Og þó. Var herbergið mannlaust?

Josh kom auga á litla, bera fætur við stóran, bleikan grjónapoka. Svo sá hann enn minni lófa með hálfkreppta fingur eins og barnið væri sofandi.

Eða meðvitundarlaust?

Josh bölvaði í hljóði og vatt sér óðara inn í bjarta og litríka herbergið. Hann sá þegar að telpan var ekki sjúklingur á deildinni. Hún var ekki með plastband um úlnliðinn og hvorki í inniskóm né náttfötum. Skórnir voru fagurbleikir og kjóllinn dökkblár.

Varirnar voru bláar líka.

Josh kraup hjá telpunni og kannaði hvort einhver aðskotahlutur væri í öndunarvegi hennar um leið og hann þreifaði eftir púlsi. Samtímis reyndi hann að komast að því hvort hún andaði.

Svo reyndist ekki vera.

Josh hafði ekki hugmynd um það hversu lengi telpan hafði legið þarna rænulaus. Hún andaði ekki, en púlsinn var þó greinilegur þannig að það var ekki um seinan að bjarga lífi hennar. Ekki gafst tími til að leita að búnaði eins og súrefnisgrímu eða stuðtæki. Aðeins var eitt til ráða og Josh hikaði ekki eitt andartak.

Hann kleip um nefið á stúlkunni og hóf blásturinn.

Blástursaðferðin bar engan árangur. Hann vissi að hann yrði að kalla eftir aðstoð

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Það kom eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Vælandi bremsuhljóð. Skellur þegar höfuðið á Abigail Phillips small á hnakkapúðanum og bíllinn kipptist til
þegar drapst á vélinni. Óttinn við að eitthvað verra myndi gerast fékk Abby til að klemma augun aftur í nokkrar sekúndur og grípa um stýrið eins og líf hennar lægi við.
Myndi bíllinn hennar verða fyrir öðru höggi og kastast inn í umferðina eða á næsta ljósastaur?
En það var bara þögn núna og bíllinn hennar var jafn stöðugur og hann hafði verið fyrir ákeyrsluna, þegar Abby
hafði verið fyrst til að stöðva við rautt ljós. Hún gerði sér grein fyrir að það hafði bara verið keyrt aftan á hana og
það var sjálfsagt ekkert stórmál. Hún myndi gjarnan vilja stökkva út og kanna skemmdirnar á bílnum en það var ekki
að fara að gerast. Það sem hún gerði var að draga andann djúpt nokkrum sinnum og reyna að ná stjórn á því hvernig
hjartað í henni barðist upp við rifbeinin. En í stað þess að hægja á sér missti það úr slag þegar einhver barði á gluggann og gerði henni aftur bylt við.
Augu hennar galopnuðust. Það var andlit á glugganum hennar núna. Mjög áhyggjufullt andlit.
–Guð minn góður... heyrði hún hann segja. –Mér þykir þetta svo leitt. Ertu meidd?
Hann reyndi að opna en dyrnar voru læstar. Abby var

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Hvað er þetta?
–Ekkert. Annalise Phillips reyndi að brjóta blaðið saman aftur og troða því ofan í umslagið á sama tíma. Yfirvegun
hennar virkaði ekki alveg og Abby yngri systir hennar pírði augun með vantrúarsvip.
–Þetta umslag er með glugga. Þetta er reikningur, er það ekki?
–Þetta er ekkert til að hafa áhyggjur af. Ég með allt undir stjórn. Lisa fylgdist með þar sem Abby stýrði hjólastólnum
sínum að hinni hlið eldhúsborðsins. Hún hafði alltaf haft lag á að sannfæra Abby um að hún gæti bjargað sér og það hafði reynst vera raunin í svo mörg ár að það var orðin sjálfkrafa og einlæg fullvissa. Af hverju var Lisa þá vör við að einhver andsstyggðar kvíði læddist upp að henni í þetta skiptið?
–Sjáðu... Það var gott að það var eitthvað til staðar sem fékk hana til að hugsa um annað. –Það er líka bréf til þín.
Enginn gluggi.
–Í alvöru? Abby færði fartölvuna sína af hnjánum á sér yfir á borðið og teygði sig eftir bréfinu. –Kannski er þetta
staðfesting á tíma í bílprófið. Hún brosti breitt til Lisu. –Ég trúi ekki ennþá að þér hafi tekist að fjármagna breytingarnar
á bílnum mínum. Það er það mest spennandi sem hefur gerst...
Það var góð tilfinning að geta brosað og baðað sig upp úr ljóma þess að hafa afrekað eitthvað

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Ó, nei... þér getur ekki verið alvara.
–Mér þykir það leitt, doktor Cunningham, en svona er þetta. Ég er viss um að þú skilur að við skipuleggjum ekki
bráðatilfelli botnlangabólgu. Við gerum okkar besta til að finna einhvern sem getur leyst af, en ef við erum raunsæ
mun það ekki gerast fyrr en eftir áramótin. Fólk vill vera með fjölskyldum sínum yfir hátíðarnar og... þetta er svo
stuttur fyrirvari. Það er tuttugasti desember, í guðanna bænum. Veistu, það eru bara nokkrir dagar til jóla.
Auðvitað vissi hann það. Það var englahár á undarlegustu stöðum á bráðadeildinni hérna á Cheltenham Royal sjúkrahúsinu og lítið jólatré í biðstofunni. Nokkrir starfsmenn voru farnir að ganga með eyrnalokka með blikkandi ljósum eða hárspangir með hreindýrshornum eða litlar rauðar húfur með dúskum og hann var sífellt að heyra fólk raula jólalög. Það hafði meira að segja komið maður í jólasveinabúningi með sjúkrabíl fyrr um daginn, eftir að hafa hugsanlega fengið hjartaáfall þegar hann var að takast á við allt smáfólkið sem vildi sitja á hné hans og láta taka af sér mynd í stærstu verslun bæjarins.
Og auðvitað vissi hann að fólk vildi vera með fjölskyldum sínum. Eða fannst því bera skylda 

