Nei, hún var ekki hans. Undir sársaukanum kraumaði reiðin sem var við það að vella upp úr og flæða út um allt eins og heitt hraun. Hann sagði það eina sem hann gat sagt til að hún skildi nákvæmlega hvar hún stóð. –Þú skalt kalla mig fulltrúa, fröken Cavanaugh. Var það þá svona sem þetta átti að vera? Caitlyn Cavanaugh var í rauninni ekki hissa. Hún hafði auðvitað vonast til þess að Nate hefði fyrirgefði henni eftir öll þessi ár, eða í það minnsta hætt að hata. Greinilega ekki. Og það var alls ekki líkt þeim Nate sem hún þekkti einu sinni. Sá var afslappaður, rólegur og vildi engin átök. Hún gat talið á fingrum annarar handar hversu oft þau höfðu rifist á þeim tveimur árum sem þau voru saman. Þegar hún hugsaði út í það þá hafði hún í rauninni aldrei séð hann reiðan. Fyrr en núna. Það var ólga undir kuldalegu yfirborðinu og þó að hún myndi aldrei viðurkenna það þá var sárt að sjá það eftir öll þessi ár. Virkilega sárt. En hún neitaði að vera stimpluð sem vondi kallinn í þessu þegar hann hafði sjálfur gerst sekur um svik. Það má vera að hún hafi farið úr bænum og hún neitaði ekki að það var hálf aumingjalegt að senda afsökunarbeiðni í pósti en hann virtist vera búinn að gleyma að hann kvæntist bestu vinkonu hennar aðeins þremur mánuðum eftir að hún fór. Hún skyldi aldrei láta hann vita hversu sárt það hafði verið. –Afsakaðu þetta, fulltrúi, sagði hún og setti upp kurteislegt og svolítið áhugalaust bros... sem hann endurgalt ekki. Reyndar hafði hún ekki búist við því. Bros hans hafði alltaf verið fallegt, svolítið skakkt og hafði
Reily Eckardt sat í aftursæti lögreglubílsins, sveitt í lófunum og titrandi af hræðslu. Hendur hennar skulfu og hún var mjög miður sín. Eftir að hún lagði af stað frá Montana fyrir þremur dögum hafði allt gengið á afturfótunum, en þetta var verra en allt annað. Hún var allslaus á ókunnugum stað einhvers staðar í Colorado. Fljótlega eftir að hún lagði af stað hafði lögreglan stöðvað hana fyrir of hraðan akstur við fylkismörk Wyoming.