Grace Preston starði á beru fæturna sem gægðust undan síða kjólnum hennar. Strandbrúðkaup systur hennar hafði verið rómantískt og afslappað... einmitt það sem brúðhjónin vildu. En þess vegna var Grace skólaus og fannst hún meira en lítið berskjölduð. Grace hafði ekki fyrir því að lyfta upp kjólnum þegar hún gekk að flæðarmálinu. Fjandinn hafi það... hún myndi aldrei aftur nota blágræna kjólinn aftur. Vatnið var kalt og hún hunsaði blauta sandinn sem loddi við hælana. Tunglið hékk neðarlega á himninum og kastaði ljósrönd yfir hafflötinn. Öldugjálfrið var dáleiðandi og hún slakaði aðeins á, fékk sér stóran sopa úr kampavínsglasinu í hægri hendinni. Þegar glasið tæmdist, fyllti hún á það úr flöskunni sem hún hélt í þeirri vinstri. Það var ekki eins og hún ætlaði sér að verða full. Það var ekki hennar stíll. Hún þurfti bara að vera ein. Fjarri gestunum og veislunni, sem þrengdu að henni. Fimm dagar voru síðan hún kom heim og henni fannst strax kominn tími til að fara aftur. En ég geri það ekki. Hún hafði mánuð. Fjórar vikur til að hlaða batteríin og taka sig taki. Húntaldi sig ekki þurfa á því að halda. Yfirmaður hennar var á annarri skoðun. Líka þerapistinn hennar. Hún hafði fengið fyrirmæli... fara heim og njóta dálítils tíma með fjölskyldunni. Fara heima og gleyma bílslysinu sem kollegi hennar hafði
Þetta var í þriðja skipti sem hún sá hann á tveimur dögum. Og þar sem ímyndunarafl hennar var líflegt hafði Fiona Walsh skapað alls konar mögulegar útskýringar á því af hverju myndarlegasti maður sem hún hafði nokkurn tímann séð virtist elta hana á röndum. Hver var hann? Aðdáandi? Fulltrúi frá lottóinu? Eltihrellir? Daginn áður hafði hún séð hann um morguninn, beint á móti húsinu hennar, að halla sér að bíl og tala í farsíma. Hún hafði farið út til að sækja blaðið og verið þar í nokkrar mínútur, þóst vera að skoða hálfvisnaða kryddjurtabeðið. Svo hafði hann birst aftur seinna um daginn, á meðan hún hljóp með hundinn á ströndinni. Sami bíll. Sömu vel sniðnu fötin. Sama dökka hárið og sterku and litsdrættirnir. Nú var hann í reiðskólanum þar sem hún geymdi hestinn sinn. Fiona stöðvaði Titan, hreinræktaða geldinginn sinn, á sandvell inum og lyfti hjálminum ofar á höfuðið. Maðurinn var við bílinn sinn, hallaði sér að hurðinni og fylgdist með henni. Það var ekkert ógnandi í fasi hans. Hann virtist vera forvitinn, frekar en eitthvað annað. Fiona fann fyrir yl þegar hún hafði útilokað þá hugmynd að hann ætlaði sér að ráðast á hana og troða í skottið á bílnum sínum. Myndarlegur maður, fallegur bíll, föt sem tjáðu sjálfstraust... hún gat ekki annað en verið forvitin. Aftur var hann að tala í farsímann, horfa á hana og tala. Fiona hvatti Titan áfram. Stóri hesturinn hlýddi strax og hún hélt að hliðinu. Ekki fleiri ágiskanir. Hún ætlaði sér að komast að því hver maðurinn væri og hvað hann vildi. Núna.
Evie Dunn dró fæturna undan óþægilegu flugvallarsætinu og andvarpaði mæðulega. Tveggja tíma bið í flugstöðinni hafði reynt á þolinmæðina. Svo líkaði henni ekki við flugvelli. Of margir voru að fara, of margir daprir, of margir að kveðja. Hún leit á pappaspjaldið sem hún hélt á og fylgdi stöfunum með vísifingri. Litli bróðir verðandi mágkonu hennar kæmi með tólfvélinni frá Los Angeles, í gegnum Sydney, og hún hafði samþykkt að sækja hann.
Callie Jones þekkti vandræði þegar hún rakst á þau. Og þrettán ára stelpan sem stóð ákveðin fyrir framan hana leit út fyrir að vera meiri vandræði en hún kærði sig um á laugardagsmorgni. Fyrir það fyrsta vildi Callie sofa út um helgar og táningsstúlkan með ögrandi andlitssvipinn hafði barið að dyrum hjá henni klukkan sex að morgni. Svo var stelpan ekkert lík því sem hún hafði ímyndað sér.