Nikki Dresden var fegin að hafa ekki bara tekið með sér töskuna sína, heldur einnig vöðlurnar. Líkið flaut á maganum skammt frá bakkanum. Hún reyndi að hugsa sem minnst um krókódílana og snákana sem leyndust inni á milli dúnhamranna sem uxu upp úr grunnu vatninu.

Rotnunarþefur barst að vitum hennar er hún óð út í vatnið og hún þakkaði sínum sæla fyrir að vera með tösku í bílnum sem innihélt föt til skiptanna og strigaskó. Hún var ekki feimin við að afklæðast. Samfestingurinn, sem hún var í þessa stundina, yrði settur í sorpsekk og síðan í loftþéttar umbúðir áður en hann yrði annaðhvort fluttur í þvottahúsið á rannsóknarstofunni eða settur í öflugu þvottavélina hennar á pallinum. Nikki hafði snemma lært í starfi sínu sem réttarmeinafræðingur og líkskoðari Nancesýslu að ef þefur dauðans komst inn í ökutæki var hann þar dögum og jafnvel vikum saman. Nú gerði hún varúðarráðstafanir varðandi alla þætti vinnu sinnar.

Þess vegna hafði hún einmitt varið nokkrum mínútum í að skrifa hjá sér athugasemdir og teikna umhverfið þegar hún kom á staðinn, áður en hún klæddi sig í vinnufötin. Blæbrigði skiptu máli og ekki á minnið treystandi. Jafnvel ljósmyndir gátu gefið villandi hugmynd.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Það var tunglmyrkvi yfir furuskógunum í austanverðu Texasríki kvöldið sem hvarfið átti sér stað. Gamla fólkið kallaði hann fyrirboða. Tom Brannon hafði litið á hann sem einskæra óheppni.
Hann hafði gleymt vasaljósinu sínu þegar hann þaut út úr húsinu og þrammaði meðfram stöðuvatninu í daufu skini
blóðmánans, í veikri von um að þegar hann kæmi heim væru telpurnar heilar á húfi í svefnherbergi systur hans.
Fimmtán ár voru liðin frá þessu afdrifaríka kvöldi, en enn fór hrollur um Tom þegar máninn roðnaði og furuilmur barst
með golunni af vatninu.
Hann stóð fyrir utan skrifstofur lögreglustjóraembættisins og horfði til himins. Hann ætti að gleyma tunglinu og fara aftur að vinna. Mörg knýjandi verkefni biðu hans, til að mynda niðurskurður og aukin glæpatíðni, auk kvartananna sem virtust margfaldast með degi hverjum.
Lögreglustjórar í dreifbýlinu höfðu nóg að gera.
Honum varð hugsað til Ellie, systur sinnar, aleinnar á Bergmálsvatni. Marga kílómetra frá bænum. Marga kílómetra
frá næstu mannabyggð. Einu sinni hafði hann spurt hana hvort hún yrði aldrei einmana, en hún hafði hnussað og sagt að einangrunin héldi sér heilli á geði. Þar að auki væri aðeins tuttugu mínútna akstur í bæinn, þar sem hún fengi allan þann félagsskap sem hún vildi.
Hún virtist vera sátt við lífið þessa dagana, en Tom velti því fyrir sér hvort hún fengi enn martraðir. Hvort hún lægi undir

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Stóra húsið við Tradd stræti hafði ekki breyst mikið frá því Arden Mayfair flutti að heiman fjórtán árum áður. Fallega
píanóið safnaði enn ryki í öðrum enda stofunnar og á marmarahillunni yfir arninum héldu löngu liðnir forfeður sinn hefðbundna vörð. Síðdegissólarinnar varð tæplega vart í gegnum þykka viðarhlerana sem voru fyrir öllum gluggum. Bergmálið af fótataki Arden fylgdi henni í gegnum tvöföldu dyrnar inn í stofuna. Erfiðar minningar leituðu á huga hennar þegar hún horfði út yfir garðinn og hún var því fljót að snúa sér í hina áttina. Út í garðinn treysti hún sér ekki til að fara strax. Hún gæti reyndar sleppt því alfarið með því að fara aftur á morgun.
Veggir hússins voru þegar farnir að þrengja óþægilega mikið að henni. Arden dró djúpt andann og horfðist í augu við forfeður sína á veggjunum. Hún hafði aldrei óttast þá látnu. Það voru eftirlifandi ættingjar sem ásóttu hana í draumum hennar.
Þetta glæsilega hús með öllum bogunum og veröndunum hafði áður verið stolt ömmu hennar og gleði. Þegar Arden hugsaði til baka til bernskuáranna... áður en morðið var framið... stóðu garðsamkvæmi, veglegar veislur og fjölmenn samkvæmi upp úr í minningunum. Einnig notalegar morgunstundir í leikherberginu og síðdegisstundir við sundlaugina. Þegar rigndi hafði móðir hennar stundum skipulagt veiðiferðir og feluleiki fyrir gestina. Einhverju sinni hafði Arden tekist að fela sig svo vel að hún fannst ekki fyrr en seint og um síðir og var þá steinsofandi. Eftir uppgerðarskammir móður sinnar mundi hún

