Svik Mikes gerðu það að verkum að hann ákvað að flytja úr fjölskyldusetrinu og taka á leigu lítið hús í norðanverðri Raleighborg. Í raun langaði hann ekki til að vera of nálægt fjölskyld unni. Hann kærði sig ekki um að hugsa um ástæður þess, en fann á sér að eitthvað skelfilegt vofði yfir. Hann snarstansaði fáeinum skrefum frá dyrunum að innri skrifstofunni. Skelfingin gagntók hann þegar hann sá að dyrnar voru opnar í hálfa gátt. –Owens? kallaði hann aftur, en vissi að hann fengi ekkert svar. Sam hafði verið í sérsveitunum í áratug og fann á sér þegar ofbeldi hafði átt sér stað. Hann fann næstum lyktina af því. Hann opnaði dyrnar og bjó sig undir það versta. Skrifstofa Owens var í rúst. Skjöl og pappír ar lágu á víð og dreif. Owens lá hjá brotnum tölvuskjá. Augun voru opin en blóðpollur undir höfðinu. Sam tók varla eftir dauðaþefnum í herberginu. Hann hafði fundið lyktina af dauðanum svo oft. Hann hljóp til Owens, en vissi að hann var dáinn og að hann gæti ekkert gert. Hann þreifaði eftir púlsi og kom þá auga á kringlótt gat á enninu á sálfræðingnum. Þarna hafði atvinnumaður verið að verki. Sundurslitnar myndir birtust í huga hans. Honum varð þungt um andardrátt. Hann stóð upp, tók andköf og svitnaði. Í nótt hafði hann dreymt að hann hefði drepið einhvern. Hann hallaði sér upp að veggnum, horfði á hendurnar á sér og reyndi að henda reiður á því hvað væri veruleiki og hvað ímyndun hans þjáða og skemmda hugar. Hvenær lyki þessari vítisvist? Hvenær yrði hann aftur samur maður? Eitt var öruggt. Owens myndi ekki hjálpa honum framar. Hann horfði aftur í lófana á sér eins og þar væri svarið að finna. En svörin voru vitaskuld engin. Hann gæti auðveldlega hafa drepið Owens á
Hún náði ekki andanum. Grace Anderson tók andköf undir grímunni. Sprengingin var svo öflug að þau þeyttust yfir herbergið og lentu á stiga sem var orðinn ótraustur og hrundi undan þyngd þeirra. Þau lágu í miðju eldsins, reykurinn var svo þykkur að Grace sá varla í kringum sig. Hugurinn reyndi að fá hana til að gera eitthvað.