Murray Cho hafði alltaf lagt hart að sér, ekki bara þegar hann var drengur í Víetnam heldur einnig þegar hann missti foreldra sína í Bandaríkjunum. Land tækifæranna var ekki réttnefni að því er varðaði fátækan innflytjanda frá Víetnam. En að lokum tókst honum að kaupa rækjubát í litlum bæ við Bayou Bonne Chance í Louisiana og afla nægra tekna til að eignast eiginkonu og son. En þegar Patrick var fimm ára stakk kona Murrays af og skildi hann eftir einan með soninn. Þeim Patrick hafði vegnað vel þar til fyrir tveimur máuðum, þegar vopnasmyglarar földu varning sinn í rækjuskemmu Murrays og sköð uðu mannorð hans. Þess vegna fluttu þeir feðgar rækjubátinn sinn að höfn skammt frá Gulfport. Fyrstu vikurnar hafði Murray talið að flutningurinn væri þjóðráð. En þá hafði óhugnanleg rödd í símanum kollvarpað friðsælli tilveru fiskimannsins. Röddin sagðist myndu gera Patrick mein ef hann hlýddi ekki fyrirmælum hennar vafningalaust. Ekki var erfitt að ímynda sér af hverju mennirnir höfðu valið hann. Hann var þekktur meðal íbúa Bonne Chance, en einnig tortryggð ur. Það hafði skaðað mannorð hans þegar hann dró upp byssu, beindi henni að smyglurunum sem höfðu notað skemmuna hans sem geymslu fyrir ólögleg vopn og hótaði þeim öllu illu. Það hafði verið lítið mál að stela fartölvu af heimili Tristans DuChaud eftir að Patrick hafði kennt honum að slá viðvörunarkerfið út. Hann
Það var loksins hætt að rigna. Zachary Winter slökkti á rúðuþurrkunum á bílaleigubílnum um leið og hann keyrði framhjá skiltinu sem markaði jaðar bæjarins Bonne Chance, Louisiana. Nú var sólin farin að skína og gufa reis upp frá svörtu malbikinu og loddi við framrúðuna eins og úði. Hann setti þurrkurnar aftur af stað, á minni hraða en áður. Rigningin í suðurhluta Louisiana veitti sjaldan svala, sama hvaða árstíð var. Jafnvel í apríl, þegar flestir landshlutar fengu vorveður, gæti síðdegisskúr kælt heita vegina svo mikið að gufa reis upp frá þeim, en heitt og rakt loftið virtist aldrei breytast. Síðast hafði hann verið hér, í gamla heimabæ sínum, fyrir meira en tíu árum síðan. Bonne Chance var franska og þýddi Gangi þér vel. Hæðnissvipur kom á andlit hans. Hafði dapurlegi heimabærinn hans einhvern tímann veitt nokkrum gæfu? Hann hafði vissulega aldrei ætlað að koma aftur. Hann keyrði framhjá tveimur verslunum sem tilheyrðu stórum keðjum og Walmartbúð. –Jæja, Bonne Chance, tautaði hann. –Þú ert orðin eitthvað fyrst Walmart er komin. Þegar hann beygði á Parish Road 1991, sem oftast var kallaður kirkjugarðsvegurinn, fylltist hann blöndu af kvíða, sorg og ótta. Hann hafði ætlað að fara í bæinn áður en kæmi að jarðarför Tristans DuChaud. Tristan hafði verið besti vinur hans síðan í fyrsta bekk. Þegar hann ók fyrir beygju sá hann dökkgrænt tjald yfir brúnum legsteinunum. Úr þessari fjarlægð gat hann ekki lesið hvítu stafina en hann vissi hvað stóð á því. Carver-útfarar- þjónustan, þjónusta við Bonne Chance í meira en fjörutíu ár. Hann lagði á vegaröxlinni, leit á úrið sitt og renndi svo hliðarrúðunni niður. Loftið sem fyllti bílinn var kæfandi og kunnuglegt, funheitt og mettað af regninu.
Ashton John Kendall strunsaði út úr herberginu á lögreglustöðinni og hunsaði augnaráð félaga sinna í rannsóknarlögreglunni. Hann hélt að bakherbergi þar sem rannsóknardeildin hafði sín skrifborð.Hann hafði ekkert sofið um nóttina eftir að hafa fært fjölskyldu sinni slæmu fréttirnar. Guð, það hafði verið erfitt.Hann hefði líka getað talað við Rachel kvöldið áður en... nei. Til þess hafði hann verið reiður. Alltof reiður.
Matt Soarez horfði á Faith svífa yfir snjáðan gólfdúk matsölustaðarins með bakka með óhreinum diskum í höndunum og bros á vörum. Þótt komin væri á steypirinn sigldi hún lipurlega á milli borða og stóla og tók eftir því hvaða kaffibolla þurfti að fylla á.Þegar hún opnaði dyrnar að eldhúsinu með olnboganum, gjóaði hún augunum á Matt. Í huga hans ómaði texti við lag eftir Neil Young um óþekkta goðsögn.
Natasha Rudolph, sérstakur fulltrúi Alríkislögreglunnar, FBI, dró Glockbyssuna sína úr hulstrinu og virti brunna bygginguna í niðurníddum hluta Washingtonborgar, fyrir sér. Brotin hurðin hékk á hjörunum og þegar hún fór inn, með vopnið á undan sér, skall fýlan af reyk, hlandi og dauðum rottum á henni eins og eiturský.Samskiptatækið á úlnliðnum á henni pípti hljóðlega.–Natasha, fjandinn hafi það, hvar ertu?
Heyrðu! Hvað í fjandanum ertu að gera? Lagavörðurinn Wyatt Colter undirforingi skellti hurð jeppans síns og tók þrjú löng skref yfir veginn. Það hafði tekið hann lengri tíma en hann áætlaði að komast hingað. Eign Jonah Becker var gríðarstór... jafn stór og bærinn Comanche Creek, Texas, var lítill. Becker átti tólf þúsund ekrur. Allur bærinn kæmist fyrir í suðausturhorni eignar hans.