Dagurinn byrjaði ósköp venjulega.
Hinn þrjátíu og sex ára gamli Woodrow Alexander, sem alltaf var kallaður Wood, vatt sér fram úr rúminu og smeygði
sér í léttu náttbuxurnar sínar. Hreyfingar hans voru í fullkomnu samræmi við hreyfingar Retró, sem var sex ára gömul labradortík. Hún stökk niður úr rúminu, teygði úr sér og rölti til hans.
Hin ljósa Retró stóð vörð við baðherbergisdyrnar meðan Wood gekk örna sinna. Síðan röltu þau út úr svítunni og fram
ganginn í átt að eldhúsinu. Þau forðuðust stofuna og lokuðu dyrnar hinum megin við hana. Þar var hin svítan í húsinu. Elaina þurfti á svefni að halda.
Wood kom kaffivélinni í gang. Þau fyrrverandi konan hans voru bæði hrifnust af dökkristuðu, kólumbísku kaffi. Meðan
hann hellti upp á könnuna skaust Retró gegnum hundalúguna og út í garðinn.
Hann hafði sett upp útiarin við sundlaugina meðan þau Elaina voru enn gift. Hún hafði óskað eftir því. Vinsta megin við arininn hafði hann komið fyrir útieldhúsi. Hann hafði gróðursett rósarunna og byggt sér verkstæði í horninu yst. Að ósk Elainu hafði hann svo látið annað í garðinum eiga sig. Hún vildi hafa hann sem náttúrulegastan. Sums staðar óx gras, sem hann sló reglulega, en annars staðar einkenndist garðurinn af trjám sem uxu hér og þar og rótum sem stóðu upp úr jörðinni. Wood hafði

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Hlustaðu á skilaboðin þín. Christine frá Foreldragáttinni hringdi. Þú þarft að hringja í lækni sem heitir Craig Harmon.
Ég skildi eftir boð í talhólfinu þínu um það. Og hér er númerið hjá lækninum svo að þú þurfir ekki að skrifa það niður.
Símanúmer batt enda á textaboðin frá litlu systur hennar.
Amelia sat í gluggasætinu í flugvél sem var fullsetin. Fólkið beið eftir því að fara í gegnum vegabréfaeftirlit og tollgæslu.
Flugferðin hafði tekið átta tíma og Amelia var mjög þreytt.
Hún lagði lófann á kviðinn á sér, sem var að mestu flatur enn, og stakk lófanum svo undir þrönga, hvíta bómullarbolinn
og svörtu gammosíurnar. Hún minnti sig á að halda ró sinni.
Streita gat haft neikvæð áhrif á barnið.
Það sama gilti um allt fólkið sem gaf sér góðan tíma til að rýma flugvélina. Það olli henni nefnilega streitu.
Hún hlustaði á skilaboðin frá systur sinni.
Í hálfa mínútu heyrði hún fátt annað en skruðninga. Annað hvort hafði Angeline verið á sérlega hávaðasömum og fjölmennum stað þegar hún las skilaboðin inn, eða tæknin hafði brugðist.
Amelia heyrði að minnsta kosti ekki nokkurn skapaðan hlut. Fjandinn.

Af hverju þurfti hún að hringja í lækni? Vonandi amaði ekkert að barninu. Amelia var komin rúmlega fjórtán vikur á leið
og hafði því komist klakklaust í gegnum fyrstu þrjá mánuðina, sem oft skiptu sköpum varðandi framhald meðgöngunnar.
Þegar hún stóð upp rak hún höfuðið upp undir stokkinn í flugvélinni. Hún skyggndist fram eftir ganginum og reyndi að
meta hversu lengi enn hún þyrfti að bíða.
Að minnsta kosti tíu sætaraðir biðu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kæra Emily.
Fyrirgefðu hvað ég er kumpánlegur. Við höfum aldrei hist, en samt finnst mér eins og ég þekki þig.
Þú munt fá formlega tilkynningu, en ég gat ekki látið hana nægja. Tekin hefur verið ákvörðun um að lýsa því yfir opinberlega að Winston sé látinn. Þar með færðu allt sem þér ber að fá eftir hans dag, en einhvern veginn grunar mig að það skipti þig litlu máli.
