Cody Westin hélt um símtólið með vinstri hendinni um leið og hann settist við skrifborðið. –Segðu mér nákvæmlega hvar þú fannst hana, sagði hann og hlustaði á upplýsingarnar frá einkaspæjaranum. –Já, ég kem, sagði Cody og beindi dökkum augum sínum að stóra glugganum sem veitti útsýni yfir fjallstindana í Wyoming. Hann leit á veggklukkuna. –Ég fer innan klukkustundar. Ég hitti þig þar. Svo hnyklaði hann brýrnar. –Smyth? Ekki týna henni. Hann sleit símtalinu og reis á fætur. Eftir að hafa staðið kyrr í smástund gekk hann að hliðarborði og hellti sér dálitlu viskíi í glas, skellti því í sig í einum sopa og lokaði augunum þegar vökvinn brenndi hálsinn á leiðinni niður. Adam, bróðir hans, sem vann á búgarðinum með Cody og föður þeirra, var á Hawaii í gönguferð um óbyggðirnar og ekki hægt að ná í hann í síma. Það þýddi að Cody yrði að tala við hinn bróður sinn, Pierce. Símtal einkaspæjarans hefði ekki getað komið á verri tíma... verið var að undirbúa allt fyrir kýrburð, sem hæfist eftir mánuð. –Fjölskyldan gengur fyrir, tautaði hann. Það hentaði illa þegar maður bjó á búgarði. Hjörðin þurfti líka að ganga fyrir. Pierce átti helming í fyrirtæki og vann núna erlendis. Hann gæti tekið sér frí vegna neyðartilfellis ef hann vildi. Það var vandamálið. Vildi hann það? Hann varð að gera það. Einhver varð að stjórna þar sem faðir þeirra gat það ekki. Búgarð urinn rak sig ekki sjálfur. Blautt trýni snerti höndina á honum svo hann vissi að Bonnie var komin inn á skrifstofuna.
Eftir að hafa rennt augunum yfir biðsvæðið, gekk Nate Matthews löngum skrefum lengra inn í flugstöðina í Shatterhorn, Nevada. Kona sem stóð við afgreiðsluborð brosti kvíðin til hans þegar hún leit upp frá tölvunni sinni. Líklega var þetta ömurlega febrúarveður að skemma áætlanirnar. –Ég er dálítið seinn, útskýrði hann. –Ég átti að hitta vini hérna en sé þá ekki. Geturðu sagt mér hvort þeir séu komnir? –Í þessu veðri? Varla, sagði hún. –Engar einkaflugvélar hafa lent síðasta klukkutímann. Við skulum sjá. Hvað heita vinir þínir? –Jessica og Alex Foster frá Blunt Falls, Montana. Hann flýgur Cessnu sem hann á sjálfur. Hún leit á tölvuskjáinn, blaðaði svo í pappírum og fór að tala við mann sem sat við skrifborð á bak við glervegg. –Herra Foster sendi inn flugáætlunina sína en það eru engin gögn um að hann hafi lent. Þú virðist hafa komið á undan honum. Ég myndi þó varla búast við honum í kvöld. Veðrið versnar hratt, sérstaklega uppi í háloftunum. Nate hallaði sé að afgreiðsluborðinu eitt augnablik. Bílferðin hafði ekki gengið áfallalaust; reyndar hafði hann verið heppinn að lifa af þegar dekk sprakk og hann lenti næstum í árekstri. Svo hafði hann komist að því að varadekkið var líka sprungið. Að fá dráttarbíl, koma bílnum til Vegas og láta gera við dekkið hafði tekið tíma. Alex og Jessica hefðu átt að lenda áður en stormurinn kom. Maðurinn fyrir aftan hann ræskti sig og Nate vék frá afgreiðsluborðinu. Hann fann rólegt horn og hringdi heim til Alex, til að athuga hvort nokkuð hefði komið upp á. Jessica svaraði. –Er allt í lagi? spurði hann eftir að hafa kynnt sig.
Hanna sneri sér snöggt við. Þrjár konur og gamall maður fyrir aftan hana í röðinni á litla markaðnum brostu ýmist eða litu út eins og þeim leiddist. Enginn tvísté eða leit undan. –Ungfrú Marks, sagði ungi afgreiðslumaðurinn svo athygli Hönnu beindist aftur að honum. Hann nikkaði að debetkortinu sem hún hélt á. Matvörurnar voru komnar í taupoka og allt tilbúið.
Simon Task var á hraðferð út úr bæ, sem hann var þegar búinn að gleyma hvað hét, þegar skær litur á vinstri hönd vakti athygli hans. Hann ók út í vegarkantinn og mölin spýttist undan hjólunum er hann bremsaði. Hann snéri sér við í sætinu og rýndi út um afturgluggann. Þarna var það... bleik og appelsínugul maríubjalla... eins og þessar sem festar eru á bílaloftnet. Hvað var hún að gera þarna í brotajárnshaug?