Reynslan hafði kennt Andreu McNeil að treysta fyrstu hughrifum þegar hún hitti karlmann. Hún hafði lært að lesa skaplyndi og tilhneigingar úr líkamsburði og augum. Þögnin sagði jafn mikið um þá og orðin, hvort sem þeir voru hetjur eða stórglæpamenn.
Af manninum, sem nú stóð fyrir framan hana, geisluðu styrkur og kvíði. Herðarnar voru breiðar og báru vitni um þrjósku. Festuleg hakan sömuleiðis. Ljósa hárið var stuttklippt og vel snyrt, andlitið nauðrakað og líkamsstaðan teinrétt, enda þótt hann væri klæddur gallabuxum, gönguskóm og skyrtu en ekki hermannabúningi. Hann hreyfði sig á þokkafullan hátt eins og veiðimaður og þegar hún horfði í brúnu augun sá hún stolt, hugrekki og mikla sorg.
–Ég vil bara að þú hjálpir mér að muna andlitið á manninum sem drap vin minn, sagði hann áður en hún hafði boðið honum
sæti á sófanum andspænis stólnum hennar á litlu skrifstofunni skammt frá aðalstrætinu í
bænum Durango í Coloradó.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Hér koma konan og ökumaðurinn hennar, sagði Luke, –af hverju ætli hún hafi ekki farið með þeim.
–Kannski er hún að fara að versla eða láta laga á sér hárið. Travis reyndi að láta spennuna
ekki heyrast í röddinni um leið og hann lyfti sjónaukanum aftur til að virða fyrir sér fólksbílinn sem hafði stoppað neðan við innkeyrsluna. Hann sá glitta í karlmann undir stýri og konu við hlið hans en þurfti engan sjónauka til að vita hvernig konan leit út. Leah Carlisle var 27 ára gömul með dökkt liðað hár sem hún var vön að slétta. Augun voru brún á litinn, eins og
gott kaffi með mjólk, og hún gat sýnt margvíslegar tilfinningar með augnaráðinu einu og sér.
Hún var vel vaxin, mittið mjótt og afturendinn stinnur, brjóstin lítil og stinn og dásamlega næm. Hún naut kynlífs og þau höfðu passað svo vel saman...

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Hann bægði kunnuglegum óróleikanum frá sér og fór yfir smáatriðin í verkefni dagsins. Ungur, hvítur maður, líklega á miðjum þrítugsaldri, grannvaxinn, íþróttamannslegur, um 1,70 cm á hæð. Á myndunum af honum sem hann hafði fengið úr öryggismyndavélunum frá Scotland Yard í London var hann vel rakaður og brúnt hárið stuttklippt. En Luke myndi þekkja hann þótt hann hefði látið sér vaxa skegg og litað hárið. Hann var góður í því.
Þess vegna hafði FBI ráðið hann og hans líka til sín, hermt eftir aðferð sem Bretar höfðu notað, að safna saman hópi manna sem átti auðvelt með að þekkja andlit og láta þá leita uppi sakamenn áður en þeir frömdu fleiri glæpi.
Annar maður sem Luke vonaðist til að koma auga á var maður á fimmtugsaldri, dökkur yfirlitum með stálgrátt liðað hár, og enn annar, þéttur, krúnurakaður Asíumaður með ör við annað augað.
Ef hann kæmi auga á einhvern þeirra átti hann að fá þá inn til yfirheyrslu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

