Sársaukinn var viðstöðulaus en Zayed var næstum orðinn vanur honum. Það sem fór mest í taugarnar á honum var að hann varð að viðurkenna að á þessum tíma á kvöldin var lítill möguleiki á að fela óstöðugt göngulagið er hann gekk í áttina að sléttri sandfjörunni við Penhally Bay. Það var ekkert sem hann gat gert til að slökkva á kvölunum sem fylgdu í kjölfar annasams dags... nema að taka stóra skammta af verkjalyfjum og hann ætlaði ekki að fara þá leið.
Stöðvaðu bílinn, Mike... strax! Ég missti hann, sagði Maggie hörkulega á meðan viðvörunarpíp heyrðist frá tækinu. Hún bjó sig ósjálfrátt undir það þegar sjúkrabíllinn beygði út í kantinn á holóttum veginum og stöðvaðist, en einbeiting hennar var allan tímann á Walter Dinnis og þeirri staðreynd að hjarta hans sló ekki lengur. Vanar hendur hennar færðust á mitt brjóst hans og hún hóf hjartahnoðið sem lét súrefnisríkt blóð færast til heilans og mikilvægra líffæra. Hún vissi að Mike kæmi til hennar á hverri stundu.
Gideon var algerlega úrvinda og hefði átt að vera farinn í rúmið fyrir mörgum tímum síðan, en óttinn sem nagaði hann kom í veg fyrir að hann gæti lokað augunum. Hann vissi að það var órökrétt en einhvern veginn hafði hann sannfært sjálfan sig um að ef hann horfði ekki stanslaust á litlu krílin tvö þá myndi annað þeirra, ef ekki bæði, hætta að anda.