Þegar ofnklukkan hringdi þaut Rosemary fram í eldhús á ógnarhraða. Hún hafði keypt heilmikið af tækjum í gamla KacKinnon-bústaðinn á síðustu sex mánuðum en ekki haft efni á nýrri eldavél. Hitastillirinn á ofninum gat verið harla dyntóttur. Sem betur fer hegðaði gamla skriflið sér vel í þetta sinn. Hún þreif pottalepp og dró út bakka með rjómabollum, fagursköpuðum og gullinbrúnum. Þær voru fullkomnar. Meðan bollurnar kólnuðu fór hún út að sækja eldivið. Vindurinn nísti hana í andlitið en Rosemary hrósaði engu að síður happi þar eð kominn var 19. desember og á Hvíslfjalli gátu geisað hríðarbyljir og stormar á þessum árstíma. Svolítill vindur var ekkert til að gera veður út af. Þegar hún kom inn kraup hún við risavaxinn arininn. Það snarkaði í kolunum í eldstæðinu og hún þurfti aðeins að bæta nokkrum drumbum á eldinn og róta aðeins í kolunum. Innan skamms logaði glatt í arninum svo að hlýtt varð í herberginu. Hún stóð upp, teygði úr sér og strauk rykið af höndum sér.
Í hernum hafði Harm Connolly verið tengdur vandamálum. Ekki af því að hann skapaði vandamál, heldur af því að hann leysti úr þeim, og hann laðaðist helst að vandamálum sem erfitt var að leysa.En þessa stundina sá hann óleysanlegt vandamál og fannst það ekkert skemmtilegt.
Það var kæfandi hiti þennan dag. Svo heitt að erfitt var að ná andanum. Óbærilega heitt. Lily Campell steig niður af gangstéttarbrúninni og fann um leið hvernig malbikið brenndi iljar hennar þrátt fyrir þykka sandalana. Áfangstaðurinn var aðeins tveimur götum neðar. Skrifstofa lögreglustjórans. Hún myndi nú lifa af að ganga tvær götur til viðbótar? Eða hvað?
Ein húsalengd í viðbót. Sophie Campbell þurfti ekki að fara lengra. Jæja þá, kannski var hellirigning og hún með hliðartösku fulla af þungum bókum og troðfullan innkaupapoka. Kannski hafði hún aldrei getað ímyndað sér að októberkvöld í Virginíu væru svona köld og hún var rennandi blaut og fjandakornið, henni var illt í fótunum. En samt... hún ætti að komast síðasta spölinn, var það ekki?
Þegar Ginger Gautier var þrjósk, kærulaus og tuttugu og eins árs hafði hún farið beygjurnar á hundrað kílómetra hraða án þess að blikna. Nú var hún tuttugu og átta ára... ja, hún gat ekki sagt að dómgreind hennar væri betri. Því miður þá var hún gengin átta vikur með barn læknis sem sagðist elska hana ofur heitt deginum áður en hann keypti trúlofunarhring fyrir aðra konu.
Tucker MacKinnon tók krappar beygjurnar á Whisper-fjalli á háskalegum hraða. Þetta var dæmigerður júnímorgunn í SuðurKarólínu, sólin var heit og rakinn hræðilegur. Skap hans var eins. Allir í MacKinnon-fjölskyldunni gátu staðfest að Tucker átti oft erfitt með skap sitt. Gott var að leita til hans ef skýstrókur var á leiðinni. Hann hafði átt við skröltorma og svartbirni.