Ég var næsti yfirmaður Winstons og gæti talað lengi um það hversu mikill afbragðshermaður hann var. En í síðasta leiðangrinum okkar gengum við í gildru saman. Ég fór á undan og leiddi hann óafvitandi beint í dauðann. Hann bjargaði lífi mínu og við földum okkur saman í marga sólarhringa. Kannski er ég eigingjarn, en ég vil að þú vitir að þú ert sú sem hélt í okkur lífinu. Frásagnir hans af þér, ást hans á þér og fullvissa hans um að sú ást væri sönn.
Tvö ár eru liðin frá því að hann fór að sækja vatn handa okkur og kom aldrei aftur. Tvö ár eru liðin síðan vinveitt herlið
fann mig. Í tvö ár hef ég reynt að skilja af hverju ég er hér en hann ekki. Hann átti svo margt að lifa fyrir.
Vita skaltu að til æviloka verð ég til staðar fyrir þig, auðmjúkur þjónn, reiðubúinn að vernda þig eða gera hvað sem þú
biður mig um.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Conor Delaney og Shelby Brookes röltu eftir Sendlingaströnd við sólarlag, enn í sæluvímu eftir að hafa notið ásta.
Fyrr í mánuðinum, þann 4. júlí, höfðu þau farið í gönguferð og fundið yfirgefið hús á björgunum þaðan sem frábært var að fylgjast með flugeldasýningunni. Hálfhrunið skilti hafði gefið til kynna að húsið nefndist Beacham. Síðan höfðu þau hist þar næstum því hvern einasta eftirmiðdag. Það komst ekkert í hálfkvisti við kynlíf með útsýni til hafs. Á svölum kvöldum eins og núna höfðu þau meira að segja kveikt upp í arninum, enda var strompurinn enn opinn.
–Hvað ef við hefðum ekki rekist hvort á annað? spurði hann.
Þessu hafði hann verið að velta fyrir sér allt frá fyrsta degi.
Shelby leit á hann. Í augum hennar sá hann grallaraglampann sem hafði heillað hann á sínum tíma. Síða hárið bærðist í vindinum og hann varð gripinn löngun í hana enn á ný.
–Þetta er voðalega lítill bær. Ég held að við hefðum ekki komist hjá því.
Hann var á sama máli. Þau höfðu hins vegar þurft á stað að halda þar sem þau gátu hist í friði. Conor bjó á Drumcliffehótelinu þar sem afi hans, faðir og móðir höfðu vakandi auga með öllu, en móðir Shelby var nýkomin heim úr tveggja vikna ferðalagi til Klettafjallanna í Kanada. Svo höfðu þau farið í
gönguferðina og þegar þau fundu húsið á þjóðhátíðardeginum
fékk orðið flugeldasýning nýja merkingu.
Hann þrýsti henni nær sér og hún hjúfraði sig upp að honum meðan þau gengu heimleiðis.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Laglega, dökkhærða konan með pappakassann og sorpsekkinn þurfti á hjálp að halda.
Mark Delaney hafði fyrst tekið eftir henni daginn áður, ekki síst taglinu í hárinu sem honum fannst afar truflandi. Nú virtist stórslys vera í aðsigi svo að hann stökk niður úr stiganum sem hann notaði við að mála ufsirnar á Drumcliffe-hótelinu. Litlu munaði að hann sneri á sér ökklann. Síðan skokkaði hann yfir götuna og reyndi að leyna heltinni.
–Þarftu aðstoð?
–Ó, sagði hún, leit flaumósa á hann og var um það bil að missa kassann. –Já, takk.
Hann rauk til og greip kassann, sem reyndist vera léttur.
–Uppáhalds enska testellið mitt er í honum, sagði hún og kinkaði kolli í átt að kassanum. –Ég hefði átt að skipuleggja þetta betur, bætti hún við, nam staðar, greip andann á lofti og brosti.
–Ég heiti Laurel Prescott. Hver ert þú?
–Mark Delaney, svaraði hann og benti yfir götuna. –Foreldrar mínir eiga Drumcliffe.
Hunangsgular augnabrúnirnar lyftust. –Nú? Þá erum við nágrannar.
Hann lagði kassann frá sér á pallinn. Hún gekk til hans og hann sá að hún var með brún augu sem minntu á stórar möndlur.
Það leist honum vel á.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Daniel Delaney opnaði birgðaskápinn á stofunni sinni, en hann var næstum tómur.
