Veðurstofan hefur gefið út stormviðvörun fyrir Washingtonborg og nágrenni...“ –Þú ættir að drífa þig af stað. Læknirinn Jillian Mahoney leit upp frá tölvuskjánum og deplaði augunum. Carla, vinkona hennar, stóð fyrir framan hana í skærgrænum sloppi sem myndi sóma sér vel á flugvallarstarfsmanni. Jillian gæti aldrei klæðst neinu í þessum lit, enda hvít sem mjöll, en Carla var dökk á hörund og liturinn fór henni vel. –Þú ert ákaflega græn í dag, sagði Jillian og sneri sér aftur að tölvunni. –Ég var í hátíðarskapi í morgun, sagði Carla þurrlega. –Það er enn rúm vika til jóla. Auk þess er skærgrænt ábyggilega enginn jólalitur. –Jú, samkvæmt mínum kokkabókum. Carla hallaði sér fram á skrifborðið. –Mér er alvara, Jilly. Þú þarft að komast héðan áður en bylurinn skellur á. Snjóþykktin á að verða þrjátíu sentimetrar. –Ég veit það, sagði Jillian og sló hraðar á lyklaborðið. –Ég þarf bara að ljúka við þessi yfir litsblöð. –Áttu mat heima til tveggja daga? Jillian stundi. –Almáttugur, Carla, þetta er bara snjókoma, en ekki heimsendi
–Dr. Fleming, geturðu tjáð þig um viðvörunina sem var gefin út vegna kjarnaofnsins í MiðVirginíu eftir jarðskjálftann á þriðjudaginn? –Dr. Fleming, er öruggt að nota kjarnorku? –Er almenningur í hættu? Claire Fleming kreisti fram bros þegar hún sneri sér að nokkrum fréttamönnum sem stóðu á gangstéttinni framan við skrifstofur kjarnorkuöryggisnefndar. Hún hafði búist við þessum spurningum, en vonast eftir að geta fengið sér kaffibolla fyrst. Morgnarnir voru nógu erfiðir þó að kaffileysi bættist ekki við. Kaffið kom henni í gang. –Ég vil fullvissa fólk um að ekkert óhapp átti sér stað í kjarnorkuverinu í Mið-Virginíu. Kjarnaofninn gaf frá sér væg merki um truflanir í kjölfar jarðskjálftans, en neyðarbúnaðurinn tók við stjórninni eins og vera ber og almenningur var aldrei í hættu. Kjarnorka er enn einhver öruggasta leiðin til að fullnægja vaxandi orkuþörf þjóðarinnar. Einn fréttamaðurinn, lágvaxin og þybbin kona með stór gleraugu og alvörusvip, páraði eitthvað hjá sér og opnaði svo munninn til að spyrja, en Claire stöðvaði hana með því að rétta upp höndina og brosa afsakandi. –Við höldum fréttamannafund síðar í dag og ég yrði þakklát ef þið biðuð með spurningarnar þangað til hann hefst. Fréttamennirnir möldu
Hvar er hún? James fitlaði við bjórglasið sitt og horfði á sjónvarpið fyrir ofan barinn með öðru auganu. Hann sat í horninu og sá yfir alla krána og enda þótt hann væri lítið fyrir golf voru myndirnar frá golfkeppninni það skásta sem um var að vera á þessari stundu. Hann leit á úrið sitt, lagði glasið á borðið og fékk sér handfylli af jarðhnetum. Kelly var yfirleitt stundvís, en ef til vill hafði dagurinn verið langur eða umferðin mikil. Það rigndi og ökumenn í Washington misstu stundum vitið þegar dropi kom úr lofti. Ef hún kæmi ekki fljótlega drykki hann bjórinn sem hann hafði keypt handa henni. Hann myndi bara gera henni greiða með því. Engum fannst volgur bjór góður. –Viltu annan, James? kallaði Danny og þurrkaði af barborðinu. James hristi höfuðið. –Ekki strax, takk. Ekki fyrr en ég er búinn með bjórinn hennar Kelly. –Ætti hún ekki að vera komin? Eins og eftir pöntun opnuðust dyrnar og Kelly kom askvaðandi inn, alvarleg á svip og strauk regndropana af yfirhöfninni. Hún veifaði til Dannys á leiðinni að borðinu, settist síðan og stundi og tæmdi svo úr bjórflöskunni í einum teyg. James rak upp stór augu. Hún setti síðan flöskuna á borðið og ætlaði að biðja um aðra, en Danny var þá kominn með flöskuna og br