-Drunurnar frá sprengingunni bergmáluðu í göngunum. Lauren reyndi að hlaupa, þar eð hún óttaðist grjóthrun, en fæturnir vildu ekki hlýða henni. Hún sá varla handa sinna skil í myrkrinu. Rykið var að kæfa hana og hún var með suð í eyrunum eftir sprenginguna. Hún opnaði munninn og ætlaði að öskra, en kom ekki upp nokkru hljóði.
Sterkur hrammur þreif í höndina á henni og dró hana í áttina að ljósinu. Skothvellir kváðu við fyrir aftan þau og möl og grjóti rigndi yfir þau. Maðurinn dró hana fram fyrir sig og skýldi henni. –Farðu, skipaði hann og ýtti henni áfram. –Hlauptu!
Hún tók á rás og vék sér undan grjótregninu. Daufa skíman framundan varð smám saman skærari. Fótatak ómaði fyrir aftan hana og hún ætlaði að reka upp óp, en þetta var þá bara maðurinn. Faðmlag hans var hlýtt og hughreystandi. –Þetta verður allt í lagi, sagði hann. –Þú ert hörð af þér. Þú getur þetta.
Hann var svo viss í sinni sök að hún trúði honum, enda þótt allt benti til hins gagnstæða.
Aftur skulfu hellarnir og stærri hnullungar hrundu nú í kringum þau. Einn lenti á öxlinni á henni svo að hún féll niður á hnén.
Maðurinn dró hana á fætur og svo hlupu þau af stað í áttina að frelsinu.
Svalt næturloftið kallaði fram tár í augum hennar. Hún starði upp í óskýran stjörnuhimininn og snökti. Hún hafði ekki séð
stjörnur svo vikum skipti. Hún andaði að sér frelsinu sem hún hafði óttast að fá aldrei framar.
–Geturðu gengið? spurði maðurinn og studdi hana með því að taka um mittið á henni.

Sophie settist undir stýrið á bílaleigubílnum og stakk
lyklinum í kveikjuna. Hana langaði ekki til að vera
þarna frekar en á öðrum stöðum þar sem hún hafði leitað að Lauren á síðustu árum. Hún var bara hræddari
núna og vondaufari. Lauren hafði gert margt brjálæðislegt í áranna rás en aldrei verið svona lengi í burtu. Hún
hafði heldur aldrei verið á stað þar sem hún náði ekki til
hennar. Stundum, þegar Lauren átti mjög erfitt, fannst
Sophie að hún væri eina manneskjan sem náði sambandi við hana.
Hún bakkaði út úr stæðinu og ók áleiðis að útkeyrslunni á almenningsgarðinum. Lögreglan í Denver hafði
verið alúðleg og full samúðar. En hún hafði ekki fundið
nein merki um að Lauren hefði verið numin á brott og
taldi að hún hefði stungið af. Það var í rökréttu samhengi við sögu hennar. –Okkur skilst að systir þín hafi
átt við þunglyndi að stríða, hafði rannsóknarlögreglu-
þjónninn sagt.
–Hún hafði stjórn á því og var undir læknishendi,
hafði Sophie svarað.
Úr augum hans hafði hún lesið samúð, en litla von.
Hún leit á klukkuna á símanum sínum. Það voru
fimm mínútur þar til hún átti að hitta manninn úr sérsveitinni sem fékkst við glæpi á þessu svæði. Í þetta
sinn yrði hún ákveðin.

–Myndir þú frekar vilja standa frammi fyrir hálfri tylft
fjölmiðlamanna á fjölmiðlafundi en að lenda í skotbardaga við
eiturlyfjasmyglara í óbyggðunum?
Graham Ellison höfuðsmaður horfði fýlulega á þann sem
spurði, Lance Carpenter lögreglumann frá Montrose-sýslu. –Er
þetta brelluspurning? Ég hef þó allavega tækifæri nálægt eiturlyfjasmyglurunum. Það skiptir ekki máli hvað ég segi á þessum fjölmiðlafundum. Fjölmiðlar snúa því eins og þeir vilja.
–Ef spurningarnar verða of erfiðar, settu þá upp illskusvip og
segðu þeim að öryggi óbreyttra borgara sé þitt helsta kappsmál.
Carpenter klappaði Graham á bakið. –Þú átt eftir að standa þig
vel.
Graham leit yfir hóp blaðamanna, myndatökufólks og fréttabíla sem biðu á bílastæðinu utan við hjólhýsið sem þjónaði hlutverki höfuðstöðva fyrir Löggæslusveitina... gælunafn sem starfshópur, samsettur af fólki frá mörgum stofnunum, sem átti að
glíma við glæpi á landi í almenningseigu í suðvestur-Colorado,
hafði fengið. –Öryggi borgaranna er mitt helsta kappsmál, sagði
hann. –Eða eitt þeirra. Það er margt sem veldur mér áhyggjum
og ég þarf ekki að láta fjölmiðlamenn segja mér hvernig ég á að
vinna vinnuna mína eða eyða tíma mínum með því að telja upp
hvernig ég sinni vinnunni vitlaust á allan hátt.
–Ég held að þú hafir ekki um neitt að velja í þetta sinn. Lance
leit yfir öxlina á Graham og horfði á hópinn sem fór stækkandi.

