Keith Christiani starði á símann og lét hann hringja þrisvar. Síðan tók hann svo fast um tólið að hnúarnir hvítnuðu. Aðeins fáeinir útvaldir höfðu beina númerið á skrifstofuna hans. Hann vissi hver var að hringja. –Christiani. Keith heyrði grunnan og hryglukenndan andardrátt. Loks tók hrjúf, kuldaleg rödd til máls. –Settirðu pakkann í póst? Keith leit á vogina á skrifborðinu sínu. Þetta var glerkúla með snjókomu í, jólagjöf frá afastelpunni hans, henni Emily litlu. Sársaukastingur nísti hann og hann lokaði augunum. Eftir aðeins fáeinar klukkustundir yrði þessu lokið. Hann myndi fljúga með fjölskylduna sína í öruggt skjól og síðan segja yfirvöldunum hvar þau gætu nálgast lykilinn. –Hví spyrðu? Ég veit að ánarnir þínir voru að elta mig í allan dag. –Ég er líka með menn á mínum snærum sem vakta heimili þitt. Það er eins gott að þetta hafi verið pakkinn til mín, sem þú póstlagðir. Annars verður afastelpan þín komin á líkbörur
–Pabbi!–Halló, gúrka! Mike þreif Sophie upp í fangið á sér og sveiflaði henni í hring, hlátur þeirra ómaði um hlaðið og endurkastaðist af gömlu steinveggjunum í hlöðunni svo að hún fékk kökk í hálsinn.Þessi tvö dýrkuðu hvort annað og núna var gleðisvipurinn á þeim svo smitandi að Fran gat ekki annað en brosað.–Hvernig hefur eftirlætisstelpan mín það í dag? spurði hann og horfði framan í geislandi andlit dóttur sinnar eftir þétt faðmlag.
Þú þekkir mig, læt alltaf plata mig, svaraði hann með letilega, kynþokkafulla brosinu sem fékk blóðið til að hitna í æðum hennar. Einn sjúklinga minna var afar ákveðinn fyrir mína hönd og það hefði verið durtslegt að neita. Auk þess er maturinn frábær, ef ég man rétt. Allt í lagi, hann hafði ekki komið til að hitta hana, en við hverju hafði hún svo sem búist? Tvö ár var langur tími og mjög mikið hafði gerst. Of mikið.