Evie Dunn dró fæturna undan óþægilegu flugvallarsætinu og andvarpaði mæðulega. Tveggja tíma bið í flugstöðinni hafði reynt á þolinmæðina. Svo líkaði henni ekki við flugvelli. Of margir voru að fara, of margir daprir, of margir að kveðja. Hún leit á pappaspjaldið sem hún hélt á og fylgdi stöfunum með vísifingri. Litli bróðir verðandi mágkonu hennar kæmi með tólfvélinni frá Los Angeles, í gegnum Sydney, og hún hafði samþykkt að sækja hann.

Veikindaleyfi? æpti Rob Klassen, trúði því ekki sem hann heyrði ritstjóra World Week, alþjóðlega tímaritsins sem fjallaði um það sem efst var á baugi og sem hann hafði unnið hjá sem fréttaljósmyndari í tólf ár, segja. –Ég er ekki veikur! Gary Wallanger tók af sér gleraugun og fleygði þeim á skrifborðið sem var þakið próförkum frá Rob sem sýndu skærur í litlum bæ nálægt landamærum Ras Ajdir milli Túnis og Líbíu.

Velkomin til Cozumel, sagði flugfreyjan um leið og flugvélin stöðvaðist. Einkennisklæddu og vopnuðu mennirnir sem tóku sér stöðu milli flugvélarinnar og flugstöðvarinnar voru ekki beinlínis sú móttökunefnd sem Cate Calloway fannst sýna bestu gestrisn­ina en nærvera þeirra hafði þó ekki sömu áhrif á hana og þegar hún kom fyrst til þessarar mexíkósku eyju

Tucker MacKinnon tók krappar beygjurnar á Whisper-fjalli á háskalegum hraða. Þetta var dæmigerður júnímorgunn í SuðurKarólínu, sólin var heit og rakinn hræðilegur. Skap hans var eins. Allir í MacKinnon-fjölskyldunni gátu staðfest að Tucker átti oft erfitt með skap sitt. Gott var að leita til hans ef skýstrókur var á leiðinni. Hann hafði átt við skröltorma og svartbirni. 

Reily Eckardt sat í aftursæti lögreglubílsins, sveitt í lófunum og titrandi af hræðslu. Hendur hennar skulfu og hún var mjög miður sín. Eftir að hún lagði af stað frá Montana fyrir þremur dögum hafði allt gengið á afturfótunum, en þetta var verra en allt annað. Hún var allslaus á ókunnugum stað einhvers staðar í Colorado. Fljótlega eftir að hún lagði af stað hafði lögreglan stöðvað hana fyrir of hraðan akstur við fylkismörk Wyoming.

Kæra Dagbók, Það er opinbert: Ég er ÁSTFANGIN. Lesley og ég fórum í apótekið eftir skóla til að kaupa ís í rótar bjór af því að það var svo rosalega heitt úti og líka af því að mig langaði til að sjá DEAN. Len ljóti, sem hékk við gosvélina, eins og alltaf, sagði. –Þú ættir kannski að hafa rótarbjórinn sykur lausan, Gabby gorvömb.

Hann er slökkviliðsmaður. –Getur ekki verið. Danskennari. Sérhæfir sig í argentískum tangó. –Góða. Buxurnar hans eru ekki nógu þröngar og hann er ekki nógu góður með sig. Hann er með fallegar hendur. Ég skal veðja að hann er skurðlæknir. Rosemary Jeffers brosti yfir martiniglasið sitt meðan bestu vinkonurnar þrjár skeggræddu um manninn við barinn hægra megin við hana. Hún sneri sér ekki við til að horfa.

Will tautaði undan sænginni. –Fyrirgefðu, mamma. Jeminn. Eftir að hafa hvesst augun á þá aðeins lengur lyfti hún þunnri sænginni upp og breiddi ullarteppið yfir litlu líkamana. –Svo er þetta engin keppni. Þið eruð báðir litlir strákapinnar. Ég verð að ylja ykkur strax, annars finn ég bara tvö grýlukerti í rúminu í fyrramálið. Hún byrjaði að breiða yfir þá með ýktum tilburðum svo þeir gátu ekki annað en flissað.