–Hvernig líður brúðinni? Penny Montgomery steig inn í skiptiherbergi kirkjunnar þar sem æskuvinkona hennar, Maggie Brown, var að búa sig undir að ganga að altarinu. Þessi kirkja, ein af fimm í smábænum Tawnee Valley, var sú sem móðir Maggie hafði dregið Maggie og Penny í þegar þær voru litlar. –Hún er taugaóstyrk. Spennt. Reynir að muna eftir að anda. Maggie hafði ekki hætt að brosa. Kjóllinn hennar var fallegur og einfaldur. Ljóst hárið var tekið upp í lausan hnút og nokkur hár fengu að falla niður að hálsinum. Hún var gullfalleg og Penny þekkti enga hjartahreinni. –Þú ert gullfalleg, sagði Penny. –Móðir þín hefði elskað að sjá þig svona. Maggie kinkaði kolli. Það glitraði á tár í augum hennar en þau féllu ekki. Árum saman höfðu Penny og Maggie verið klettur hvor fyrir aðra. Nú hafði Maggie fundið draumamanninn sinn og var að stofna fjölskyldu. Penny átti Maggie að, það var næg fjölskylda fyrir hana. –Mamma væri ánægð. Kökkur myndaðist í hálsinum á Penny og hún hóstaði. –Brady vildi að ég gæfi þér þetta. Hún rétti fram litla öskju. –Takk, Penny. Maggie hélt í höndina á Penny. –Ég meina það. Fyrir allt. Fyrir að vera með mér þegar allt var svo erfitt og ýta mér í rétta átt þegar þess gerðist þörf. –Til þess eru bestu vinkonur. Penny passaði vel upp á síða kjólinn þegar hún settist á antíksófa. Gyllt silkið straukst við húð hennar. Hún strauk fingri yfir snjáð flauelið sem klæddi sófann. Ef sófinn fengi hressingu fengist ágætt verð fyrir hann í antíkbúðinni hennar, en hann hentaði gömlu kapellunni eins og hann
Fyrir átta árum. Brady Ward hreyfði sig ekki þegar rúmið hreyfðist. Maggie tiplaði berfætt yfir harðviðargólfið. Einu hljóðin sem rufu morg unkyrrðina komu þegar hún tíndi fötin sín upp af gólfi herbergisins sem hann hafði alist upp í. Enginn hani hafði galað. Síðustu gestirnir úr útskriftarveislu Lukes höfðu farið nokkrum mínútum fyrr. Bílhljóð höfðu vakið hann. Hljóðin höfðu líklega einnig vakið Maggie. Honum kólnaði á þeirri hlið líkamans þar sem líkami hennar hafði verið skömmu áður. Brady lá kyrr svo hún gæti horfið úr lífi hans jafn auðveldlega og hún hafði skotist upp í rúmið hans kvöldið áður. Hann fann næstum lyktina af möguleikum. Að þetta gæti verið eitthvað meira ef þau vildu. Ef hlutirnir væru öðruvísi gæti þetta verið meira en bara ein nótt. Skröltið í hurðarhandfanginu hætti skyndilega og hann þóttist finna fyrir augnaráði hennar á bakinu á sér. Eins og hún væri að gefa honum eina lokastund til að bjóða henni aftur í rúmið, lofa henni einhverju meira. En hann gat ekki gefið neinum það. Blómailmurinn af Maggie barst til hans, heillandi og tælandi. Mjúk rödd hennar ómaði í huga hans... ég er ekki vön að gera þetta. Ljóst hárið hafði verið eins og silki á milli fingra hans, brún augun höfðu látið honum líða eins og hann væri eini maðurinn í heiminum. Dyrnar opnuðust og hún var farin. Brady velti sér og horfði upp í loftið. Grátt gifsið var sprungið og kóngulær áttu heima í horninu. Hann hunsaði kunnuglegan verkinn í brjóstinu. Síðasta sumar hafði verið nógu erfitt. Hann hafði komið heim úr háskólanum til að hjálpa Sam með býlið og reyna að halda Luke frá of miklum vandræðum. Án foreldranna voru bræðurnir þrír ekki sama fjölskylda og áður.