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Regnið buldi á regnhlífinni og Catherine March varð því ekki vör við fótatak fyrir aftan sig en var þó sífellt að líta um öxl.
Ekkert óvenjulegt að sjá í þetta skiptið heldur. Hún var sannfærð um að henni var veitt eftirför. Hún greikkaði ósjálfrátt sporið eftir gangstéttinni sem var hættulega hál í rigningunni. Nei, hún mátti ekki láta þessa vitleysu ná tökum á sér. Hver í ósköpunum ætti að veita henni eftirför? Hún lifði kyrrlátu og látlausu lífi og varði flestum stundum í rannsóknastofunni eða einhverri kennslustofu háskólans. Fjölmargar löggæslustofnanir í Charleston og nágrenni í suðurhluta Karólínufylkis leituðu reglulega ráða hjá henni. Að hún væri byssuglöð og heilluð af rannsóknum skelfilegra morðmála var tilbúningur fjölmiðla frá upphafi til enda.
Catherine rannsakaði hvorki glæpi né eltist við afbrotamenn.
Starf hennar fólst í því að rannsaka, greina og upplýsa um orsakir dauða fórnarlamba slíkra manna. Flest þeirra mála sem hún tók að sér að rannsaka voru óleyst morðmál og starf hennar snerist um rannsóknir á beinagrindum sem tíminn, rándýr, veður og vindar höfðu séð um að hreinsa allt hold af.
Verkefni hennar þessar vikurnar var að gera tillögur að útliti fjórtán einstaklinga en beinagrindur þeirra höfðu fundist á
landareign í útjaðri Charleston. Fyrrum eigandi húsnæðisins, Delmar Gainey, hafði varið síðustu fimm árum lífsins á hjúkrunarheimili og síðustu tvo áratugina fyrir þann tíma hafði hann verið bundinn við hjólastól. Áður en hann lenti í slysi sem olli því að hann lamaðist fyrir neðan mitti hafði hann hinsvegar myrt þessar fjórtán konur og steypt lík þeirra inn í veggi hússins eða grafið þau í garðinum.
Líkamsleyfar fórnarlamba hans hefðu að öllum líkindum leynst þarna um alla framtíð ef ekki hefði verið fyrir nýjan

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Rannsókna lögreglukonan Adaline Kinsella smeygði sér undir lögregluborðann og ýtti upp útidyrahurð niðurnídda hússins sem opnaðist með háværu ískri. Hrollur hríslaðist niður eftir baki hennar þegar undarleg tilfinning endurlits greip hana Hún mundi ekki eftir að hafa komið hingað en það var eitthvað sem hreyfði við minni hennar.
Þetta er nú meiri vitleysan, sagði Addie við sjálfa sig. Hún var bara þreytt. Fimm daga gönguferð, sund og kajakróður í
öllum útgáfum af veðurfari höfðu tekið sinn toll og eiginlega hafði verið kominn tími á að taka sér frí í fríinu. Í tæpa viku hafði hún einangrað sig í kofa frænku sinnar og frænda við stöðuvatnið, símasambandslaus og án nets. Dagarnir höfðu runnið saman í eitt og fyrstu dagana hafði henni fundist hún hafa himinn höndum tekið þarna í fjöllunum. Á fimmtudeginum hafði eirðarleysi hinsvegar byrjað að gera vart við sig og á föstudag hafði hún vaknað eldsnemma, hlaðið farangrinum í bílinn og haldið til baka til Charleston. Þangað kom hún um hádegisbilið og þá mættu henni æpandi fyrirsagnir fjölmiðla og iðandi annríki á lögreglustöðinni vegna skelfilegs fundar.
Sá fundur hafði leitt hana hingað í þetta ævaforna hús. Fyrrum eigandi þess, einsetumaður að nafni Delmar Gainey, hafði látist á hjúkrunarheimili fimm árum áður og húsið síðan staðið autt þar til það var keypt á uppboði fyrir skömmu. Starfsmenn sem séð höfðu um að sýna húsið áhugasömum kaupendum

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Óvenjulegt orðbragð hennar í réttarsal hafði ekki einungis stefnt fyrirfram unnu máli í tvísýnu heldur fimm ára saksóknaraferli hennar líka. Dómarinn hafði hótað að dæma hana fyrir lítilsvirðingu við réttinn og yfirmaður hennar hótað að víkja henni frá störfum um tíma ef hún léti ekki lítið fyrir sér fara í nokkra daga.
–Þú ert þreytt, hafði hann sagt og það hafði vottað fyrir samúð í röddinni. –Álagið á þessari skrifstofu sligar okkur fyrr eða síðar og þú gerir sjálfri þér engan greiða með því að vinna myrkranna á milli. Hvað er langt síðan þú hefur tekið þér frídag, hvað þá almennilegt leyfi?
Farðu nú burt áður en ég neyðist til að grípa til róttækra aðgerða.
Ava hafði drattast heim. Hún hafði ætlað að drekka og bölva það sem eftir var dags. En móðir hennar hafði alltaf sagt að iðjuleysi væri versti óvinur hennar, jafnvel verri en ýkt viðbrögð, hneykslun og sjálfseyðilegging.
Ava vissi að það myndi ekki stoða neitt að liggja í sjálfsvorkunn heima hjá sér í heila viku. Þess vegna hafði hún rótað í ruslinu uns hún fann boðskortið og svarað því á síðasta augnabliki. Loks hafði hún pakkað ofan í tösku og farið á flugvöllinn þennan sama dag áður en hún fengi tóm til að skipta um skoðun.
Maðurinn með spjaldið brosti og tók upp töskuna hennar. –Er þetta allt og sumt? Bara ein taska?
–Já. Ég heiti Ava.
–Noah Pickett.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók