Það small taktfast í lághæluðum götuskóm Cassie Miller á flísagólfinu á ganginum sem lá að skrifstofu yfirmanns hennar. Þegar rannsakandi hjá FBI var kallaður á skrifstofu Forbes yfirmanns hafði það yfirleitt í för með sér sambland af spennu og svolítinn kvíðahroll. Spennan var miklu meiri en kvíðinn hjá Cassie því hún gat ekki ímyndað sér neitt sem hún hefði gert til að koma sér í vandræði. Þetta tæpa ár sem hún hafði starfað á svæðisskrifstofunni í Kansas City, Missouri, hafði hún ekki einu sinni komist nálægt því að fá áminningu. Cassie gerði sér far um að fylgja leikreglunum. Hún var meira en tilbúin fyrir nýtt verkefni. Það voru nokkrir mánuðir síðan hún hafði gert eitthvað annað en að skrifa skýrslur og lesa gamlar málsskýrslur til að fá nýtt sjónar horn á málin. Hún var æst í að komast í einhvern hasar. Hún hikaði og lagaði kragann á hvítu blússunni sinni undir létta dökkbláa jakkanum, strauk svo feimnislega niður eftir þrönga dökkbláa pilsinu til að fullvissa sig um að það væri ekki krumpað. Henni fannst betra að sýna sína bestu hlið þegar hún gekk fyrir yfirmanninn. Hún lagði af stað aftur en sporin urðu svolítið hikandi. Hún sá manninn sem nálgaðist skrifstofuna úr gagnstæðri átt. Hann var í þröngum, bláum gallabuxum og bláum stuttermabol sem lá þétt að breiðum herðum. Göngulagið var kæruleysislegt og gaf í skyn sjálfsöryggi og kannski svolítinn hroka. Það var þrennt í lífinu sem Cassie var í nöp við: óreiðu, bráð læti og sjóðheita manninn sem nálgaðist úr hinni áttinni, Mick McCane rannsakanda.
Amberly Nightsong fylgdist með börnunum streyma út úr grunnskólanum, alla vega í laginu og að stærð og á litinn, og skreyta síðasta gras sumarsins þegar þau hlupu að skólarútum og kyrrstæðum bílum sem biðu. Eins og venjulega fylltist hún væntumþykju þegar hún sá litla, grannvaxna, dökkhærða strákinn hlaupa í áttina til sín, andlitið var uppljómað í sælubrosi. Hann opnaði farþegahurðina, kastaði skærbláa bakpokanum sínum í aftursætið og settist svo inn í bílinn. –Hæ mamma. –Hæ Max, hvernig var dagurinn hjá þér? spurði hún og beið eftir að hann spennti sig niður, ók svo af stað frá gangstéttinni. –Góður, nema í frímínútunum þegar Billy Stamford kallaði mig stelpustrák af því að ég er með hálsmen. Amberly leit á son sinn og hálsfestina sem hún hafði sett um hálsinn á honum þegar hann var þriggja ára. Þetta var sama festin og amma Amberly hafði sett um hálsinn á henni þegar hún var þriggja ára. Silfuruglan hafði verið hönnuð og handsmíðuð af afa hennar og var verndargripur gegn hinu illa. Hráskinnsreiminni sem hún hékk í hafði margoft verið skipt út gegnum árin og þó að Amberly lifði ekki samkvæmt siðum Cherokeefólksins, forfeðra sinna, hafði henni fundist að happagripur frá afa hennar, sem var ætlaður sem verndargripur, myndi ekki koma að sök. –Sagðir þú honum að þetta væri ekki venjuleg hálsfesti heldur mjög sérstök verndarfesti? Útskýrðir þú fyrir honum að uglan og fjallaljónið væru einu skepnurnar sem voru vakandi alla sköpunar
Lexie Forbes fór sjaldnast snemma úr vinnunni á svæðisskrifstofu FBI í Kansas City en þetta föstudagssíðdegi hætti hún að vinna klukkan þrjú og gekk að bílnum sínum á bílastæðinu. Það var ekkert á skrifborðinu hennar sem lá á, bara þessir venjulegu glæponar og perrar handa henni að eltast við. En hún hafði vaknað um morguninn og fundið fyrir vægum kvíða sem hún hafði ekki alveg náð að hrista af sér. Hún vissi ástæðuna fyrir kvíðanum... Lauren, tvíburasystir hennar. Þær voru einstaklega nánar og töluðu saman í síma að minnsta kosti einu sinni eða tvisvar á dag en undanfarna tvo daga hafði Lexie ekki náð sambandi við systur sína. Hún gekk yfir bílastæðið en fyrstu haustlaufin fuku um fætur hennar og svöl golan vakti óvænta gæsahúð á hand leggj unum. Hún kom að bílnum, opnaði lásinn og smeygði sér svo undir stýri. Hún var nýbúin að stinga lyklinum í svissinn og setja í gang þegar tilfinningin helltist yfir hana, óbærilegur sársauki sem kviknaði svo snöggt í hnakkanum að hún náði ekki andanum sem snöggvast. Hann varði bara í augnablik og hvarf svo, hún sat eftir og barðist við að ná andanum og hélt dauðahaldi um stýrið. –Úff, sagði hún með andköfum. Hvað var þetta eiginlega? Hún teygði upp skjálfandi hönd og lagaði baksýnisspegilinn svo hún gæti séð spegilmynd sína.