Þetta var fullkominn dagur fyrir mannrán. Stálgrá ský huldu fjallatindana, í fjarska heyrðust þrumur og bændurnir, sem voru örmagna eftir erfiðan vinnudag í hálendinu í Perú, höfðu leitað skjóls í moldarkofunum sínum, grunlausir um yfir vofandi hryðjuverkaárás. Rasheed Davar lá á maganum í grasinu og fylgdist í gegnum kíki með bandarísku heilbrigðisstarfsmönnunum þar sem þeir voru að störfum í búðum sínum neðar í fjallshlíðinni. –Hver þeirra er skotmarkið? Hryðjuverkamaðurinn við hliðina á honum lagði kíkinn frá sér og það glampaði á silfurtönnina í honum í ljósaskiptunum. –Hún er ekki komin. Hún?Rasheed varð ekki um sel, en hann mátti ekki sýna nein viðbrögð og alls ekki efasemdir eða áhyggjur. Of mörg mannslíf voru undir því komin að verkefni hans heppnaðist, einnig líf hans sjálfs. Hann lét sem sér brygði ekki minnsta og hélt áfram að fylgjast með búðunum gegnum kíkinn. Ung, ljóshærð kona setti sprek á varðeldinn. Við hlið hennar sat gráhærður maður og hrærði í potti. Bæði voru klædd læknasloppum. Önnur kona, dökkhærð í víðri úlpu, kraup á segldúk sem þakinn var lyfjum og flokkaði þau. Fjærst í búðunum var dökkleitur maður, greinilega innfæddur, að sinna múldýrum. –Hvernig hljóðar svo áætlunin? spurði Rasheed. Hryðjuverkamaðurinn leit á
Það voru vandræði í aðsigi. Haley Barnes fann það á sér. Hugboðin brugðust henni sjaldan. Hún stóð fyrir utan skjólshúsið sem hún rak fyrir ófrískar unglingsstúlkur og horfði út yfir hálfdimma götuna. Enginn var á ferli þetta kvöld. Meira að segja heimilislausi maðurinn sem hafði tekið sér bólfestu annars staðar í raðhúsalengjunni var hvergi sjáanlegur. Inni ornuðu stúlkurnar hennar sér við arineldinn. Allar nema ein, sú sem olli henni mestum áhyggjum. Hún hristi af sér háskatilfinninguna sem ásótti hana, hljóp niður á gangstétt og hélt rakleiðis að jarðlestarstöðinni þar sem götubörnin héldu stundum til. Hún hefði átt að fylgjast betur með Lindsey. Stúlkan bar öll einkenni þunglyndis. Hún borðaði ekki, svaf ekki og vildi ekki tala við Haley. Hún þagði bara, laumaðist út þegar enginn sá til og nú voru liðnir níu tímar síðan hún hvarf. Haley álasaði Lindsey ekki fyrir að vera langt niðri. Hún var fjórtán ára og þunguð. Kærastinn hafði yfirgefið hana og foreldrarnir vildu ekki sjá hana. Haley hafði staðið í sömu sporum. Hún skildi örvæntingu hennar og ótta við framtíðina.
Parker McCall, rannsóknarlögreglumaður í deild óupplýstra mála, brá þegar hann sá ljósmyndina af konunni á forsíðu Baltimore Sun. Hún leit út eins og vel stæð kona á leið út úr listhúsi. Sítt, gljáandi hárið náði niður á axlir og kraginn var uppbrettur, enda var myndin tekin á vindasömum degi í nóvembermánuði. En augun voru á varðbergi. Þetta voru augu konunnar sem myrt hafði bróður hans. Morðingjans sem hann hafði leitað að í fimmtán ár. Hann tók veskið sitt úr rassvasanum, dró þaðan upp gamla, óskýra ljósmynd og bar hana við myndina í blaðinu. Hann horfði á myndina af litla bróður sínum og eins og venjulega fann hann fyrir sektarkennd og eftirsjá. Hinn sextán ára gamli Tommy, grindhoraður eftir áralanga fíkniefnaneyslu, hallaði sér upp að útkrotuðum vegg við höfnina í Baltimore og hvíldi höndina á öxlum ungrar stúlku sem stóð við hliðina á honum. Stúlku sem Parker hafði ekki tekist að finna. Fyrr en núna. Hann beindi athygli sinni að mjóum fótleggjunum, víðri peysunni og villtum lokkunum í rauðbrúna hárinu. Svo virti hann fyrir sér augu hennar. Þau voru áhugalaus, þreytuleg og miklu eldri en árin sögðu til um. Hann leit aftur á myndina í blaðinu. Konan var lítil, fíngerð og grönn og mun eldri en stúlkan sem stóð hjá bróður hans en hann var