Abby Stewart var ekki villt. Hún hafði kannski rölt út af
skipulagðri leið sinni en hún var ekki villt.
Hún var vísindamaður og fyrrum hermaður sem hafði verið
sæmd heiðursmerki. Hún var með GPS-tæki og kort og góða tilfinningu fyrir áttum. Hún gat ekki verið villt. En hún gat viðurkennt að hún var svolítið ringluð þar sem hún stóð í miðjum
óbyggðum í Colorado. Vandamálið var að svæðið umhverfis
Black Canyon í Gunnison-þjóðgarðinum varð allt eins í útliti
með tímanum: þúsundir hektara af ósléttu, vegalausu óbyggðalandi sem var vaxið furutrjám og kyrkingsleg auðn með stórkostlega fjallasýn í bakgrunninum. Fólk villtist hérna á hverju
ári.
En Abby var ekki ein af þeim, hún minnti sjálfa sig á það aftur. Hún dró andann djúpt og skoðaði GPS-tækið sem hún hélt á.
Þarna var grunni skorningurinn sem hún var nýkomin framhjá
og í vestur voru fjallsrætur Cimarron-fjallsins. Þarna var stað-
setningin. Á skjánum sást að hún hafði gengið tæpa 5 kílómetra
frá bílnum sínum. Það eina sem hún þurfti að gera var að taka
stefnuna í norðvestur og þá kæmist hún aftur á staðinn þar sem
hún lagði og einbreiða moldarslóðann sem hún hafði ekið eftir.
Henni varð rórra, setti GPS-tækið aftur ofan í bakpokann og
virti landslagið fyrir sér. Í augum venjulegs áhorfanda leit stað-
urinn sennilega frekar eyðilega út... háslétta þakin kyrkingslegu
grasi, kaktusum og vanþroskuðum einirunnum.

Þegar fyrstu skothvellirnir heyrðust, hljóp Stacy í átt til þeirra.
Ekki af því að hún vildi taka þátt í skotbardaga heldur af því að
þriggja ára gamall sonur hennar, Carlo, hafði verið að leika sér
í stofunni fremst í húsinu. Skothvellirnir virtust koma þaðan.
–Carlo! æpti hún og þaut niður ganginn að stofunni, þar sem
strákurinn var oft með bílana sína í stóru leðurhúsgögnunum,
að láta sem bílarnir væru að keyra í fjöllum.
Karlmenn hrópuðu innan um skothvellina. Einn lífvarða fjölskyldunnar hljóp framhjá henni með sjálfvirka byssu í höndunum. Stacy tók varla eftir honum. Hún varð að ná til Carlos.
Stofan í veglega bústaðnum í Colorado var í rúst, húsgögn
lágu á hliðinni, rifin og tætt. Glerbrot og ísmolar voru á gólfinu
en það leit út fyrir að allir væru farnir. Stofan var tóm og skothvellirnir komu innar úr stóra húsinu.
–Carlo? kallaði Stacy og barðist gegn kvíðanum. Ef einhver
af þessum heimsku mönnum hafði meitt son hennar, myndi
hún tæta þá í sundur með berum höndum.
–Mamma?
Hrædd röddin fékk hana næstum til að kikna í hnjánum.
–Carlo? Hvar ertu, elskan?
–Mamma, ég er hræddur.
Stacy fylgdi röddinni í dimmt horn undir innbyggðu skrifborði. Hún kraup niður og leit undir borðið... og beint í brún
augu sonar síns.
Hún rétti út hendurnar og hann kom til hennar, vafði hana
örmum og grúfðiandlitið í öxl hennar. Hún klappaði honum á
bakið og andaði að sér ilminum af honum... barnasjampó og
hnetusmjör. –Hvaða menn voru þetta, mamma?