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Jafnt og þétt óx efi Finns um að hann væri að gera rétt og á endanum fékk hann snert af höfuðverk. Ýmis siðferðisleg vafamál fylgdu áætlun hans, enda þótt það hefði verið auðvelt að bægja þeim frá sér þegar hann fékk þessa fáránlegu flugu í höfuðið. Ef til vill var líf hans í þann veginn að gjörbreytast.
–Eruð þið orðnar svangar? spurði hann og leit aftur í.
–Ég á epli, flögur og rúsínur. Ykkur þykja rúsínur góðar, er það ekki?
–Nei.
–Eruð þið þyrstar?
–Nei.
–Það er farið að kólna, ekki satt?
Finn vissi að hann var að tapa baráttunni en varð að halda áfram að tala. Hann varð að láta sem allt væri með
felldu, enda þótt ekkert gæti verið fjær sanni.
Hann var heldur ekki svangur. Það hafði reynst þrautin þyngri að innbyrða hálfa samloku þegar þau gerðu hádegishlé á ferðalagi sínu. Honum hafði næstum því orðið ómótt.
–Sjáið þessi stóru, svörtu ský þarna uppi, sagði hann og reyndi að sýnast glaðlegur. –Er ykkur nógu hlýtt, stelpur?
Hann leit aftur í spegilinn. Fjögur stór, brún augu störðu á hann. Hvernig gátu þriggja ára börn verið svona tortryggin á svipinn? Kannski væri telpurnar bara varkárar.
Hann láði þeim það ekki.
Hann reyndi einu sinni enn. –Ellie? Emma? Viljið þið að ég stansi og finni yfirhafnirnar ykkar? Þessar bleiku og fallegu?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Hvernig gat svo margt farið svona skelfilega úrskeiðis?
Ellie Thomas fann útlínur símans sem hún hélt upp að eyranu. Brúnirnar urðu skarpari þegar hún herti takið á símanum, urðu áþreifanlegar og raunverulegar.
Það sem hún hafði heyrt gat alls ekki verið raunverulegt.
Eða hvað?
–Ava…ertu þarna ennþá?
Það var andartaksþögn og síðan heyrði hún aftur rödd vinkonu sinnar. Bestu vinkonu eins lengi og hún mundi eftir sér.
Sambandið hafði enst alla barnæskuna, í gegnum áfallið sem fylgdi skurðaðgerð og lyfjameðferð Övu þegar þær voru unglingar. Hún átti góðar minningar frá því að hún var brúðarmær Övu tveimur árum áður og dekkri minningar tengdar örvæntingu bestu vinkonu sinnar yfir því að geta ekki orðið móðir, sem var fylgifiskur meðferðarinnar sem hafði bjargað lífi hennar. Vinskapurinn hafði virst órjúfanlegur, þar til fyrir tveimur vikum…
–Já…ég er ennþá hérna. Hún heyrði niðurbælt snökt. –Mér þykir þetta leitt, mér þykir þetta svo leitt, Ellie.
Leitt? Eins og það kippti bara öllu í lag?
–Hvar ertu? Ellie heyrði hljóðið í einhvers konar tilkynningu og hávær umhverfishljóð. Var Ava stödd á lestarstöð?
–Talaðu við mig, Ava. Við getum leyst úr þessu. Ég hef verið að reyna að hringja í þig í heila viku.
Alveg síðan að hún hafði heyrt að Marco, glæsilegur en heldur hviklyndur eiginmaður Övu, hefði pakkað saman og

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Mannvera, sem var svartklædd frá hvirfli til ilja, steig út úr
bílnum farþegamegin.
Hávaxin. Sterkleg. Teygði sig í eitthvað sem hlaut að vera
þungur bakpoki í aftursætinu og lyfti honum fyrirhafnarlaust á
aðra öxlina.
Og svo sneri hann sér við og Rebecca sá andlitið undir hárinu
sem var eins svart og einkennisbúningurinn. Hún sá miskunnarlausa
andlitsdrætti mannsins sem hún hataði svo heitt að
áfallið rændi hana andardrættinum og fékk hjartað til að slá svo
hratt að það var sársaukafullt við rifbeinin.
–Getur ekki verið.
–Hvað? Gráhærður maður í einkennisbúningi með merki
stærstu þyrlubjörgunarsveitar Nýja Sjálands færði sig frá
litlum hópi fólks framan við stórt kort sem þakti vegg
inni á skrifstofu hans á annarri hæðinni. –Sagðirðu eitthvað,
Bec?
Orðin höfðu verið eins og kvalafull stuna innra með henni
en hún hafði greinilega sagt þau upphátt. Kannski höfðu þau
meira að segja borist lengra en til eyrna yfirmannsins, Richards.
Það gæti útskýrt af hverju maðurinn fyrir utan hafði snúið
höfðinu svona snöggt til að líta upp. Af hverju augnaráðið
hafði lent beint á andliti hennar.
Hún fann hvernig hann varð grafkyrr þegar hann þekkti
hana. Var erfitt að bera svona þunga sektarkennd?
Hún vonaði það.
–Aha... nú var röddin