–Keela!
Gramur kallaði hann á aðstoðarstúlkuna sína. Hvað var á seyði? Yfirleitt var hún með allt á hreinu að því er starfið
snerti, en þarna stóð hann nú samt og sá hvergi neinar sinaumbúðir.
Vonsvikinn leit hann í kringum sig. Hvar voru rauðu teygjuböndin og rafmagnspúðarnir fyrir mælitækið? Því betur
sem hann skoðaði sig um, þeim mun fleira skorti.
–Keela!
Umræddur sjúkraþjálfari stakk höfðinu inn í litla birgðaskápinn og rak upp stór augu af undrun og ótta.
–Já?
–Hvar er allt? spurði hann og horfði í kringum sig til að leggja áherslu á mál sitt.
Brýnnar sigu og hún kom inn. –Ég sagði þér í síðustu viku að veðrið fyrir austan setti strik í reikninginn og síðustu
pöntuninni minni seinkar, sagði hún.
Ólíkt honum var hún kurteis enda þótt hún legði granna handleggina í kross og rétti úr sér.
–Nú? Gerðirðu það?
Þau höfðu unnið saman í þrjá mánuði. Hann hafði ráðið hana í hvelli daginn sem hún gekk inn. Það var afar ólíkt
honum en þegar hann missti fyrri aðstoðarkonu sína,

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Þetta er stórslys, vældi hin verðandi brúður. –Ég skil ekki hvernig þú getur verið svona róleg, Juliette. Þetta er allt þér
að kenna.
Juliette Lowell beit á jaxlinn og stóðst þá freistingu að útskýra fyrir Taböthu Jones, brúði dagsins, að kreppa hennar
væri ósköp lítilvæg í samanburði við þær hremmingar sem fátækt fólk um allan heim horfðist í augu við á hverjum
degi. Vissulega voru það vonbrigði að handmáluðu, ljósfjólubláu skórnir voru ofurlítið ljósari á litinn en kjólar
brúðarmeyjanna. En ekki var um stórslys að ræða eins og brúðurin hélt fram.
–Þú verður að kippa þessu í liðinn.
Rödd Taböthu hækkaði um þrjár áttundir. Tár lak niður á kinnbeinið og skildi eftir sig rönd í andlitsfarðanum.
–Þetta er algerlega óviðunandi. Brúðkaupið er eftir mánuð og ég þarf að fá vissu mína fyrir því að þú lagir þetta.
Andardráttur Taböthu var grunnur og stuttur. Hún stóð á miðju gólfinu í brúðkaupshlöðu Campbells, þar sem athöfnin og veislan áttu að fara fram, og hvessti augun á Juliette.
Hún færi ábyggilega að ofanda innan tíðar.
–Dragðu andann djúpt, Tabatha, sagði Juliette. Um leið og hún sleppti orðinu iðraðist hún þess að hafa sagt þetta.
–Ekki segja mér hvernig ég á að anda, hvæsti Tabatha.
–Lagaðu þetta bara.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Maí 2017.
–Ég veit að ég hefði átt að hringja á undan mér, sagði Lucy Campbell þegar Zane Phillips opnaði útidyrnar hjá sér. –En
ég kem færandi hendi.
Zane stóð í dyrunum, hávaxinn og herðabreiður, og fyllti næstum upp í gættina. Hann var úrillur að sjá og virti gjafir
hennar þögull fyrir sér.
–Ég kom með nokkrar John Hughes-bíómyndir, sagði hún og rétti honum hvern mynddiskinn á fætur öðrum um leið og hún las titlana. Hann hleypti brúnum og tók svo upp þann efsta.
–Þetta er vandamál, sagði hann og horfði á hulstrið eins og hann vissi ekki hvað hann ætti að gera við það. –Ég er
ekki í skapi fyrir þetta.
–Þess vegna kom ég með svona margar myndir. Ef þú ert ekki í skapi fyrir þessa mynd horfum við bara á einhverja
aðra.
Hann hristi höfuðið. –Nei, Lucy, þú skilur ekki. Ég er ekki í skapi til að tala við fólk. Punktur. Mig langar ekki í
félagsskap í kvöld.
–Ég skil þig betur en þú heldur. Þess vegna kom ég með myndirnar

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók