Það var steikjandi hiti á veginum sem hann hafði gengið klukkustundum saman, dögum saman eða allt sitt líf. Hann var ekki viss og það skipti engu. Það eina sem skipti máli var ógreinilegi depillinn í fjarska, þar sem brennheitir geislar sólarinnar spegluðust í einhverju sem hlaut að vera stöðuvatn. Hann verkjaði í skraufþurran munninn þegar hann hugsaði um vatn, ferskt og svalandi. Hann staulaðist áfram. Fæturnir voru alsettir blöðrum. Í huga hans kom upp minning um fagurbláa sundlaug og íturvaxna konu með stór sólgleraugu sem gekk til hans. Þegar hún brosti fylltist hann girnd. –Til í annan? spurði hún og rétti honum einhvern rjómakenndan, ískaldan drykk í glæru plastglasi. Safarík ananassneið prýddi jaðar þess. Minningin var svo ljóslifandi að hann gat næstum fundið bragðið að vökvanum. Hann fann líka næstum því bragðið að vörum hennar og hvernig mjúkt, dökkt hárið var viðkomu. Hann brosti og teygði sig í áttina til hennar. Þá fann hann skorpnar varir sínar springa og í stað sæta bragðsins fann hann salt blóðbragð í munni sér. Hillingin stríddi honum í fjarska. Hitinn og sólin villtu honum sýn. Þú kemst aldrei til hennar aftur, jafnvel þótt þú gangir á heimsenda. Hann gat þó
Var til of mikils mælst að fá frið, fyrst hún gat ekki endurheimt son sinn? Spurningin ómaði í höfði hinnar sextíu og átta ára gömlu Nancy Rayford, þrátt fyrir öflugu lyfin sem hún var nýbúin að taka. Áfram var barið að dyrum. Hvað var klukkan eiginlega? Hvað hafði hún sofið lengi? Hún reif af sér teppið, settist upp í sófanum og leit á sjónvarpið, þar sem einhver grínisti lét móðan mása. Hún skrúfaði niður í honum. Áhorfendur hlógu óskaplega. Það var eitthvað svo óviðeigandi, enda hafði yndislegi strákurinn hennar verið brenndur fyrir tveimur vikum. Öskuna geymdi hún í duftkeri. Hún minnti sjálfa sig á að hann hefði ekki verið strákur, heldur maður. Þeir höfðu báðir verið fullvaxta menn, hann og Ian. En hún hafði aldrei kynnst þeim á fullorðinsárum eða sem hermönnum. Um var að kenna uppeldisaðferðum eiginmanns hennar. Nú var hann farinn líka og hún ein eftir, einmana roskin ekkja, umkringd þúsundum ekra af beitilandi, sem þurrkar herjuðu á, og þyrstum nautgripum. Höggin hófust á ný, hálfu harðari en áður. Þau bergmáluðu í deyfðum huga hennar uns henni varð að lokum ljóst að eitthvað hlaut að vera að. Hún skalf við tilhugsunina um að fleiri einkennisbúnir menn stæðu við dyrnar hjá henni, menn sem tilkynntu henni að eini eftirlifandi sonur hennar, frumburðurinn Zach, væri dáinn líka. Hún rak upp sársaukavein er hún
Skrýtinn félagsskapur myndaðist oft í pólitík en verra varð það í fangelsisflótta. Mac McCleary, sem hafði ekki notað sitt rétta nafn áratugum saman, hafði ekki fundið neina leið út nema með því að lofa hverjum þátttakanda verðlaunum. Og það loforð óttaðist hann að myndi kosta hann lífið.
Hann hafði hana í sigtinu. Shannon Brandt áttaði sig á því að hún var að öllum líkindum dauðans matur þegar djúp rödd sagði aðvarandi fast við eyra hennar, „Hreyfðu þig ekki“ og grjóthart vopn var rekið á milli herðablaðanna á henni. Að öllum líkindum skammbyssuhlaup.