Thaddeus Winston kvaddi febrúarþokuna og fór inn á lögreglustöðina í Raleigh í Norður-Karólínu. Björt ljós skinu í móttökunni þar sem Gladys sat, eins og venjulega. Hún hafði verið að eltast við hann í nokkra mánuði. Hann hafði reynt að gefa kurteislega í skyn að hann hefði ekki áhuga. –Daginn, Thad, sagði hún, daðrandi rómi. Hún var mikið máluð, með bláan augnskugga, áberandi augnháralit og þykkt lag af farða sem þrengdi sér ofan í hrukkurnar kringum augun og munninn. Hún litaði hárið ljóst og notaði of mikinn hárúða. Fellibylur fengi ekki haggað hárgreiðslunni. Hún var um það bil tuttugu árum eldri en Thad, sem hafði heyrt að maðurinn hennar hefði farið frá henni vegna yngri konu. –Góðan daginn, Gladys. Er Darcy Jenkins kominn? Hann talaði aldrei við Gladys um neitt annað en vinnuna. –Já, sæti. Hann bíður eftir þér í fundarherberginu. Hann þakkaði fyrir með því að kinka kolli, opnaði millidyrnar og arkaði inn ganginn að innsta fundar herberginu. Dyrnar voru opnar. Hinn stuttklippti, dökkhærði Darcy með brúnu augun hallaði sér fram á borðið og var að skoða myndir. Hann var í skyrtu, með bindi og í gallabuxum, eins og ævinlega. Hann klæddist aldrei jakka. Þegar Thad kom inn leit hann upp og rétti úr sér. –Halló, sagði hann og klappaði vini sínum á öxlina. Þeir Darcy höfðu kynnst í lögregluskólanum og verið vinir æ síðan. Thad treysti honum betur en nokkrum öðrum. Thad hafði sérhæft sig í vettvangsrannsóknum, en Darcy farið í rannsóknar
Elizu Harvey-Reed leið alltaf vel þegar hún var að undirbúa veislu. Hún hafði aðeins verið í fríi einn dag en saknaði strax yssins og þyssins hjá Effervescent-viðburðum. Hún var orðin þekkt í Hollywood og hafði orð á sér fyrir að bjóða upp á skemmtilega og óaðfinnanlega þjónustu. Skemmtun, spenna og athygli voru hennar ær og kýr. Hún hefði fremur viljað vera komin aftur til Kaliforníu en vera stödd hér í heimabænum sínum, Vengeance í Texas, þar sem hún steig út úr bílaleigubílnum og var í þann mund að heimsækja bróður mannsins síns, sem hún hafði verið skotin í á unglingsárunum. Eiginlega hafði hún aldrei gleymt honum. Raunar hafði hún verið meira en bara skotin í honum. Hún hafði ekki gert sér það ljóst fyrr en upp úr sambandinu slitnaði. Það hafði verið ástríðufullt og sterkt. Hann hafði átt hug hennar allan. Hún hafði haft svo mikinn metnað í þá daga... og hafði enn. Hann var akkerið hennar, ástríðufullur, stæltur og kynþokkafullur. Svo hafði hann látið hana róa. Fyrirvaralaust. Á því hafði hún ekki átt von. Hún hafði haldið að ef um sambandsslit yrði að ræða myndi hún eiga frumkvæðið. Hann hafði skipt hana meira máli en hún kærði sig um að viðurkenna. Stundum velti hún því fyrir sér hvort höfnun hans hefði gert hann of mikilvægan í hennar augum. Fólk þráði alltaf það sem það gat ekki fengið. Dýrari bíla, stærri hús, lengri frí, meira súkkulaði. Þegar því var neitað um þessa hluti urðu þeir alltof eftir sóknarverðir. Brandon Reed hafði orðið of eftirsóknarverður.
Farren Gage fjarlægði lampann úr Atwater Kent útvarpinu frá 191 sem hún hafði keypt á uppboði nokkrum dögum áður. Henni fannst það venjulega afslappandi að gramsa með velsnyrtum höndunum í gömlum hlutum. En ekki í dag. Ekki heldur í gær, né daginn þar á undan.