurnar í kjöltuna. Þetta kvöld snerist ekki um rómantík eða tælingu, en Grady... Jæja, hún bjóst
við að hann gengi inn, sæi hana sitjandi þarna og drægi ranga
ályktun.
Maðurinn hennar var harður náungi en þó afar rómantískur,
með blítt hjarta sem trúði á hamingju til æviloka af sama ákafa
og hann trúði á hafnabolta. Við það bættist að þegar Grady vildi
eitthvað, fékk hann það yfirleitt og þetta kvöld hlaut að verða
erfitt. Hann yrði ekki ánægður með það sem hún ætlaði að segja.
En Olivia hafði tekið ákvörðun og ætlaði að fylgja áætlun
sinni... jafnvel þótt það væri bjánalegt að fá hann inn á svona
fallegan veitingastað í kvöldmat. Staðsetningin var Samönthu
að kenna en nú var of seint að breyta því. Líf Gradys valt einnig
á þessu. Að halda svona áfram, föst á öndverðum meiði, særði

Gatan var mannlaus í morgunsárið. Geislar sólarinnar dönsuðu yfir
húsþökum múrsteinsbygginganna og Lexi Preston sem húkti í tröppunum fyrir utan dökklita byggingu. Hún hélt lófunum að vöngum
sér og fylgdist með vindhviðu þeyta haustlaufunum til. Andrúmsloftið var í svalara lagi en það var bara notalegt eftir að þurft að
dúsa í bílnum samfellt í einn og hálfan sólarhring.
Það var að verða hálft ár frá því hún kom í fyrsta skipti til Brevia
í Norður Karólínufylki. Hún gerði sér ekki miklar væntingar um
við tökurnar nú fremur en þá en var of örvæntingarfull til að hafa
áhyggjur af því. Hún lygndi aftur augunum... bara eitt lítið andartak,
sagði hún við sjálfa sig... en hlaut síðan að hafa sofnað. Sólin var
komin hátt á loft þegar hún hrökk upp við það að einhver ýtti við
fætinum á henni. Hún klöngraðist á fætur, skömmustuleg yfir að
hafa sofnað á verðinum.
−Hvað í fjandanum ert þú að vilja hingað? Hvell rödd Júlíu
Callahan skar í gegnum þögnina.
Lexi hörfaði ósjálfrátt. Hún var vissulega örvæntingarfull en Júlía
hafði fulla ástæðu til að hatast við hana. –Ég þarf á aðstoð þinni að
halda, tókst henni samt sem áður að stynja upp. −Ég get ekki leitað
til nokkurs annars.
Fagurlega snyrtar augnabrúnir Júlíu lyftust. Lexi vildi óska að
hún hefði sömu hæfileika til að tjá sig án orða. Hún fann hreint og
beint hvernig reiðina geislaði frá hinni konunni. En hnyklaðar brúnir
og herptar varir Júlíu drógu þó ekki úr fegurð hennar. Þetta var
grannvaxin kona, ljóshærð og nokkrum þumlungum hærri en Lexi.
Suðræn fegurðardrottning í orðsins fyllstu merkingu en Lexi vissi að
meira var spunnið í hana en fegurðin eins og sér. Það vissi hún eftir

Julia Morgan kveikti á síðustu eldspýtunni, ákveðin í að eyðileggja bréfið sem hún hélt á. Hún var afar meðvituð um mistökin
sem hún hafði gert í lífinu en að sjá þau prentuð á bréf með fínum haus var meira en hún þoldi núna. Hún færði titrandi logann
að bréfinu en annar rakur vindgustur slökkti hann.
Fjöllin sem umkringdu heimabæ hennar, Brevia í NorðurKarólínu, voru alræmd fyrir rakann á seinni hluta vetrar. Jafnvel
þótt ekki hefði rignt í nokkra daga, hékk rakinn í köldu marsloftinu þetta síðdegi og kuldinn náði inn að beini.
Með gremjuandvarpi vöðlaði hún bréfið saman í litla kúlu. Á
mistakalistann mátti bæta við því að geta ekki eyðilagt eitt blaðsnifsi. Hún kraup niður á raka jörðina og henti notuðu eldspýtunni í rusladall, þar sem hinar voru.
Hún hunsaði sírenuvæl frá hraðbrautinni fyrir ofan sig. Nokkrum mínútum fyrr hafði hún keyrt út af veginum og klifrað niður
brekkuna, hafði þurft smástund til að bæla niður kvíðann sem
kraumaði innra með henni.
Í nokkrar sekúndur horfðu hún á greinar furutrjánna fyrir neðan
hrygginn sem hún var á og hjartslátturinn varð eðlilegur á ný.
Síðan hún hafði komið til heimabæjar síns fyrir tæpum
tveimur árum, hafði ást hennar á skóginum komið henni á
óvart. Hún hafði aldrei verið mikið fyrir náttúruna, sígaunatilveran hafði leitt hana frá einni borginni til þeirrar næstu. Það
var hennar fallega syni að þakka að Julia var nú í Brevia og
þéttur skógurinn sem umkringdi bæinn fyllti hana friði sem hún
hafði saknað árum saman, án þess að átta sig á því.
Að kveikja eld hafði ekki verið merkileg áætlun en það var
ekkert nýtt fyrir Juliu að gera hlutina óundirbúna. Hún dró and